Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 20.04.2005, sygn. PP 443/1/37/94/05, Urząd Skarbowy Wrocław-Krzyki

Temat interpretacji

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa wyżej (w myśl art. 119 ust. 2 ustawy) rozumie sie różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników (określonych w art. 15 ustawy) dla bezpośredniej korzyści turysty. Przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Użyte w tym przepisie sformułowania wskazują, że wysokość marży należy ustalać na podstawie nabycia usługi dla bezpośredniej korzyści turysty, od podatnika podatku od towarów i usług. Tak więc usługi własne nie można uznać za nabycie, o którym mowa w art. 119 ust. 2 ustawy. Powyższy przepis stosuje się, zgodnie z art. 119 ust. 3 ustawy, bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1) ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,

2) działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,

3) przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty,

4) prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiada dokumenty, z których innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Podatnikom, o których mowa wyżej (art. 119 ust. 4 ustawy) nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty. W przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki (w myśl art. 119 ust. 5 ustawy) podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.Mając powyższe uregulowania prawne na uwadze, organ podatkowy stwierdza, iż w przypadku świadczenia przez podatnika usługi turystycznej w ramach której wykorzystane będą usługi obce takie jak hotel, usługi pomocnicze oraz usług własne np. transport, podstawę opodatkowania należy ustalić na podstawie wcześniej cytowanego art. 119 ust. 5 ustawy, zgodnie z którym:

1. w stosunku do usług obcych świadczonych dla bezpośredniej korzyści turysty - podstawę opodatkowania stanowić będzie marża tj. różnica między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia usług od innych podatników; w tym przypadku nie ma możliwości, zgodnie z wcześniej cytowanym art. 119 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści. Ponadto, w myśl art. 119 ust. 10 ustawy, w wystawionych przez siebie fakturach, podatnik nie wykazuje kwoty podatku.

2. w stosunku do usług własnych - stosuje się przepisy art. 29 ustawy, czyli ogólne zasady ustalania podstawy opodatkowania.

W tym przypadku, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy, a zatem winna obejmować usługę transportową własną. Podstawa opodatkowania w tej sytuacji podlega opodatkowaniu według określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług stawek podatkowych.

Jednocześnie organ podatkowy zaznacza, iż w wyżej opisanym przypadku podatnik obowiązany jest, zgodnie zart. 119 ust. 6 ustawy, do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Mając powyższe na uwadze, organ podatkowy stwierdza, iż usługi własne wchodzące w skład usług turystycznych stanowią koszt imprezy turystycznej i winny być rozliczane na zasadach ogólnych poza marżą.