Zdaniem wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm. dalej ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. W związku z powyższym odpłatna dostawa gruntu stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku co do zasady wynosi 23%. Jednakże w odniesieniu do dostaw, których przedmiotem jest grunt, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku w art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, w którym stwierdzono, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczonych pod zabudowę. Zwolnienie zatem przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlany. Bez znaczenia pozostaje jednak faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu - istotne jest natomiast jego przeznaczenie.

Jednocześnie należy zauważyć, że samo pojęcie gruntu czy też terenu nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług. Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 z późn. zm.) kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Jak stanowi art. 4 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl postanowień ust. 2 powyższego przepisu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Tym samym o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, należałoby posłużyć się np. decyzją o warunkach zabudowy.

W tym zakresie zasadniczo występuje zgodność stanowisk organów podatkowych, orzecznictwa, i piśmiennictwa. Sytuacja komplikuje się w momencie braku ww. dokumentów.

W przedmiotowym przypadku Decyzja o warunkach zabudowy została bowiem wydana jedynie w przypadku działki 54/27. W takich przypadkach większość organów podatkowych prezentuje stanowisko, że można również posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie wyżej wymienionej ustawy o planowaniu przestrzennym

Organy podatkowe mają tu na myśli studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy lub dane z ewidencji gruntów i budynków.

X S.A. posiada indywidualną interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20.01.2011r. znak IPPP1-443-1144/10-4/EK w sytuacji braku aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w przypadku, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, o przeznaczeniu danego terenu decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz później ewidencja gruntów. Ponadto organ zaznaczył, iż ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych, natomiast ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Stosując się do otrzymanej interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zgodnie z zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego omawiane działki należy potraktować jako dostawa gruntu przeznaczonego pod zabudowę. Interpretacja wydana dla Poczty nie została bowiem zmieniona ani uchylona.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis stanu faktycznego, X S.A. stoi na stanowisku, że zbycie nieruchomości w P... , składającej się z kilku działek oznaczonych numerami geodezyjnymi 54/12, 54/13, 54/14, 54/15, 54/16, 54/19, 54/20 i 54/27, znajdujących się na obszarze przewidzianym stosownie do zapisów studium jako tereny predysponowane do lokalizacji funkcji ponadlokalnych związanych z przebiegiem dróg ekspresowych oraz potencjalną lokalizacją lotniska cywilnego (zjazd z drogi ekspresowej S11) oraz leżące w granicach obszarów przeznaczonych pod zabudowę tj. tereny aktywizacji gospodarczej predysponowane do prowadzenia zorganizowanej działalności inwestycyjnej, nie będzie korzystać ze zwolnienia z VAT. Zatem do ich sprzedaży należy zastosować 23% stawkę podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenie przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku.

Mocą ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U z 2013 r. poz. 35) z dniem 1 kwietnia 2013 r. art. 43 ust. 1 pkt 9 stanowi, iż zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Natomiast definicję terenu budowlanego zawiera art. 2 pkt 33, który stanowi, że przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę są zwolnione od podatku VAT.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, oznacza to, że dany teren nie jest terenem budowlanym w rozumieniu obecnie obowiązujących przepisów ustawy o VAT.

W takiej sytuacji, zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz zapisy ewidencji gruntów nie mają znaczenia dla klasyfikacji danego terenu. W świetle bowiem przepisów art. 43 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 2 pkt 33 dokumentami decydującymi są zapisy wynikające z planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, w sytuacji barku planu.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca X S.A. w marcu 2002 roku nabyła prawo własności nieruchomości w P... przy ul. Wawelskiej, składającej się z kilku działek oznaczonych numerami geodezyjnymi 54/12, 54/13, 54/14, 54/15, 54/16, 54/19, 54/20 i 54/27. Z treści aktu notarialnego wynika, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta, nabyte działki leżą w granicach jednostki bilansowej T - zespół przemysłowo-składowy (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązywał do dnia 31.12.2002r.). W 2011 roku X S.A. zbyła dwie działki o numerach ewid. 54/13 i udział w działce 54/27, zaś teraz planuje zbycie pozostałych gruntów.

Obecnie dla przeznaczonych do sprzedaży działek 54/12, 54/14, 54/15, 54/20 oraz udziału w działce nr 54/27 brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z zapisami w ewidencji gruntów działki 54/12, 54/14, 54/15, 54/20 oznaczone są jako łąki trwałe, udział w działce 54/27 oznaczony jest jako drogi. Ponadto w dniu 29 października 2010 roku została wydana Decyzja o warunkach zabudowy znak: A-VI-7331/125/104/2010 z dnia 29.10.2010 roku dla działki nr 54/27. Zgodnie z decyzją tereny działki przeznaczono pod budowę zespołu budynków magazynowych z częścią biurową oraz budowę niezbędnej infrastruktury technicznej zjazdu z działki drogowej 54/27.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że planowana sprzedaż nieruchomości niezabudowanych stanowiących działki o nr 54/12, 54/14, 54/15, 54/20 sklasyfikowanych wg ewidencji gruntów i budynków jako łąki trwałe, dla których nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy, będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Natomiast zbycie udziału w działce 54/27 oznaczonej jako drogi, dla której została wydana decyzja o warunkach zabudowy, a działki przeznaczono pod budowę zespołu budynków magazynowych z częścią biurową oraz budowę niezbędnej infrastruktury technicznej zjazdu z działki drogowej 54/27, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej 23% na mocy art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe oraz uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy, w którym opodatkowanie transakcji uzależnia od zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać w całości za nieprawidłowe.

Końcowo zaznaczyć należy, że Organ nie odniósł się do wyroków WSA i NSA, o których mowa w pyt. nr 2, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie wskazał ich sygnatur. Organ nie miał możliwości oceny, jakie pojawiające się orzeczenia Strona ma na myśli.

Podkreślić należy, że z opisu okoliczności przedstawionych we wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga o planowanych czynnościach sprzedaży ww. działek, zatem dotyczy zdarzenia przyszłego. Okoliczność, że Spółka podjęła czynności przygotowawcze zmierzające do planowanej sprzedaży, nie zmieniają faktu, że dostawa nie została jeszcze dokonana. W związku z tym, interpretacja indywidualna dotyczy zdarzenia planowanego, przyszłego i będzie realizowana po zmianie przepisów od 01.04.2013r. mających zastosowanie w sprawie.

Tym samym interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, iż w zakresie przedmiotu zawartego w pytaniu nr 3 z wniosku z dnia 27.02.2013r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 331 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie