Interpretacja indywidualna z dnia 22.06.2011, sygn. IBPP3/443-354/11/PK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

opodatkowanie usług zakresie pośrednictwa w transakcjach płatniczych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2011r. (data wpływu 16 marca 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 maja 2011r. (data wpływu 16 maja 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie pośrednictwa w transakcjach płatniczych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie pośrednictwa w transakcjach płatniczych. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 maja 2011r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 2 maja 2011r. znak: IBPP3/443-354/11/PK, IBPP3/443-355/11/PK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank kooperuje z Firmą będącą Agentem Rozliczeniowym w świetle Ustawy o Elektronicznych Instrumentach Płatniczych, która oferuje klientom sprzedającym produkty i usługi (tzw. Akceptanta) możliwość akceptacji kart płatniczych za swoim pośrednictwem.

Na podstawie zawartej Umowy Bank zobowiązał się do świadczenia usługi polegającej na przekazywaniu Agentowi danych Klientów Banku (tzw. leady) w celu nawiązania współpracy między Klientami Banku a Agentem. Klienci Banku, z którymi Agent zawrze umowę o współpracy, w następstwie usługi świadczonej przez Bank, zostaną włączeni do bazy danych klientów Agenta przyjmujących płatności kartami.

Opisane powyżej usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Agenta Rozliczeniowego mają charakter odpłatny tzn. Bank otrzymuje za nie wynagrodzenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie przez Bank w/opisanych usług na rzecz Agenta Rozliczeniowego korzysta ze zwolnienia w podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011r. - zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów I transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Usługi świadczone przez Agenta Rozliczeniowego regulowane są ustawą z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385 z póżn. zm.). Zgodnie z art. 2 pkt 1 w/w ustawy - agentem rozliczeniowym jest bank bądź inna osoba prawna zawierająca z akceptantami umowy o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych. Natomiast za elektroniczne instrumenty płatnicze - w świetle art. 2 pkt 4 ustawy - uznaje się każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego. Ustawa definiuje Akceptanta jako przedsiębiorcę, który zawarł z Agentem Rozliczeniowym umowę o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych.

A zatem czynności realizowane przez Agenta Rozliczeniowego wypełniają hipotezę normy z cytowanego przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług w części mówiącej o "transakcjach płatniczych".

Z uwagi na fakt, iż opisana działalność Bank ma na celu dążenie do zawierania umów między Agentem Rozliczeniowym a Akceptantami - czynności Banku należy scharakteryzować jako pośrednictwo w świadczeniu usług transakcji płatniczych. Definicje pośrednictwa zawiera Słownik języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa), zgodnie z którym jest to działalność osoby trzeciej, mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, zgodnie z drugą definicją- przez pośrednictwo rozumie się załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo.

W związku z przedstawioną argumentacją- w opinii Wnioskodawcy - opisane powyżej czynności świadczone przez Bank na rzecz Agenta Rozliczeniowego jako pośrednictwo w transakcjach płatniczych korzystają ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, iż w sytuacji gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są usługi w zakresie udzielania pożyczek, będące przedmiotem niniejszej interpretacji, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ww. ustawy stawka podatku w okresie od 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r. wynosi 23% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 oraz art. 146f.

Przy czym ustawodawca od powyższej zasady ustanowił szereg wyjątków, a jednym z nich jest zwolnienie od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług (art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT).

Jak słusznie zauważa Wnioskodawca usługi świadczone przez Agenta Rozliczeniowego regulowane są ustawą z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385 z późn. zm.). Zgodnie z art. 2 pkt 1 ww. ustawy - agentem rozliczeniowym jest bank bądź inna osoba prawna zawierająca z akceptantami umowy o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych. Natomiast za elektroniczne instrumenty płatnicze - w świetle art. 2 pkt 4 ustawy - uznaje się każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego. Ustawa definiuje Akceptanta jako przedsiębiorcę, który zawarł z Agentem Rozliczeniowym umowę o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych (art. 2 pkt 2). Tym samym jak najbardziej należy się zgodzić z Wnioskodawcą, iż czynności realizowane przez Agenta Rozliczeniowego wypełniają hipotezę normy z cytowanego przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług w części mówiącej o transakcjach płatniczych.

W tym miejscu należy się zastanowić czy działalność Wnioskodawcy stanowi pośrednictwo w zakresie transakcji płatniczych. Trzeba podkreślić jak to uczynił ETS m.in. w sprawie C 540/09, że pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 szóstej dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż pojęcie pośrednictwa o którym mowa w art. 43 ust. pkt 40 należy odnieść jedynie do usług wymienionych w tym przepisie. W tym przypadku chodzi o pośrednictwo przy świadczeniu usług w zakresie transakcji płatniczych.

Wnioskodawca przywołał dwie definicję pośrednictwa w rozumieniu potocznym. Przy czym mając na uwadze, iż sprawa dotyczy kwestii podatkowych tut. organ posłuży się definicją pośrednictwa sformułowaną przez EST która znaczniej mierze pokrywa się ze znaczeniem potocznym tego słowa.

W sprawie C-453/05 ETS stwierdził, że pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.

Natomiast w sprawie C-235/00 ETS wskazał, że znaczenia słowa negocjacje, w kontekście art. 13B(d)(5), odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem.

Z powyższego wynika, że nie występuje pośrednictwo w przedmiotowym zakresie gdy zaistnieją następujące przesłanki:

• podmiot pośredniczący przyjmuje rolę którejkolwiek ze stron umowy,
• działalność pośrednika polega na świadczenie usług wchodzących w zakres umowy dotyczącej produktu finansowego,
• działalność pośrednika polega na świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów.

Ponadto żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z niżej wymienionych czynności:

• wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy,
• uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,
• prowadzenie negocjacji polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
• nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Powyższe oczywiście nie oznacza, iż pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest aby wywoływały lub miały na celu wywołania skutku dla wszystkich stron transakcji innymi słowy konieczne jest aby skutek tych czynności odnalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

Wnioskodawca w ramach świadczonej usługi przekazyje Agentowi dane Klientów Banku (tzw. leady) w celu nawiązania współpracy między Klientami Banku a Agentem.

Porównując zakres ww. czynności oraz przywołaną powyżej definicję pośrednictwa należy stwierdzić, że Bank niewątpliwie występuje jako pośrednik pomiędzy Agentem Rozliczeniowym a jego potencjalnymi klientami. Jednakże zdaniem tut. organu przedmiotowe pośrednictwo nie może korzystać ze zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Jak wskazano powyżej zwolnienia powinny być interpretowane w sposób ścisły. Jak wynika z ww. przepisu ze zwolnienia korzystają usługi pośrednictwa w świadczeniu usług wymienionych w tym przepisie.

W tym przypadku winno to być pośrednictwo w zakresie transakcji płatniczych aby korzystać z przedmiotowego zwolnienia. Natomiast z opisu stanu faktycznego nie wynika aby Bank był pośrednikiem w zakresie usług sensu stricte dotyczących transakcji płatniczych. Występuje natomiast jako pośrednik w pozyskiwaniu potencjalnych klientów dla Agenta Rozliczeniowego którzy to ewentualnie mogą korzystać z oferowanych przez Agenta usług płatniczych przy czym Bank na tym etapie już nie pośredniczy.

Tym samym przedmiotowe usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie będą korzystały ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT i ze względu, na to, iż prawodawca nie przewidział dla nich preferencyjnej stawki będą opodatkowane stawką podstawową VAT 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach