Interpretacja indywidualna z dnia 18.02.2013, sygn. ITPP2/443-1427/12/RS, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Temat interpretacji

Opodatkowanie najmu nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu 22 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 6 lutego 2013 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania najmu nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 6 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania najmu nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawione zostało następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednym ze wspólników spółki cywilnej, za pośrednictwem której prowadzona jest działalność gospodarcza m.in. w zakresie sprzedaży towarów. Drugim wspólnikiem jest również osoba fizyczna. W skład majątku wspólnego spółki wchodzi nieruchomość, w której prowadzony jest sklep spółki. Obecnie wspólnicy planują likwidację spółki, która zgodnie z przepisami prawa cywilnego, powinna nastąpić poprzez jej rozwiązanie. W związku z tym wspólnicy w pierwszej kolejności dokonają sprzedaży zapasów (towarów, które nie zostały sprzedane) pozostałych w dyspozycji spółki na dzień likwidacji. Następnie dokonają pomiędzy siebie podziału pozostałego majątku wspólnego spółki. W konsekwencji podziału wspólnikom zostaną przyznane środki pieniężne oraz nieruchomość, tj. każdy z nich otrzyma udział w nieruchomości zgodnie z proporcją udziału w spółce cywilnej. Dotychczasowi wspólnicy staną się jej współwłaścicielami. W związku z planowaną likwidacją spółki dojdzie do zakończenia prowadzonej przez wspólników działalności. Jednakże działalność sklepu będzie kontynuowana przez inny podmiot (np. sp. z o.o.) i w tym celu dotychczasowi wspólnicy wynajmą nieruchomość spółce z o.o. Wnioskodawca jest także właścicielem innych nieruchomości, które nie są związane z działalnością gospodarczą i nie były związane z likwidowaną spółką cywilną, tj. nie wchodziły w skład majątku wspólnego spółki cywilnej. Wnioskodawca nie prowadzi odrębnej działalności gospodarczej w zakresie najmu, czy zarządu nieruchomościami/lokalami. Będzie otrzymywał czynsz okresowy za wynajem całego budynku, przy czym wszelkie koszty związane z obsługą i zarządzaniem nieruchomością będą ponoszone przez najemców. Wnioskodawca nie będzie odpowiadał w żaden sposób za wykorzystywanie wynajmowanych budynków przez najemców w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, w szczególności nie będzie ponosił ryzyka ich działalności. Zamierza traktować osiągane zyski z wynajmu, jako bierne inwestowanie, analogicznie do inwestycji w akcje, fundusze inwestycyjne, papiery wartościowe itp. inwestycje, które zazwyczaj oferowane są przez profesjonalne podmioty zarządzające powierzonymi przez inwestorów środkami. W praktyce cała aktywność Wnioskodawcy ograniczy się do podpisania umowy najmu oraz wystawiania faktur w okresach rozliczeniowych. Wnioskodawca w chwili obecnej prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki kapitałowej oraz spółki osobowej, nie prowadzi działalności gospodarczej jako osoba fizyczna. Przedmiotowe budynki pozostaną własnością prywatną Wnioskodawcy i nie będą wprowadzane do jakiejkolwiek ewidencji związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca posiada lub będzie posiadał również inne nieruchomości (komercyjne lub mieszkalne), które odda w najem na powyższych zasadach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przedmiotowa działalność może zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług, bez względu na kwalifikację na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, jako czynności nie wchodzące w zakres pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4 pkt 12 ustawy o ryczałcie...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu prywatnego najmu podatkiem od towarów i usług, zakładając że nie będzie przysługiwało lub nie skorzysta ze zwolnienia podmiotowego z opodatkowania na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Po powołaniu treści art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą w formie spółek osobowych, natomiast budynek ma być Jego prywatną własnością jako osoby fizycznej i nie będzie wprowadzany do jakiejkolwiek ewidencji związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą. Budynek nie będzie także wykorzystywany do prowadzenia jakiejkolwiek pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o ryczałcie. W opinii Wnioskodawcy, najem budynku/mieszkań w świetle art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, należy traktować jako działalność gospodarczą w rozumieniu tej ustawy, zaś Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika, bowiem będzie wykorzystywał towar w postaci budynku/mieszkań w sposób ciągły dla celów zarobkowych - będzie otrzymywał z tytułu wynajmu wynagrodzenie. Tym samym będzie zobowiązany do opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu prywatnego najmu podatkiem od towarów i usług. Stanowisko takie potwierdza Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach sygn. IBPP3/443-361/11/PH z dnia 10 czerwca 2011 r. oraz sygn. IBPP2/443-355/10/BW z dnia 12 lipca 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Artykuł 8 ust. 1 stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, iż najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Pojęcia podatnik i działalność gospodarcza, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnikami - wg zapisu ust. 1 tego artykułu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do ust. 2 powyższego artykułu, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl zapisu ust. 4 ww. artykułu, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, z tym że w przypadku, o którym mowa w ust. 9, zawiadomienie musi nastąpić przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5.

Z przepisu ust. 5 tegoż artykułu wynika, że jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę.

Natomiast stosownie do ust. 9 ww. artykułu, podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

W myśl ust. 10 powołanego artykułu, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie określone w ust. 9 traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad wartość określoną w zdaniu pierwszym, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej wartości. Przepis ust. 5 zdanie trzecie stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż w zakresie opisanych czynności nabędzie Pan status podatnika VAT i o ile nie będzie korzystał ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 4 i art. 113 ust. 9 ustawy, planowany przez Pana najem budynków będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Jednocześnie wskazuje się, że na powyższe rozstrzygnięcie nie ma wpływu kwalifikacja tej czynności na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, jako czynności nie wchodzącej w zakres pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4 pkt 12 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. z 2012 r. Dz. U., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 4 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy