Interpretacja indywidualna z dnia 30.05.2011, sygn. ILPP1/443-506/11-2/KŁ, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

1) czy przy wystawianiu faktur dotyczących rozliczenia mediów Wnioskodawca ma prawo stosować stawkę podatku taką samą, jak zastosowana przy ich nabyciu?
2) czy status odbiorcy faktury (mieszkaniec, przedsiębiorca) ma wpływ na stosowaną stawkę podatku?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2011 r. (data wpływu 23 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy obciążaniu najemców lokali kosztami mediów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej przy obciążaniu najemców lokali kosztami mediów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmowaniu lokali gospodarczych i mieszkalnych mieszczących się w kamienicy stanowiącej środek trwały Zainteresowanego. Wszyscy najemcy (mieszkańcy i przedsiębiorcy) otrzymują co miesiąc faktury dotyczące opłat za czynsz oraz faktury przenoszące na nich ciężar opłat z tytułu korzystania z mediów. Wynajmowane lokale nie są całkowicie opomiarowane, dlatego rozliczenie kosztów mediów następuje przy użyciu proporcji, której wyznacznikiem jest powierzchnia lokalu lub liczba lokatorów/użytkowników.

Wnioskodawca jest płatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z czym rozliczenie z najemcami następuje w formie faktur VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

czy przy wystawianiu faktur dotyczących rozliczenia mediów, Wnioskodawca ma prawo stosować stawkę podatku taką samą, jak zastosowana przy ich nabyciu...

Zdaniem Wnioskodawcy, przy wystawianiu faktur dotyczących rozliczeń z tytułu korzystania z mediów należy stosować stawkę podatku taką samą, jak zastosowano przy ich nabyciu, bez względu na status (mieszkaniec/przedsiębiorca) najemcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W konsekwencji, najem lokali mieszkalnych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 1 kwietnia 2011 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy ().

Należy podkreślić, iż w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. W orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), Trybunał rozstrzygnął, iż przy świadczeniu usług obejmujących kilka części składowych należy stosować te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Z powyższego wynika, że jeżeli podatnik wykonuje na rzecz jednego klienta kilka świadczeń i są one ze sobą powiązane tak, że z ekonomicznego punktu widzenia tworzą jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną usługę.

Uwzględniając powyższe i treść regulacji art. 29 ust. 1 ustawy, należy stwierdzić, że za podstawę opodatkowania świadczenia złożonego uznaje się obrót wynikający z całego świadczenia, tj. całość świadczenia pieniężnego pobieranego przez sprzedawcę towaru lub wykonawcę usługi od nabywcy (łącznie z kosztami dodatkowymi). Oznacza to, że w przypadku świadczenia usług, podstawa opodatkowania obejmuje pobierane przez usługodawcę wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono koszty dodatkowe.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przepisem art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), oraz art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), od dnia 1 stycznia 2011 r. dodano do ustawy przepis art. 146a ustawy, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmowaniu lokali gospodarczych i mieszkalnych znajdujących się w kamienicy stanowiącej środek trwały Zainteresowanego. Wszyscy najemcy (mieszkańcy i przedsiębiorcy) otrzymują co miesiąc faktury dotyczące opłat za czynsz oraz faktury przenoszące na nich ciężar opłat z tytułu korzystania z mediów. Wynajmowane lokale nie są całkowicie opomiarowane, dlatego rozliczenie kosztów mediów następuje przy użyciu proporcji, której wyznacznikiem jest powierzchnia lokalu lub liczba lokatorów/użytkowników. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z czym rozliczenie z najemcami następuje w formie faktur VAT.

Należy zauważyć, że w analizowanej sytuacji wydatki związane z opłatami za media stanowią koszty utrzymania obciążające wynajmującego. W odniesieniu natomiast do usługi najmu stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za tę usługę. Biorąc pod uwagę analizę powołanych przepisów stwierdzić należy, że koszty opłat za media stanowią element cenotwórczy usługi najmu. Przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, a nie zbiór wyodrębnionych w jej ramach usług. Ww. opłaty stanowią część składową czynszu, pozostając w związku ze świadczoną usługą najmu, są więc obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy. Z uwagi na powyższe, opodatkowaniu nie będzie podlegał koszt opłat za media, ale usługa najmu, w której koszt przedmiotowych opłat stanowi element kalkulacyjny.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż pomimo tego, że zwrot kosztów opłat za media stanowi odrębny element rozliczeń z najemcą, jest należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi najmu i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego.

Należy wskazać, iż dla wysokości stawki podatku obowiązującej przy świadczeniu usług najmu ma znaczenie charakter lokalu oraz sposób jego wykorzystania przez najemcę. Ustawodawca przewidział bowiem preferencję podatkową w odniesieniu do usług najmu lokali o charakterze mieszkalnym, na cele mieszkaniowe. W związku z tym:

• w przypadku najmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe usługi są zwolnione na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy,
• w przypadku najmu lokali użytkowych usługi są opodatkowane stawką 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w powiązaniu z art. 146a pkt 1 ustawy.

Na stosowaną stawkę podatku nie ma natomiast wpływu status odbiorcy usługi.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż obciążając najemców za zużyte media należy stosować taką samą stawkę podatku, jaka zastosowana została przy ich nabyciu (tzn. jaką zastosował bezpośredni ich dostawca), należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2011 r. art. 29 ust. 1 ustawy otrzymał brzmienie: podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej ().

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu