Temat interpretacji

Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży działek.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2012 r. (data wpływu 11 lipca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 września 2012 r. (data wpływu 21 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 września 2012 r. (data wpływu 21 września 2012 r.) o informacje doprecyzowujące opisane zdarzenie przyszłe.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest właścicielką gruntów przeznaczonych pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną. Własność tych gruntów nabyła w drodze aktu darowizny i stanowią one majątek osobisty Zainteresowanej. Ww. gruntów w żaden sposób Wnioskodawczyni nie użytkuje ani w ramach działalności gospodarczej, ani w jakikolwiek inny sposób. W chwili objęcia ich własności grunty te były już podzielone na działki budowlane. Wg dokumentów Gminy działki przeznaczone są pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną z dopuszczeniem drobnej działalności rzemieślniczej, oznaczone są symbolem M. Takie ich przeznaczenie zostało ustanowione przez władze Gminy wcześniej, niż stały się one własnością Zainteresowanej.

Obecnie Wnioskodawczyni zastanawia się nad sprzedażą ww. gruntów. Rozważa realizację tej sprzedaży na dwa sposoby:

1. sprzedaż pojedynczo kolejnych działek w miarę zgłaszania się chętnych nabywców,
2. sprzedaż całości podzielonego na działki gruntu jednemu nabywcy.

Zainteresowana zaznacza przy tym, że nie jest jej zamiarem dokonywanie żadnych inwestycji na ww. gruntach przed ich sprzedażą.

Z pisma z dnia 18 września 2012 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, iż:

1. Działki, o których mowa we wniosku nigdy nie były udostępniane osobom trzecim. Nie były zawierane żadne umowy cywilnoprawne.
2. W przeciągu pięciu ostatnich lat Wnioskodawczyni sprzedała 6 mieszkań na rynku wtórnym. Były to mieszkania w tzw. wielkiej płycie, w starych 10-20 letnich blokach. Na tę chwilę Zainteresowana nie planuje sprzedaży innych nieruchomości.
3. Działki Wnioskodawczyni otrzymała drogą darowizny od męża. Poprzedni właściciel, będący osobą fizyczną, który sprzedawał przedmiotowe działki mężowi, uzbroił je w prąd. Zainteresowana, po nabyciu tych działek nie poczyniła żadnych ruchów związanych w uzbrojenie tych działek w wodę, gaz. Nie wytyczała dostępu do drogi publicznej.
4. Na tę chwilę Wnioskodawczyni nie poczyniła żadnych ruchów w celu sprzedaży działek. Nie umieszczała ofert w prasie, radiu, telewizji oraz w Internecie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż tych działek będzie podlegać podatkowi VAT...
2. Czy w przypadku sprzedaży będzie miało znaczenie, czy sprzedawane są pojedyncze działki w jakimś okresie czasu czy zostaną sprzedane wszystkie działki jedną transakcją jednemu nabywcy...

Zdaniem Wnioskodawczyni, po przeanalizowaniu zapisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa w zakresie stosowania przepisów o podatku VAT w sytuacjach analogicznych lub merytorycznie zbliżonych do ww. opisanych, Zainteresowana uważa, że planowana przez nią sprzedaż gruntów, według wyżej podanych założeń nie podlega podatkowi VAT.

Uzasadnienie

1. Wnioskodawczyni gruntów nie kupiła z zamiarem inwestycyjnym. Otrzymała je w drodze darowizny.
   
   Opodatkowaniu podatkiem VAT powinna podlegać sprzedaż, jeżeli nieruchomość została nabyta w celach inwestycyjnych tj. w celu dokonania podziału i odsprzedaży wydzielonych działek z zyskiem lub w celu wykorzystania w inny zarobkowy sposób (Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, 23 lipca 2008 r., nr IBPP1/443-758/08/LSz, KAN-5007/05/08/KAN-7179/07/08). Jeżeli natomiast podatnik użytkował nieruchomość przez dłuższy czas lub nabył ją w drodze spadku lub darowizny, to nie można mówić, że dana osoba działała jako handlowiec będący podatnikiem VAT, jedynie dokonywała sprzedaży swojego majątku prywatnego, wykonując tym samym swoje prawo własności (Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, 10 lipca 2008 r., nr IBPP1/443-567/08/LSz, KAN-3677/4/08/KAN-6933/07/08; Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, 7 lipca 2008 r., IPPP1/443-83/07-9/SM; Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, 9 czerwca 2008 r., ILPP1/443-295/08-2/AK).
2. Grunty, które przeznaczone są do sprzedaży stanowią własność osobistą Zainteresowanej. Nie stanowią majątku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   Wyrok NSA z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07). Sąd uznał, że jeśli osoba fizyczna sprzedaje swój majątek, nie występując w roli przedsiębiorcy, nie prowadzi działalności gospodarczej, to nie jest podatnikiem VAT z tytułu sprzedaży działek. Zdaniem sądu, bez znaczenia jest częstotliwość wykonywania tych czynności.
   
   Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z września 2011 r., wydanym na wniosek (zapytanie) Naczelnego Sądu Administracyjnego uznał, że transakcje sprzedaży działek nie podlegają VAT, jeżeli czynności te są związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.
3. Przedmiotowe grunty nie są w jakikolwiek sposób przez Wnioskodawczynię użytkowane.
   
   Wpływu na opodatkowanie sprzedaży działek z majątku prywatnego nie ma także fakt prowadzenia przez daną osobę innej działalności gospodarczej, z tytułu której jest ona podatnikiem VAT (Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, 6 listopada 2007 r., ILPP1/443-89/07-2/TK).
4. Na gruntach tych Zainteresowana nie przeprowadziła żadnych działań inwestycyjnych i nie zamierzała ich podejmować w przyszłości.
   
   Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu z września 2011 r. uznał również, że transakcje sprzedaży działek nie podlegają VAT, jeżeli czynności te są związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wskazał przy tym, że jeżeli sprzedający podejmowałby działania inwestycyjne na gruntach, które przeznaczy do sprzedaży (np. uzbrajanie terenu wodociąg, ulice) to działania takie podwyższałyby wartość gruntów i następna ich sprzedaż nie byłaby zwykłym rozporządzeniem majątkiem osobistym.

Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej argumenty oraz rozstrzygnięcia przyjęte w przytoczonych wyżej orzeczeniach oraz interpretacjach Wnioskodawczyni uważa, że zamierzona przez nią sprzedaż działek budowlanych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, Mienie, Komentarz do art. 44-55³ Kodeksu cywilnego, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c., publikacja elektroniczna LEX).

Natomiast w świetle art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów (w tym przypadku gruntów) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Niezbędnym do uznania dostawy towarów za działalność gospodarczą jest, aby w momencie jej dokonania podatnik miał zamiar dokonywać czynności wielokrotnie. Jeżeli podmiot dokonuje sprzedaży gruntu przeznaczonego pod zabudowę, a okoliczności nie wskazują, że czynności te wykonywane są z zamiarem ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, to nie można stwierdzić, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje sprzedaży majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Ponadto, dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można pominąć, że pod pojęciem handel należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Sprzedaż własnego majątku, który nie został nabyty z przeznaczeniem do działalności handlowej, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą również zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży nieruchomości jako całości czy też nieruchomości podzielonej na działki podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Dz. Urz. UE L 347 str. 1 ze zm. (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. powołanej wcześniej ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 ustawy Kodeks cywilny, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego () (Edward Gniewek Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

W świetle powyższego należy wskazać, iż dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni jest właścicielką gruntów przeznaczonych pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną. Własność tych gruntów nabyła w drodze aktu darowizny i stanowią one majątek osobisty Zainteresowanej. Ww. gruntów w żaden sposób Wnioskodawczyni nie użytkuje ani w ramach działalności gospodarczej, ani w jakikolwiek inny sposób. W chwili objęcia ich własności grunty te były już podzielone na działki budowlane. Wg dokumentów Gminy działki przeznaczone są pod zabudowę mieszkalną jednorodzinną z dopuszczeniem drobnej działalności rzemieślniczej, oznaczone są symbolem M. Takie ich przeznaczenie zostało ustanowione przez władze Gminy wcześniej, niż stały się one własnością Zainteresowanej. Opisane działki nigdy nie były udostępniane osobom trzecim. Nie były zawierane żadne umowy cywilnoprawne. W przeciągu pięciu ostatnich lat Wnioskodawczyni sprzedała 6 mieszkań na rynku wtórnym. Były to mieszkania w tzw. wielkiej płycie, w starych 10-20 letnich blokach. Na tę chwilę Zainteresowana nie planuje sprzedaży innych nieruchomości. Działki Wnioskodawczyni otrzymała drogą darowizny od męża. Poprzedni właściciel, będący osobą fizyczną, który sprzedawał przedmiotowe działki mężowi, uzbroił je w prąd. Zainteresowana, po nabyciu tych działek nie poczyniła żadnych ruchów związanych w uzbrojenie tych działek w wodę, gaz. Nie wytyczała dostępu do drogi publicznej. Na tę chwilę Wnioskodawczyni nie poczyniła żadnych ruchów w celu sprzedaży działek. Nie umieszczała ofert w prasie, radiu, telewizji oraz w Internecie.

Obecnie Zainteresowana zastanawia się nad sprzedażą ww. gruntów. Rozważa realizację tej sprzedaży na dwa sposoby:

1. sprzedaż pojedynczo kolejnych działek w miarę zgłaszania się chętnych nabywców,
2. sprzedaż całości podzielonego na działki gruntu jednemu nabywcy.

W przedmiotowej sprawie uznać należy, iż Wnioskodawczyni sprzedając nieruchomość jako całość lub sprzedając pojedynczo kolejne działki, nie będzie działała w charakterze podatnika, a czynności te nie będą nosić znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wskazała Wnioskodawczyni opisanych gruntów, które otrzymała w drodze darowizny od męża, w żaden sposób nie użytkuje ani w ramach działalności gospodarczej, ani w jakikolwiek inny sposób. Przedmiotowe działki nigdy nie były udostępniane osobom trzecim. Z zawartego we wniosku opisu sprawy nie wynika jakiekolwiek aktywne działanie Zainteresowanej, tj. podział posiadanego gruntu na mniejsze działki, uzyskanie zezwolenia na budowę dla tego gruntu, uzbrojenie, ogłoszenie w prasie w poszukiwaniu nabywców itd., które wskazywałoby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

Z powyższego wynika, że przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta w celach handlowych, lecz prywatnych, a Wnioskodawczyni sprzedając ją korzystać będzie z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie będzie oznaczać wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Reasumując, sprzedaż przez Zainteresowaną przedmiotowych działek otrzymanych w darowiźnie od męża, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z dostawą opisanych działek Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług w stosunku do tych czynności. W konsekwencji, sprzedaż ww. działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, iż w przedmiotowej sytuacji bez znaczenia pozostaje fakt, czy sprzedawane będą pojedyncze działki w jakimś okresie czasu czy zostaną sprzedane wszystkie działki jedną transakcją jednemu nabywcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 582 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu