Interpretacja indywidualna z dnia 31.12.2013, sygn. ILPP1/443-915/13-8/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Czy sprzedaż części niezabudowanej działki wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego objętej planem zagospodarowania przestrzennego teren zabudowy związanej z działalnością gospodarczą AG, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (stawką podstawową)?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2013 r. (data wpływu 9 października 2013 r.), uzupełnionym pismami z dnia 23 i 24 października 2013 r., 4 i 7 listopada 2013 r. oraz 2 grudnia 2013 r. (data wpływu 31 października 2013 r., 6 i 8 listopada 2013 r. i 5 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT w stawce podstawowej dostawy udziału w nieruchomości gruntowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT w stawce podstawowej dostawy udziału w nieruchomości gruntowej. Dnia 31 października 2013 r. wniosek uzupełniono o wyjaśnienia sprawy, 6 listopada 2013 r. o pełnomocnictwa dla osób upoważnionych, 8 listopada 2013 r. o dowód opłaty, a 5 grudnia 2013 r. wniosek został uzupełniony o elementy opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 6 marca 1992 r. wraz ze współudziałowcem Wnioskodawca zakupił nieruchomość rolną o obszarze 7,31,00 ha, która w ewidencji gruntów oznaczona jest jako użytki rolne. Nieruchomość została nabyta z majątków odrębnych kupujących. Udziały w nabytej nieruchomości wynoszą: udział Wnioskodawcy 50%, drugiego udziałowca 50%. Zakupiony grunt wykorzystywany jest rolniczo, ponieważ Wnioskodawca posiada gospodarstwo rolne. W 2000 roku doszło do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów działalności gospodarczej i zgodnie z jego ustaleniem częściowo ww. nieruchomość znalazła się na terenach zabudowy związanej z działalnością gospodarczą oznaczoną symbolem AG. W planie zagospodarowania przestrzennego ustalone zostało przeznaczenie podstawowe teren działalności gospodarczej. Po uchwaleniu planu zagospodarowania przestrzennego nie zmienił się sposób korzystania z działki i podatek od nieruchomości nadal jest opłacany według stawek przewidzianych dla gruntu rolnego. Dotychczas nie były podejmowane żadne czynności, w celu uzbrojenia terenu, albo przygotowania do zabudowy.

Obecnie zgłosił się do Wnioskodawcy pośrednik nieruchomości i okazało się, że znalazł się inwestor, który chce nabyć obszar kilku działek, w skład którego wchodzi częściowo również ww. działka. W wyniku działań pośrednika doszło do rozmów o sprzedaży między innymi działki należącej do Wnioskodawcy oraz do zawarcia przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży oraz pełnomocnictwa, co nastąpiło 21 sierpnia 2013 r. Sprzedaży będzie podlegać tylko część ww. działki, która zostanie wydzielona z terenu objętego planem zagospodarowania przestrzennego.

Dnia 5 grudnia 2013 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego wskazując, że:

1. Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne. Opłaca coroczny podatek rolny. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Na podstawie podpisanej umowy przedwstępnej i na mocy udzielonych w niej pełnomocnictw, inwestor w imieniu właściciela wystąpił o podział nieruchomości pod potrzeby inwestycji. Następnie dokonał się fizyczny podział działek w kształcie wnioskowanym przez inwestora, który za to zapłacił.
3. Wnioskodawca nie dawał żadnych ogłoszeń w prasie, radiu i telewizji. Wiadomym jest jedynie, że grunty Wnioskodawcy jako teren pod aktywizację gospodarczą były wystawione przez Urząd Gminy, na ich stronie internetowej jako tereny pod przyszłe inwestycje.
4. Grunt będący przedmiotem sprzedaży był udostępniony nieodpłatnie osobie fizycznej prowadzącej gospodarstwo rolne w sąsiedztwie nieruchomości Zainteresowanego, na podstawie słownej umowy użytkowania.
   W zamian za to Wnioskodawca dostawał od rolnika słomę, którą wykorzystywał w swoim gospodarstwie. Wnioskodawca informuje również, że aktualnie grunt jest udostępniony kupującemu na podstawie porozumienia zawartego w dniu 18 października 2013 r., w celu umożliwienia kupującemu prowadzenie prac przygotowawczych terenu pod przyszłą inwestycję. Za udostępnienie działki Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż części niezabudowanej działki wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego objętej planem zagospodarowania przestrzennego - teren zabudowy związanej z działalnością gospodarczą AG, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (stawką podstawową)...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż części niezabudowanej działki wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego, dla którego w roku 2000 został nadany plan zagospodarowania przestrzennego terenów działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Przez dostawę należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel - art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tak więc z ww. przepisu wynika, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, zaś sprzedaż gruntu jest dostawą towarów i jako taka podlega opodatkowaniu.

Jako rolnik Wnioskodawca posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, sprzedaż gruntu nie będzie dla Wnioskodawcy sprzedażą z majątku osobistego. Zatem sprzedaż części działki wcześniej użytkowanej jako rolnicza w związku z wydanym planem zagospodarowania przestrzennego i przeznaczeniem jej pod zabudowę podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podstawową stawką podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, zarówno grunty, jak i budynki i budowle na nich posadowione spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowaniu wieczystym nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej dalej k.c. Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

W myśl art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Analiza powyższego przepisu wskazuje, że umowa użyczenia jest cywilnoprawną umową dwustronną cechującą się brakiem odpłatności.

Natomiast zgodnie z art. 693 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że - co do zasady - oddanie nieruchomości w dzierżawę stanowi czynność odpłatną i podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zestawiając powyższe zapisy stwierdzić należy, że zawarcie odpłatnej umowy cywilnoprawnej, której przedmiotem jest nieruchomość gruntowa, przesądza o zawarciu umowy dzierżawy a nie użyczenia. Wyjaśnić należy, że kwestia nazewnictwa umowy ma w takim przypadku drugoplanowy charakter.

Dzierżawa gruntu nierolniczego, rolniczego i leśnego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie (art. 8 ust. 1 ustawy). Wydzierżawiający staje się podatnikiem począwszy od zawarcia pierwszej umowy dzierżawy, ale może korzystać ze zwolnienia podmiotowego ze względu na wysokość obrotów (art. 113 ww. ustawy) lub ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2013 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 247 ze zm.), zgodnie z którym zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że 6 marca 1992 r. wraz ze współudziałowcem Wnioskodawca zakupił nieruchomość rolną o obszarze 7,31,00 ha, która w ewidencji gruntów oznaczona jest jako użytki rolne. Nieruchomość została nabyta z majątków odrębnych kupujących. Udziały w nabytej nieruchomości wynoszą: udział Wnioskodawcy 50%, drugiego udziałowca 50%. Zakupiony grunt wykorzystywany jest rolniczo, ponieważ Wnioskodawca posiada gospodarstwo rolne. W 2000 roku doszło do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenów działalności gospodarczej i zgodnie z jego ustaleniem częściowo ww. nieruchomość znalazła się na terenach zabudowy związanej z działalnością gospodarczą oznaczoną symbolem AG. W planie zagospodarowania przestrzennego ustalone zostało przeznaczenie podstawowe teren działalności gospodarczej. Po uchwaleniu planu zagospodarowania przestrzennego nie zmienił się sposób korzystania z działki i podatek od nieruchomości nadal jest opłacany według stawek przewidzianych dla gruntu rolnego. Dotychczas nie były podejmowane żadne czynności, w celu uzbrojenia terenu, albo przygotowania do zabudowy. W wyniku działań pośrednika doszło do rozmów o sprzedaży między innymi działki należącej do Wnioskodawcy oraz do zawarcia przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży oraz pełnomocnictwa, co nastąpiło 21 sierpnia 2013 r. Sprzedaży będzie podlegać tylko część ww. działki, która zostanie wydzielona z terenu objętego planem zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca wskazał ponadto, że opisana we wniosku działka gruntu była przedmiotem umowy użyczenia na rzecz osoby trzeciej, która choć nie uiszczała określonej opłaty to jednak w zamian przekazywała słomę na rzecz Wnioskodawcy. Aktualnie działka gruntu jest także udostępniana osobom trzecim, tj. inwestorowi, celem przegotowania inwestycji. Udostępnienie to jest odpłatne.

W kontekście powyższych rozważań istotne jest więc, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wynika że Wnioskodawca wykonywał działalność gospodarczą w związku z opisanym gruntem i w ramach tej działalności grunt ten wykorzystywał. Czynność prawna, na podstawie której Wnioskodawca oddał należącą do niego nieruchomość w użytkowanie, była w istocie czynnością odpłatną, a nie umową użyczenia. Zgodnie z art. 710 k.c., elementem konstytuującym ten typ umowy jest brak świadczenia osoby biorącej rzecz w użyczenie. W niniejszej sprawie sąsiad oferował Wnioskodawcy własne świadczenie polegające na dostawie słomy dla zwierząt Zainteresowanego. Zatem wskazane świadczenie stanowiło korzyść materialną Wnioskodawcy.

Uwzględniając treść przytoczonych przepisów oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, że Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowej nieruchomości nie można uznać za majątek osobisty Wnioskodawcy, bowiem grunt ten służy do uzyskiwania dochodu. Umowa użyczenia będąca de facto umową dzierżawy umożliwia Wnioskodawcy uzyskiwanie czynszu dzierżawnego stanowiącego dochód. Nie można zatem zakwalifikować nieruchomości jako majątku niezwiązanego z gospodarczą aktywnością właściciela. Nieruchomości gruntowe można wykorzystywać nie tylko w działalności rolniczej lecz także jak w sytuacji Wnioskodawcy czerpiąc z niej pożytki np. w postaci czynszu również w formie rzeczowej. Bezspornie także wielkość dzierżawionego terenu może przekładać się na wysokość czynszu dzierżawnego. Zatem forma wykorzystywania nieruchomości gruntowej przesądza także o gospodarczym charakterze czynności. Dostawa działki, z której uprzednio uzyskiwano korzyści majątkowe nie jest zbywaniem majątku osobistego, lecz majątku pochodzącego z działalności gospodarczej.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (nadanym art. 1 pkt 34 lit. a tiret czwarte ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw - Dz.U. z 2013 r., poz. 35), zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Analiza cyt. wyżej przepisów wskazuje, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę są zwolnione od podatku VAT.

Zgodnie z obowiązującą od dnia 1 kwietnia 2013 r. definicją zawartą w art. 2 pkt 33 ustawy (wprowadzonym na podstawie art. 1 pkt 1 lit. b tiret trzecie ww. ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r.), przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Na marginesie można dodać, że powyższe zmiany do ustawy stanowią implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają od VAT dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego: miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług spowodowała, że oceny przeznaczenia określonego gruntu niezabudowanego należy dokonywać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Należy podkreślić, że zwolnione od podatku od towarów i usług w oparciu o powołany wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy są dostawy nieruchomości spełniające łącznie 2 warunki, tj.:

1. przedmiotem dostawy musi być teren niezabudowany,
2. teren ten nie może spełniać definicji terenu budowlanego, zawartej w art. 2 pkt 33 ustawy.

W analizowanej sprawie przedmiotem dostawy dokonywanej przez Wnioskodawcę będzie udział w gruncie niezabudowanym, który został objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczającym działkę pod działalność gospodarczą. W tej części zatem dla planowanej dostawy nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż części niezabudowanej działki (udział w gruncie) wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego objętej planem zagospodarowania przestrzennego teren zabudowy związanej z działalnością gospodarczą AG, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką podstawową.

Należy także wskazać, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jako występującego z wnioskiem. Nie chroni natomiast współudziałowca.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu