Interpretacja indywidualna z dnia 01.04.2015, sygn. ITPP2/4512-60/15/AW, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Temat interpretacji

Wyłączenie z opodatkowania dostawy działek gruntu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2015 r. (data wpływu 21 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania dostawy działek gruntu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania dostawy działek gruntu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 28 sierpnia 2007 r. Pana ojciec oświadczył, że jest właścicielem gospodarstwa rolnego z zabudowaniami, składającego się z działek o nr: 12, 94/1, 94/3, 152/3, 161, 250/2 o łącznym obszarze 10,7009 ha. Umową darowizny, zawartą w dniu 28 sierpnia 2007 r. w formie aktu notarialnego, ojciec darował dla Pana i żony - do majątku wspólnego na prawach wspólności ustawowej - prawo własności: zabudowanej działki nr 94/3 o obszarze 2,5269 ha oraz niezabudowanej działki nr 250/2 o obszarze 4,14 ha. W akcie zawarto również klauzulę, że będzie Pan wraz z żoną prowadzić nabyte gospodarstwo rolne przez okres co najmniej 5 lat od dnia dokonania darowizny. W dniu 7 września 2012 r. wystąpił Pan z wnioskiem w sprawie zabudowy działki nr 250/2 dla inwestycji polegającej na budowie sześciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych z garażami wraz z niezbędną infrastrukturą. Decyzją z dnia 14 lutego 2013 r. Wójt Gminy ustalił warunki zabudowy dla wnioskowanej inwestycji. W dniu 20 marca 2013 r. wystąpił Pan z wnioskiem do Wójta Gminy o zatwierdzenie planu podziału nieruchomości nr 250/2 o powierzchni 4,14 ha. Decyzją z dnia 9 sierpnia 2013 r. Wójt Gminy zatwierdził projekt podziału tej działki w ten sposób, że powstały działki o nr: 250/3 (o powierzchni 0,1040 ha), 250/4 (0,1552 ha), 250/5 (0,1699 ha), 250/6 (0,1467 ha), 250/7 (0,1175 ha), 250/8 (0,1174 ha), 250/9 (0,0505 ha), 250/10 (0,6085 ha), 250/11 (1,0966 ha), 250/12 (1,0054 ha), 250/13 (0,5832 ha). W dniu 4 października 2013 r. dokonał Pan z żoną darowizny działki oznaczonej nr 250/5 na rzecz córki i jej męża. W dniu 6 sierpnia 2014 r. wystąpił Pan z żoną z wnioskiem o zatwierdzenie podziału nieruchomości oznaczonej nr 250/10. Celem podziału przedmiotowej działki było umiejscowienie inwestycji polegającej na budowie kontenerowej stacji transformatorowej oraz rozbudowie sieci elektroenergetycznej SN-15kV i NN-0,4kV wraz ze złączkami i szafkami, zlokalizowanymi na terenie działek o nr: 251, 250/5, 250/10, 250/13, 243, 227/33, 227/27, 227/18, 241/3, 29/1. Powyższa inwestycja została ustalona jako lokalizacja celu publicznego. Decyzją z dnia 14 listopada 2014 r. Wójt Gminy zatwierdził projekt podziału działki nr 250/10 na działki o nr: 250/14 o powierzchni 0,0062 ha oraz 250/15 o powierzchni 0,6024 ha z przeznaczeniem na budowę stacji transformatorowej oraz ustanowienia służebności i drogi wewnętrznej. W 2014 r. doprowadził Pan do wydzielonych działek sieć wodociągową. Planuje Pan z żoną dokonać sprzedaży działek powstałych z podziału działki nr 250/2 otrzymanej w drodze darowizny w dniu 28 sierpnia 2007 r.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie sprowadzające się do kwestii.

Czy sprzedaż działek wydzielonych z działki nr 250/2 (nabytej w drodze darowizny w dniu 28 sierpnia 2007 r.), stanowiących majątek osobisty, będzie uważana za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a w rezultacie tego zaistnieje obowiązek jej opodatkowania tym podatkiem?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, z późn. zm.), warunkiem uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że wykonuje on działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy, a przede wszystkim, że rozpatrywaną czynność wykonuje w ramach tej działalności.

W przedmiotowej sprawie, w związku z wejściem Polski do Unii Europejskiej, właściwą staje się również Dyrektywa nr 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r.), a obowiązek pro unijnej wykładni prawa krajowego jest uważany przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich za jeden z istotnych obowiązków państw członkowskich. W związku z tym wskazuje Pan, że podmiot będący podatnikiem może w określonych sytuacjach dokonać transakcji, nawet odpłatnej, która jednak nie spowoduje opodatkowania, ponieważ system podatku od wartości dodanej dotyczy obrotu profesjonalnego, a nie transakcji indywidualnych o charakterze prywatnym, niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie jest Pan podatnikiem podatku od towarów i usług. Dyrektywa wyraźnie rozróżnia operacje realizowane przez podatnika na takie, które dokonuje on pod tytułem prywatnym oraz takie, które dokonuje prowadząc działalność gospodarczą. Zakres działalności gospodarczej nie ma charakteru nieograniczonego. Granice wyznaczają tutaj operacje pod tytułem prywatnym lub tzw. czyste zarządzanie własnością, które nie przyznają statusu podatnika wykonawcy tych operacji. Podatek od wartości dodanej występuje wyłącznie w przypadku transakcji związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą. Nieodłączną konsekwencją posiadania statusu podatnika podatku od towarów i usług w świetle Dyrektywy jest możliwość odliczenia podatku naliczonego. Prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów podatku zapłaconego lub podlegającego zapłacie, w toku jego działalności gospodarczej. Podniósł Pan również, że zapisy w Dyrektywie wprost wskazują często popełniany błąd w interpretacji art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, że tzw. zamiar częstotliwy stał się w definicji bardziej istotny niż zamiar obiektywny prowadzenia działalności gospodarczej. Dokonując bowiem jedynie wykładni językowej powołanego przepisu można dojść do wniosku, że osoba fizyczna dokonująca powtarzających się sprzedaży będzie podatnikiem VAT, co jest wykładnią sprzeczną z przepisami ww. Dyrektywy.

Mając na uwadze powyższe stwierdza Pan, że sprzedaż pierwszej i kolejnych wydzielonych działek z osobistego majątku nie podlega opodatkowaniu. Nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r. o sygn. akt I SA/Wr 1254/05, jak też w Leksykonie VAT J. Zubrzyckiego: sprzedaż - nawet kilkukrotna - przedmiotów majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu).

Stwierdza Pan, że w chwili nabycia gruntów rolnych nie istniał zamiar ich odsprzedaży. W przedstawionym stanie faktycznym jest to ewidentnie wykluczone, gdyż nieruchomość została nabyta w drodze darowizny. Okolicznością przesądzającą nie może być również sam fakt podziału działki 250/2 na odrębne działki (nie oznacza to ponownego nabycia, posiada jedynie charakter administracyjnoprawny). Pana zdaniem, rozumowanie takie prowadziłoby bowiem do trudnych do zaakceptowania wniosków, że sprzedający poza działalnością gospodarczą, np. swój prywatny samochód, nie ma statusu podatnika w przypadku gdy zbywa go w całości, a uzyskuje ten status sprzedając go w częściach. Ilość transakcji zostanie wymuszona przez warunki rynkowe, gdyż z pewnością trudniej jest sprzedać jedną dużą działkę z przeznaczeniem pod zabudowę, niż kilka mniejszych.

W Pana ocenie, fakt ewentualnego osiągnięcia znaczącego zysku na skutek podziału gruntu na mniejsze działki nie przesądza, że działa w sposób zorganizowany, jako profesjonalny podmiot gospodarczy. Gospodarując swoim majątkiem osobistym podatnik ma prawo działać w sposób zapewniający maksymalne zyski. Mimo, że czynność sprzedaży wydzielonych działek może mieć pewien przymiot powtarzalności (w określonym przedziale - ilość działek jest skończona), to uznanie osoby fizycznej z tytułu tych sprzedaży za podatnika jest nieuzasadnione ze względu na fakt, że podatnikiem nie będzie podmiot będący handlowcem. Wskazuje Pan, że nie wystąpi w charakterze handlowca, gdyż jako osoba fizyczna dokona jedynie wyzbycia majątku prywatnego (jest to wykonywanie przysługującego prawa własności). Wykładnia gramatyczna pojęcia handlowiec wskazuje, że jest to specjalista w dziedzinie handlu. Z kolei handel oznacza zorganizowaną wymianę dóbr, obrót towarów polegających na kupnie i sprzedaży (vide: Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod red. Stanisława Dubisza, Tom 2, PWN Warszawa 2003, str. 12-13). Zbycie, nawet kilkunastu działek budowlanych, powstałych z podziału gruntu rolnego nabytego na cele prywatne i po zmianie przeznaczenia tego gruntu, nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na brak przesłanek uznania tej działalności za taką (brak zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru). W rezultacie, podatnikiem z tytułu sprzedaży działek budowlanych może być jedynie osoba, która dokonała nabycia działki (działek) z zamiarem jej (ich) dalszej odsprzedaży. Nie ma również żadnego znaczenia, że sprzedaż podzielonych działek może być dokonywana na rzecz kilku różnych nabywców. Pana zdaniem, trafne w tym względzie jest stanowisko przedstawione w wyroku WSA w Warszawie z dnia 15 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3885/2006. Według Pana, na szczególną uwagę zasługuje także uzasadnienie wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2007 r. (sygn. akt I SA/Wr 1688/2006).

W przedmiotowej sprawie nie bez znaczenia jest również wyrok siedmioosobowego składu NSA z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, który ponad wszelką wątpliwość potwierdził dominującą w tym zakresie linię orzeczniczą, a z którego wynika, że jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży działek budowlanych wydzielonych z jej prywatnego majątku, ale nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 cyt. ustawy, to sam fakt dokonywania sprzedaży nie powoduje, że sprzedający staje się podatnikiem VAT. Dotyczy to także sytuacji, gdy sprzedaż działek ma charakter częstotliwy. Tym samym sprzedaż dokonywana w powyższych warunkach przez osobę fizyczną nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Wskazuje Pan, że w świetle obowiązujących przepisów prowadzenie działalności rolniczej oznacza prowadzenie na własny rachunek przez posiadacza gospodarstwa rolnego działalności zawodowej, związanej z tym gospodarstwem, stałej i osobistej oraz mającej charakter wykonywania pracy lub innych zwykłych czynności wiążących się z jego prowadzeniem. Stwierdza Pan, że przytoczone powyżej argumenty w postaci konkretnych wyroków sądów administracyjnych nie stanowią szeroko rozumianego prawa, należy jednak zwrócić uwagę, iż w demokratycznym państwie prawnym zakres podmiotu, jak i przedmiotu opodatkowania, musi być precyzyjny dla obywateli, a ewentualna nieprecyzyjność nie może być interpretowana na niekorzyść podatnika i - zgodnie z art. 217 Konstytucji RP - obowiązku podatkowego nie można domniemywać.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 cyt. ustawy, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2 powołanego artykułu).

Określając w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. czynności podlegające opodatkowaniu ustawodawca odszedł od czysto cywilistycznego pojęcia dostawy towarów jako przeniesienia własności towaru. Definiując w art. 15 ust. 1 ww. ustawy pojęcie podatnika, uwzględnił definicję zawartą w art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej (77/388/EWG) (Dz. Urz. UE L 145 ze zm.) [obecnie kwestia ta unormowana jest w art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z późn. zm.)], który stanowi, że podatnik oznacza każdą osobę prowadzącą niezależnie od miejsca zamieszkania, działalność gospodarczą określoną w ustępie 2, bez względu na cel, czy rezultaty tej działalności. Ustęp 2 cyt. artykułu stanowi, że działalność gospodarcza, o której mowa w ustępie 1, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi, w tym działalność górniczą i rolniczą oraz działalność w ramach wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskiwania z tego tytułu stałego dochodu.

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa gruntów, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartych w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Należy zauważyć, że działalność gospodarcza może przybierać różne formy i jedną z nich jest szeroko rozumiana działalność handlowa. Nawet w przypadku pojedynczych dostaw działek, należących do majątku osobistego osoby fizycznej, możliwe jest uznanie takich transakcji jako działalności handlowca jeśli tylko przybiera ona cechy profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Podkreślenia wymaga fakt, że o uznaniu konkretnego składnika majątku za towar handlowy nie mogą przesądzać jedynie zamiary danego podmiotu istniejące w momencie nabycia. Obowiązujące przepisy nie wykluczają zmiany planów co do przeznaczenia majątku osobistego i wykorzystywania go do wykonywania czynności opodatkowanych. W takim przypadku, podmiot rozpoczynający działalność gospodarczą będzie wykorzystywać w tej działalności składniki majątku osobistego, jeśli te okazały się zbędne dla jego prywatnych potrzeb. W szczególności może dokonać dostawy tychże składników i jeśli takie świadczenia będą miały charakter profesjonalny, to dany podmiot będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Nie ma zatem znaczenia dotychczasowy sposób wykorzystywania nieruchomości. W takich okolicznościach istotne będą bowiem okoliczności związane z przygotowaniem nieruchomości do transakcji, a także z samym zbyciem działek powstałych po podziale, a nie ich pierwotne przeznaczenie oraz dotychczasowy sposób wykonywania prawa własności.

Zbycie działek gruntu może bowiem stanowić, samo w sobie, przejaw działalności handlowej, a zatem jednej z form działalności gospodarczej, której prowadzenie czyni z osoby fizycznej podatnika podatku od towarów i usług. Ważne jest w tym kontekście to, w jakich warunkach i okolicznościach dochodzi do transakcji sprzedaży, a także jak w ramach tych transakcji zachowuje się zbywający. Nie ma przy tym znaczenia, czy dana osoba jest zdeklarowanym handlowcem, trudniącym się zawodowo obrotem nieruchomościami, czy osobą prywatną. Niezależnie bowiem od strony podmiotowej danej dostawy, zasada powszechności podatku od wartości dodanej gwarantuje obciążenie całości obrotu, ale również jednolite zasady opodatkowania zdarzeń gospodarczych składających się na ten obrót na danym rynku. Nie może bowiem dojść do sytuacji, w której zachwiane zostaną zasady uczciwej konkurencji między różnymi podmiotami, dokonującymi na danym terenie tych samych świadczeń o tym samym profesjonalnym charakterze.

Analiza przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, treści powołanych przepisów prawa, jak również aktualnego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10), prowadzi do stwierdzenia, że co prawda przedmiotowe działki gruntu nabył Pan w drodze darowizny, niemniej jednak planowane ich zbycie wbrew stanowisku wyrażonemu we wniosku nie będzie stanowiło rozporządzania majątkiem osobistym. Zauważyć bowiem należy, że od 2012 r. podejmuje Pan działania zmierzające do sprzedaży gruntu, polegające na jego dwukrotnym podziale, wystąpieniu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy oraz doprowadzeniu do wydzielonych działek sieci wodociągowej. Powyższe okoliczności powodują, że opisanych czynności nie można interpretować jako rozporządzanie majątkiem prywatnym, lecz jako świadome działania, zmierzające do osiągnięcia korzyści materialnych z tytułu jego sprzedaży.

Wobec tego należy uznać, że zbycie gruntów, o których mowa we wniosku, będzie stanowiło działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż Pana aktywność jest porównywalna do działań handlowca wykonywanych w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Zatem dokonując ww. dostaw wystąpi Pan w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Podkreślić należy, że ww. orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych. Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym.

Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym podkreślił Trybunał.

W powyższej kwestii wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w powołanej przez Pana uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), orzekając, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z kolei w wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) Naczelny Sąd Administracyjny wyeksponował okoliczność, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2011 r. sygn. 1536/10 wymienił również, że na działalność zorganizowaną prowadzoną przez osobę fizyczną, mogą wskazywać takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, czy też wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Z powyższych wyroków wynika zatem, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną), a ponieważ w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zbiorem pewnych zorganizowanych działań dostawa gruntu będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W kontekście powyższego na odmienne rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy nie mogą wpłynąć przywołane przez Pana we własnym stanowisku orzeczenia sądów: WSA we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1254/05, oraz z dnia 26 stycznia 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 1688/06, a także WSA w Warszawie z dnia 15 stycznia 2007 r. sygn. akt III Sa/Wa 3885/06, ponieważ dotyczyły one sytuacji, w których skarżący otrzymali nieruchomości rolne - podobnie jak Pan - w darowiźnie, jednakże w związku ich sprzedażą, w przeciwieństwie do okoliczności niniejszej sprawy, podjęli jedynie czynności polegające na podziale gruntu lub podziale i przekwalifikowaniu gruntu na cele zabudowy mieszkaniowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy