Interpretacja indywidualna z dnia 25.02.2010, sygn. IBPP1/443-1252/09/AZb, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

Dostawa działki stanowiącej majątek przedsiębiorstwa Wnioskodawcy - teren przeznaczony do zabudowy usługowej - podlega opodatkowaniu według stawki 22%.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2009r. (data wpływu 9 grudnia 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lutego 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działki.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 lutego 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 30 grudnia 2004r. firma Wnioskodawcy zakupiła działkę wraz z zabudowaniami, w której nadal prowadzi działalność. Działka zakupiona była w części ze stawką VAT 22%, w części ze stawką zwolnioną. Taki stan rzeczy jest zgodny z aktem notarialnym, z którego wynika, że nieruchomość została nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jej nabycie jest potwierdzone w księgach rachunkowych i ewidencji środków trwałych firmy. W 2009r. działka została podzielona postanowieniem Prezydenta Miasta. Jej część około 0,035 ha, niezabudowana, leżąca poza ogrodzonym terenem zakładu, już jako nowa działka została w sierpniu 2009r. sprzedana osobie fizycznej. Działka ta dotychczas używana była zwyczajowo jako droga dojazdowa do działek innych właścicieli.

Zgodnie z projektem miejscowego planu zagospodarowania cała nieruchomość jest terenem przeznaczonym do zabudowy usługowej U2.

Informacyjnie Wnioskodawca wskazał, że jego firma jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny i składa deklaracje VAT-7 miesięcznie od 1995r.

W dniu sprzedaży działki obowiązywało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta w oparciu o uchwałę z dnia 16 kwietnia 2003r. (według Biuletynu Informacji Publicznej Miasta).

W projekcie uchwały uchwalającej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru K. w § 1 stwierdza się, że jest on zgodny z ustaleniami studium, o którym mowa wyżej.

Na załączonej do ww. projektu uchwały mapce działka 232/1 i działka 232/2 oznaczone są symbolem U2, który w § 30 ww. uchwały jest określony jako teren zabudowy usługowej.

Działka 232/2, która powstała w celu sprzedaży w wyniku podziału działki 232 (na 232/1 i 232/2) była zwyczajowo używana przez rolników jako dojazd z drogi publicznej do gruntów i pól położonych w głębi terenu. Powstała w ten sposób droga gruntowa nie jest utwardzona.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę VAT należało zastosować przy sprzedaży wyżej opisanej części działki...

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży działki należało zastosować 22% stawkę VAT. Sprzedana działka jest bowiem działką budowlaną a zatem nie korzysta ona ze zwolnienia, o którym mowa art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 2 ust. 6 ww. ustawy towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w dniu 30 grudnia 2004r. firma Wnioskodawcy zakupiła działkę wraz z zabudowaniami, w której nadal prowadzi działalność. Działka zakupiona była w części ze stawką VAT 22%, w części ze stawką zwolnioną. Z aktu notarialnego wynika, że nieruchomość została nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jej nabycie jest potwierdzone w księgach rachunkowych i ewidencji środków trwałych firmy. W 2009r. działka została podzielona, a jej część około 0,035 ha, niezabudowana, leżąca poza ogrodzonym terenem zakładu, już jako nowa działka została w sierpniu 2009r. sprzedana osobie fizycznej. Działka ta dotychczas używana była zwyczajowo jako droga dojazdowa do działek innych właścicieli.

Zgodnie z projektem miejscowego planu zagospodarowania cała nieruchomość jest terenem przeznaczonym do zabudowy usługowej U2. W dniu sprzedaży działki obowiązywało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta w oparciu o uchwałę z dnia 16 kwietnia 2003r. (według Biuletynu Informacji Publicznej Miasta).

W projekcie uchwały uchwalającej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru K. w § 1 stwierdza się, że jest on zgodny z ustaleniami studium, o którym mowa wyżej. Na załączonej do ww. projektu uchwały mapce działka 232/1 i działka 232/2 oznaczone są symbolem U2, który w § 30 ww. uchwały jest określony jako teren zabudowy usługowej.

Działka 232/2, która powstała w celu sprzedaży w wyniku podziału działki 232 (na 232/1 i 232/2) była zwyczajowo używana przez rolników jako dojazd z drogi publicznej do gruntów i pól położonych w głębi terenu. Powstała w ten sposób droga gruntowa nie jest utwardzona.

Wnioskodawca wskazał, że jego firma jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny i składa deklaracje VAT-7 miesięcznie od 1995r.

Z powyższego wynika, iż całokształt czynności podejmowanych przez Wnioskodawcę wskazywał na zamiar ścisłego powiązania zakupu przedmiotowej nieruchomości z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Z treści wniosku wynika bowiem jednoznacznie, że Wnioskodawca nabył działkę wraz z zabudowaniami na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, co znalazło odzwierciedlenie w akcie notarialnym dokumentującym czynność zakupu ww. nieruchomości, jak również w księgach rachunkowych i ewidencji środków trwałych firmy.

W bieżącym roku działka została podzielona, a jej część około 0,035 ha, niezabudowana, leżąca poza ogrodzonym terenem zakładu, już jako nowa działka (o numerze 232/2) została w sierpniu 2009r. sprzedana osobie fizycznej.

Zatem mając na uwadze fakt, że ww. nieruchomość została przez Wnioskodawcę zakupiona w ramach oraz z przeznaczeniem dla potrzeb prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, stwierdzić należy, że jej sprzedaż mieści się w zakresie działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy. Wobec powyższego dostawa przedmiotowej nieruchomości gruntowej stanowi wyprzedaż majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy i jako taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jak już wcześniej wskazano opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, a grunt niewątpliwie jest towarem. Tym samym Wnioskodawca dla tej czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

W efekcie sprzedaż przedmiotowej działki należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług.

Podstawowa stawka podatku na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT lub obniżenie stawki podatkowej, możliwe jest tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa o VAT lub przepisy wykonawcze do ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdza się, iż opodatkowaniu podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych opodatkowane 22% stawką podatku są tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż ustawa określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. W przypadku jego braku zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejąca na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi natomiast art. 9 ust. 1 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej studium. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4).

W myśl art. 14 ust. 5 oraz art. 15 ust. 1 ww. ustawy, przed podjęciem uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż zgodnie z projektem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przedmiotowa działka stanowi teren przeznaczony do zabudowy usługowej. W dniu sprzedaży działki obowiązywało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta w oparciu o uchwałę z dnia 16 kwietnia 2003r. (według Biuletynu Informacji Publicznej Miasta). W projekcie uchwały uchwalającej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru K. w § 1 stwierdza się, że jest on zgodny z ustaleniami studium, o którym mowa wyżej. Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy sprzedana działka stanowiła teren niezabudowany, używany zwyczajowo przez rolników jako dojazd (gruntowy, nieutwardzony) z drogi publicznej do gruntów i pól położonych w głębi terenu.

Wobec powyższego, Wnioskodawca dokonując dostawy przedmiotowej działki nie mógł skorzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy, bowiem zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, co nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie.

Reasumując, dostawa wskazanej we wniosku działki stanowiącej teren przeznaczony do zabudowy usługowej podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej w wysokości 22%, stosownie do przepisów art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach