Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaży nieruchomości gruntowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 kwietnia 2011r., sygn. akt I FSK 1234/09 uchylającym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2009r., sygn. akt I SA/Kr 1450/08 i wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1370/11 uchylającym interpretację indywidualną z dnia 22 stycznia 2008r. nr IBPP3/443-230/07/KO Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2006r. (data wpływu 9 listopada 2007r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2007r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W dniu 4 września 2007r. Wnioskodawca (będący osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą) zawarł w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży z kupującym (będącym spółką z o.o.) umowę przeniesienia własności niezabudowanych nieruchomości składających się z trzech działek. Z wypisu z rejestru gruntów wydanego dla ww. nieruchomości wynika, iż działki sklasyfikowane są według użytków gruntowych i klas gleboznawczych jako łąki ŁIV oraz grunty orne RIVB. Z treści zaświadczenia o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dotyczącym przedmiotowych działek wynika, iż na dzień złożenia wniosku (tj. 26 luty 2007r.) i dzień zawarcia umowy przeniesienia własności ww. nieruchomości nie podlegały ustaleniom żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (na wskutek wygaśnięcia mocy prawnej planów). Ponadto zgodnie ze wskazaniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, ww. działki znajdują się w kategorii:

• terenów o przeważającej funkcji usług publicznych/usług komercyjnych/ mieszkaniowo usługowych (UP/UC/MU) przeważająca część działki; terenów zieleni publicznej (ZP) w systemie zieleni i parków rzecznych północne obrzeże działki.

Ponadto w stosunku do ww. nieruchomości nie wydano decyzji ustalającej warunki zabudowy nieruchomości. Transakcja została rozliczona w oparciu o wystawioną przez Wnioskodawcę fakturę VAT na kwotę zadatku przy podpisaniu warunkowej sprzedaży oraz fakturę VAT na kwotę transakcji przy podpisaniu umowy przeniesienia własności nieruchomości. W fakturach zastosowano stawkę VAT zwolnioną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości jest zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług ...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ww. nieruchomości podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nieruchomości sklasyfikowane są według użytków gruntowych i klas gleboznawczych jako łąki ŁIV oraz grunty orne RIVB. Zatem nie są to grunty budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Ponadto w dacie zawarcia warunkowej umowy sprzedaży oraz przeniesienia własności nieruchomości nie były objęte obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W związku z powyższym należy uznać, że o przeznaczeniu nieruchomości świadczy zakwalifikowanie danego obszaru w ewidencji gruntów i budynków. Natomiast bez znaczenia jest przeznaczenie gruntu wskazane w studium, albowiem studium nie jest aktem prawa powszechnie obowiązującego.

W dniu 22 stycznia 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego znak: IBPP3/443-230/07/KO dotyczącą podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej, uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 7 lutego 2008r. (data wpływu 13 lutego 2008r.) złożonym na podstawie art. 52 § 3 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wnioskodawca reprezentowany przez radcę prawnego wezwał tut. organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 25 stycznia 2008r. znak: IBPP3/443-230/07/KO.

W odpowiedzi na wezwanie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z dnia 12 marca 2008r. znak: IBPP3/443W-5/08/KO podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2008r. znak: IBPP3/443-230/07/KO.

Wnioskodawca na pisemną interpretację indywidualną z dnia 25 stycznia 2008r. znak: IBPP3/443-230/07/KO złożył skargę z dnia 14 kwietnia 2008r. (data wpływu 21 kwietnia 2008r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2008r. oraz o zasądzenie od organu na rzecz Skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 6 lutego 2009r. sygn. akt. I SA/Kr 1450/08 oddalił skargę Wnioskodawcy na zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 25 stycznia 2008r. znak IBPP3/443-230/07/KO.

Od powyższego wyroku Wnioskodawca reprezentowany przez radcę prawnego wniósł skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2011r. sygn. akt. I FSK 1234/09 zważył, iż skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie i uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 lutego 2009r. sygn. akt. I SA/Kr 1450/08 i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt. I SA/Kr 1370/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 25 stycznia 2008r. znak IBPP3/443-230/07/KO i stwierdził, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana do chwili uprawomocnienia się wyroku.

Wyrok z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1370/11 jest prawomocny od dnia 30 grudnia 2011r.

Prawomocny wyrok z dnia 16 listopada 2011r. sygn. akt I SA/Kr 1370/11 wpłynął do tut. Organu w dniu 31 stycznia 2012r.

W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd stwierdził co następuje:

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 kwietnia 2011r. sygn. akt. I FSK 1234/09 stwierdził, iż kwestię sporną w niniejszej sprawie stanowi ustalenie, czy w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego dla klasyfikacji gruntu niezabudowanego, wiążące są ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Zgodnie z brzmieniem tego przepisu zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, przy czym jak zaznaczył NSA w ustawie o podatku od towarów i usług nie sprecyzowano pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę. Zatem, zdaniem NSA należy sięgnąć do dyrektywy interpretacyjnej związanej z wykładnią systemową zewnętrzną. Przepisem, który nawiązuje do podstawy opodatkowania jest art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług, wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Brzmienie art. 21 Prawo geodezyjne i kartograficzne nie daje podstaw do podziału tych danych na te, które są wiążące dla organów podatkowych, i te, które takiego waloru nie mają. Ewidencja gruntów, zgodnie z powołanym artykułem, jest dla organu podatkowego urzędowym źródłem informacji o osobie właściciela i posiadacza samoistnego oraz o samej nieruchomości, tj. o gruncie, i w przyszłości o budynku. Podatkowa ewidencja nieruchomości nie jest podstawą do podejmowania decyzji podatkowych. Ma ona charakter wtórny w stosunku do ewidencji gruntów i budynków. W przypadku niezgodności danych pomiędzy tymi ewidencjami miarodajne są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków (L. Etel, Dane z ewidencji gruntów i budynków jako podstawa opodatkowania gruntów i budynków, Finanse Komunalne 2008/6/24).

Podobnie orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego związane z wymiarem podatku od nieruchomości wskazuje na wiążący charakter ewidencji gruntów wyrok z dnia 15 kwietnia 2008r., sygn. akt II FSK 372/07 (opubl. w: Baza Komputerowa Wydawnictwa LEX nr 490966). Przepis art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie wymaga dalszej wykładni stanowiąc wprost o tym, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią m.in. podstawę wymiaru podatku. Przez podstawę wymiaru podatku należy rozumieć zarówno określenie przedmiotu opodatkowania, zaliczenie do właściwej stawki podatkowej, jak i objęcie określonych gruntów zwolnieniem od opodatkowania.

Zatem z wykładni art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne jednoznacznie wynika, zdaniem NSA, że przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub nieprzeznaczonych pod zabudowę decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów.

Wbrew zatem twierdzeniom organu nie może w tej kwestii decydować studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Co do zasady przeznaczenie terenu ustala miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), a w przypadku braku dla danego terenu takiego planu, funkcję tę przejmuje decyzja o warunkach zabudowy (art. 4 ust. 2 ustawy). Decyzja taka jako akt indywidualny prawa administracyjnego, dopóki jest w obrocie prawnym powinna mieć wiążący charakter nie tylko dla stron postępowania administracyjnego, ale również dla kontrahentów umowy dostawy gruntów i organów podatkowych. Studium natomiast po pierwsze nie jest źródłem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Po drugie zaś jest aktem wewnętrznym, kształtującym politykę gminy, aktem kierunkowym wskazującym jedynie na kierunki zagospodarowania przestrzennego o dużym stopniu ogólności i wymagana przepisami prawa zgodność planu ze studium nie oznacza bezrefleksyjnego powielenia postanowień studium w projekcie planu, gdyż studium wiąże organ planistyczny co do ogólnych wytycznych i założeń polityki przestrzennej gminy. Zawiera ono tzw. normy kierunkowe, które nie są zdolne w sposób bezpośredni oddziaływać na sferę praw i obowiązków podmiotów stojących na zewnątrz administracji (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 lutego 2011r. sygn. akt II SA/Kr 1212/10).

Taki charakter studium powoduje, że nie może ono stanowić podstawy do ustalenia prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług (tak również wyrok wydany w składzie siedmiu sędziów NSA z dnia 17 stycznia 2011r., sygn. akt I FPS 8/10). Jak zaznaczył NSA w wyroku z dnia 29 kwietnia 2011r., powyższy pogląd znajduje dodatkowe uzasadnienie, gdy dokona się wykładni prokonstytucyjnej. Przepis art. 217 Konstytucji RP stanowi, że nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Rezygnacja ustawodawcy z definicji pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę nie może być wypełniana przy pomocy wykładni rozszerzającej przez powoływanie się na studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które nie jest źródłem prawa. Nie spełnia w związku z tym wymogów konstytucyjnych.

Mając na uwadze ww. wyrok oraz stan prawny obowiązujący w dacie wydania zaskarżonej interpretacji znak IBPP3/443-230/07/KO z dnia 25 stycznia 2008r. stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwaną dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast przez dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, według stawki określonej art. 41 ust. 1 tej ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczeniu usług zostały określone między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W ustawie o podatku od towarów i usług nie sprecyzowano pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę. W związku z tym należy odnieść się do art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że w dniu 4 września 2007r. Wnioskodawca zawarł w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży z kupującym umowę przeniesienia własności niezabudowanych nieruchomości składających się z trzech działek. Z wypisu z rejestru gruntów wydanego dla ww. nieruchomości wynika, iż działki sklasyfikowane są według użytków gruntowych i klas gleboznawczych jako łąki ŁIV oraz grunty orne RIVB. Z treści zaświadczenia o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dotyczącym przedmiotowych działek wynika, iż na dzień złożenia wniosku (tj. 26 luty 2007r.) i dzień zawarcia umowy przeniesienia własności ww. nieruchomości nie podlegały ustaleniom żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (na wskutek wygaśnięcia mocy prawnej planów).

W związku z powyższym dostawa trzech działek niezabudowanych, które zgodnie z wypisem z rejestru gruntów wydanego dla ww. nieruchomości są sklasyfikowane według użytków gruntowych i klas gleboznawczych jako łąki ŁIV oraz grunty orne RIVB podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 776 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach