Temat interpretacji

Sprzedaż gruntu, który jest obecnie w dzierżawie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2013 r. (data wpływu 22 stycznia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 lutego 2013 r. (data wpływu 25 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży trzech działek powstałych z podziału dz. 69 jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży trzech działek powstałych z podziału dz. 69. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 lutego 2013 r. (data wpływu 25 lutego 2013 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy oraz o złożenie podpisu pod wnioskiem.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 1995 jako spółka cywilna Wnioskodawca nabył gospodarstwo rolne - sadownicze, od osoby prawnej tj. od Instytutu ().

W roku 1997 Spółka osób cywilnych została rozwiązana. Jednocześnie, aktem notarialnym przeprowadzone zostało zniesienie współwłasności, jedynymi właścicielami na prawach współwłasności ustawowej majątkowej małżeńskiej został Zainteresowany i jego małżonka. Ponieważ gospodarstwo było w użytkowaniu wieczystym, decyzją Starostwa, zostało przekształcone w prawo własności.

W skład gospodarstwa wchodzi działka nr 69 o pow. 31,7262 ha, którą Wnioskodawca planuje podzielić na trzy działki. Obecnie musi on sprzedać jedną z nich, o powierzchni ok. 11 ha. W przyszłości Zainteresowany planuje dalszą sprzedaż.

Od dnia nabycia do obecnej chwili przedmiotowa nieruchomość użytkowana jest rolniczo, na podstawie umowy dzierżawy, udostępniana jest rolnikowi, który użytkuje ją rolniczo.

Oprócz działalności rolniczej, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Jest on zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT z tytułu uprawy i sprzedaży owoców.

Zgodnie z wypisem z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uchwalonego uchwałę Rady Gminy, przedmiotowa nieruchomość oznaczona jako działka nr 69 przeznaczona jest pod mieszkalnictwo jednorodzinne w zabudowie wolnostojącej, usługi nieuciążliwe, tereny zielone.

Działka jest nieuzbrojona w media, nieogrodzona, Zainteresowany nie zamieszczał też ogłoszeń o sprzedaży.

W piśmie z dnia 21 lutego 2013 r. (data wpływu 25 lutego 2013 r.) będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

• ze względu na niekorzystną koniunkturę w rolnictwie i biorąc pod uwagę jego wiek (emeryt od kilku lat), był on zmuszony do wydzierżawienia całego areału gospodarstwa rolnego, rolnikowi na cele rolnicze,
• z działek które są przedmiotem wniosku w przeszłości tj. przed wydzierżawieniem były uprawy drzew owocowych. Owoce były sprzedawane,
• przedmiotowy grunt wydzierżawiany jest odpłatnie. Zainteresowany nie jest zobligowany do wystawiania faktur VAT z tego względu, iż jest to dzierżawa na cele rolnicze dla rolnika,
• w roku 1995 gospodarstwo rolne (sadownicze) kupione na raty było w stanie wymagającym bardzo dużych nakładów finansowych (stary zużyty park maszynowy, remont budynków gospodarczych, zakup urządzeń do sortowania i przechowywania owoców i wiele innych dodatkowych rzeczy). Poza tym Wnioskodawca przejął od Instytutu pracowników, którym należało wypłacać wynagrodzenie oraz odprowadzać podatek i zapłacić składki do ZUS-u itp. Ze względu na to iż gospodarstwo było w użytkowaniu wieczystym, musiał on co roku płacić za jego użytkowanie, a co dwa lata opłaty za użytkowanie wieczyste drastycznie wzrastały.
  Koniunktura w rolnictwie była bardzo zła, owoce były sprzedawane poniżej kosztów wytworzenia i to wszystko spowodowało, że Zainteresowany musiał sprzedawać część majątku aby wykupić na własność, przekształcając użytkowanie wieczyste w prawo własności. Aby to zrealizować w dniu 19 stycznia 2007 r. Wnioskodawca sprzedał działkę rolną, a w dniu 28 czerwca 2007 r. sprzedał 3 działki rolne,
• warunkiem kupna przedmiotowej działki, złożył on przyrzeczenie kupującemu, iż w przyszłości odsprzeda mu kolejną z podzielonych działek,
• nie zamierza on ponosić żadnych nakładów w celu sprzedaży kolejnych działek, nie zamieszcza ogłoszeń o sprzedaży,
• z jego inicjatywy zostało ustalone objęcie działki planem zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem jej pod budownictwo mieszkaniowe w roku 1998.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy czynność sprzedaży przedmiotowej działki (działka powstała z podziału dz. 69 o pow. ok. 11 ha) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując sprzedaży ww. udziałów w działce będzie on korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta jest poza zakresem działalności gospodarczej i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe stanowisko podzielił NSA w poszerzonym składzie 7 sędziów w wyroku z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 oraz Trybunat Konstytucyjny UE w wyroku z dnia 15 września 2011 r., NSA z dnia 18 października 2011 r. (I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (I FSK 1656/11 ) i następne.

Mając na uwadze, iż grunty nabyte bez VAT nie korzystają z odliczenia VAT, (nie podlegają opodatkowaniu ze względu na brak praw do odliczenia VAT przy nabyciu gruntu). Sprzedaż gruntu następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym, tak zwane wykonywanie prawa własności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tut. Organ nadmienia, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W tym miejscu wskazać należy, iż na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Podkreślenia wymaga fakt, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Według art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Stosownie do § 2 ww. przepisu ustawy, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia działalność gospodarcza, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, iż na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że będąca usługą dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, iż ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Zaznacza się, iż dzierżawa gruntu nierolniczego, rolniczego i leśnego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie (art. 8 ust. 1 ustawy). Wobec tego wydzierżawiający staje się podatnikiem począwszy od zawarcia pierwszej umowy dzierżawy, ale może korzystać ze zwolnienia podmiotowego ze względu na wysokość obrotów (art. 113 ustawy) lub ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 247), zgodnie z którym zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów.

W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, iż ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem gospodarstwa rolnego - sadowniczego - razem z żoną. W skład tego gospodarstwa wchodzi działka nr 69, którą Zainteresowany planuje podzielić na trzy działki. Obecnie jedną z nich, o pow. ok. 11 ha, musi on sprzedać. W przyszłości planuje on dalszą sprzedaż.

Od dnia nabycia do obecnej chwili przedmiotowa nieruchomość użytkowana jest rolniczo, na podstawie umowy dzierżawy, udostępniana jest rolnikowi, który użytkuje ją rolniczo.

Oprócz działalności rolniczej, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Jest on zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT z tytułu uprawy i sprzedaży owoców.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przedmiotowa nieruchomość oznaczona jako działka nr 69 przeznaczona jest pod mieszkalnictwo jednorodzinne w zabudowie wolnostojącej, usługi nieuciążliwe, tereny zielone.

Działka jest nieuzbrojona w media, nieogrodzona, Zainteresowany nie zamieszczał też ogłoszeń o sprzedaży.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że:

• ze względu na niekorzystną koniunkturę w rolnictwie i biorąc pod uwagę jego wiek (emeryt od kilku lat), był on zmuszony do wydzierżawienia całego areału gospodarstwa rolnego, rolnikowi na cele rolnicze,
• z działek które są przedmiotem wniosku w przeszłości tj. przed wydzierżawieniem były uprawy drzew owocowych. Owoce były sprzedawane,
• przedmiotowy grunt wydzierżawiany jest odpłatnie. Zainteresowany nie jest zobligowany do wystawiania faktur VAT z tego względu, iż jest to dzierżawa na cele rolnicze dla rolnika,
• w dniu 19 stycznia 2007 r. Wnioskodawca sprzedał działkę rolną, a w dniu 28 czerwca 2007 r. sprzedał 3 działki rolne,
• warunkiem kupna przedmiotowej działki, złożył on przyrzeczenie kupującemu, iż w przyszłości odsprzeda mu kolejną z podzielonych działek,
• nie zamierza on ponosić żadnych nakładów w celu sprzedaży kolejnych działek, nie zamieszcza ogłoszeń o sprzedaży,
• z jego inicjatywy zostało ustalone objęcie działki planem zagospodarowania przestrzennego z przeznaczeniem jej pod budownictwo mieszkaniowe w roku 1998.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że nieruchomość, którą Zainteresowany oddał w odpłatną dzierżawę na podstawie zawartej umowy, była przez niego wykorzystywana w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Biorąc pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy wskazać należy, iż Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Dokonując dostawy przedmiotowej nieruchomości powstałej z podziału gruntu, uprzednio zakupionego, a następnie wydzierżawianego w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych z tego tytułu, Zainteresowany wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Ponadto, należy przypomnieć, iż grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że powyższa analiza, a w szczególności powołane konkluzje, pozostają w zgodzie z regulacjami prawa unijnego. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 ze zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) cyt. Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Zatem także w świetle prawa unijnego Wnioskodawca - w takim kształcie sprawy - zostałby uznany (dokonując dostawy działki gruntu wykorzystywanej w działalności gospodarczej) za podatnika podatku VAT.

Czyli, sprzedaż wydzielonych działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a dokonujący dostawy będzie działał w związku z tą dostawą jako podatnik podatku VAT. Wobec tego ww. czynność sprzedaży dokonana będzie w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę samodzielnej działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Reasumując, czynność sprzedaży przedmiotowych działek (powstałych z podziału dz. 69) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając na uwadze, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez jednego ze współwłaścicieli przedmiotowego gruntu (męża), zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego współwłaściciela (żony), który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Należy zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 696 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu