Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997r. nr 137, poz. 926 z późn. zm.), w związku z wnioskiem Strony z dnia 18.03.2005r. (wpływ do tut. Urzędu 23.03.2005r.) uzupełnionym pismem z dnia 19.04.2005r. o udzielenie pisemnej interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

postanawia

- uznać stanowisko Strony dotyczące zapytania nr 5 zawartego w piśmie z dnia 18.03.2005r. przedstawione w piśmie z dnia 19.04.2005r. za prawidłowe.

Uzasadnienie

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, iż zamierza zorganizować wycieczkę dla młodzieży na terytorium Wspólnoty Europejskiej bądź poza terytorium Wspólnoty Europejskiej.

Zdaniem Podatnika świadczona przez niego usługa jest usługą turystyki organizowaną przez biura podróży, więc ma prawo wyżej opisaną usługę rozliczyć zgodnie z zasadami określonymiw art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Zatem w przypadku, gdy usługa ta będzie świadczona poza terytorium Wspólnoty Europejskiej zastosuje stawkę podatku 0%, natomiast gdy wycieczka odbędzie się na terytorium Wspólnoty Europejskiej to zastosuje stawkę 22% od marży.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące przepisy prawa podatkowego:
art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535), zgodnie z którym:
1. Podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona
o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.
2. Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.
3. Przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:
1) ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2) działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3) przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4) prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.
4. Podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.
5. W przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.
6. W przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazaniaw prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.
7. Usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Wspólnoty.
8. Jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Wspólnoty, jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Wspólnoty.
9. Przepisy ust. 7 i 8 stosuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika dokumentów potwierdzających świadczenie tych usług poza terytorium Wspólnoty.
10. Podatnik, o którym mowa w ust. 3, w wystawionych przez siebie fakturach nie wykazuje kwot podatku.

Powyższą ocenę prawną uzasadnia się w sposób następujący:
Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, iż zamierza zorganizować wycieczkę dla młodzieży. W przypadku, gdy usługa ta będzie świadczona poza terytorium Wspólnoty Europejskiej zastosuje stawkę podatku 0%, natomiast gdy wycieczka odbędzie się na terytorium Wspólnoty Europejskiej to zastosuje stawkę 22% od marży.
W ustawie z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług zasady szczególnej procedury przy świadczeniu usług turystyki zostały określone w art. 119 ust. 1-10. Istotą owej szczególnej procedury jest przyjęcie, że podstawą opodatkowania usług turystyki jest kwota marży (obliczona jako różnica między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty) pomniejszona o kwotę należnego podatku. W/w formę opodatkowania, bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, może stosować jedynie Podatnik, który:
1)ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2)działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3)przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4)prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.
Przy zastosowaniu tej formy opodatkowania nie przysługuje jednak Podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.
Zdaniem Podatnika spełnia on wszystkie kryteria zawarte w wyżej cytowanym art. 119 należy zatem uznać, że w przypadku organizowania wycieczki na terytorium Wspólnoty Europejskiej lub poza nią, Podatnik ma prawo korzystać z opodatkowania marży według wyżej wymienionych zasad.
Zatem jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Wspólnoty, jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Wspólnoty.
Tutejszy organ podatkowy zaznacza jednak, że w przypadku gdy Podatnik przy świadczeniu usługi turystyki oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, część świadczeń wykonuje we własnym zakresie (tj. w sytuacji, gdy np. usługi świadczone są we własnej bazie hotelowej lub własnymi środkami transportu), odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
W związku z powyższym tut. organ podatkowy postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcęi stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszego postanowienia.
Jednocześnie tut. organ podatkowy informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4 jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.
W myśl § 2 w/w artykułu interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie określonym w § 5.

Pouczenie

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia(art. 236 Ordynacji podatkowej). Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.