Czy opisana czynność wypłaty dywidendy w formie rzeczowej w postaci przekazania nieruchomości spowoduje powstanie obowiązku po stronie Spółki nalicz... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 10.10.2012, sygn. ILPP1/443-635/12-4/AI, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Czy opisana czynność wypłaty dywidendy w formie rzeczowej w postaci przekazania nieruchomości spowoduje powstanie obowiązku po stronie Spółki naliczenia i zapłaty podatku VAT należnego w oparciu o ustawę o podatku od towarów i usług?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2012 r. (data wpływu 10 lipca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 września 2012 r. (data wpływu 1 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej. Wniosek uzupełniono w dniu 1 października 2012 r. o określenie, który z opisów zdarzeń przyszłych zawartych we wniosku ORD-IN oraz sformułowanych pytań stanowi przedmiot wniosku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego materiałami budowlanymi. Udziałowcami firmy jest dwóch wspólników. Każdy z nich posiada 1904 udziały po 500 zł każdy, co daje kapitał zakładowy w postaci nieruchomości zabudowanej o wartości 1.900.000 zł zwiększając tym dotychczasowy kapitał zakładowy do kwoty 1.904.000 zł.

Spółka dysponuje niepodzielnym zyskiem z lat ubiegłych, zgromadzonym na kapitale zapasowym w związku z planowanym podziałem (w tym zysków z lat ubiegłych). Spółka w oparciu o uchwałę Zgromadzenia Wspólników planują wypłacić Wspólnikom dywidendę w formie niepieniężnej, w postaci przeniesienia na Wspólników prawa własności nieruchomości, której wartość rynkowa odpowiadałaby kwocie zobowiązania Spółki z tytułu zysku przeznaczonego do podziału. Wypłata dywidendy w formie rzeczowej nastąpiłaby ze względu na potrzebę utrzymania płynności finansowej Spółki. Uchwała będzie bezpośrednio określać formę wypłaty dywidendy jako rzeczową. Umowa Spółki będzie przewidywała możliwość przekazywania zysku w drodze dywidendy rzeczowej.

Nieruchomość przeznaczona do przekazania wspólnikom jako dywidenda rzeczowa była w roku 2000 wniesiona do Spółki aportem (obejmowała grunty oraz budynki i budowle). Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy wniesieniu tego aportu. Budynki i budowle oraz grunt wykorzystywane były w działalności gospodarczej, remontowane i modernizowane w kolejnych latach, od których to usług odliczany był podatek VAT naliczony.

W piśmie z dnia 25 września 2012 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku Spółka wskazała, iż przedstawione we wniosku opisy zdarzeń przyszłych stanowią jeden zapis zdarzenia przyszłego. Zainteresowany wskazał także, iż oczekuje odpowiedzi na pytanie zawarte w poz. 7 części G załącznika do wniosku ORD-IN.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność wypłaty dywidendy niepieniężnej (w postaci nieruchomości) nie będzie rodzić po stronie Spółki obowiązku naliczenia podatku VAT należnego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Czynność ta nie stanowi bowiem odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług. W świetle opisu sprawy nie można mówić także o nieodpłatnym świadczeniu usług z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Za słusznością stanowiska Spółki przemawia szereg opartych na przepisach prawa argumentów, które Spółka przedstawia poniżej.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizyczne, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej, która nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z przytoczonych przepisów wynika, że opodatkowaniu co do zasady, podlegają czynności wykonane w sposób odpłatny, za wynagrodzeniem. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Oznacza, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Tak więc, elementami składowymi czynności świadczenia usług jest istnienie łącznie w ramach konkretnego stosunku prawnego podmiotu świadczącego usługę, podmiotu będącego beneficjentem usługi, świadczenia, odpłatności w zamian za usługę.

Prawo udziałowców do udziału w zysku oraz do dywidendy uregulowane jest w ustawie z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.) zwanej dalej ksh. Zgodnie z przepisem art. 191 § 1 ksh, wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1 .

Prawo do udziału w zysku Spółki zostało ukształtowane więc jako uprawnienie o charakterze bezwzględnym i z tego powodu udziałowiec nie może być go pozbawiony w żaden sposób, a jego konkretyzacja w postaci dywidendy przesądza o wymagalności roszczenia udziałowca. Z tego wynika, iż jedynymi przesłankami do wypłaty dywidendy są:

wypracowanie zysku za dany rok obrotowy przez Spółkę,
powzięcie przez zgromadzenie wspólników Spółki uchwały o podziale i wypłacie zysku w formie dywidendy.

Tym samym, wypłatą dywidendy jest grupa czynności podejmowanych przez organy Spółki zgodnie z przepisami prawa. Na podstawie przepisów ksh dywidenda może być wypłacana w formie pieniężnej, jak i niepieniężnej. Wypłata dywidendy niepieniężnej w postaci nieruchomości nie jest świadczeniem (w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT) dokonywanym odpłatnie (nie przewiduje żadnego ekwiwalentu w zamian za dywidendę) w ramach łączącego strony stosunku prawnego, a prawo do udziału w zysku i dywidendy wynika jedynie z posiadania udziałów.

Mając na uwadze powyższe uregulowania należy stwierdzić, iż wypłata przez Spółkę dywidendy rzeczowej w postaci nieruchomości udziałowcom stanowić będzie czynność, która nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Wypłata dywidendy rzeczowej nie może być w szczególności uznana za świadczenie usług przez Spółkę na rzecz udziałowców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z przytoczonych przepisów wynika, że opodatkowaniu co do zasady, podlegają czynności wykonane w sposób odpłatny (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatne z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

I tak, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Z przywołanego przepisu wynika zatem, że dla opodatkowania danej czynności nieodpłatnego przekazania istotne jest to, czy podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych towarów w całości lub w części.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów,
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy stwierdzić należy, iż opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony nie powinno się opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Podkreślić należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu hurtowego materiałami budowlanymi. Udziałowcami firmy jest dwóch wspólników. Każdy z nich posiada 1904 udziały po 500 zł każdy, co daje kapitał zakładowy w postaci nieruchomości zabudowanej o wartości 1.900.000 zł zwiększając tym dotychczasowy kapitał zakładowy do kwoty 1.904.000 zł.

Ustawa o podatku od towarów i usług ani przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia dywidenda. Zatem, w celu jego zdefiniowania należy odwołać się do słownika języka polskiego. Zgodnie z definicją słownikową, zawartą w internetowym słowniku języka polskiego (http://sjp.pwn.pl), słowo dywidenda oznacza część rocznego zysku spółki akcyjnej dzielona między akcjonariuszy odpowiednio do posiadanych przez nich akcji.

Zasady dotyczące wypłaty dywidendy przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zostały uregulowane w art. 191 art. 198 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.) (zwanej dalej K.s.h.).

Jak stanowi art. 191 § 1 ustawy K.s.h., wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1. Natomiast w myśl ust. 2 powołanego przepisu, umowa spółki może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem przepisów art. 192-197.

Stosownie natomiast do § 3 cytowanego przepisu, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, zysk przypadający wspólnikom dzieli się w stosunku do udziałów.

Zgodnie z art. 192 ww. K.s.h, kwota przeznaczona do podziału między wspólników nie może przekraczać zysku za ostatni rok obrotowy, powiększonego o niepodzielone zyski z lat ubiegłych oraz o kwoty przeniesione z utworzonych z zysku kapitałów zapasowego i rezerwowych, które mogą być przeznaczone do podziału. Kwotę tę należy pomniejszyć o niepokryte straty, udziały własne oraz o kwoty, które zgodnie z ustawą lub umową spółki powinny być przekazane z zysku za ostatni rok obrotowy na kapitały zapasowy lub rezerwowe.

Natomiast jak wynika z art. 193 § 1 cyt. Kodeksu, uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Umowa spółki stosownie do zapisów § 2 cyt. przepisu może upoważniać zgromadzenie wspólników do określenia dnia, według którego ustala się listę wspólników uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy).

W myśl art. 193 § 3 ww. Kodeksu, dzień dywidendy wyznacza się w ciągu dwóch miesięcy od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 191 § 1. Dywidendę wypłaca się jak stanowi § 4 - w dniu określonym w uchwale wspólników. Jeżeli uchwała wspólników takiego dnia nie określa, dywidenda jest wypłacana w dniu określonym przez zarząd.

Stosownie do treści art. 194 ww. Kodeksu, umowa spółki może upoważniać zarząd do wypłaty wspólnikom zaliczki na poczet przewidywanej dywidendy za rok obrotowy, jeżeli spółka posiada środki wystarczające na wypłatę.

Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie określają formy wypłaty dywidendy. W praktyce obrotu gospodarczego najpopularniejszą formą wypłaty dywidendy jest świadczenie pieniężne. Jednak dozwolona jest także wypłata dywidendy w naturze, np. w formie rzeczy oznaczonych co do gatunku lub w towarze (dywidenda rzeczowa). Ta forma wypłaty dywidendy jest możliwa tylko wówczas, gdy statut spółki wprost ją przewiduje.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zamierza wypłacić wspólnikom spółki dywidendę w formie niepieniężnej, w postaci nieruchomości (grunty oraz budynki i budowle).

Podkreślenia wymaga fakt, iż wypłata dywidendy jest szczególnym rodzajem czynności prawnej. Źródłem nabycia przedmiotu dywidendy i tytułem do uzyskania przysporzenia przez wspólnika spółki nie jest umowa cywilnoprawna, ale uchwała walnego zgromadzenia wspólników (akt o charakterze właścicielskim) w oparciu o odpowiednie zapisy umowy spółki. Jest to czynność wyraźnie uregulowana w Kodeksie spółek handlowych i nie mają do niej zastosowania przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące sprzedaży lub zamiany.

Mając na uwadze powyższe przepisy w zakresie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż dostawę towarów stanowią co do zasady tylko czynności mające za przedmiot towar, natomiast usługę stanowią te wszystkie czynności podatnika wykonywane w ramach działalności gospodarczej, których nie można zaklasyfikować jako dostawy towarów. Wskazać należy, iż zgodnie z ogólnymi regułami konstrukcyjnymi systemu VAT, usługą jest każde świadczenie w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument (beneficjent), tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną).

Natomiast opodatkowanie dywidendy rzeczowej jest zgodne z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT wyrażającej się tym, że określone transakcje podlegają temu podatkowi niezależnie od formy, w której zostały dokonane, również zbycie nieruchomości w formie wypłaty dywidendy. Jeżeli w ramach wypłaty dywidendy zamiast wypłaty pieniędzy Wnioskodawca będzie przekazywać prawo własności nieruchomości, mamy do czynienia z czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług z tytułu nieodpłatnego przekazania towaru.

Jednakże w przedmiotowej sprawie warunki wynikające z art. 7 ust. 2 ustawy nie są spełnione, bowiem Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości. Tym samym, czynność wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej w postaci prawa własności nieruchomości nie stanowi nieodpłatnego przekazania towaru.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie czynność wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej w postaci prawa własności nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, odpowiadając na zadane we wniosku pytanie stwierdzić należy, iż opisana czynność wypłaty dywidendy w formie rzeczowej w postaci przekazania nieruchomości nie spowoduje powstania obowiązku po stronie Spółki naliczenia i zapłaty podatku VAT należnego w oparciu o ustawę o podatku od towarów i usług.

Wskazać ponadto należy, iż w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego, niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność.

Informuje się ponadto, iż w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej. Natomiast wniosek w części dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie