Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 23.02.2007, sygn. 1472/RPP1/443-791/06/SAPI, Drugi Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie

Temat interpretacji

P O S T A N O W I E N I E

W odpowiedzi na zapytanie sformułowane we wniosku z dnia 11 grudnia 2006 r. (data wpływu do tutejszego Urzędu 13 grudnia 2006 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15.02.2007r. dotyczące stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka udziela pracownikom zwrotnych lub bezzwrotnych, oprocentowanych pożyczek na cele mieszkaniowe. Pożyczki finansowane są ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS). Osobami uprawnionymi do korzystania z pomocy z ZFŚS są pracownicy wraz z rodzinami, emeryci i renciści. Odsetki spłacane wraz z ratami pożyczki nie stanowią przychodu pracodawcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej i dla celów podatku dochodowego od osób prawnych nie są kwalifikowane jako przychody podlegające opodatkowaniu. Wpływy z oprocentowania pożyczek udzielonych na cele mieszkaniowe zwiększają środki ZFŚS.

Zagadnienie, o rozstrzygnięcie którego zwraca się Spółka, dotyczy opodatkowania podatkiem od towarów i usług odsetek od pożyczek na cele mieszkalne, udzielanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Spółka stoi na stanowisku, iż udzielanie przez pracodawcę pożyczek pracownikom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do opisanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uzasadnia swoje stanowisko jak niżej.

Według dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2 w/w ustawy: działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów uzyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r., Nr 70, poz. 335 z późn. zm.). Działania pracodawcy podejmowane w ramach ZFŚS są przejawem działalności socjalnej zakładu pracy (art. 1 ust. 1 ustawy o ZFŚS), a nie działalności gospodarczej podatnika VAT. Zgodnie z art. 10 oraz art. 12 § 1 ustawy o ZFŚS, środki Funduszu gromadzone są na odrębnym rachunku bankowym, a pracodawca jedynie administruje tymi środkami.

W sytuacji, gdy pracodawca udziela pracownikom pożyczek, finansując je z ZFŚS, występuje on jedynie w roli administratora majątku ZFŚS pracodawca nie nabywa prawa własności ani prawa do rozporządzania jak właściciel kwotami zwróconych pożyczek oraz kwotami odsetek od nich. Tym samym w/w czynności nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Niniejsza interpretacja dokonana została dla konkretnego stanu faktycznego zawartego we wniosku z zastrzeżeniami wynikającymi z art. 14a, 14b oraz 14c ustawy Ordynacja podatkowa.

Na postanowienie na podstawie art. 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu, w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie na postanowienie organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu oraz uzasadnienie przyczyn uznania interpretacji zawartej w niniejszym postanowieniu za niewłaściwą.