Interpretacja indywidualna z dnia 13.08.2018, sygn. 0114-KDIP1-3.4012.299.2018.2.ISK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Brak obowiązku opodatkowywania sprzedaży nieruchomości w ramach zarządzania majątkiem prywatny.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2018 r. (data wpływu 8 czerwca 2018 r.) uzupełnionym w dniu 19 lipca 2018 r. (data wpływu 24 lipca 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 9 lipca 2018 r. (doręczone Stronie w dniu 16 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony w dniu 19 lipca 2018 r. (data wpływu 24 lipca 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 9 lipca 2018 r. (skutecznie doręczonym w dniu 16 lipca 2018 r.) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni od roku 2006 jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej w zakresie usług księgowych. W roku 1999 Wnioskodawczyni nabyła spadek po zmarłym mężu i postanowieniem Sądu Rejonowego dotyczącym zniesienia współwłasności z dnia 23 września 2015 r. Wnioskodawczyni stała się wyłączną właścicielką działki nr 26/1 o powierzchni 0,2302 ha położonej we wsi S.

Przyszły nabywca tej działki jest podatnikiem podatku VAT.

Wartość działki jest szacowana na około 207 000 zł (słownie: dwieście siedem tysięcy złotych).

Ww. działka nie ma nic wspólnego z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością.

W uzupełnieniu wniosku Strona wskazała, że przedmiotowa działka nie była przez Wnioskodawczynię wykorzystywana. Na działce stoi jeszcze budynek mieszkalny z XVIII wieku (mur pruski szachulec), który wg. zaleceń Urzędu Gminy, należy rozebrać, gdyż zagraża bezpieczeństwu ludzi i szpeci otoczenie. Budynek ma zapadnięty dach, zapadnięty strop, nie ma drzwi, okien, jakichkolwiek instalacji (wyrwane i skradzione) kompletnie zdewastowany. Wnioskodawczyni wraz z mężem wyprowadzili się z S. w roku 1980. Mąż wynajmował ww. budynek, lecz nakłady na ten budynek przekraczały dochody np. zabezpieczenie części ściany zewnętrznej. Mąż umarł w 1998 r. W tym czasie wyprowadzili się ostatni lokatorzy. Wnioskodawczyni oświadcza, że nie ponosiła żadnych nakładów na tę posesję, oprócz wykoszenia zarośli z nakazu Urzędu Gminy raz w roku. Działka nie jest ogrodzona, płot rozwalił się. Wnioskodawczyni nie podejmowała i nie będzie podejmowała żadnych działań marketingowych.

O chęci zbycia tej działki Wnioskodawczyni mówiła w Urzędzie Gminy i wiedziała o tym również przyjaciółka Wnioskodawczyni mieszkająca w S. Do niej to właśnie sąsiedzi tej działki skierowali potencjalnego nabywcę. Walorem tej działki jest jej centralne położenie w tej miejscowości. To kupiec znalazł Wnioskodawczynię, a nie Wnioskodawczyni kupca. Nabywca to firma.

Został sporządzony akt notarialny umowy przedwstępnej sprzedaży. Podpisanie aktu sprzedaży nabywca uzależnia od indywidualnej interpretacji Krajowej Informacji Skarbowej w zakresie podatku VAT.

Dla przedmiotowej działki brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku z czym Wójt Gminy decyzją o warunkach z dnia 7 marca 2018 r. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbiórce istniejącego budynku i budowie budynku handlowo-usługowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowej działki powinna być objęta podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni nie, gdyż jak już wcześniej pisano, jest to obrót nie w ramach działalności gospodarczej, czynność będzie wykonana jednorazowo, nie będzie wykonywana z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy. Przedmiotowa działka stanowi prywatny majątek Wnioskodawczyni. Według Wnioskodawczyni zbycie przedmiotowej działki nie można uznać za częstotliwą dostawę nieruchomości (a tym samym nie mieści się ono w definicji działalności gospodarczej zawartej w przepisie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT), co za tym idzie sprzedaż przedmiotowych gruntów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni od roku 2006 jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej usługi księgowe. W roku 1999 Wnioskodawczyni nabyła spadek po zmarłym mężu i postanowieniem Sądu Rejonowego dotyczącym zniesienia współwłasności z dnia 23 września 2015 r. Wnioskodawczyni stała się wyłączną właścicielką działki nr 26/1 o powierzchni 0,2302 ha położonej we wsi S.

Przedmiotowa działka nie ma nic wspólnego z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością i nie była przez nią wykorzystywana.

Na działce stoi jeszcze budynek mieszkalny z XVIII wieku (mur pruski szachulec), który wg zaleceń Urzędu Gminy, należy rozebrać, gdyż zagraża bezpieczeństwu ludzi i szpeci otoczenie. Budynek ma zapadnięty dach, zapadnięty strop, nie ma drzwi, okien, jakichkolwiek instalacji (wyrwane i skradzione) kompletnie zdewastowany. Wnioskodawczyni wraz z mężem wyprowadzili się z S. w roku 1980. Mąż wynajmował ww. budynek, lecz nakłady na ten budynek przekraczały dochody np. zabezpieczenie części ściany zewnętrznej. Mąż umarł w 1998 r. W tym czasie wyprowadzili się ostatni lokatorzy. Wnioskodawczyni oświadcza, że nie ponosiła żadnych nakładów na tę posesję, oprócz wykoszenia zarośli z nakazu Urzędu Gminy raz w roku. Działka nie jest ogrodzona, płot rozwalił się. Wnioskodawczyni nie podejmowała i nie będzie podejmowała żadnych działań marketingowych.

Dla przedmiotowej działki brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku z czym Wójt Gminy decyzją ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbiórce istniejącego budynku i budowie budynku handlowo-usługowego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą opodatkowania sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

Wskazać należy, że z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni nie podjęła i nie będzie podejmować ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak: np.: nabycie z zamiarem odsprzedaży, ponoszenie nakładów w postaci uzbrojenia terenu, ogrodzenia działki). Wnioskodawczyni nabyła przedmiotową nieruchomość w spadku po mężu stała się wyłączną właścicielką. Wnioskodawczyni wskazała, że to mąż wynajmował budynek na przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawczyni oświadczyła, że nie ponosiła żadnych nakładów na tę posesję, nie podejmowała i nie będzie podejmować żadnych działań marketingowych. Przedmiotowa nieruchomość nie ma nic wspólnego z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni nie wykorzystywana przedmiotowej nieruchomości.

Wobec powyższego, jeżeli do chwili sprzedaży Wnioskodawczyni nie będzie ponosić jakichkolwiek nakładów celem uatrakcyjnienia opisanej we wniosku nieruchomości, to dokonując jej sprzedaży, Wnioskodawczyni będzie korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, a dostawę tej nieruchomości - czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej