Interpretacja indywidualna z dnia 24.07.2008, sygn. IBPP1/443-682/08/ES (KAN-4415/08/KAN-7160/08), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2008r. (data wpływu 29 kwietnia 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 lipca 2008r. (data wpływu 14 lipca 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 lipca 2008r. (data wpływu 14 lipca 2008r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 16 czerwca 2008r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonego przedsiębiorstwa (głównym przedmiotem działalności są usługi budowlane z zakresu budowy sieci wodno-kanalizacyjnych oraz hotelowe) Wnioskodawca zakupił 24 października 2001r. grunty niezabudowane, posiadające status gruntów rolnych, z przeznaczeniem na zbycie.

Dla terenów, na których położone są ww. grunty gmina nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu. Obecnie Wnioskodawca zamierza zbyć część tych gruntów.

Działka jest przedmiotem dzierżawy, w związku z czym wystawiona jest faktura VAT ze stawką 22%.

Zakup przedmiotowej działki nastąpił na podstawie aktu notarialnego z października 2001r. Zbywca nie wystawił faktury VAT. W kosztach nabycia jest faktura VAT od notariusza. VAT-u należnego zgodnie z tą fakturą nie odliczono.

Nieruchomość wprowadzono na ewidencję środków trwałych w dniu 30 października 2001r.

Według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy działka jest położona na terenie aktywności gospodarczej drogi ekspresowej wraz ze strefą uciążliwości oraz zabudową mieszkaniową z usługami towarzyszącymi.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane podatkiem VAT. Z tytułu wykonywanych czynności przysługuje Wnioskodawcy prawo do obniżenia podatku należnego, w związku z tym obniża podatek należny w wysokości 100%.

Wnioskodawca nie prowadzi obrotu nieruchomościami i nie dokonywał wcześniej sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy, dla transakcji zbycia gruntów rolnych, które nie są przeznaczone pod zabudowę i które nie są objęte miejscowym planem przestrzennego zagospodarowania terenu, w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług można zastosować zwolnienie z podatku VAT. Ponieważ Wnioskodawca jest w stanie wyodrębnić zakupy związane z opisanymi gruntami, to zastosowanie zwolnienia z podatku VAT dla transakcji zbycia gruntów nie będzie miało wpływu na odliczenie podatku VAT od zakupów związanych z pozostałą działalnością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zamierza dokonać odpłatnego zbycia niezabudowanej działki, którą zakupił z przeznaczeniem na zbycie. Działka została wciągnięta do ewidencji środków trwałych dnia 30 października 2001r. (nabycie działki nie było udokumentowane fakturą VAT). Ponadto działka jest przedmiotem dzierżawy, a więc jest wykorzystywana w działalności gospodarczej i służy do celów zarobkowych.

Zatem sprzedaż przedmiotowej działki będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłata dostawa towaru dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku VAT stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust.7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług. Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę.

Z treści wniosku wynika, iż dla terenów, na których znajduje się przedmiotowa działka nie obowiązuje obecnie plan zagospodarowania przestrzennego, natomiast według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego działka jest położona na terenie aktywności gospodarczej drogi ekspresowej wraz ze strefą uciążliwości oraz zabudową mieszkaniową z usługami towarzyszącymi.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalenie przeznaczenia terenu oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1-5 powołanej ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Rada gminy uchwala plan po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium (art. 20 ust. 1 ww. ustawy). W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej przez wójta, burmistrza lub prezydenta.

Z powyższych unormowań wynika, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako plan-program, winno być wyrazem perspektywicznej polityki przestrzennej, odnoszącym się do całego obszaru gminy. Można by uznać studium za swego rodzaju aksjologiczną podstawę wszelkich działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego.

Według cytowanego art. 9 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z treści studium powinny wynikać lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Skonkretyzowane działania w zakresie zmiany przeznaczenia terenu, położonego na obszarze gminy, przewidziane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz w decyzjach o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, powinny być formułowane i realizowane zgodnie z tymi zasadami.

Z treści studium, jego charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż w odróżnieniu np. od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest ono aktem obligatoryjnym.

Przepisy zawarte w ust. 3-5 odnoszą się do charakteru studium gminnego. Wynika z nich, iż jest ono zbiorem dyrektyw określających przyszłe zamierzenia w zakresie ładu przestrzennego na terenie całej gminy. Odmiennie więc od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego teren, jaki ma być objęty postanowieniami studium, jest jednoznacznie określony i zawsze powinien obejmować cały obszar gminy. Nie wyklucza to możliwości podejmowania uchwał w sprawie zmiany gminnego studium w zakresie ściśle określonego fragmentu obszaru gminy, przy czym zmiany studium dotyczące pewnych fragmentów gminy powinny współgrać z pozostającymi w mocy ustaleniami.

Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w powołanej ustawie składają się na swego rodzaju system. Stąd też naturalną koleją rzeczy studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy.

Należy również zauważyć, że ustawa o VAT w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. O ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy oraz studium zagospodarowania, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich.

Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznych w niej zawartych i nie określają przeznaczenia gruntu. Stąd też z uwagi na fakt, iż w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT mowa jest o przeznaczeniu terenu, a nie o klasyfikacji gleboznawczej, nie powinna być ona co do zasady brana pod uwagę.

Zatem fakt, iż przedmiotowe grunty są gruntami rolnymi nie ma znaczenia dla określenia przeznaczenia danego terenu.

Z powyższych przepisów wynika bowiem, że dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu określone w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu lub w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

W przedmiotowej sprawie, jak już wskazano, nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W świetle powyższego decydujące znaczenie będą miały więc ustalenia zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, z którego wynika, iż działka jest położona na terenie aktywności gospodarczej drogi ekspresowej wraz ze strefą uciążliwości oraz zabudową mieszkaniową z usługami towarzyszącymi.

Bezsprzecznym pozostaje więc fakt, iż grunty te według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy położone są na terenie przeznaczonym pod zabudowę.

Podsumowując należy stwierdzić, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zamierza dokonać sprzedaży działki niezabudowanej, która wykorzystywana była w działalności gospodarczej (dzierżawa), przeznaczonej zgodnie z założeniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę. Tym samym, ze względu na charakter działki jej dostawa nie będzie podlegać zwolnieniu podatkowemu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, natomiast zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według 22% stawki VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że transakcja zbycia gruntów rolnych, które nie są przeznaczone pod zabudowę, w sytuacji braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego jest zwolniona z podatku od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Ponieważ w niniejszej interpretacji wykazano, iż sprzedaż przedmiotowych gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według 22% stawki VAT, zatem pytanie Wnioskodawcy: czy zastosowanie zwolnienia z podatku VAT dla transakcji zbycia gruntów będzie miało wpływ na odliczenie podatku VAT od zakupów związanych z pozostałą działalnością - jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.