Interpretacja indywidualna z dnia 12.08.2016, sygn. IBPP2/4512-377/16-1/ICz, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

Opodatkowanie wyegzekwowanych odsetek w ramach umowy Powierniczego Przelewu Wierzytelności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 maja 2016r. (data wpływu 18 maja 2016r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wyegzekwowanych odsetek w ramach umowy Powierniczego Przelewu Wierzytelności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2016r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wyegzekwowanych odsetek w ramach umowy Powierniczego Przelewu Wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Przedsiębiorca świadczy usługi windykacyjne, w tym celu zawiera ze swoimi klientami Umowę Powierniczego Przelewu Wierzytelności (zwaną dalej umową). Określa ona zasady przelewu wierzytelności na rzecz Powiernika (tj. Wnioskodawcę); które przysługują Cedentowi od jego Dłużników, w celu ich spieniężenia. Zgodnie z postanowieniami Umowy - Wnioskodawca podpisując umowę ze swoim Klientem staje się właścicielem wierzytelności, a więc wchodzi w prawa właścicieli wierzytelności. Wierzytelności określane są w załącznikach do przedmiotowej umowy. Wraz z przeniesieniem wierzytelności dochodzi do przeniesienia wszelkich praw z nią związanych. Czynności windykacyjne podejmowane są w imieniu własnym Powiernika. Na żądanie Powiernika Cedent ma obowiązek pokrycia wszelkich kosztów sądowych, komorniczych, kosztów zastępstwa procesowego, a także opłat skarbowych oraz wszelkich innych opłat potrzebnych do realizacji umowy. Podpisanie załączników do umowy skutkuje zawarciem umowy cesji przenoszącej na Powiernika wierzytelności określone w załącznikach. Zgodnie z umową Powiernik zobowiązany jest do windykacji należności głównej. Uzyskane kwoty z tytułu zwrotu poniesionych, celem realizacji umowy kosztów, o których wyżej była mowa oraz należność główną Powiernik w zakreślonym terminie przekazuje na rachunek bankowy Cedenta. Zgodnie z umową Wnioskodawca zobowiązuje się do podejmowania działań zmierzających do spieniężenia wierzytelności i w tym celu może podejmować wszelkie prawem dozwolone czynności i w szczególności prowadzić negocjacje, zawierać ugody, zbywać wierzytelności na rzecz osób trzecich, wnosić powództwo cywilne, kierować sprawę na drogę postępowania egzekucyjnego, zabezpieczać wierzytelności hipoteką lub zastawem wnioskować o upadłość dłużnika. Za wykonanie tych czynności Powiernikowi przysługuje wzajemnie uzgodnione wynagrodzenie wyrażone w procencie odzyskanej podstawowej kwoty wierzytelności - należności głównej (wyrażone, w załączniku, w wartości netto). Rozliczenia dokonuje się na podstawie faktury VAT (23%).

Powiernik kwoty uzyskane w toku działań windykacyjnych w pierwszej kolejności zalicza na poczet kosztów sądowych, kosztów zastępstwa procesowego, kosztów postępowania egzekucyjnego, należności ubocznych, a następnie na poczet należności głównej.

Zgodnie z powyższym, na Powiernika przeniesione są wierzytelności, których wysokość określona jest w załączniku do umowy. Powiernik w ramach umowy nabywa również odsetki od należności głównej, z tym, że należność główna po potrąceniu wynagrodzenia Powiernika jest zwracana Cedentowi. Prawo do odsetek jest natomiast zbywane bezzwrotnie w zamian za wynagrodzenie umowne. Zgodnie z umową Powiernik ma prawo rozliczyć wyegzekwowane kwoty najpierw na poczet należności ubocznych, tj. odsetek z tytułu opóźnienia w płatności nie ma jednak obowiązku ich zwrotu. W oparciu o postanowienia umowy Powiernik może dysponować wierzytelnością z tytułu odsetek z tytułu opóźnienia w płatności wg własnego uznania - najczęściej stanowią one istotny instrument negocjacyjny, wykorzystywany w ten sposób, że Powiernik zmniejsza w drodze ugody kwotę odsetek ustawowych lub też w całości odstępuje od uzyskania odsetek on należności głównej w zamian za niezwłoczną spłatę należności głównej. Zaznaczenia wymaga, iż wyegzekwowanie odsetek jest z uwagi na ich negocjacyjne przeznaczenie niepewne. Należy zauważyć, iż Powiernikowi przysługuje prawo do odsetek z tytułu opóźnienia płatności należności głównej zarówno w odniesieniu do opóźnienia powstałego przed cesją jak i po cesji. W przypadki skutecznej egzekucji kwot odsetek ustawowych za opóźnienie powstałych po cesji stanowią one pożytki prawa Powiernika i jako takie zaliczane są do pozostałych przychodów działalności oraz rozliczane w ramach podatku dochodowego. Również odsetki naliczone przed cesją są rozliczane w ramach podatku dochodowego po ich wyegzekwowaniu albowiem stanowią one pożytki prawa zbyte bezwarunkowo Powiernikowi. Uzyskane kwoty przekazywane są przez dłużnika bezpośrednio na rachunek Powiernika. Kwoty należne Cedentowi są przekazywane na jego rachunek bankowy.

Powiernik ma prawo zwrotu wierzytelności poprzez wypowiedzenie umowy, z powodów wyraźnie w niej wskazanych, tj. dług przedawniony, nieistniejący, wyegzekwowany, dłużnik znajduje się w upadłości, bądź w razie niewykonywania przez Cedenta obowiązków nałożonych na niego umową. W razie nieskuteczności egzekucji cedowanych kwot dysponentem pozostaje Powiernik, bowiem umowa podpisywana jest na czas nieokreślony, zdarzeniem rozwiązującym umowę jest egzekucja całości należności.

Faktura VAT wystawiana jest jedynie w odniesieniu do wynagrodzenia Powiernika stanowiącego procent należność głównej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wyegzekwowane przez Wnioskodawcę tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności głównej kwoty powinny być objęte podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Odsetki z tytułu opóźnienia w płatności naliczane są w oparciu o art. art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego lub 481 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlegają odpłata dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium, kraju. Dostawa towarów i oraz świadczenie usług podlegają opodatkowaniu tylko wówczas gdy wykonywane są odpłatnie (Bartosiewicz Adam, VAT. Komentarz, wyd. IX). Kodeks cywilny w art, 509 $ 2 stanowi, iż Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowy zawierane przez Wnioskodawcę z tego klientami są umowami wzajemnymi. Art. 487 § 2 Kodeksu cywilnego stanowi, iż Umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiążą się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej". Celem umowy wzajemnej jest doprowadzenie do obopólnej wymiany świadczeń między kontrahentami (...). Decydujące znaczenie dla uznania świadczeń za ekwiwalentne ma subiektywna ocena tych świadczeń i dokonana przez strony stosunku zobowiązaniowego. Nie ma znaczenia przy tym obiektywna wartość świadczeń (W. Czachórski. A. Brzozowski. M. Safian, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania.... s. 136) (Ciszewski Jerzy (red.) Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II). Umowy zawierane przez Wnioskodawcę są umowami nienazwanymi. Wierzytelność główna stanowi zwrotny po wyegzekwowaniu i potraceniu należnego wynagrodzenia element umowy. Odsetki ustawowe z tytułu opóźnienia w płatności powstałe przed datą cesji stanowią bezzwrotny przedmiot świadczenia, albowiem Wnioskodawca nabywa za określona cenę prawo do tej części wierzytelności nie będąc jednocześnie zobowiązanym do jej zwrotu. W tym zakresie umowa zawiera elementy klasycznej cesji. Podstawowym przedmiotem świadczenia jest jednak wyegzekwowanie w ramach tego wynagrodzenia wierzytelności głównej oraz poniesionych w celu realizacji umowy kosztów od dłużników, celem zaspokojenia Cedenta.

W pozostałym zakresie wyegzekwowane przez powiernika odsetki za okres, po zawarciu umowy cesji stanowią pożytki prawa, które mu przysługują (art. 54 Kodeksu cywilnego). W ocenie Wnioskodawcy zatem należności uboczne w postaci odsetek od należności głównej powstałe w wyniku opóźnienia w płatności nie powinny być objęte podatkiem VAT, ponieważ nie stanowią one części wynagrodzenia za usługę Powiernika.

Powyższe potwierdza stanowisko Sądu najwyższego: odsetki należne wierzycielowi od dłużnika na skutek opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego albo odsetki należne bankowi z tytułu udzielonego kredytu są klasycznym przykładem pożytków prawa, (tak trafnie SN w uchwale z dnia 30 maja 1979 r, III CZP 29/79, OSNC 1979, nr 11, poz. 214). Interpretacja przytoczonych postanowień umowy pozwala na przyjęcie, iż usługa windykacji dotyczy jedynie należności głównej w zamian za umówiony procent od tej kwoty i w tym zakresie wystawiana jest faktura VAT. Zgodnie z umową odsetki od należności głównej nie stanowią wynagrodzenia w związku z czym nie wchodzą w zakres opodatkowania zgodnie z wyżej cytowanym przepisem ustawy.

W opinii Wnioskodawcy odsetki od należności głównej uzyskane podczas czynności windykacyjnych nie stanowią zatem podstawy opodatkowania podatkiem VAT (...).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. Nr z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub do podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone.

Istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest także określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem, m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na wyręczeniu klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W pojęciu tym mieszczą się też usługi windykacji, które co do zasady zmierzają wprost do odzyskania długu.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy.

Stosownie do ww. przepisu podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z kolei, w art. 29a ust. 7 ustawy zostały wymienione elementy, które należy wyłączyć z podstawy opodatkowania (zmniejszające podstawę opodatkowania). Zgodnie z treścią tego przepisu podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Zatem we wskazanych wyżej przepisach ustawodawca precyzyjnie określił katalog elementów wliczanych do podstawy opodatkowania oraz elementów niemających wpływu na jej wielkość.

Treść powołanych przepisów wskazuje, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Zgodnie z tym uregulowaniem, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Oznacza to, że wartości dodatkowych kosztów, które obciążają nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi windykacyjne, w tym celu zawiera ze swoimi klientami Umowę Powierniczego Przelewu Wierzytelności. Określa ona zasady przelewu wierzytelności na rzecz Powiernika (tj. Wnioskodawcy); które przysługują Cedentowi od jego Dłużników, w celu ich spieniężenia. Zgodnie z postanowieniami Umowy - Wnioskodawca podpisując umowę ze swoim Klientem staje się właścicielem wierzytelności, a więc wchodzi w prawa właścicieli wierzytelności. Wraz z przeniesieniem wierzytelność; dochodzi do przeniesienia wszelkich praw z nią związanych. Czynności windykacyjne podejmowane są w imieniu własnym Powiernika. Zgodnie z umową Wnioskodawca zobowiązuje się do podejmowania działań zmierzających do spieniężenia wierzytelności i w tym celu może podejmować wszelkie prawem dozwolone czynności i w szczególności prowadzić negocjacje, zawierać ugody, zbywać wierzytelności na rzecz osób trzecich, wnosić powództwo cywilne, kierować sprawę na drogę postępowania egzekucyjnego, zabezpieczać wierzytelności hipoteką lub zastawem wnioskować o upadłość dłużnika. Za wykonanie tych czynności Powiernikowi przysługuje wzajemnie uzgodnione wynagrodzenie wyrażone w procencie odzyskanej podstawowej kwoty wierzytelności - należności głównej.

Powiernik w ramach umowy nabywa również odsetki od należności głównej, z tym, że należność główna po potrąceniu wynagrodzenia Powiernika jest zwracana Cedentowi. Prawo do odsetek jest natomiast zbywane bezzwrotnie w zamian za wynagrodzenie umowne. Zgodnie z umową Powiernik ma prawo rozliczyć wyegzekwowane kwoty najpierw na poczet należności ubocznych, tj. odsetek z tytułu opóźnienia w płatności nie ma jednak obowiązku ich zwrotu.

Przepisy Kodeksu cywilnego nie zawierają regulacji prawnej instytucji powiernictwa. Nie ma jednak przeszkód do zawierania tego typu umów - pozwala na to zasada swobody umów wyrażona w art. 3531 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), zgodnie z którym strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Podstawą dla dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 K.c. Zgodnie z wymienionym przepisem, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Najistotniejsze postanowienia umowy przelewu powierniczego wierzytelności są następujące:

• nabywca wierzytelności posiada uprawnienie do zwrotu wierzytelności w przypadku nieskuteczności windykacji,
• ryzyko nieściągalności wierzytelności obciąża cedenta, czyli podmiot, który dokonał powierniczego przelewu,
• ustala się czas obowiązywania umowy, po upływie którego, przy braku skuteczności działań windykacyjnych, wierzytelność wraca do pierwotnego wierzyciela,
• nie dokonuje się zapłaty cedentowi aż do czasu ściągnięcia długu lub zbycia wierzytelności,
• wynagrodzenie firmy windykacyjnej ustalane jest najczęściej w określonym procencie odzyskanej kwoty i jest ono potrącane ze ściągniętego długu.

Zatem firma windykacyjna, nabywająca wierzytelności na podstawie umowy określanej potocznie mianem przelewu powierniczego, nie przejmuje ryzyka niewypłacalności dłużnika, chociaż działa w imieniu własnym. Dlatego istotą omawianej czynności prawnej nie jest sprzedaż wierzytelności, lecz odpłatne świadczenie usługi ściągania długów oraz ewentualnie pośrednictwo w obrocie wierzytelnościami.

Powierniczy przelew wierzytelności dokonywany jest na podstawie umowy, która nie została uregulowana wprost w przepisach prawa cywilnego (tzw. umowa nienazwana). W praktyce przelew powierniczy nie jest niczym innym, jak zleceniem windykacji należności, z przeniesieniem na windykatora praw przysługujących wierzycielowi.

Opis przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powyższych wyjaśnień prowadzi do wniosku, że Wnioskodawca jako wierzyciel powierniczy będzie świadczył de facto usługi ściągania długów w odniesieniu do powierzanych wierzytelności.

Należy zauważyć, że podstawa opodatkowania jest przypisana do danego przedmiotu opodatkowania. Dla danej czynności opodatkowanej ustalana jest jedna podstawa opodatkowania. Stąd art. 29a ust. 6 ustawy wskazuje na koszty dodatkowe podając także ich przykłady, które nawet jeśli są odrębnie pobierane (odrębnie rozliczane) między stronami, wchodzą do podstawy opodatkowania dla czynności podstawowej i powinny być łącznie z nią opodatkowane. Przepis ten jako regułę, a nie wyjątek, uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych czynności pomocniczych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Tylko przykładowo wskazuje on na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Oznacza to, że także inne koszty dodatkowe powinny być wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Katalog ten uznać należy za otwarty, obejmujący m. in. kwoty odsetki. W zakres normy tego przepisu wchodzą wszelkie opłaty i należności, formalnie odrębne od ceny świadczenia głównego (podstawowego), jednakże w istocie składające się na zapłatę za świadczenie zapewniane w ramach wykonywania świadczenia podstawowego. Koszty dodatkowe będą wartością tych wszystkich świadczeń dodatkowych, które nie stanowią samoistnego świadczenia (przedmiotu opodatkowania), lecz są elementami świadczenia złożonego - kompleksowego.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z umową Powiernik ma prawo rozliczyć wyegzekwowane kwoty najpierw na poczet należności ubocznych, tj. odsetek z tytułu opóźnienia w płatności nie ma jednak obowiązku ich zwrotu. W oparciu o postanowienia umowy Powiernik może dysponować wierzytelnością z tytułu odsetek z tytułu opóźnienia w płatności wg własnego uznania.

Należy zatem uznać, że wskazane w opisie sprawy odsetki nie mają samoistnej racji bytu i są tylko i wyłącznie składnikiem zapłaty za realizację usługi podstawowej (czyli windykację wierzytelności).

Zatem otrzymywane odsetki przez Wnioskodawcę powinny być w przedmiotowym przypadku elementem podstawy opodatkowania usługi głównej i to niezależnie od tego, czy stanowią element kalkulacyjny wchodzący w skład umówionej przez strony należności za usługę główną. Bowiem jak wyjaśniono Powiernikowi przysługuje prawo do odsetek z tytułu opóźnienia płatności należności głównej zarówno w odniesieniu do opóźnienia powstałego przed cesją jak i po cesji.

Zatem należy uznać, że otrzymywane przez Wnioskodawcę kwoty odsetek stanowią jeden z elementów kalkulacyjnych wynagrodzenia zapłaty (część odpłatności za usługę). Kwota odsetek składa się na całość zapłaty od nabywcy usługi na równi z wypłacanym wynagrodzeniem. Wobec powyższego kwota odsetek stanowi element zapłaty w rozumieniu powołanego wyżej art. 29a ust. 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca jest obowiązany do opodatkowania podatkiem VAT wynagrodzenia, w skład którego będzie wchodziło uzgodnione wynagrodzenie wyrażone w procencie odzyskanej należności głównej oraz wartość odzyskanych odsetek, stanowiącego zapłatę za świadczone usługi Powierniczego Przelewu Wierzytelności.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo zauważa się, że bez wpływu na rozstrzygniecie przedmiotowej sprawy pozostaje orzeczenie Sądu Najwyższego z 30 maja 1979 r. sygn. akt III CZP 29/79, powołane przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu swojego stanowiska. Wyjaśnić należy, że ww. orzeczenie zapadło w innym stanie prawnym, w którym nie obowiązywała ustawa o podatku od towarów i usług a co za tym idzie, nie może ono mieć wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zauważyć przy tym należy, że interpretacja indywidualna wydawana jest w oparciu o konkretny przedstawiony we wniosku stan faktyczny i wiąże Organ uprawniony do wydawania interpretacji indywidualnej wyłącznie w zakresie przedstawionym we wniosku. Zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność, a Wnioskodawca nie może korzystać z ochrony wynikającej z tej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach