Interpretacja indywidualna z dnia 06.09.2016, sygn. IBPP3/4512-362/16-1/ASz, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

brak obowiązku stosowania tzw. prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy, do wydatków zaliczanych do kategorii II i III (dotyczących lokali i budynków użytkowych).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 30 maja 2016 r. (data wpływu 7 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku stosowania tzw. prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy, do wydatków zaliczanych do kategorii II i III (dotyczących lokali i budynków użytkowych) jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku stosowania tzw. prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy, do wydatków zaliczanych do kategorii II i III (dotyczących lokali i budynków użytkowych).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Zakład Gospodarki Mieszkaniowej w R. (dalej: ZGM, Wnioskodawca) jest jednostką budżetową w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT.

ZGM został powołany jako wyspecjalizowana jednostka, której zadaniem jest gospodarowanie nieruchomościami w celu zapewnienia jak najefektywniejszego ich wykorzystania. Przedmiotowe nieruchomości Wnioskodawca odpłatnie oddaje w dzierżawę lub wynajmuje (w tym ich fragmenty jako powierzchnie reklamowe). Przedmiotem działalności są nieruchomości zabudowane (lokale użytkowe lub mieszkalne). Działalność ta podlega opodatkowaniu VAT wg. 23% stawki VAT dla lokali użytkowych, natomiast do wynajmu lokali mieszkalnych zastosowanie znajduje zwolnienie z opodatkowania. Media opodatkowane są wg odpowiednich stawek wynikających z ustawy o VAT. Wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu najmu lub dzierżawy składa się z dwóch składników tj. czynszu oraz mediów (prąd, woda itp.).

Występują również przypadki, gdy niektóre podmioty korzystające z lokalu użytkowego są obciążane jedynie wartością zużytych mediów (korzystają z lokalu na preferencyjnych warunkach). W takich przypadkach, uiszczane przez nich wynagrodzenie podlegające opodatkowaniu VAT na rzecz Wnioskodawcy jest odpowiednio niższe.

Na ZGM jako jednostkę budżetową Miasta nałożono również obowiązki mieszczące się w zakresie zadań własnych Miasta. Wnioskodawca prowadzi bezpłatnie obsługę imprez plenerowych na zlecenie Urzędu Miasta, a także wypłaca odszkodowania za niedostarczenie przez Miasto lokali socjalnych osobom do nich uprawnionym z mocy wyroku. W przypadku wypłaty odszkodowań, budżet ZGM jest zwiększany każdorazowo na sesji Rady Miasta o ustaloną kwotę odszkodowania. Dodatkowo Miasto, jako właściciel lokali mieszkalnych, jest członkiem wspólnot mieszkaniowych i w zakresie wynikających z tego obowiązków (np. przekazywanie opłat na poczet funduszu remontowego) jest reprezentowane przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca pragnie również wskazać, iż zdarzają się przypadki, w których nieodpłatnie udostępnia lokale mieszkalne na rzecz Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. W opisanym zakresie zadań publicznych Wnioskodawca wykonuje więc czynności niebędące działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jak i wykonywaniem zadań, ZGM ponosi wydatki m.in. na nabycia towarów i usług od podmiotów zewnętrznych.

Wydatki te Wnioskodawca dzieli na następujące kategorie:

• Związane z bieżącą działalnością jednostki np. materiały biurowe, pomoc prawna, utrzymanie biura itp. W stosunku do tych wydatków, w ocenie Wnioskodawcy nie jest możliwe przyporządkowanie ich odpowiednio do poszczególnych kategorii wykonywanych czynności (dalej: Kategoria I);
• Nabycie mediów do lokali użytkowych. W stosunku do tych wydatków, w ocenie Wnioskodawcy jest możliwe przyporządkowanie ich do poszczególnych lokali/budynków (dalej: Kategoria II);
• Nakłady na lokale/budynki użytkowe, np. remonty, modernizacje (w tym także na lokale użytkowane przez niektóre podmioty na preferencyjnych warunkach). W stosunku do tych wydatków, w ocenie Wnioskodawcy jest możliwe przyporządkowanie ich do poszczególnych lokali/budynków (dalej: Kategoria III);
• Nabycie mediów do lokali mieszkalnych. W stosunku do tych wydatków, w ocenie Wnioskodawcy jest możliwe przyporządkowanie ich do poszczególnych lokali/budynków (dalej: Kategoria IV);
• Nakłady na lokale/budynki mieszkalne, np. remonty, modernizacje W stosunku do tych wydatków, w ocenie Wnioskodawcy jest możliwe przyporządkowanie ich do poszczególnych lokali/budynków (dalej: Kategoria V);
• Nakłady na budynki, w których znajdują się lokale użytkowe oraz mieszkalne (w tym także lokale sporadycznie udostępniane na rzecz MOPS). W stosunku do tych wydatków, w ocenie Wnioskodawcy nie jest możliwe przyporządkowanie ich do poszczególnych kategorii lokali/wykonywanych czynności (dalej: Kategoria VI).

ZGM z uwagi na posiadaną formę prawną; dochody odprowadza na rachunek dochodów budżetu Miasta (jednocześnie pokrywając swoje wydatki bezpośrednio z budżetu). Wnioskodawca pragnie wskazać, iż możliwa jest sytuacja, w której roczne przychody z tytułu prowadzonej przez jednostkę działalności będą niższe niż koszty jej prowadzenia. Jednakże środki finansowe na pokrycie nadwyżki wydatków, nie są wykorzystywane przez jednostkę do finansowania części jej działalności związanej z najmem lokali użytkowych na rzecz przedsiębiorców, stosownie do ograniczeń wynikających z treści odpowiednich regulacji z zakresu pomocy publicznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zaistniałym stanem faktycznym, Wnioskodawca jest zobowiązany do stosowania tzw. prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, do wydatków zaliczanych przez Wnioskodawcę do kategorii II oraz III?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do wydatków zaliczanych do:

Kategorii II Wnioskodawca nie jest obowiązany do stosowania Prewspółczynnika;

Kategorii III Wnioskodawca nie jest obowiązany do stosowania Prewspółczynnika;

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Uwagi generalne

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Natomiast w myśl ust. 2a, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Jednocześnie w myśl art. 90 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części tych wartości, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (dalej jako: WSS).

W świetle przywołanych regulacji z zakresu VAT, celem ustalenia każdorazowo przysługującego w danym przypadku prawa do odliczenia podatku naliczonego należy przeanalizować czy dany wydatek związany jest z czynnościami opodatkowanymi, zwolnionymi oraz niepodlegającymi VAT. W przypadku gdy danego wydatku nie można przypisać do jednej z trzech kategorii, celem prawidłowego określenia zakresu przysługującego prawa do odliczenia należy zastosować odpowiednio WSS i/lub Prewspółczynnik.

Kategoria II

Wydatki Kategorii II obejmują nabycia mediów do lokali użytkowych. W zakresie wynajmu lokali użytkowych, Wnioskodawca występuje jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność opodatkowaną. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy do wydatków Kategorii II Prewspółczynnik nie będzie miał zastosowania.

Kategoria III

Wydatki Kategorii III obejmują nabycia, związane z lokalami użytkowymi. W zakresie wynajmu lokali użytkowych, Wnioskodawca występuje jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność opodatkowaną. W związku z tym, Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego, związanego z wydatkami Kategorii III, bez potrzeby stosowania Prewspółczynnika. Stanowisko to jest uzasadnione także w przypadku preferencyjnego najmu na rzecz wybranych podmiotów (gdzie korzystający są obciążani jedynie wartością mediów), gdyż również w tym przypadku lokal/budynek jak i nakłady na niego (np. naprawa instalacji elektrycznej) są niezbędnymi elementami do generowania podatku należnego związanego z pobieranym wynagrodzeniem.

Brak dochodowości

Odrębną kwestią jest brak odpowiedniego poziomu dochodowości działalności Wnioskodawcy, w związku z czym nadwyżka wydatków nad przychodami pokrywana może być z budżetu Miasta. Zdaniem Wnioskodawcy, okoliczność ta nie ma żadnego wpływu na konieczność stosowania Prewspółczynnika. Przede wszystkim, zgodnie z art. 86 ust. 2a, jedynym kryterium decydującym o tym, czy Prewspółczynnik znajdzie zastosowanie, jest nabywanie towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza. Dla stwierdzenia, czy dana aktywność jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, nie ma żadnego znaczenia kryterium dochodowości, o czym wprost stanowi treść art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie zostało także potwierdzone w licznych interpretacjach podatkowych. Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 9 grudnia 2015 r. (sygn. IPPP1/4512-1034/15-2/EK), Bez znaczenia także dla bycia podatnikiem VAT jest efekt prowadzonej działalności, w szczególności, czy jest to działalność dochodowa, czy też przynosząca straty. Pomimo tego, iż wnioskodawcą we wspomnianej interpretacji był podmiot, który otrzymywał dotacje samorządowe na realizację zadań publicznych, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej okoliczność ta nie miała wpływu na konieczność stosowania Prewspółczynnika (podobnie: interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 grudnia 2015 r. sygn. IPPP1/4512-1095/15-2/AW; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 grudnia 2015 r. - sygn. IPPP1/4512-1091/15-2/AS; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 listopada 2015 r. sygn. IPPP1/4512-1091/15-2/AS).

Powyższa kwestia została także omówiona w broszurze informacyjnej Ministerstwa Finansów z 17 lutego 2016 r. o zasadach odliczania podatku od towarów i usług przez podatników prowadzących działalność o charakterze mieszanym, z uwzględnieniem zmian wprowadzonych od 1 stycznia 2016 r. Zgodnie z jej treścią, jedną z okoliczności, której występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą, jest otrzymanie dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze niemających bezpośredniego wpływu na cenę dostarczanych przez podatnika towarów lub usług przez niego świadczonych, lecz wykorzystywanych w całości do wykonywania działalności gospodarczej objętej podatkiem VAT.

W świetle powyższego, okoliczność braku odpowiedniego poziomu dochodowości całokształtu działalności Wnioskodawcy nie powinna mieć wpływu na konieczność stosowania Prewspółczynnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenie przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej sposobem określenia proporcji. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Zgodnie z art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji art. 86 ust. 2h.

Wskazać również należy, że na podstawie art. 86 ust. 22 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy, wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem VAT. Towarzyszą one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2a ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zauważyć należy, że definicja działalności gospodarczej wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter autonomiczny i winna być rozpatrywana niezależnie od innych przepisów regulujących działalność jednostki. Ponadto wskazać należy, że definicja zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy stanowi wprost jakiego rodzaju czynności należy uznać za działalność gospodarczą, stąd też należy dokonać jej wykładni literalnej.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, nie musi być co do zasady prowadzona w celu uzyskania zysku. W ramach działalności gospodarczej podatnik VAT może dążyć do osiągnięcia celów inne niż zarobkowe. Tym samym, podatnikami VAT mogą być również podmioty typu non profit, realizujące np. zadania charytatywne, przy czym opodatkowaniu mogą podlegać jedynie takie czynności wykonywane przez tych podatników, działających w tym charakterze, które są realizowane pod tytułem odpłatnym. Bez znaczenia także dla bycia podatnikiem VAT jest efekt prowadzonej działalności, w szczególności, czy jest to działalność dochodowa, czy też przynosząca straty.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonuje czynności w ramach działalności gospodarczej polegające na wynajmie nieruchomości zabudowanych (lokali użytkowych i mieszkalnych) oraz czynności w zakresie zadań publicznych niebędące działalnością gospodarczą. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wykonywaniem ww. zadań Wnioskodawca ponosi m.in. wydatki, których nie jest w stanie przyporządkować odpowiednio do poszczególnych kategorii czynności.

Zatem w świetle powołanego powyżej art. 86 ust. 2a Wnioskodawca w odniesieniu do zakupów, których nie jest w stanie przypisać w całości do działalności gospodarczej będzie obowiązany do obliczania kwoty podatku naliczonego zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest stosowanie tzw. prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, do wydatków zaliczanych przez Wnioskodawcę do kategorii II oraz III. W stosunku do tych wydatków, w ocenie Wnioskodawcy, możliwe jest przyporządkowanie ich do poszczególnych lokali/ budynków. Przy czym wydatki kategorii II dotyczą nabycia mediów do lokali użytkowych, których odsprzedaż opodatkowana jest według odpowiednich stawek wynikających z ustawy o VAT. Natomiast wydatki kategorii III dotyczą nakładów na lokale/budynki użytkowe np. remonty, modernizacje.

Treść art. 86 ust. 2a ustawy jednoznacznie wskazuje, że ma on zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, a przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. Zatem w opisanych okolicznościach, gdy możliwe jest przyporządkowanie nabywanych towarów i usług wymienionych w kategorii II oraz III w całości do działalności gospodarczej polegającej na wynajmie zabudowanych nieruchomości (lokali i budynków), Wnioskodawca w odniesieniu do tych zakupów nie będzie zobowiązany do stosowania tzw. prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

Zaznaczyć jednak należy, że Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących zakupów towarów i usług dokonywanych w związku z prowadzona działalnością gospodarczą tylko w takim zakresie w jakim wydatki wymienione w kategorii II oraz III faktycznie będą służył sprzedaży opodatkowanej (tj. w odniesieniu do tych lokali oraz budynków, które wykorzystywane będą do czynności opodatkowanych).

Jak wynika z opisu sprawy wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu najmu lub dzierżawy składa się z dwóch składników tj. czynszu oraz mediów (prąd, woda itp.). Do III kategorii wydatków Wnioskodawca zalicza również nakłady np. remonty i modernizacje na lokale/budynki użytkowane przez niektóre podmioty na preferencyjnych warunkach, tzn. przez podmioty korzystające z lokalu użytkowego obciążane jedynie wartością zużytych mediów.

Wypada zauważyć, że w przypadku, gdy umowa udostępniania lokali przewiduje osobne fakturowanie mediów, w kwotach odzwierciedlających faktyczne ich zużycie, to takie świadczenie należy traktować, jako usługę odrębną od usługi udostępnienia lokali. Obciążenie najemców, kosztami mediów w przedstawionej sprawie jest dla celów podatku od towarów i usług traktowane, jako odrębna (od udostępnienia lokalu/budynku) usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz najemcy.

Opis sprawy wskazuje, że w przypadku lokali użytkowanych przez niektóre podmioty na preferencyjnych warunkach, obrotem opodatkowanym jest wyłącznie obrót z tytułu refakturowania mediów. W rozpatrywanej sprawie, zdaniem Organu, nie występuje związek przyczynowo-skutkowy, który decydowałby o prawie do odliczenia podatku związanego z ponoszonymi nakładami na remont, modernizację lokali. Należy zauważyć, że refakturowane na rzecz najemców koszty, dotyczą tylko faktu zużycia przez ten podmiot mediów (wody, prądu itp.). Natomiast remont, modernizacja lokali związana jest z udostępnieniem tych lokali, a nie ze zużyciem wody lub prądu. W opisanej sprawie nie dochodzi do przeniesienia na najemców (w drodze refakturowania) kosztów przeprowadzonych przez Wnioskodawcę remontów, modernizacji. W konsekwencji, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od nakładów na remonty, modernizacje lokali, gdzie korzystający są obciążani jedynie wartością mediów czyli w przypadku gdy podmioty korzystają z lokalu na wskazanych przez Wnioskodawcę preferencyjnych warunkach.

Podsumowując, mimo, że Wnioskodawca w odniesieniu do wydatków zaliczanych do kategorii II oraz III nie będzie zobowiązany do stosowania tzw. prewspółczynnika, to stanowisko Wnioskodawcy ocenione całościowo należało uznać za nieprawidłowe, gdyż organ nie podzielił zdania Wnioskodawcy w pełnym zakresie we wszystkich podanych przez Wnioskodawcę kwestiach.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach