Czy nabycie przez Spółkę obligacji Skarbu Państwa na rynku wtórnym stanowi usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy ta... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 05.12.2016, sygn. 0461-ITPP1.4512.795.2016.2.DM, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Temat interpretacji

Czy nabycie przez Spółkę obligacji Skarbu Państwa na rynku wtórnym stanowi usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz czy ta usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, która jednocześnie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku od towarów i usług?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2016 r. (data wpływu 12 października 2016 r.), uzupełnionym w dniu 28 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku nabycia obligacji jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2016 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 28 listopada 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku nabycia obligacji.

W złożonym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jako główną działalność gospodarczą, prowadzi działalność mieszkaniową na podstawie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa społecznego. Spółka jest właścicielem budynków mieszkalnych i użytkowych i osiąga przychody z tytułu wynajmu powierzchni i zarządzania nią. Spółka planuje dokonania lokowania środków finansowych w obligacje emitowane przez Skarb Państwa. Obligacje skarbowe zostaną nabyte przez Spółkę nie bezpośrednio od ich emitenta, lecz na rynku wtórnym od innego podmiotu nie powiązanego ze Spółką. Spółka dopuszcza, że w przyszłości dokonywać może kolejnych nabyć obligacji, zarówno od ich emitentów, jak i na rynku wtórnym. Nabywane przez Spółkę obligacje mogą być przedmiotem wykupu przez emitenta lub dalszego obrotu, w zależności od potrzeb finansowych. W związku z nabyciem obligacji Spółka otrzyma przysporzenie w postaci odsetek od obligacji.

Spółka ma zamiar nabycie obligacji skarbowych emitowanych przez Skarb Państwa na rynku wtórnym z terminem wykupu przez emitenta od dnia 25 października 2017 r. Czynność ma być wykonana pierwszy raz, a inwestowanie w instrumenty finansowe nie stanowi przedmiotu działalności Spółki.

Przedmiotem działalności Spółki nie jest i nie było świadczenie usług finansowych. Spółka nie zobowiązywała się do wykonywania innych czynności na rzecz podmiotu zbywającego. Spółka nigdy nie uczestniczyła i nie uczestniczy w zarządzaniu podmiotem zbywającym obligacje w tym nie zarządzała i nie zarządza jego kapitałem obrotowym.

Spółka planuje nabyć obligacje jedynie w celu lokowania wolnych środków pieniężnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, nabycie przez niego obligacji na rynku wtórnym (nabycie obligacji) stanowi usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, która jednocześnie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z art. 2 ust. 1 pkt 1, art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U z 2014 r., poz. 94 ze zm.).

Powołując brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, Spółka wskazała, że okoliczność, że nabycie obligacji następuje na rynku wtórnym nie zmienia charakteru czynności i należy ją kwalifikować jako świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

W ocenie Spółki w odniesieniu do analizowanej transakcji można zidentyfikować świadczenie Spółki (udzielenie finansowania), beneficjenta tego świadczenia (emitent obligacji - spółka korzystająca z kapitału udostępnionego przez Spółkę) oraz wynagrodzenie za to świadczenie (odsetki od obligacji, które otrzyma Spółka). Usługi nabycia obligacji Spółka świadczy w charakterze podatnika podatku VAT. Nabycie przez Spółkę obligacji stanowi usługę, której przedmiotem są instrumenty finansowe i która w związku z tym korzysta ze zwolnienia z podatku VAT. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy VAT, zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie o obrocie instrumentami finansowymi, z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Spółka wskazała, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy są to papiery wartościowe. Natomiast stosownie do art. 3 pkt 1 lit.a cyt. ustawy przez papiery wartościowe rozumieć należy m.in. obligacje.

Ponadto, Spółka zauważyła, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych z dnia 7 października 2011 r. znak ITPP1/443-953/11/MN, z dnia 17 stycznia 2012 r. znak IPPP1/443-1525/11-6/BS oraz z dnia 26 marca 2013 r. znak IPPP1/443-67/13-4/AW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dokonując tej czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnika wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonej czynności można uznać, że nie ma znaczenia, czy rodzaj takiej działalności został wymieniony jako główny przedmiot działalności. Status podatnika podatku od towarów i usług jest kategorią obiektywną, niezależną od tego, jakim zakresem objęta jest główna działalność.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (Dz. U. z 2015 r., poz. 238), obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji zwanego dalej obligatariuszem i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

Należy zauważyć, że odnośnie uznania za podatnika podatku od towarów i usług podmiotu lokującego kapitał w obligacje wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 6 lutego 1997 r., w sprawie C-80/95 Harnas & Helm, w której wskazał, że () nabycie na własność i posiadanie obligacji, które nie służą innej działalności przedsiębiorstwa oraz otrzymywanie z tego tytułu dochodu nie stanowi działalności gospodarczej, która przyznaje wykonawcy tych czynności status podatnika. W konsekwencji działalność posiadacza obligacji może być zdefiniowana jako forma lokaty kapitału mieszcząca się w pojęciu zwykłego zarządzania majątkiem i jeśli generuje ona dochód w postaci odsetek, to wynikają one ze zwykłego posiadania obligacji. Jednakże nie mogą być one uważane za wynagrodzenie w zamian za dokonanie czynności lub wykonywanie działalności gospodarczej przez tego, kto takie odsetki otrzymuje.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego, powołanych regulacji prawnych oraz ww. orzeczenia TSUE prowadzi do stwierdzenia, że skoro jak wynika z treści wniosku i jego uzupełnienia Wnioskodawca nabywa obligacje wyłącznie w celu lokowania wolnych środków pieniężnych na własne potrzeby i nie uczestniczy w zarządzaniu podmiotem zbywającym obligacje i nie zobowiązał się do wykonywania innych czynności na rzecz zbywcy, nie występują przesłanki do uznania, że w transakcji ich zakupu Wnioskodawca działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji, nabycie to nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z tych też względów za bezprzedmiotowe należy uznać rozpatrywanie kwestii dotyczącej zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i kształtują sytuację prawną tych podmiotów w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia oraz nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Z tych też względów na ocenę przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powoływane przez Spółkę interpretacje indywidualne, bowiem jak wskazano wydawane są one w odniesieniu do indywidualnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych.

Końcowo wskazać należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Jednocześnie tut. organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie