Interpretacja indywidualna z dnia 06.07.2015, sygn. ILPP2/4512-1-292/15-4/MR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny udziałów w nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z 3 kwietnia 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia 2015 r.) uzupełnionym pismami z 21 maja 2015 r. (data wpływu 25 maja 2015 r.) oraz z 8 czerwca 2015 r. (data wpływu 10 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny udziałów w nieruchomości jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny udziałów w nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniach 25 maja 2015 r. oraz 10 czerwca 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz wskazanie podmiotu występującego o wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wraz z dwojgiem dzieci jest współwłaścicielem, każdy w części po 1/3 nieruchomości budowlanej. Wszyscy współwłaściciele prowadzą działalność gospodarczą z wykorzystaniem tej nieruchomości wynajmują ją innym przedsiębiorcom. Budynek jest środkiem trwałym amortyzowanym w częściach po 1/3 od wartości początkowej, u każdego z współwłaścicieli. Budynek został wybudowany w 2003 r. ze środków własnych współwłaścicieli i od stycznia 2004 r. jest amortyzowany. Z tytułu wytworzenia środka trwałego, współwłaściciele jako przedsiębiorcy nie obniżali kwot należnego podatku VAT o kwoty podatku naliczonego przy budowie obiektu. Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele budynku zamierzają darować całą nieruchomość na rzecz dwojga dzieci Wnioskodawcy (a jednocześnie rodzeństwa pozostałych współwłaścicieli), które prowadzą odrębne działalności gospodarcze.

Przedmiotem darowizny będą zorganizowane części przedsiębiorstw każdego ze współwłaścicieli w skład których wchodzi u każdego środek trwały w postaci udziału w budynku, zobowiązania z tym związane, wierzytelności, itp. Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele prowadzą działalności gospodarcze także w innych lokalizacjach niż wynajmowany przez nich obiekt będący przedmiotem darowizny. Obiekt ten jest wyodrębniony w ich działalnościach gospodarczych pod względem organizacyjnym, finansowym, lokalizacji i funkcji. Wnioskodawca w porozumieniu ze współwłaścicielami dokonał w trybie ustawy o własności lokali, wyodrębnienia w budynku 4 samodzielnych lokali:

• 2 lokale użytkowe, w których prowadzona jest działalność polegająca na usługach samochodowych,
• 2 lokale mieszkalne, wyodrębnione z wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej pokoi gościnnych.

Celem Wnioskodawcy (wraz ze współwłaścicielami) jest darowanie na współwłasność 2 dzieci w części po 1/2 zorganizowanych części przedsiębiorstw w skład których wchodzą opisane wyżej 2 lokale użytkowe oraz darowanie 2 lokali mieszkalnych na odrębną własność jednego z dzieci.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT;
2. Przedmiotem darowizny będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa w myśl art. 2 pkt 27e ustawy o VAT;
3. Obdarowani będą kontynuować działalność w zakresie wynajmu nieruchomości.

Ponadto wskazano, że Wnioskodawca i 2 dzieci są współwłaścicielami nieruchomości i oprócz całej trójki nie ma innych współwłaścicieli nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z opisanym wyżej stanem faktycznym tak dokonana darowizna zorganizowanej części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy będzie powodowała u niego obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług od wartości przedmiotów darowizny...

Zdaniem Wnioskodawcy, tak dokonana darowizna nie będzie skutkowała obowiązkiem podatkowym w zakresie podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary w myśl art. 2 pkt 6 ustawy należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Ponadto, stosownie do treści art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia;
2. wszelkie inne darowizny

jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie transakcji zbycia należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu dostawy towarów w ujęciu art. 7 ustawy, tzn. zbycie obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepisy ustawy nie definiują terminu przedsiębiorstwo. Definicję taką zawiera ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014, poz. 121, z późn. zm.), (dalej k.c.).

Na mocy art. 55,sup>1 k.c. przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ponadto art. 55² k.c. stanowi, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba, że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

W myśl art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Warunkiem niezbędnym jest także wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Zatem nie wystarczy zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi ona odznaczać się odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. Jak wynika z powyższego, zorganizowana część przedsiębiorstwa to taki zespół składników materialnych i niematerialnych, który może stanowić odrębny zakład mogący realizować zadania gospodarcze. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, które w przyszłości mogą służyć do prowadzenia odrębnego zakładu, lecz zorganizowany, autonomiczny zespół tych składników. Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki.

Powyższy zakres wyłączenia jest zgodny z zakresem wyłączenia przewidzianym w art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG Dz. U. UE. z dnia 13 czerwca 1977 r. L 145 s. 1 ze zm., którego implementację stanowi krajowy przepis art. 6 ustawy (odpowiednikiem art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy jest art. 19 obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE).

I tak, w świetle art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W wyroku z dnia 27 listopada 2007 r. sprawa C-497/01 TSUE wskazał, że z uwagi na cele Dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając cel i kontekst regulacji. Zatem właściwego rozumienia pojęcia przedsiębiorstwa w znaczeniu nadanym przez przepis art. 6 pkt 1 ustawy, należy poszukiwać w orzecznictwie wspólnotowym, akcentującym aspekt funkcjonalny przedsiębiorstwa (możliwość samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej). I tak, w ww. wyroku TSUE wyjaśniał, że wyrażona w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy zasada braku dostawy ma zastosowanie do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej jego części, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa mogącego prowadzić działalność gospodarczą.

Ponadto, jak stwierdzono w powołanym wcześniej orzeczeniu z dnia 27 listopada 2003 r., sygn. akt C-497/01, zasada neutralności podatku od wartości dodanej wymaga, aby wszystkie aktywa przekazane podatnikowi były używane dla celów związanych z jego transakcjami podlegającymi opodatkowaniu.

W kontekście zatem zbycia przedsiębiorstwa, ze zwolnienia korzysta przekazanie przedsiębiorstwa lub jego niezależnej części, w tym dóbr materialnych oraz, ewentualnie elementów niematerialnych, które razem tworzą przedsiębiorstwo lub jego część zdolne do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej. Nabywca musi jednakże mieć na celu prowadzenie przekazanego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jedynie natychmiastową likwidację danej działalności lub sprzedanie zapasów zasobów, jeśli istnieją.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z dnia 30 maja 2013 r. sygn. C-651/11, który co prawda dotyczył innej sprawy niż ta będąca przedmiotem wniosku, niemniej zawierał tezy mogące mieć zastosowanie w rozpatrywanej sprawie. W wyroku tym Trybunał rozstrzygnął m.in.: Czy przekazanie 30% udziałów w spółce na rzecz której podmiot zbywający udziały świadczy usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT - można zrównać z przekazaniem (części) aktywów w rozumieniu art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy przy dostawie towarów lub w rozumieniu art. 6 ust. 5 tej dyrektywy przy świadczeniu usług....

W pkt 46 wyroku wskazano, że ponadto należy podkreślić, że brzmienie art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy używa terminu przekazujący w liczbie pojedynczej, co oznacza, iż stosowanie rzeczonego przepisu nie jest przewidziane, w wypadku gdy kilku przekazujących sprzedaje swój udział jednemu nabywcy.

W efekcie TSUE stwierdził, że: Artykuł 5 ust. 8 lub art. 6 ust. 5 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że zbycie 30% udziałów w spółce na rzecz której podmiot zbywający udziały świadczy usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej - nie stanowi przekazania całości lub części towarów lub usług w rozumieniu powyższych przepisów, niezależnie od okoliczności, iż pozostali udziałowcy praktycznie równocześnie dokonują przekazania wszystkich pozostałych udziałów we wspomnianej spółce na rzecz tego samego podmiotu, a przekazanie to ma ścisły związek z wykonywaniem funkcji zarządu dla tej samej spółki.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z dwojgiem dzieci jest współwłaścicielem, każdy w części po 1/3 nieruchomości budowlanej. Wszyscy współwłaściciele prowadzą działalność gospodarczą z wykorzystaniem tej nieruchomości wynajmują ją innym przedsiębiorcom. Budynek jest środkiem trwałym amortyzowanym w częściach po 1/3 od wartości początkowej , u każdego z współwłaścicieli. Budynek został wybudowany w 2003 r. ze środków własnych współwłaścicieli i od stycznia 2004 r. jest amortyzowany. Z tytułu wytworzenia środka trwałego, współwłaściciele jako przedsiębiorcy nie obniżali kwot należnego podatku VAT o kwoty podatku naliczonego przy budowie obiektu. Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele budynku zamierzają darować całą nieruchomość na rzecz dwojga dzieci Wnioskodawcy (a jednocześnie rodzeństwa pozostałych współwłaścicieli), które prowadzą odrębne działalności gospodarcze. Przedmiotem darowizny będą zorganizowane części przedsiębiorstw każdego ze współwłaścicieli w skład których wchodzi u każdego środek trwały w postaci udziału w budynku, zobowiązania z tym związane, wierzytelności, itp. Wnioskodawca i pozostali współwłaściciele prowadzą działalności gospodarcze także w innych lokalizacjach niż wynajmowany przez nich obiekt będący przedmiotem darowizny. Obiekt ten jest wyodrębniony w ich działalnościach gospodarczych pod względem organizacyjnym, finansowym, lokalizacji i funkcji. Wnioskodawca w porozumieniu ze współwłaścicielami dokonał w trybie ustawy o własności lokali, wyodrębnienia w budynku 4 samodzielnych lokali:

• 2 lokale użytkowe, w których prowadzona jest działalność polegająca na usługach samochodowych,
• 2 lokale mieszkalne, wyodrębnione z wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej pokoi gościnnych.

Celem Wnioskodawcy (wraz ze współwłaścicielami) jest darowanie na współwłasność 2 dzieci w części po 1/2 zorganizowanych części przedsiębiorstw w skład których wchodzą opisane wyżej 2 lokale użytkowe oraz darowanie 2 lokali mieszkalnych na odrębną własność jednego z dzieci. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Przedmiotem darowizny będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa w myśl art. 2 pkt 27e ustawy o VAT. Obdarowani będą kontynuować działalność w zakresie wynajmu nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy w związku z opisaną we wniosku sytuacją darowizna dokonana przez Zainteresowanego i pozostałych dwóch współwłaścicieli na współwłasność 2 dzieci Wnioskodawcy w części po ½ zorganizowanej części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy będzie powodowała u niego obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług od wartości przedmiotów darowizny.

W związku z powyższym, mając w szczególności na uwadze rozstrzygnięcie wynikające z wyroku TSUE sygn. C-651/11 należy stwierdzić, że zbycie udziałów w nieruchomości nie stanowi czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Przy czym należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie ma wpływu na rozstrzygnięcie fakt, że pozostali udziałowcy również przekażą udziały w opisanej nieruchomości.

W związku z powyższym należy przeanalizować, czy przedmiotowa darowizna udziałów w nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W wyroku NSA z 24 października 2011 r., sygn. I FPS 2/11, sąd rozstrzygnął, że: W związku z tym sprzedaż udziału we współwłasności budynku, tak jak i udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu, prowadzi do przeniesienia na nabywcę takiego udziału prawa do rozporządzania tymi towarami tak jak właściciel.

W związku z tym na gruncie ustawy o VAT taka czynność nie może prowadzić do innych skutków prawnych niż sprzedaż towaru przez jedynego właściciela (użytkownika wieczystego), która niewątpliwie - w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - stanowi dostawę towarów bowiem w jej wyniku dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel.

Tym samym, sprzedaż udziału w prawie własności gruntu lub budowli należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zatem, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne darowizny, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości bądź w części.

Powyższe oznacza, że darowiznę uznaje się za odpłatną dostawę towarów, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich nabyciem, importem lub wytworzeniem.

W konsekwencji niespełnienie powyższego warunku jest podstawą do traktowania nieodpłatnego przekazania towarów (w tym darowizny) w świetle brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jako wyłączonego spod zakresu działania ustawy o podatku od towarów i usług, bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie odliczał podatku naliczonego od wytworzenia środka trwałego.

Mając powyższe na uwadze, tut. Organ stwierdza, że czynność darowizny udziałów w nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy, pod warunkiem, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z jej wytworzeniem.

Resumując, darowizna przedmiotowych udziałów w nieruchomości nie będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 27e ustawy. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, jeżeli Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia z tytułu budowy przedmiotowej nieruchomości, darowizna udziałów w nieruchomości przez Wnioskodawcę, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna jest wiążąca tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla pozostałych współwłaścicieli.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu