Interpretacja indywidualna z dnia 29.12.2008, sygn. ITPP1/443-867/08/AP, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy
Temat interpretacji
Czy lokal mieszkalny i przypisane do niego miejsce parkingowe powinny być objęte jednolitą 7% stawką VAT, czy oddzielnie stawkami 7% i 22%?
INTERPRETACJA INDWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2008 r. (data wpływu 2 października 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 grudnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży mieszkania wraz z miejscem postojowym znajdującym się w hali garażowej, stanowiącej część nieruchomości wspólnej - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 2 października 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy sprzedaży mieszkania wraz z miejscem postojowym znajdującym się w hali garażowej, stanowiącej część nieruchomości wspólnej.
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Dnia 20 kwietnia 2006 r. podpisała Pani umowę przedwstępną z deweloperem P na zakup lokalu mieszkalnego wraz z przypisanym do niego miejscem parkingowym. Lokal mieszkalny został opodatkowany przez dewelopera stawką 7% VAT, natomiast miejsce parkingowe stawką 22% VAT. Miejsce parkingowe znajduje się bezpośrednio w linii prostej pod budynkiem mieszkalnym pod powierzchnią ziemi (w części podziemnej) i stanowi integralną część budynku mieszkalnego. Do lokalu mieszkalnego przypisane jest określone miejsce parkingowe. W akcie notarialnym podkreślono, iż Joanna M. ma prawo wyłącznego i nieodpłatnego korzystania z jednego miejsca postojowego, o pow. 11,5 m2, przy czym Joanna M. zrzeka się prawa do korzystania z pozostałych miejsc postojowych w tym garażu i zobowiązuje się do korzystania z tego garażu w sposób nie utrudniający pozostałym współwłaścicielom korzystania z miejsc postojowych w tym garażu. Miejsce parkingowe wraz z komórką (piwnicą) zostało przypisane do konkretnego mieszkania, a więc są jemu przynależne i stanowią część funkcjonalną mieszkania. Każde miejsce parkingowe stanowi wyodrębnioną część garażu i jest przynależne do konkretnego lokalu mieszkalnego. Miejsca ograniczone zostały poprzez namalowane białą farbą linie. Środek tych linii stanowi każdorazowo granicę między sąsiadującymi miejscami parkingowymi. Każde miejsce jest odpowiednio ponumerowane (białą farbą na powierzchni miejsca) tak, by z odpowiedniego miejsca mógł korzystać tylko lokator, któremu przypisane zostało miejsce parkingowe. Miejsca parkingowe związane są tylko i wyłącznie z danym lokalem mieszkalnym i nie mogą być przeznaczone do innych celów niż garażowanie samochodu lokatora. Zauważyła Pani, że w podobnej sprawie zostały wydane wyroki sądowe, skłaniające się ku naliczeniu jednolitej stawki VAT dla lokalu mieszkalnego i przynależnego mu miejsca parkingowego, a mianowicie: wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 września 2007 r. III SA/Wa 192/07; wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2005 r. I FSK 103/05; wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1052/07; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 15 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Po 1206/07.
W uzupełnieniu do wniosku z dnia 16 grudnia 2008 r. poinformowała Pani, że przedmiotem transakcji jest lokal mieszkalny wraz z udziałem w części wspólnej nieruchomości. Według umowy sprzedaży zawartej pomiędzy deweloperem a Panią, przedmiotem sprzedaży jest lokal mieszkalny wraz z komórką lokatorską oraz miejscem parkingowym o numerze 11 w garażu jednoprzestrzennym usytuowanym bezpośrednio pod budynkiem. Miejsce to jest przydzielone tylko i wyłącznie do Pani lokalu mieszkalnego. Wartość netto miejsca postojowego według aktu notarialnego wynosi 10.000 zł. W związku z tym, że deweloper stosuje dwie różne stawki podatku VAT, na umowie sprzedaży wyszczególnione są dwie pozycje - osobno lokal mieszkalny i osobno miejsce postojowe.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy lokal mieszkalny i przypisane do niego miejsce parkingowe powinny być objęte jednolitą 7% stawką VAT, czy oddzielnie stawkami 7% i 22%...
Pani zdaniem lokal mieszkalny i przypisane do niego miejsce parkingowe winny być objęte jednolitą 7% stawką VAT. Uważa Pani, ze deweloper, od którego nabyła Pani lokal mieszkalny wraz z miejscem parkingowym winien zastosować ujednoliconą stawkę VAT na budownictwo w wysokości 7%, ponieważ wyżej opisane miejsce parkingowe przypisane jest tylko do Pani lokalu mieszkalnego, a także usytuowane jest bezpośrednio pod budynkiem, do którego mają dostęp tylko mieszkańcy tegoż budynku. Nabycie samego miejsca postojowego nie było możliwe, ponieważ deweloper sprzedawał miejsca parkingowe tylko do nabywanego lokalu mieszkalnego.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, obniżone, tj. 7%, 3% i 0%.
Stosownie do zapisu art. 41 ust. 12 cyt. ustawy, 7% stawkę podatku od towarów i usług stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.
Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się, w myśl ust. 12a cyt. przepisu, obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych.
Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12 lit. b wskazanej ustawy, nie zalicza się:
- budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
- lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.
W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej wskazane wyżej limity, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).
Ponadto, zgodnie z § 5 ust. 1a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.), obowiązującego do dnia 30 listopada 2008 r., stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:
- robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
- obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12
- w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.
Z unormowań zawartych w przytoczonych przepisach wynika zatem, iż 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w całym budownictwie mieszkaniowym, zarówno objętym społecznym programem mieszkaniowym, jak i nieobjętym tym programem.
Należy również zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.
Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego. Definicję lokalu mieszkalnego zawiera natomiast art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). Zgodnie z nim samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.
A contrario nie jest lokalem mieszkalnym wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb nieprzeznaczona na stały pobyt ludzi i niesłużąca zaspokajaniu ich potrzeb.
Ponadto ustawa o własności lokali w ust. 4 powołanego artykułu stanowi, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnice, strych, komórka, garaż, zwane dalej pomieszczeniami przynależnymi.
Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według dyspozycji art. 3 ust. 1 tej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 wskazanego artykułu, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż definicję pojęcia lokal użytkowy zawiera § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690). Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.
Pod pojęciem pomieszczenia technicznego - zgodnie z § 3 pkt 12 wskazanego wyżej rozporządzenia - należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku, natomiast przez pomieszczenie gospodarcze - pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia).
Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że podziemna kondygnacja budynku mieszkalnego, w której znajdują się konkretne, oznakowane miejsca do garażowania, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym stanowi lokal użytkowy.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nabyła Pani od dewelopera lokal mieszkalny wraz z udziałem w części wspólnej prawa do korzystania z miejsca postojowego, o określonej powierzchni, zlokalizowanego w hali garażowej wielostanowiskowym parkingu, znajdującym się bezpośrednio pod budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym i stanowiącym udział w częściach wspólnych budynku. Prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego jest nierozerwalnie związane z nabyciem własności danego lokalu mieszkalnego, a co za tym idzie jest przedmiotem jednej transakcji. W umowie sprzedaży lokalu i miejsca postojowego, wyszczególnione zostały dwie pozycje, z uwagi na zastosowanie dwóch odrębnych stawek VAT do lokalu mieszkalnego, jak i miejsca postojowego.
Z powyższego wynika, iż przedmiotem sprzedaży nie jest lokal mieszkalny wraz z prawem do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej, tj. z konkretnego, oznakowanego miejsca postojowego usytuowanego w hali garażowej, znajdującej się bezpośrednio pod budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym, ale lokal mieszkalny wraz z udziałem w części wspólnej budynku, z jednoczesnym określeniem sposobu korzystania z tego miejsca przez Panią jako właściciela lokalu mieszkalnego korzystanie w ramach podziału quo ad usum. Takie rozwiązanie stanowi, zdaniem organu, umowne przypisanie przedmiotowego miejsca parkingowego znajdującego się w tej części budynku poszczególnym nabywcom lokali mieszkalnych (a zatem i Pani). Jest to umowny podział tej części wspólnej budynku, który nie oznacza zniesienia współwłasności. Na skutek tego podziału część ta zostaje tymczasowo podzielona na oznaczone części fizyczne, które przypadają poszczególnym nabywcom lokali mieszkalnych (m.in. Pani) do wyłącznego korzystania. Prawo to jest ściśle związane ze sprzedawanym nabywcom lokali mieszkalnych, udziałem w tej części wspólnej nieruchomości, którą stanowi część podziemna budynku.
W ocenie tut. organu udział współwłaściciela, jako prawa do rzeczy wspólnej mieści się również w zakresie pojęcia części obiektów budowlanych. Udział wyraża bowiem zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej i jest, z reguły, określony odpowiednim ułamkiem. Tak więc właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału. Należy więc przyjąć, że sprzedaż udziału w nieruchomości stanowi dostawę towaru (części nieruchomości) w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.
Odnosząc powołane regulacje do przedstawionego przez Panią stanu faktycznego stwierdzić należy, iż sprzedaż udziału w części wspólnej budynku wraz z prawem do korzystania z konkretnego miejsca garażowego znajdującego się w tym samym obiekcie budowlanym co mieszkanie, który sprzedawany jest łącznie z lokalem mieszkalnym, stanowi sprzedaż części lokalu użytkowego. Tym samym jego sprzedaż nie jest objęta preferencyjną stawką podatku w wysokości 7% na podstawie przywołanych wyżej przepisów.
Reasumując wskazać należy, iż konfrontacja stanu faktycznego przedstawionego przez Panią w złożonym wniosku z przepisami powołanej wyżej ustawy i przepisami wykonawczymi do niej prowadzi do wniosku, iż nabyty przez Panią lokal mieszkalny opodatkowany jest 7% stawką podatku od towarów i usług, a udział w części wspólnej, tj. w podziemnej kondygnacji tego budynku wraz z prawem do wyłącznego korzystania z oznakowanego miejsca parkingowego stawką 22% podatku.
Końcowo nadmienia się, że z uwagi na fakt, iż adresatem niniejszej interpretacji jest nabywca lokalu mieszkalnego wraz z miejscem parkingowym, a nie podmiot, po stronie którego leży obowiązek podatkowy przepisy zawarte w art. 14 k 14 n Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy