Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT transakcji przejęcia długów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2011 r. (data wpływu 19 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT transakcji przejęcia długów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT transakcji przejęcia długów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej Spółka) zamierza przejąć długi spółki powiązanej A Sp. z o.o. (dalej A) wynikające z zawartych przez nią umów pożyczek z innymi spółkami należącymi do Grupy. Przejęcie długów zostanie dokonane na podstawie odpowiedniej umowy Spółki z A (umowy przejęcia długu na podstawie art. 519 ust. 1 kc) lub z wierzycielami (umowa cesji wierzytelności na podstawie art. 509 kc). W przedmiotowej sprawie Spółka wstąpi w miejsce dłużnika (A), który tym samym zostanie zwolniony za rekompensatą ze zobowiązań wynikających z pożyczek zawartych z dotychczasowymi wierzycielami. W ramach rekompensaty A zobowiązana będzie w terminie odroczonym do dnia 31 grudnia 2015 r. spłacić Spółce:

1. kwotę główną pożyczki,
2. odsetki, na warunkach podobnych do tych, jakie uzgodnione zostały w dotychczas wiążących ją umowach pożyczek,
3. zapłaty dodatkowego wynagrodzenia za przejęcie długu. W stosunku do dotychczasowych wierzycieli (innych spółek z Grupy), umowy pożyczek będą kontynuowane na warunkach identycznych jak dotychczas, z tym, że dłużnikiem zobowiązanym do spłaty będzie Spółka.

Celem opisanych wyżej transakcji jest uporządkowanie rozliczeń finansowych i likwidacja części wzajemnych zobowiązań w ramach Grupy, uwzględniając fakt, że planowane jest podwyższenie kapitału zakładowego A oraz objęcie udziałów w jej podwyższonym kapitale przez Spółkę. Skupienie długów A w ramach jednej spółki z Grupy (Wnioskodawca), będącej jednocześnie jej przyszłym większościowym udziałowcem, spowoduje:

1. możliwość bezgotówkowego rozliczenia wzajemnych zobowiązań poprzez potrącenie należności Spółki z tytułu pożyczek z należną A wpłatą na kapitał zakładowy,
2. oddłużenie A aktualnie mającej trudności ze spłacaniem swych długów,
3. kontynuację dotychczasowych umów pożyczek ze zmienionym dłużnikiem (Spółka w miejscu A) dającym większą gwarancję bieżącego regulowania zobowiązań.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy transakcje przejęcia długów A przez Spółkę dokonane celem ich późniejszego potrącenia z wpłatami na kapitał zakładowy A, nosi znamiona usługi finansowej dla celów podatku VAT, a jeśli tak, czy znajduje tu zastosowanie stawka zwolniona...

Zdaniem Wnioskodawcy, umowy przejęcia długów A przez Spółkę (względnie przejęcia wierzytelności do A), będą miały charakter incydentalny i dokonane zostaną jednorazowo, w celu uporządkowania rozliczeń finansowych w ramach Grupy. Przedmiot działalności Spółki nie obejmuje obrotu wierzytelnościami (ściągania długów) i nie taki jest cel tych transakcji. Pomimo, iż transakcje dokonane zostaną pomiędzy dwoma podatnikami VAT, nie można uznać, że Spółka występować w nich będzie w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 Ustawy o VAT, a zatem transakcje nie będą podlegały VAT. W szczególności transakcje te nie będą stanowiły czynności ściągania długów, o których mowa w artykule 43 ust. 15 pkt 1 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476 ze zm.). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ustawy punktów 38-41, regulujących zwolnienia od podatku działalności finansowej. Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów. Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm.).

W konsekwencji od dnia 1 stycznia 2011 r., w przypadku usług finansowych, zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy).

Art. 43 ust. 14 ustawy stanowi, iż przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W świetle art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

Z powyższego przepisu wynika, że każda transakcja mająca za cel windykację należności jest wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

W myśl art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają transakcje udzielania kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Przytoczone przepisy Dyrektywy dotyczą tylko ściśle wymienionych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zakwalifikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami. W związku z tym należy uznać, że wszelkie inne czynności niewymienione w tym przepisie, nawet jeśli mają charakter czynności bankowych, bądź finansowych lub zakres ich jest zbliżony do tego typu usług, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu. Powyższe zwolnienia obejmują w praktyce większość typowych transakcji dokonywanych na rynkach finansowych, a w szczególności usługi świadczone przez banki, biura maklerskie, fundusze inwestycyjne i powiernicze itp.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza przejąć długi spółki powiązanej (A) wynikające z zawartych przez nią umów pożyczek z innymi spółkami należącymi do Grupy. Przejęcie długów zostanie dokonane na podstawie odpowiedniej umowy Spółki z A (umowy przejęcia długu na podstawie art. 519 ust. 1 kc) lub z wierzycielami (umowa cesji wierzytelności na podstawie art. 509 kc). Zainteresowany wstąpi w miejsce dłużnika (A), który tym samym zostanie zwolniony za rekompensatą ze zobowiązań wynikających z pożyczek zawartych z dotychczasowymi wierzycielami. W ramach rekompensaty A zobowiązana będzie w terminie odroczonym do dnia 31 grudnia 2015 r. spłacić Spółce:

1. kwotę główną pożyczki,
2. odsetki, na warunkach podobnych do tych, jakie uzgodnione zostały w dotychczas wiążących ją umowach pożyczek,
3. zapłaty dodatkowego wynagrodzenie za przejęcie długu. W stosunku do dotychczasowych wierzycieli (innych spółek z Grupy), umowy pożyczek będą kontynuowane na warunkach identycznych jak dotychczas, z tym, że dłużnikiem zobowiązanym do spłaty będzie Spółka.

Jak wskazał Wnioskodawca, umowy przejęcia długów A (względnie przejęcie wierzytelności do A), będą miały charakter incydentalny i dokonane zostaną jednorazowo, a ich celem jest uporządkowanie rozliczeń finansowych i likwidacja części wzajemnych zobowiązań w ramach Grupy. Przedmiot działalności Zainteresowanego nie obejmuje obrotu wierzytelnościami (ściągania długów) i nie taki jest cel tych transakcji. W najbliższej przyszłości planowane jest podwyższenie kapitału zakładowego A oraz objęcie udziałów w jej podwyższonym kapitale przez Wnioskodawcę. Skupienie długów A w ramach jednej spółki z Grupy (Zainteresowany), będącej jednocześnie jej przyszłym większościowym udziałowcem spowoduje możliwość bezgotówkowego rozliczenia wzajemnych zobowiązań poprzez potrącenie należności Spółki z tytułu pożyczek z należną A wpłatą na kapitał zakładowy.

Wobec powyższego należy wskazać, iż dla ustalenia opodatkowania, bądź też zastosowania zwolnienia od podatku dla czynności opisanych przez Wnioskodawcę, niezbędnym jest dokonanie analizy wykonywanych przez Spółkę czynności, z uwzględnieniem charakteru prawnego usług ściągania długów oraz faktoringu.

Usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, przez factoring rozumie się nabywanie przez faktora określonych wierzytelności, przysługujących przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Ponadto, dokonując nabycia wierzytelności faktor zobowiązuje się dodatkowo do świadczenia na rzecz faktoranta (przedsiębiorcy) różnorodnych czynności, które przykładowo mogą obejmować: przejmowanie ryzyka wypłacalności dłużników (przy faktoringu właściwym), inkasowanie wierzytelności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, księgowanie wierzytelności itp. Usługa tego typu polega więc na wyręczeniu klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na wyręczeniu klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tak pojmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, iż w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności. Istota rozróżnienia usług (obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz faktoringu) sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w kategorii szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Powyższe oznacza, że to od treści umowy i od dokonanych między stronami ustaleń zależeć będzie charakter umowy związanej z obsługą finansową.

Umowa zawarta pomiędzy cedentem a cesjonariuszem polega w takim przypadku na przelewie wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, który przejmuje wierzytelność w celu jej realizacji we własnym imieniu, powodując uwolnienie przedsiębiorcy (cedenta) od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka zamierza przejąć długi spółki powiązanej (A) wynikające z zawartych przez nią umów pożyczek z innymi spółkami należącymi do Grupy. Przejęcie długów zostanie dokonane na podstawie odpowiedniej umowy Spółki z A (umowy przejęcia długu na podstawie art. 519 ust. 1 kc). Jak wskazał Wnioskodawca, umowy przejęcia długów A, będą miały charakter incydentalny i dokonane zostaną jednorazowo, a ich celem jest uporządkowanie rozliczeń finansowych i likwidacja części wzajemnych zobowiązań w ramach Grupy.

Należy również podkreślić, iż dla zakwalifikowania danych czynności do usług ściągania długów konieczne jest stwierdzenie, iż rzeczywistym i podstawowym celem ich wykonywania jest faktyczne ściągnięcie długu. Należy przyjąć, że do świadczenia ww. usług dochodzi w każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu jego wyegzekwowania. Tymczasem w omawianym przypadku, głównym celem świadczonej usługi jest uporządkowanie rozliczeń finansowych i likwidacja części wzajemnych zobowiązań w ramach Grupy, będąca następstwem przejęcia wierzytelności w stosunku do spłaconego dłużnika, zgodnie z wyżej powołanym art. 519 ust. 1 Kodeksu cywilnego. Idea wykonywanych przez Spółkę czynności, polega więc na wprowadzeniu takich zmian, ażeby możliwe było oddłużenie Dłużnika (A), który aktualnie ma trudności ze spłacaniem swoich długów oraz aby możliwa była kontynuacja dotychczasowych umów pożyczek ze zmienionym dłużnikiem dającym większą gwarancję bieżącego regulowania zobowiązań. Z zwartej umowy wynika, iż A, w ramach rekompensaty za zwolnienie z zobowiązań wynikających z pożyczek zawartych z dotychczasowymi wierzycielami, zobowiązana będzie w terminie odroczonym do dnia 31 grudnia 2015 r. do spłaty na rzecz Spółki kwoty głównej pożyczki, odsetek oraz zapłaty dodatkowego wynagrodzenia za przejęcie długu. Zatem, można powiedzieć, iż w opisanej sytuacji dochodzi do tzw. konwersji, tj. do przemiany jednego długu na inny mniej uciążliwy dla Dłużnika. Proces dochodzenia wierzytelności, przeprowadzany przez Spółkę już po zaspokojeniu przez nią pierwotnego Wierzyciela, jest kolejnym etapem umowy i jednocześnie naturalną konsekwencją przejęcia przez Spółkę wierzytelności. Dochodzi więc w tym momencie do odzyskiwania przez Wnioskodawcę należnych mu kwot (poprzez spłatę długu), jednak nie można mówić na tym etapie o wykonywaniu przez niego jakiejkolwiek usługi ściągania długów, która mogłaby być rozpatrywana w kategoriach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca ma roszczenie zwrotne wobec Dłużnika, które wynika z łączącego ich stosunku zobowiązaniowego. W ramach tego roszczenia, Spółka zastrzega sobie, zgodnie z zasadą swobody zawierania umów cywilno-prawnych, prawo do naliczania odsetek oraz dodatkowego wynagrodzenia za przejęcie długu A. W opisanej sytuacji nie dochodzi więc do świadczenia usługi na rzecz innego podmiotu (beneficjenta), o którym jest mowa w ww. art. 8 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższych ustaleń można stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie istnieją liczne podobieństwa pomiędzy przedmiotową usługą a usługą udzielenia pożyczki, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, korzystającą ze zwolnienia od podatku VAT. Wprawdzie usługa ta nie wiąże się z przeniesieniem własności i wydaniem środków pieniężnych bezpośrednio Dłużnikowi, ale w jej efekcie Wnioskodawca sam angażuje swoje środki pieniężne w taki sposób, że Dłużnik nie jest zmuszony do ich jednorazowego wyłożenia. Ponadto, Spółka stosuje instrumenty finansowe charakterystyczne dla usług tego rodzaju, polegające na odroczeniu terminu płatności zadłużenia (spłata kwoty głównej pożyczki do dnia 31 grudnia 2015 r.).

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, iż charakter i cel wykonywanych przez Spółkę czynności polegających na przejęciu długów dokonanych na podstawie art. 519 ust. 1 Kodeksu cywilnego powoduje, iż nie mogą być one zaliczane do żadnej z kategorii usług pośrednictwa finansowego, które zostały wyłączone ze zwolnienia w art. 43 ust. 15 ustawy, a w szczególności do usług ściągania długów oraz faktoringu.

Reasumując, transakcje przejęcia długów A przez Spółkę dokonane na podstawie art. 519 ust. 1 Kodeksu cywilnego celem ich późniejszego potrącania z wpłatami na kapitał zakładowy A noszą znamiona usługi finansowej, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, korzystającej ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał również na to, iż przejęcie długów A może nastąpić również na podstawie umowy zawartej cesji wierzytelności z wierzycielami, zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż w tym przypadku przedmiotowa transakcja bez wątpienia spowoduje uwolnienie cedenta (wierzyciela A) od ciężaru egzekwowania danej wierzytelności i stanowić będzie czynność odzyskiwania długów opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, według 23% stawki podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Reasumując, transakcje przejęcia długów A przez Spółkę dokonane na podstawie umowy cesji wierzytelności zawartej z wierzycielem, stanowić będą czynności odzyskiwania długów opodatkowane podatkiem VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja zawiera rozstrzygnięcie w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie rozstrzygnięty w odrębnych interpretacjach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB3/423-223/11-2/KS, interpretacja indywidualna
ILPB3/423-223/11-3/KS, interpretacja indywidualna
ILPP2/443-101/11-2/MK, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu