Temat interpretacji

Zgodnie z przedstawionym przez Stronę stanem faktycznym Bank w swojej ofercie usług bankowych posiada wykup wierzytelności leasingowych. Czynności tego rodzaju sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU do sekcji "J" w podkategorii 65.23.10 pod nazwą "usługi pośrednictwa finansowego, pozostałe gdzie indziej nie sklasyfikowane z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalno-rentowych".

Transakcja ta polega na wykupie przez Bank wierzytelności pieniężnej przysługującej Finansującemu z tytułu zawartej umowy leasingowej pomiędzy finansującym a korzystającym. Wykupowi podlegają wyłącznie niesporne co do zasady i wysokości wierzytelności leasingowe przysługujące finansującemu w stosunku do Korzystającego, którzy nie zawarli z finansującym umowy leasingowe i tylko te wierzytelności, które dotyczą przedmiotu leasingu zakupionego ze środków własnych finansującego lub kredytowanego, a co do którego kredyt został w całości spłacony. Bank wykupuje daną wierzytelność za określoną cenę, która jest różnicą pomiędzy kwotą wykupionej wierzytelności leasingowej netto a kwotą płaconą przez Bank za nabywaną wierzytelność, co jest kosztem wykupu danej wierzytelności jaką ponosi finansujący z tytułu jej sprzedaży. Bank pobiera jednocześnie od finansującego prowizję z tytułu wykupu danej wierzytelności leasingowej. Spłata wierzytelności będzie dokonywana przez korzystającego na rzecz Banku zgodnie z umową leasingową oraz harmonogramem opłat leasingowych. Bank nie przystępuje do umowy leasingowej w miejsce finansującego oraz nie jest podmiotem do którego można kierować roszczenia i reklamacje przysługujące Korzystającemu wobec finansującego. Głównym zabezpieczeniem ww transakcji dla Banku jest zastaw rejestrowy na przedmiocie leasingu a do czasu jego ustanowienia przewłaszczenie. W przypadku nie spłacenia przez korzystającego rat leasingowych zgodnie z terminem ich płatności finansujący upoważnia Bank do zaspokojenia należności Banku z jego rachunku Bankowego a następnie z rachunku lokaty należącej do finansującego. W przypadku wypowiedzenia przez Bank umowy o wykup wierzytelności leasingowych następuje zwrotne przeniesienie przez Bank na finansującego niespłaconej wierzytelności wraz ze związanymi z nią zabezpieczeniami, pod warunkiem zapłaty przez finansującego na rzecz Banku kwoty odkupywanej wierzytelności plus należne odsetki. W przypadku kiedy nie nastąpi zaspokojenie należności wobec Banku przez korzystającego lub finansującego Bank może podjąć czynności windykacyjne zarówno wobec korzystającego jak i finansującego.

W związku z wyżej przedstawionym stanem faktycznym Spółka ma wątpliwości czy wyżej opisana cena zakupu oraz prowizja podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Podatnika nie ma podstaw do naliczania podatku VAT od dokonywanych czynności bankowych związanych z wykupem wierzytelności leasingowych.

W opinii tut. Organu przelew wierzytelności zwany cesją, jest konstrukcją prawną służącą przeniesieniu prawa majątkowego, jakim jest wierzytelność, przez wierzyciela na osobę trzecią, bez konieczności uzyskania zgody dłużnika. W szczególności przelew wierzytelności może przybrać postać umowy sprzedaży, zamiany lub darowizny.

Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) i tym samym podlega opodatkowaniu tym podatkiem zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, bez możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 1 (załącznik nr 4 do ustawy, pozycja 3) ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku od towarów i usług, usługi pośrednictwa finansowego (sekcja J ex 65-67) z wyłączeniem, między innymi usług ściągania długów oraz faktoringu.

Faktoring należy do tak tzw. umów nienazwanych, co do zasady polegających na nabywaniu przez faktora wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usługi. Oprócz nabycia wierzytelności, faktor może także zobowiązać się do świadczenia na rzecz faktoranta usług dodatkowych, takich jak przejmowanie ryzyka niewypłacalności dłużnika, windykacja należności, finansowanie, dyskonto itp.

W pojęciu faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności zarówno w celu ich windykacji we własnym zakresie jak i w celu ich dalszej odsprzedaży, bez względu na to, czy faktor przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużnika czy też nie przyjmuje tego ryzyka.

Ponadto zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy obrotem, stanowiącym podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług, jest kwota należna z tytułu sprzedaży (pojęcie to zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy obejmuje również świadczenie usług), pomniejszona o kwotę należnego podatku.

W myśl powołanego przepisu ustawy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. W związku z tym, co do zasady, podstawa opodatkowania w przypadku umów faktoringu obejmuje wszelkie składniki wynagrodzenia, niezależnie od postaci czy nazwy, należne faktorowi od faktoranta z tytułu zawartej umowy.

W związku z powyższym wykonanie czynności polegających na wykupie wierzytelności leasingowych, o których mowa w przedmiotowym wniosku, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej, która z godnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynosi 22%. Podstawą opodatkowania dla w/w usługi jest kwota będąca różnicą pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną nabycia oraz prowizja banku.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej uznaje przedstawione przez Podatnika stanowisko w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności bankowych związanych z wykupem wierzytelności leasingowych za nieprawidłowe.

Odnośnie problemu dotyczącego prawidłowości klasyfikacji statystycznej wykonywanych przez Podatnika czynności związanych z wykupem wierzytelności leasingowych tutejszy Organ informuje, że w świetle art. 8 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, usługi (za wyjątkiem usług elektronicznych) identyfikowane są na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Zgodnie z zasadami metodycznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zaliczenie określonego produktu (towaru lub usługi) do właściwego grupowania PKWiU należy do obowiązków usługodawcy tego produktu. Wynika to z faktu, że to właśnie usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedzniego grupowania tj. np. charakteru usługi.

W przypadku jakichkolwiek trudności w ustalaniu właściwego grupowania, należy się zwrócić do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi (ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź).

W związku z powyższym w odniesieniu do określenia prawidłowości dokonanej klasyfikacji świadczonych przez podatnika usług tutejszy urząd nie jest organem właściwym do dokonania takiej klasyfikacji.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.