Temat interpretacji

Pismem z dnia 31 stycznia 2005r. (uzupełnionym w dniu 23.02.2005r.) Strona zwróciła się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w Jej indywidualnej sprawie, w której na dzień złożenia wniosku nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Zapytanie:
czy obowiązujący od 1 maja 2004r. podatek VAT dotyczący opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowych, naliczany powinien być jako dodatkowa kwota wynosząca 22% od już ustalonych kwot czy też 22% podatek VAT zawiera się w dotychczasowej opłacie rocznej?

Strona przedstawiła następujący stan faktyczny:
Miasto Podkowa Leśna posiada 37 nieruchomości oddanych w odpłatne użytkowanie wieczyste i z tego tytułu pobiera opłaty roczne w wysokości 1% (cele mieszkaniowe) lub 3% (cele komercyjne) wartości nieruchomości, płatne do 31 marca każdego roku. Od 1 maja 2004r. opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego gruntu zostały objęte 22% podatkiem VAT.

Strona stoi na stanowisku, że dotychczasową kwotę opłaty rocznej należy powiększyć o 22% podatku VAT.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Grodzisku Mazowieckim po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego wyjaśnia co następuje:

Od 1 maja 2004r. oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)- zwanej dalej ustawą - podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 199 oraz art. 120 ust. 4. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Stanowiącą podstawę opodatkowania kwotę należną z tytułu sprzedaży ( tj. kwotę odpłatności za wieczyste użytkowanie) ustalają strony zawartej umowy cywilnoprawnej.

Z przepisów ustawyz dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity- Dz. U. Nr 261, poz. 2603) wynika, że w związku z oddaniem gruntu w użytkowanie wieczyste, podstawę opodatkowania stanowią opłaty pobierane z tego tytułu, pomniejszone o kwotę podatku. Oznacza to, że kwota pobranej opłaty za wieczyste użytkowanie jest kwotą brutto (tzn. z podatkiem od towarów i usług), a obowiązek rozliczenia podatku spoczywa na jednostce oddającej grunt w użytkowanie wieczyste.

Unormowania dotyczące zmiany wysokości opłat za użytkowanie wieczyste, terminu płatności tych opłat, itp. wynikają z przepisów w/w ustawy o gospodarce nieruchomościami , a nie z przepisów podatkowych. Zgodnie z art. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, właściwym w sprawach gospodarki nieruchomościami, regulowanych przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami, jest Minister Infrastruktury.

W związku z powyższym, kwestia możliwości zwiększenia opłat pobieranych z tytułu użytkowania wieczystego, nie należy do kompetencji organów podatkowych.

W świetle powyższego, stanowisko Strony jest nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja o zakresie stosowania prawa podatkowego ma zastosowanie wyłącznie w przedstawionym stanie faktycznym i w stanie prawnym obowiązującym na dzień zaistnienia omawianego zdarzenia. Interpretacja ta nie jest wiążąca dla podatnika (art. 14 b § 1 Ordynacja podatkowa), wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14 b § 2 ustawy Ordynacja podatkowa ).

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 236 § 1 i art. 236 § 2 pkt 1 oraz art. 239 ustawy Ordynacji podatkowa, na niniejsze postanowienie służy zażalenie, które wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego postanowienia.

Zażalenie winno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej).