Temat interpretacji

Przekazanie odzieży roboczej pracownikom jako nieodpłatna dostawa towarów z art. 7 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 794) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2012 r. (data wpływu 10 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za nieodpłatne przekazanie dostawy odzieży roboczej pracownikom jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za nieodpłatne przekazanie dostawy odzieży roboczej pracownikom.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka W jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności jest dostarczanie wody i odbiór ścieków.

Zgodnie z obowiązującymi zapisami w Kodeksie pracy (art. 237), pracodawca ma obowiązek dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz poinformować go o sposobach posługiwania się tymi środkami.

Wyposażenie pracownika w odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich normach jest niezbędne, ponieważ odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, a także ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Do pracodawcy należy określenie rodzaju odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne, oraz przewidywanych okresów użytkowania odzieży i obuwia roboczego. Jest to ocena subiektywna Wnioskodawcy. Dostarczony pracownikom ubiór stanowi własność pracodawcy.

Ponieważ przepisy nie przewidują jak należy postępować z odzieżą i obuwiem po upływie okresów użytkowania, pracownicy nie są zobowiązani do zwrotu odzieży roboczej. Wnioskodawca przyjął, że odzież robocza, po przewidywanym okresie użytkowania jest na tyle zużyta, iż nie nadaje się do dalszego użytkowania. Zużyta odzież robocza nie jest w żaden sposób ewidencjonowana, nie jest sporządzany protokół zniszczenia, jednakże pracownik winien złożyć zużytą odzież do pojemników przeznaczonych do tych celów (zgodnie z gospodarką odpadami).

U Wnioskodawcy funkcjonuje Zakładowa Tabela Norm przydziału dla pracowników odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z tym, że pracownik nie rozlicza się ze zużytej odzieży roboczej Wnioskodawca ma do czynienia z nieodpłatnym przekazaniem towarów należących do przedsiębiorcy na cele osobiste pracownika...
2. Czy Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury wewnętrznej i odprowadzenia podatku VAT należnego...
3. Jeżeli tak, to jaką należy przyjąć podstawę opodatkowania... Czy uwzględnić zużycie odzieży...

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji nie mamy do czynienia z nieodpłatnym przekazaniem towarów na cele osobiste pracownika, a zatem nie powstaje obowiązek wystawienia faktury wewnętrznej odprowadzenia podatku VAT należnego.

Wnioskodawca zobowiązany jest nadrzędnymi przepisami do wyposażenia pracownika w odzież i obuwie robocze. Zakładowa Tabela Norm przydziału dla pracowników odzieży i obuwia oraz innych środków ochrony indywidualnej określa jaka odzież i na jaki okres używalności w zależności od stanowiska, przysługuje pracownikowi. Wnioskodawca przyjął, że po okresie użytkowania odzież nie ma już wartości użytkowej i należy ją zutylizować. Pracownicy są poinformowani, w przyjęty w Spółce sposób, o konieczności segregowania odpadów i zużyta odzież robocza powinna być tam składowana. Wnioskodawca przyjął, iż po przewidywanym okresie odzież robocza jest na tyle zniszczona, że nie przedstawia wartości użytkowej dla pracownika, nie ma zatem interesu pracownika, aby odzież taką wykorzystywał na cele nie związane z przedsiębiorstwem, tj. na cele osobiste.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Przepis art. 7 ust. 3 ustawy stanowi, iż przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Z powyższych przepisów wynika, iż nieodpłatne przekazywanie towarów lub zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, co do zasady, w każdym przypadku, gdy podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów. Wyjątek od tej zasady dotyczy nieodpłatnie przekazywanych przez podatników drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Niemniej jak wynika z art. 7 ust. 2 ustawy, typowym przykładem sytuacji nieodpłatnego przekazania przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa jest sytuacja przekazania towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy nie definiują pojęcia potrzeb osobistych. Zgodnie z słownikiem języka polskiego uznać należy, że potrzebami osobistymi są takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Powyższe, zgodne jest z wyrokiem NSA z dnia 8 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Ka 2978/95, w którym stwierdzono, że nie każde bowiem przekazanie towaru rodzi skutki podatkowe lecz jedynie przekazanie na potrzeby określone przez ustawodawcę. Chodzi w tym przypadku o przekazanie na potrzeby osobiste, a więc na cele prywatne osób wymienionych w cytowanym przepisie.

Z kolei w wyroku z dnia 5 maja 2000 r., sygn. akt I SA/Lu 176/99, niepubl., NSA wyjaśnił jak należy rozumieć pojęcie przekazania towarów na cele osobiste pracowników. W wyroku tym czytamy, że: przez przekazywanie towarów lub świadczenie usług na potrzeby osobiste pracowników należy rozumieć zaspakajanie takich potrzeb pojedynczych pracowników lub ogółu pracowników, które nie są przez odpowiednie przepisy prawa uznane za potrzeby pracownicze - nie są one, w świetle regulacji prawnej stosunku pracy, potrzebami pracowniczymi, są zatem potrzebami osobistymi pracowników. Ustawa nie wiąże sposobu opodatkowania towarów przekazanych pracownikom z tym, czy obowiązek przekazania wynika z przepisów, czy też nie, to jednak zakres praw pracowniczych i odpowiadających im obowiązków pracodawcy rozgranicza potrzeby pracownicze (te potrzeby pracownika, które pracodawca obowiązany jest zaspokoić) od potrzeb osobistych pracowników (te potrzeby pracownika, których pracodawca nie jest obowiązany zaspokoić).

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na fakt, iż przesłanką opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów jest, aby podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Nieodpłatne przekazanie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy w związku z nabyciem bądź wytworzeniem towarów będących przedmiotem przekazania podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia.

A zatem, aby uznać za opodatkowaną dostawę towarów w postaci przekazania nieodpłatnego przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa muszą zostać spełnione dwa warunki łącznie:

1. dostawa ta musi stanowić przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Zgodnie z art. 237⁷ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Stosownie do treści § 2 powołanego przepisu, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Jak wynika z art. 237⁸ § 1 powołanego Kodeksu, pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z art. 237⁶ § 1 i art. 237⁷ § 1, oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego.

W myśl § 2 wskazanego wyżej przepisu, środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze, o których mowa w art. 237⁶ § 1 i art. 237⁷ § 1, stanowią własność pracodawcy.

Z treści art. 237⁹ § 1 cyt. Kodeksu pracy wynika, iż pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy.

Jak wynika z powyższych przepisów do obowiązków pracodawcy należy nieodpłatne dostarczenie pracownikom odzieży oraz obuwia roboczego, które winny spełniać wymagania określone w Polskich Normach. Obowiązek taki wystąpi w sytuacji gdy odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, lub ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne, ma obowiązek ustalić każdy pracodawca (art. 237⁸ § 1 k.p.). Ustaleń takich, w formie tzw. tabeli norm przydziału środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, pracodawca dokonuje w porozumieniu z pracownikami lub ich przedstawicielami. W tabeli takiej powinny być określone przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego, uzależnione od charakteru i warunków pracy na określonych stanowiskach oraz związanych z nimi: stopnia brudzenia i niszczenia odzieży i obuwia, wymagań technologicznych, sanitarnych oraz bezpieczeństwa i higieny pracy, natomiast i nie powinny być określane okresy używalności środków ochrony indywidualnej - środki te powinny być używane do czasu utraty cech ochronnych (Wiktor Leszczyński, artykuł Dostarczanie pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, Sł. Pracow. 17.10.2007 r., Teza nr 1, 63617/1).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności jest dostarczanie wody i odbiór ścieków. Zgodnie z obowiązującymi zapisami w Kodeksie pracy (art. 237), pracodawca ma obowiązek dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz poinformować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Wyposażenie pracownika w odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich normach jest niezbędne, ponieważ odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, a także ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy. Do pracodawcy należy określenie rodzaju odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne, oraz przewidywanych okresów użytkowania odzieży i obuwia roboczego. Wnioskodawca przyjął, że odzież robocza, po przewidywanym okresie użytkowania jest na tyle zużyta, iż nie nadaje się do dalszego użytkowania. U Wnioskodawcy funkcjonuje Zakładowa Tabela Norm przydziału dla pracowników odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny wskazać należy, iż nieodpłatne przekazanie odzieży roboczej pracownikom Wnioskodawcy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, iż czynność ta przekazanie odzieży roboczej pracownikom w sytuacji gdy odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bhp stanowi obowiązek pracodawcy wynikający z art. 237⁷ § 1 Kodeks pracy. Nie można w tej sytuacji uznać przekazania odzieży roboczej, za zużycie towarów na cele osobiste pracowników. Otrzymanie takiej odzieży wiąże się bezpośrednio ze statusem pracownika oraz pełnioną funkcją. Ponadto zgodnie z regulacjami Kodeksu pracy przekazanie odzieży roboczej zostało uznane za potrzebę pracowniczą. Skutkiem powyższego w opisanej sytuacji nie zostają spełnione przesłanki z art. 7 ust. 2 ustawy, i czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Reasumując, przekazanie odzieży roboczej pracownikom Wnioskodawcy nie stanowi nieodpłatnego przekazania towarów na cele osobiste pracowników, a więc czynności z art. 7 ust. 2 ustawy, skutkiem czego nie podlega opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem tut. Organu, iż stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 jest prawidłowe, pytanie nr 2 oraz nr 3 w analizowanej sytuacji stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 345 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu