Temat interpretacji

Czy ewentualna sprzedaż opisanych nieruchomości gruntowych stanowiących własność Gminy powinna zostać opodatkowana stawką 23%?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2013 r. (data wpływu 18 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 23% sprzedaży nieruchomości gruntowych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką 23% sprzedaży nieruchomości gruntowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Opisane niżej nieruchomości zostały nabyte przez Gminę w drodze komunalizacji, decyzją Wojewody z dnia 20 lutego 1996 r.

Gmina zamierza sprzedać działki w miejscowości o pow. 0,1500 ha, o pow. 0,1204 ha, o pow. 0,1082 ha. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego fragmentu wsi w Gminie, zatwierdzonego Uchwałą Rady Gminy z dnia 28 czerwca 2010 r., wyżej wymienione działki znajdują się na terenie oznaczonym symbolem 4 MN tereny mieszkalnictwa jednorodzinnego jako przeznaczenie podstawowe, natomiast przeznaczenie dopuszczalne to usługi podstawowe i infrastruktura techniczna.

Ponadto, działki znajdują się w całości w pasie technologicznym linii elektroenergetycznej 220 kV, gdzie obowiązuje m.in. zakaz lokalizacji budynków mieszkalnych i miejsc stałego przebywania ludzi. Działki znajdują się tylko częściowo w zasięgu tego pasa technologicznego. Stan zagospodarowania działek, zgodnie ze sporządzonym operatem szacunkowym jest bardzo utrudniony z uwagi na słup wysokiego napięcia oraz przechodzącą linię wysokiego napięcia 220 kV. Na działkach tych nie jest możliwa jakakolwiek zabudowa mieszkaniowa, lokalizowanie miejsc stałego przebywania ludzi oraz sadzenie i utrzymywanie drzew wysokopiennych.

Możliwości zagospodarowania działek są bardzo utrudnione z uwagi na zlokalizowany w sąsiedztwie słup wysokiego napięcia oraz przechodzącą linię wysokiego napięcia 220 kV. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w odległości 25 m od rzutu poziomego linii w obie strony jest strefa pasa technologicznego, gdzie nie jest możliwe lokalizowanie zabudowy mieszkaniowej, miejsc stałego przebywania ludzi oraz sadzenie i utrzymywanie drzew wysokopiennych. Zgodnie z pomiarami na mapie sytuacyjno-wysokościowej oraz rysunkiem planu miejscowego około połowa powierzchni działek ma istotne ograniczenie w zagospodarowaniu.

Przedmiotowe działki są niezabudowane. Na działce stoi słup wysokiego napięcia, natomiast działki częściowo znajdują się w strefie linii energetycznej i zakazu budowy. Gmina nie jest właścicielem posadowionego słupa oraz linii energetycznych. Słup wysokiego napięcia posadowiony na działce jest budowlą z rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ewentualna sprzedaż opisanych nieruchomości gruntowych stanowiących własność Gminy powinna zostać opodatkowana stawką 23%...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż opisanych wyżej nieruchomości będzie opodatkowana stawką 23%, gdyż zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego fragmentu wsi w Gminie, działki znajdują się na terenie oznaczonym symbolem 4 MN - tereny mieszkalnictwa jednorodzinnego jako przeznaczenie podstawowe, natomiast przeznaczenie dopuszczalne to usługi podstawowe i infrastruktura techniczna.

W opisanej sytuacji nie można zastosować art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów usług, gdyż tereny te zostały przeznaczone pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając na uwadze fakt, iż w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że zamierza sprzedać działki w miejscowości o pow. 0,1500 ha, o pow. 0,1204 ha, o pow. 0,1082 ha, wobec tego niniejsza interpretacja dotyczy dostawy ww. działek.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, Mienie, Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 247), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

1. wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku jednostek samorządu terytorialnego ma charakter wyłącznie podmiotowo przedmiotowy,
2. w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia lub ze zwolnienia od podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:
   • czynności co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,
   • ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządzenia.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż sprzedaż nieruchomości gruntowej będzie niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla zamierzonej czynności Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy.

Stosownie do art. 4 ust. 1 powołanej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. ustawy w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego określenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu/lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje w drodze decyzji.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Opisane niżej nieruchomości zostały nabyte przez Gminę w drodze komunalizacji, decyzją Wojewody z dnia 20 lutego 1996 r. Gmina zamierza sprzedać działki w miejscowości o pow. 0,1500 ha, o pow. 0,1204 ha, o pow. 0,1082 ha. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego fragmentu wsi w Gminie, wymienione działki znajdują się na terenie oznaczonym symbolem 4 MN tereny mieszkalnictwa jednorodzinnego jako przeznaczenie podstawowe, natomiast przeznaczenie dopuszczalne to usługi podstawowe i infrastruktura techniczna. Ponadto, działki znajdują się w całości w pasie technologicznym linii elektroenergetycznej 220 kV, gdzie obowiązuje m.in. zakaz lokalizacji budynków mieszkalnych i miejsc stałego przebywania ludzi. Działki znajdują się tylko częściowo w zasięgu tego pasa technologicznego. Stan zagospodarowania działek, zgodnie ze sporządzonym operatem szacunkowym jest bardzo utrudniony z uwagi na słup wysokiego napięcia oraz przechodzącą linię wysokiego napięcia 220 kV. Na działkach tych nie jest możliwa jakakolwiek zabudowa mieszkaniowa, lokalizowanie miejsc stałego przebywania ludzi oraz sadzenie i utrzymywanie drzew wysokopiennych. Możliwość zagospodarowania działek są bardzo utrudnione z uwagi na zlokalizowany w sąsiedztwie słup wysokiego napięcia oraz przechodzącą linię wysokiego napięcia 220 kV. Przedmiotowe działki są niezabudowane. Na działce stoi słup wysokiego napięcia, natomiast działki częściowo znajdują się w strefie linii energetycznej i zakazu budowy. Gmina nie jest właścicielem posadowionego słupa oraz linii energetycznych.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż sprzedaż działek niezabudowanych, o których mowa w zdarzeniu przyszłym z uwagi na to, iż w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe działki znajdują się na terenie oznaczonym symbolem 4 MN tereny mieszkalnictwa jednorodzinnego jako przeznaczenie podstawowe, natomiast przeznaczenie dopuszczalne to usługi podstawowe i infrastruktura techniczna, nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Odnosząc się natomiast do kwestii opodatkowania sprzedaży dotyczącej działki oznaczonej, na której posadowiony jest słup wysokiego napięcia stwierdzić należy, że w związku z tym, iż Wnioskodawca nie jest właścicielem posadowionego słupa oraz linii energetycznych, przedmiotem planowanej sprzedaży będzie wyłącznie sprzedaż nieruchomości gruntowej. Jednocześnie stwierdzić należy, że słupy linii energetycznej są elementami sieci technicznych, które zgodnie z powołanym przepisem art. 3 ust. 3 ustawy Prawo budowlane są budowlami. Zatem uznać należy, że przedmiotowa działka na której posadowiony jest słup linii energetycznej jest działką zabudowaną. Jednocześnie w miejscowym planie zagospodarowania przedmiotowa działka znajduje się na terenie oznaczonym symbolem 4 MN tereny mieszkalnictwa jednorodzinnego jako przeznaczenie podstawowe, natomiast przeznaczenie dopuszczalne to usługi podstawowe i infrastruktura techniczna. Zatem sprzedaż również tej działki nie może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Reasumując, sprzedaż opisanych nieruchomości gruntowych stanowiących własność Gminy, będzie podlegała opodatkowaniu stawką podstawową, tj. stawką 23%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 164 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi