Temat interpretacji

w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych przez komplementariusza na rzecz spółki komandytowej oraz wystania faktury VAT z tego tytułu

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2011r. (data wpływu 13 lipca 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych przez komplementariusza na rzecz spółki komandytowej oraz wystawiania faktury VAT z tego tytułu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wykonywanych przez komplementariusza na rzecz spółki komandytowej oraz wystawiania faktury VAT z tego tytułu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółką kapitałową jest udziałowcem spółki komandytowej. W spółce komandytowej Wnioskodawca posiada status komplementariusza. Zgodnie z postanowieniami umowy spółki komandytowej, komplementariusz (Wnioskodawca), jako wspólnik uprawniony do prowadzenia spraw spółki, jest uprawniony również do miesięcznego wynagrodzenia z tego tytułu. Wynagrodzenie należne komplementariuszowi składa się części obejmującej zwrot kosztów bezpośrednich związanych z prowadzeniem spraw spółki (w tym wynagrodzeń członków zarządu i prokurenta) oraz dodatkowo zryczałtowanej kwoty stałej w wys. 4.000 zł tytułem pokrycia pozostałych kosztów bieżącej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy umowa spółki przewiduje wynagrodzenie dla komplementariusza z tytułu pełnionych przez niego na rzecz spółki funkcji (prowadzenia spraw spółki), wynagrodzenie to stanowić będzie wynagrodzenie z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług zarządzania opodatkowanych VAT według stawki 23%, a w konsekwencji, czy świadczenie Wnioskodawcy powinno zostać stwierdzone wystawioną przez niego fakturą VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane komplementariuszowi na podstawie umowy spółki komandytowej stanowi wynagrodzenie za świadczenie przez niego na rzecz spółki usług zarządzania podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji komplementariusz zobowiązany będzie wystawić fakturę VAT z tytułu świadczonych przez niego usług.

Z przepisu art. 117 oraz art. 121 kodeksu spółek handlowych wynika, że komplementariusz ma prawo i obowiązek reprezentowania oraz prowadzenia spraw spółki komandytowej. Co do zasady, komplementariusz nie musi pobierać wynagrodzenia w zamian za prowadzenie spraw spółki, jednakże umowa spółki komandytowej może w tym zakresie uprawniać komplementariusza do wynagrodzenia z tego tytułu.

W przypadku zatem, gdy umowa spółki komandytowej zawierać będzie postanowienia dotyczące wynagrodzenia przysługującego komplementariuszowi w zamian za prowadzenie przez niego spraw spółki, przyjąć należy, że mamy wówczas do czynienia z wynagrodzeniem (odpłatnością) za konkretne czynności wykonywane przez komplementariusza (usługodawcę), nie zaś wyłącznie transfer środków pieniężnych, któremu nie towarzyszy żadne świadczenie wzajemne uprawnionego do wynagrodzenia.

Spółka komandytowa oraz komplementariusz będący jej wspólnikiem stanowią w tym zakresie bowiem dwa odrębne podmioty, z których jeden świadczy usługi prowadzenia spraw spółki, drugi zaś (spółka komandytowa) jest ich beneficjentem.

Również w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje się, że w zakresie uczestnictwa w spółce, które związane jest z zarządzaniem tą spółką, podmiot ma status podatnika VAT, czyli prowadzi w tym zakresie działalność gospodarczą (tak wyrok TS UE C-16/00). Z powyższego wynika zatem, że wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki, zatem de facto z tytułu świadczenia usług zarządzania spółką, które to czynności wykonuje podmiot będący podatnikiem VAT, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT

Zgodnie z art. 29 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, który stanowi kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. W przedmiotowym stanie faktycznym należne komplementariuszowi wynagrodzenie z tytułu świadczonych przez niego usług zarządzania spółką składa się z części zmiennej skalkulowanej w oparciu o kwoty bezpośrednich wydatków prowadzenia spraw spółki oraz z części stałej obejmującej zryczałtowaną kwotę 4.000 zł. Całość przysługującego komplementariuszowi wynagrodzenia stanowi kwotę należną z tytułu świadczonych przez niego usług zarządzania spółką czyli obrót w rozumieniu art. 29 ustawy o VAT.

W konsekwencji uznać należy, że odpłatne świadczenie usług prowadzenia spraw spółki podlega opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej i powinno być potwierdzone wystawioną przez komplementariusza fakturą VAT obejmującą całość przysługującego mu wynagrodzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Zauważyć należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Innymi słowy, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 tej ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższa definicja ma zatem charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w obrocie gospodarczym, jednakże zauważyć należy, iż status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Należy podkreślić, że obie te cechy powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika nawet jeśli jest on podatnikiem z innego tytułu pozostaje poza zakresem opodatkowania.

Szczegółowe zasady tworzenia, organizacji oraz funkcjonowania spółki komandytowej regulują natomiast przepisy art. 102-124 ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), zwanej dalej KSH.

Zgodnie z art. 102, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

W myśl art. 106, umowa spółki komandytowej powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Według art. 109 § 1 i § 2, spółka komandytowa powstaje z chwilą wpisu do rejestru. Osoby, które działały w imieniu spółki po jej zawiązaniu, a przed jej wpisem do rejestru, odpowiadają solidarnie.

Spółkę komandytową reprezentują komplementariusze, których z mocy umowy spółki albo prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki. Komandytariusz natomiast nie ma prawa ani obowiązku prowadzenia spraw spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. W sprawach przekraczających zakres zwykłych czynności spółki wymagana jest zgoda komandytariusza, chyba że umowa spółki stanowi inaczej (art. 117 i art. 121 § 1 Kodeksu spółek handlowych).

W sprawach nieuregulowanych w Dziale III Tytułu II Kodeksu spółek handlowych poświęconym spółce komandytowej, do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 ww. ustawy).

Na podstawie art. 37 § 1 przepisy rozdziału dotyczącego stosunków wewnętrznych spółki jawnej mają zastosowanie, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, zgodnie natomiast z § 2 umowa spółki nie może ograniczyć lub wyłączyć przepisów art. 38.

W myśl art. 38 § 1 ww. ustawy nie można powierzyć prowadzenia spraw spółki osobom trzecim z wyłączeniem wspólników. Nieważne jest umowne ograniczenie prawa wspólnika do osobistego zasięgania informacji o stanie majątku i interesów spółki oraz umowne ograniczenie prawa do osobistego przeglądania ksiąg i dokumentów spółki (§ 2).

Z kolei zgodnie z art. 39 § 1 każdy wspólnik ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Każdy wspólnik może bez uprzedniej uchwały wspólników prowadzić sprawy nieprzekraczające zakresu zwykłych czynności spółki (§ 2). Jeżeli jednak przed załatwieniem sprawy, o której mowa w § 2, choćby jeden z pozostałych wspólników sprzeciwi się jej przeprowadzeniu, wymagana jest uprzednia uchwała wspólników (§ 3).

Na mocy art. 8 § 1 - § 2 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana (nie ma jednak pełnej osobowości prawnej). Ponadto, spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca będący spółką kapitałową jest udziałowcem spółki komandytowej. W spółce komandytowej Wnioskodawca posiada status komplementariusza. Zgodnie z postanowieniami umowy spółki komandytowej, komplementariusz (Wnioskodawca), jako wspólnik uprawniony do prowadzenia spraw spółki, jest uprawniony również do miesięcznego wynagrodzenia z tego tytułu. Wynagrodzenie należne komplementariuszowi składa się części obejmującej zwrot kosztów bezpośrednich związanych z prowadzeniem spraw spółki (w tym wynagrodzeń członków zarządu i prokurenta) oraz dodatkowo zryczałtowanej kwoty stałej w wys. 4.000 zł tytułem pokrycia pozostałych kosztów bieżącej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W niniejszej sprawie znajdą zastosowanie odpowiednie przepisy o spółce jawnej, które odnosić należy przede wszystkim do komplementariuszy. Układ obowiązków w spółce jawnej wiążę się z prowadzeniem spraw, które nie mogą być powierzone osobom trzecim. Komplementariusz ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki, chyba że został umową spółki lub uchwałą wspólników wyłączony od prowadzenia spraw spółki. Jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej komandytariusz nie ma prawa ani obowiązku prowadzenia spraw spółki. Za prowadzenie spraw spółki wspólnicy nie otrzymują wynagrodzenia, jednakże skoro prowadzenie spraw jest obowiązkiem, ale również prawem wspólnika (w tym przypadku Wnioskodawcy jako komplementariusza) wspólnicy spółki mogą ustalić odmienne zasady dopuszczające wynagrodzenie za prowadzenie spraw, co pozostaje jednak bez wpływu na powyższą ocenę stanowiska.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy będzie związane bowiem z pełnieniem przez niego roli komplementariusza, a prowadzenie spraw spółki osobowej przez jej wspólnika nie jest równoznaczne z zawarciem umowy o zarządzanie spółką. Ponadto z wniosku nie wynika, że została zawarta dodatkowa umowa o wykonywanie tych czynności.

Zatem w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca (Spółka z o.o.), pomimo przyznanego wynagrodzenia, nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług w związku z prowadzeniem spraw spółki komandytowej, w której jest wspólnikiem i komplementariuszem, trudno bowiem uznać, iż istnieje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami, skoro są to czynności wykonywane wewnątrz spółki przez jej wspólnika (Wnioskodawcę) w ramach obowiązków przewidzianych przepisami KSH, a nie na podstawie zawarcia np. umowy zlecenia o wykonywanie tych czynności.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę treść cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, stwierdzić należy, iż podatnikiem tego podatku, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, jest spółka komandytowa, jako jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która samodzielnie wykonuje działalność gospodarczą, zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że komplementariusz spółki komandytowej, tj. Wnioskodawca (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), prowadzący sprawy spółki komandytowej w oparciu o przepisy kodeksu spółek handlowych, nie świadczy na rzecz spółki komandytowej czynności o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, działa bowiem w tym momencie jako wspólnik prowadzący sprawy spółki.

Wnioskodawca tj. Spółka z o.o. nie jest zatem odrębnym podatnikiem podatku od towarów i usług w związku z prowadzeniem jako wspólnik spraw spółki komandytowej, a czynności wykonywane na rzecz spółki komandytowej nie podlegają opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r. podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak już wskazano, Wnioskodawca prowadząc sprawy spółki komandytowej, nie świadczy na jej rzecz usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 cyt. ustawy o VAT zatem wynagrodzenia otrzymywanego przez Wnioskodawcę z tytułu prowadzenia spraw spółki komandytowej nie można traktować jako odpłatności za wykonywanie świadczeń na jej rzecz.

Tak więc wynagrodzenia otrzymywanego przez Wnioskodawcę z tytułu prowadzenia spraw spółki komandytowej nie można uznać za obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, gdyż w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca nie świadczy na rzecz spółki komandytowej usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r.) podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 3 ww. ustawy przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.

Ponadto, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (art. 106 ust. 4 ustawy).

Szczegółowe zasady wystawiania faktur reguluje obowiązujące od dnia 1 kwietnia 2011r. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.).

Z powołanych regulacji ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż co do zasady, podatnicy podatku od towarów i usług dla udokumentowania wykonywanych czynności opodatkowanych wystawiają faktury VAT (art. 106 ust. 1 ustawy o VAT).

Skoro w przedmiotowej sprawie wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę komplementariusza z tytułu prowadzenia spraw spółki komandytowej, które to działanie nie stanowi czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to w konsekwencji czynność ta nie powinna być dokumentowania fakturą VAT, lecz innym dokumentem księgowym np. notą księgową.

Z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT wynika bowiem, że faktura VAT służy jedynie do dokumentowania transakcji objętych przepisami ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że wynagrodzenie wypłacane komplementariuszowi na podstawie umowy spółki komandytowej stanowi wynagrodzenie za świadczenie przez niego na rzecz spółki usług zarządzania podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, w konsekwencji czego komplementariusz zobowiązany będzie wystawić fakturę VAT z tytułu świadczonych przez niego usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że w powołanym przez Wnioskodawcę wyroku TSUE w sprawie C-16/00 Cibio Participations S.A. vs Directeur region al des impost du Nord-Pas-de-Calais, TSUE badał kwestię istnienia bezpośredniego związku między różnymi usługami nabywanymi przez spółkę holdingową w związku z nabywaniem przez tę spółkę udziałów w podmiocie zależnym oraz transakcją lub transakcjami opodatkowanymi VAT uprawniającymi do odliczenia podatku VAT. Orzecznictwo TSUE, że posiadacz udziałów, który uczestniczy w zarządzaniu spółką, jest z tego tytułu podatnikiem, dotyczy podmiotów (przede wszystkim spółek holdingowych), które w związku z posiadaniem udziałów wykonują liczne usługi na rzecz podmiotów kontrolowanych (marketing, administracja, finansowanie), czyli kiedy cały zakres, sens i cel działalności gospodarczej takiego podatnika oparte są na kontroli podmiotów gospodarczych przez posiadanie ich udziałów. Tylko w takiej sytuacji posiadanie i obrót udziałami mogą zostać uznane za element działalności gospodarczej. Wskazany wyrok zapadł zatem na tle innego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach