Interpretacja indywidualna z dnia 11.03.2016, sygn. IPPP1/4512-6/16-2/JL, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

Kwot otrzymanych przez Wnioskodawce z tytulu zwrotu wydatkow gotowkowych wymienionych w art. 39 ust. 2 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji, poniesionych w zwiazku z prowadzeniem przez Zainteresowanego jako komornika czynnosci egzekucyjnych, nie nalezy wliczac do podstawy opodatkowania podatkiem od towarow i uslug, o ktorej mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 14b ? 1 i ? 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z pozn. zm.) oraz ? 6 pkt 5 rozporzadzenia Ministra Finansow z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upowaznienia do wydawania interpretacji przepisow prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie dzialajacy w imieniu Ministra Finansow stwierdza, ze stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2015 r. (data wplywu 4 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisow prawa podatkowego dotyczacej podatku od towarow i uslug w zakresie wliczania do podstawy opodatkowania kwot otrzymanych przez komornika z tytulu zwrotu wydatkow gotowkowych wymienionych w art. 39 ust. 2 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji ? jest prawidlowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2016 r. wplynal ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisow prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczacej podatku od towarow i uslug w zakresie wliczania do podstawy opodatkowania kwot otrzymanych przez komornika z tytulu zwrotu wydatkow gotowkowych wymienionych w art. 39 ust. 2 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji.

We wniosku przedstawiono nastepujace zdarzenie przyszle.

W dniu 9 czerwca 2015 r. Minister Finansow wydal interpretacje ogolna o sygn.: PT1.050.1.2015.LJU.19 w sprawie opodatkowania podatkiem od towarow i uslug czynnosci wykonywanych przez komornikow sadowych (Dz. Urz. Min. Fin. z dn. 15 czerwca 2015 r. poz. 41). Powyzsza interpretacja zmienila wyrazone dotychczasowo stanowisko w interpretacji ogolnej z dn. 30 lipca 2004 r. sygn.: PP10-812-802/04/MR/1556PP (Dz. Urz. Min. Fin. z dn. 10 sierpnia 2004 r., Nr 10, poz. 93), zgodnie z ktorym komornicy sadowi nie byli uznawani za podatnikow podatku od towarow i uslug czyli nie byli zobligowani do placenia podatku od towarow i uslug od wykonywanych przez siebie czynnosci egzekucyjnych. W interpretacji Ministra z dnia 9 czerwca 2015 r. stwierdzono, ze wykonywane przez komornikow czynnosci w szczegolnosci egzekucyjne winno uznac za podlegajace opodatkowaniu podatkiem od towarow i uslug swiadczenie uslug za wynagrodzeniem - nie ma do nich zastosowania wylaczenie, o ktorym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarow i uslug. Oznacza to, ze w odniesieniu do calej wykonywanej przez komornikow sadowych dzialalnosci spoczywaja na nich obowiazki wlasciwe dla podatnikow tego podatku.

O zakresie obowiazkow komornika sadowego stanowi przepis art. 2 u.k.s.e., ktory wskazuje ze czynnosci egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wylacznie komornik, z zastrzezeniem wyjatkow przewidzianych w innych ustawach.

Komornik pelni czynnosci osobiscie. Zgodnie z art. 39 u.k.s.e. komornikowi nalezy sie zwrot wydatkow gotowkowych poniesionych w toku egzekucji, w zakresie okreslonym ustawa. Katalog wydatkow jest zupelny i zamkniety (M. Bizunski, P. Bizunski, Komentarz do ustawy o komornikach sadowych i egzekucji, Wolters Kluwer, Warszawa 2010, s. 136). Wydatkami, o ktorych mowa zgodnie z art. 39 ust. 2 u.k.s.e. sa: naleznosci bieglych, koszty ogloszen w pismach, koszty transportu specjalistycznego, przejazdu poza miejscowosc, ktora jest siedziba komornika, przechowywania i ubezpieczenia zajetych ruchomosci, naleznosci osob powolanych do udzialu w czynnosciach, koszty doreczenia srodkow pienieznych, koszty korespondencji, koszty uzyskiwania informacji niezbednych do prowadzenia postepowania egzekucyjnego. Zgodnie z art. 40 u.k.s.e. komornik moze zadac zaliczki na pokrycie wydatkow wymienionych w art. 39 ust. 2 u.k.s.e. Zadanie uiszczenia zaliczki na wydatki mozna skierowac do strony lub uczestnika postepowania, ktory wniosl o dokonanie czynnosci z jaka wiaze sie poczynienie wydatkow. Przez strone postepowania nalezy rozumiec wierzyciela lub dluznika. Uczestnikiem postepowania jest natomiast kazdy podmiot bioracy w nim udzial z wyjatkiem organow egzekucyjnych i pomocniczych. Komornik wystepuje do strony badz uczestnika z zadaniem uiszczenia zaliczki na wydatek zwiazany z wnioskowana czynnoscia uzalezniajac jej dokonanie od wplacenia zaliczki. Na uwage zasluguje regulacja art. 40 ust. 3 u.k.s.e., zgodnie z ktorym sad rejonowy, przy ktorym dziala komornik, przekazuje komornikowi sumy niezbedne na pokrycie wydatkow w sprawach osob zwolnionych w tym zakresie z ponoszenia kosztow sadowych. W przypadku, gdy zaliczka na wydatki nie zostanie uiszczona w wyznaczonym terminie, komornik nie dokonuje czynnosci, na ktora byla przeznaczona. Tak samo nalezy traktowac sytuacje, gdy zaliczka na dana czynnosc nie zostanie wplacona w pelnej zadanej wysokosci. Ponadto zgodnie z uchwala Sadu Najwyzszego z dnia 6 wrzesnia 2001 r. III CZP 39/01, OSNC 2002, nr 4 poz. 45 w przypadku bezskutecznej egzekucji wydatki gotowkowe poniesione przez komornika ponad pobrana zaliczke obciazaja wierzyciela.

W tym tez stanie sprawy - Minister Finansow z dniem 21 wrzesnia 2015 r. wydal broszure pt.: ?Opodatkowanie Podatkiem VAT Czynnosci Wykonywanych przez Komornikow Sadowych? celem przyblizenia komornikom sadowym materii podatku od towarow i uslug. W wyzej wymienionej broszurze Minister wskazal, iz kwoty wydatkow wymienionych w art. 39 ust 2 u.k.s.e. nie wchodza do podstawy opodatkowania, gdyz stanowia one wydatki poniesione w imieniu i na rzecz uslugobiorcy, ktore sa ujmowane przejsciowo przez komornika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku (Broszura, strona 7).

Na powyzsze tutejszy organ egzekucyjny wskazuje, iz wydana przez Ministra Finansow broszura informacyjna dotyczaca obowiazkow komornikow sadowych w przedmiocie opodatkowania podatkiem od towarow i uslug nie stanowi zrodel prawa powszechnie obowiazujacego. Nadto w jego ocenie publikacja ministerstwa nie jest rowniez interpretacja podatkowa i posiada jedynie ogolny walor informacyjny. Organ egzekucyjny wskazuje na potrzebe wydania interpretacji indywidualnej w przedmiocie sprawy, bowiem ma to istotne znaczenie dla prowadzonych w tutejszej kancelarii komorniczej postepowan egzekucyjnych.

W zwiazku z powyzszym opisem zadano nastepujace pytanie.

Czy kwoty wydatkow gotowkowych (wymienionych w art. 39 ust. 2 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji) nie wchodza do podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku od towarow i uslug...

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty wydatkow wymienionych w art. 39 ust. 2 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji, zwane wydatkami gotowkowymi, nie wchodza do podstawy opodatkowania, gdyz stanowia one wydatki poniesione w imieniu i na rzecz uslugobiorcy i sa ujmowane przejsciowo przez komornikow w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Wskazac nalezy, ze zgodnie z art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji, komornikowi nalezy sie zwrot wydatkow gotowkowych poniesionych w toku egzekucji tylko w zakresie okreslonym ustawa. Wydatkami, o ktorych mowa w ust. 1, sa:

• naleznosci bieglych;
• koszty ogloszen w pismach;
• koszty transportu specjalistycznego, przejazdu poza miejscowosc, ktora jest siedziba komornika, przechowywania i ubezpieczania zajetych ruchomosci;
• naleznosci osob powolanych, na podstawie odrebnych przepisow, do udzialu w czynnosciach;
• koszty dzialania komornika, o ktorych mowa w art. 8 ust, 11, poza terenem rewiru komorniczego;
• koszty doreczenia srodkow pienieznych przez poczte lub przelewem bankowym;
• koszty uzyskiwania informacji niezbednych do prowadzenia postepowania egzekucyjnego lub wykonania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia;
• koszty doreczenia korespondencji, za wyjatkiem kosztow doreczenia stronom zawiadomienia o wszczeciu egzekucji badz postepowania zabezpieczajacego.

Na mocy art. 40 ust. 1 tej ustawy, na pokrycie wydatkow, o ktorych mowa w art. 39, komornik moze zadac zaliczki od strony lub innego uczestnika postepowania, ktory wniosl o dokonanie czynnosci, uzalezniajac czynnosc od jej uiszczenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podstawa opodatkowania, z zastrzezeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art, 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zaplate, ktora dokonujacy dostawy towarow lub uslugodawca otrzymal lub ma otrzymac z tytulu sprzedazy od nabywcy, uslugobiorcy lub osoby trzeciej, wlacznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi doplatami o podobnym charakterze majacymi bezposredni wplyw na cene towarow dostarczanych lub uslug swiadczonych przez podatnika.

Ponadto, stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

• podatki, cla, oplaty i inne naleznosci o podobnym charakterze, z wyjatkiem kwoty podatku;
• koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonujacego dostawy lub uslugodawce od nabywcy lub uslugobiorcy.

Natomiast w zwiazku z art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

• stanowiacych obnizke cen w formie rabatu z tytulu wczesniejszej zaplaty;
• udzielonych nabywcy lub uslugobiorcy opustow i obnizek cen, uwzglednionych w momencie sprzedazy;
• otrzymanych od nabywcy lub uslugobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatkow poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub uslugobiorcy i ujmowanych przejsciowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Ww. przepisy ustawy daja mozliwosc wylaczenia z podstawy opodatkowania kwot stanowiacych zwrot udokumentowanych wydatkow poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub uslugobiorcy i ujmowanych przejsciowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. Podstawowym warunkiem zastosowania wylaczenia okreslonego w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy jest dzialanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub uslugobiorcy. Jesli podatnik dziala we wlasnym imieniu, lecz na rachunek klienta, to ww. przepis nie znajdzie zastosowania. W takiej sytuacji wystapi dostawa towaru lub swiadczenie uslug, gdy podatnik dzialajac we wlasnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udzial w swiadczeniu uslug, wowczas przyjmuje sie, ze podatnik ten sam nabyl i wyswiadczyl te uslugi.

Nalezy wskazac rowniez, ze aby otrzymana przez podatnika kwota stanowila zwrot wydatkow poniesionych w imieniu i na rachunek klienta, nie moze stanowic naleznosci lub kosztow dodatkowych, ktore w mysl art. 29a ust. 1 i 6 ustawy nalezy uwzglednic w podstawie opodatkowania. Zatem nie wystapi zwrot wydatkow poniesionych przez podatnika w imieniu i na rzecz klienta, jesli wydatki te stanowia swiadczenia pomocnicze zwiazane bezposrednio z dokonywana przez niego na rzecz danego klienta dostawa, towarow lub swiadczeniem uslug, czyli wydatki te byly poniesione przez podatnika we wlasnym imieniu. W takiej sytuacji kwota zwracanych wydatkow stanowi w istocie element kalkulacyjny wynagrodzenia z tytulu zawartej transakcji.

Nalezy zatem podkreslic, ze z regulacji art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT wyplywa zasadniczy warunek - wystepowania w imieniu klienta, na rzecz ktorego bezposrednio wystawiana jest np. faktura, o ile poniesiony wydatek powinien byc w ten sposob dokumentowany.

Kolejnymi warunkami, ktore powinien spelnic podatnik, aby skorzystac z instytucji zwrotu poniesionych wydatkow jest ujecie ich przejsciowo w prowadzonej ewidencji dla potrzeb rozliczenia podatku VAT, jak rowniez posiadanie dowodow dokumentujacych ich poniesienie. Takim dowodem moze byc faktura, o ile wdanym przypadku winna byc wystawiona na faktycznego nabywce lub uslugobiorce, a takze dowod potwierdzajacy fakt uregulowania przez podatnika naleznosci dotyczacy tych wydatkow.

W konsekwencji spelnienie przez podatnika ww. warunkow bedzie skutkowac mozliwoscia bezposredniego rozliczenia z kontrahentem poniesionych w imieniu i na jego rzecz wydatkow, a tym samym podatnik nie bedzie zobowiazany ujmowac w podstawie opodatkowania przedmiotowych wydatkow w transakcji dotyczacej dostawy towarow lub swiadczenia uslug na rzecz tego kontrahenta.

Zatem, jak wynika z powolanych powyzej przepisow, kwoty, o ktorych mowa w art. 39 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji nie wchodza do podstawy opodatkowania (stosownie do tresci art. 29a ust. 7 ustawy), gdyz stanowia wydatki poniesione w imieniu i na rzecz uslugobiorcy, i powinny byc ujete przejsciowo przez wnioskodawce w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. Zatem zwrot wydatkow gotowkowych otrzymany przez komornika na podstawie art. 39 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji jako, ze nie stanowi wynagrodzenia za swiadczenie uslug nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarow i uslug.

W swietle obowiazujacego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszlego jest prawidlowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarow i uslug (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z pozn. zm.), zwanej dalej ustawa, opodatkowaniu podatkiem od towarow i uslug podlegaja odplatna dostawa towarow i odplatne swiadczenie uslug na terytorium kraju.

W mysl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawe towarow, o ktorej mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie sie przeniesienie prawa do rozporzadzania towarami jak wlasciciel.

Przez towary ? na mocy art. 2 pkt 6 ustawy ? rozumie sie rzeczy oraz ich czesci, a takze wszelkie postacie energii.

Stosownie do tresci art. 8 ust. 1 ustawy, przez swiadczenie uslug, o ktorym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie sie kazde swiadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemajacej osobowosci prawnej, ktore nie stanowi dostawy towarow w rozumieniu art. 7, w tym rowniez:

1. przeniesienie praw do wartosci niematerialnych i prawnych, bez wzgledu na forme, w jakiej dokonano czynnosci prawnej;
2. zobowiazanie do powstrzymania sie od dokonania czynnosci lub do tolerowania czynnosci lub sytuacji;
3. swiadczenie uslug zgodnie z nakazem organu wladzy publicznej lub podmiotu dzialajacego w jego imieniu lub nakazem wynikajacym z mocy prawa.

Nalezy wyjasnic, ze przepis art. 8 ust. 1 ustawy jest niejako dopelnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objecie opodatkowaniem kazdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej dzialalnosci gospodarczej, ktora nie stanowi dostawy towarow, przez co realizowana jest w ten sposob zasada powszechnosci opodatkowania.

Pojecie uslugi zostalo zdefiniowane bardzo szeroko. Powyzsza definicja jest niewatpliwie szersza niz zakres tego pojecia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji uslug pozwala na objecie zakresem przedmiotowym podatku od towarow i uslug wszelkich transakcji wykonywanych w ramach dzialalnosci gospodarczej.

Swiadczenie jest opodatkowane, jezeli jest odplatne, czyli odbywa sie za wynagrodzeniem. Przy czym musi istniec zwiazek pomiedzy swiadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, tj. ze stosunku prawnego musi wynikac zwiazek pomiedzy otrzymana usluga a wynagrodzeniem dla uslugodawcy z tego tytulu.

Nie kazda jednak czynnosc stanowiaca dostawe towarow w rozumieniu art. 7 ustawy lub swiadczenie uslug w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarow i uslug. Aby dana czynnosc byla opodatkowana tym podatkiem, musi byc wykonana przez podmiot, ktory w zwiazku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarow i uslug.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, ze podatnikami sa osoby prawne, jednostki organizacyjne niemajace osobowosci prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujace samodzielnie dzialalnosc gospodarcza, o ktorej mowa w ust. 2, bez wzgledu na cel lub rezultat takiej dzialalnosci.

Dzialalnosc gospodarcza ? wedlug art. 15 ust. 2 ustawy ? obejmuje wszelka dzialalnosc producentow, handlowcow lub uslugodawcow, w tym podmiotow pozyskujacych zasoby naturalne oraz rolnikow, a takze dzialalnosc osob wykonujacych wolne zawody. Dzialalnosc gospodarcza obejmuje w szczegolnosci czynnosci polegajace na wykorzystywaniu towarow lub wartosci niematerialnych i prawnych w sposob ciagly dla celow zarobkowych.

Natomiast jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje sie za podatnika organow wladzy publicznej oraz urzedow obslugujacych te organy w zakresie realizowanych zadan nalozonych odrebnymi przepisami prawa, dla realizacji ktorych zostaly one powolane, z wylaczeniem czynnosci wykonywanych na podstawie zawartych umow cywilnoprawnych.

W zwiazku z tym, uwzgledniajac definicje dzialalnosci gospodarczej nalezy stwierdzic, ze dostawa towarow lub swiadczenie uslug bedzie podlegalo opodatkowaniu podatkiem od towarow i uslug tylko w sytuacji, gdy dokonane zostanie przez podmiot o statusie podatnika, ktory dziala w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynnosci. Natomiast dla stwierdzenia ze dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarow i uslug, konieczne jest prowadzenie przez niego dzialalnosci gospodarczej w rozumieniu przepisow ustawy.

Jak wskazal TSUE w wyroku w sprawie 235/85 (Komisja Wspolnot Europejskich przeciwko Krolestwu Holandii, pkt 8), zakres pojecia ?dzialalnosc gospodarcza? jest bardzo szeroki i zawieraja sie w nim wszelkie uslugi swiadczone przez wolne zawody. Pojecie to ma charakter obiektywny w tym znaczeniu, ze dzialalnosc gospodarcza jest rozpatrywana sama w sobie bez wzgledu na jej cele lub skutki.

TSUE w pkt 10 ww. wyroku ? rozwazajac kwestie, czy mozna uznac dzialalnosc notariuszy i komornikow za dzialalnosc gospodarcza w rozumieniu przepisow o podatku od wartosci dodanej ? wskazal, ze: ?W swietle neutralnego charakteru pojecia ?dzialalnosc gospodarcza?, fakt, iz dzialalnosc notariuszy i komornikow polega na wykonywaniu obowiazkow przyznanych i regulowanych przez prawo w interesie publicznym, jest nieistotny. Co wiecej, artykul 6 szostej dyrektywy przewiduje wyraznie, ze niektore czynnosci wykonywane z mocy prawa podlegaja systemowi VAT?. Dodatkowo TSUE zauwazyl, ze wszystkie uslugi swiadczone za wynagrodzeniem przez przedstawicieli wolnych zawodow lub zawodow uwazanych za takie, co do zasady, podlegaja podatkowi od wartosci dodanej (pkt 11).

TSUE zaznaczyl takze, ze skoro notariusze i komornicy w Holandii prowadza niezalezna dzialalnosc gospodarcza, polegajaca na swiadczeniu uslug podmiotom trzecim, za co otrzymuja platnosci na wlasna rzecz, to musza byc oni uznani za podatnikow dla celow podatku VAT, w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 szostej dyrektywy (pkt 15).

Odnosnie kwestii wylaczenia spod opodatkowania VAT czynnosci wykonywanych przez notariuszy i komornikow ? na podstawie art. 4 ust. 5 szostej dyrektywy (ustanawiajacego wylaczenia spod rezimu VAT podmiotow prawa publicznego) TSUE wskazal, ze nawet jesli przy wykonywaniu urzedowych czynnosci notariusze i komornicy realizuja uprawnienia wladzy publicznej, nie oznacza to, ze moga korzystac z powyzszego wylaczenia. Powyzsze wynika z faktu, ze prowadza te dzialalnosc nie jako podmiot rzadzacy sie prawem publicznym, poniewaz nie sa czescia administracji publicznej, ale w formie niezaleznej dzialalnosci gospodarczej prowadzonej w ramach wykonywania wolnego zawodu (pkt 22).

Ponadto, w wyroku tym TSUE wskazal rowniez, ze ?notariusze i komornicy nie sa zwiazani z wladzami publicznymi jako pracownicy, poniewaz nie sa wlaczeni do administracji publicznej. Prowadza dzialalnosc na wlasny rachunek i wlasna odpowiedzialnosc; moga swobodnie ? chociaz podlegaja pewnym ograniczeniom prawnym ? ustalac, w jaki sposob beda wykonywac swoja prace i sami otrzymuja srodki, z ktorych pochodza ich dochody. Fakt, iz podlegaja kontroli dyscyplinarnej wladz publicznych (podobna sytuacja wystepuje takze w przypadku innych zawodow regulowanych) oraz ze ich wynagrodzenie jest ustalane przez prawo, nie stanowi wystarczajacych podstaw do uznania ich za osoby zwiazane wiezami prawnymi z pracodawca w rozumieniu artykulu 4 (4)? (pkt 14).

Kwestia wylaczenia spod opodatkowania czynnosci wykonywanych przez komornikow sadowych byla rowniez przedmiotem rozwazan TSUE w sprawie C-456/07 Karol Mihal przeciwko Danovy Urad Kosice V. TSUE w postanowieniu z dnia 21 maja 2008 r., stwierdzil, ze: ?Dzialalnosc wykonywana przez jednostke, taka jak dzialalnosc komornika sadowego, nie jest zwolniona z podatku od wartosci dodanej z tego tylko powodu, ze polega ona na dokonywaniu aktow nalezacych do prerogatyw wladzy publicznej. Gdyby nawet w ramach wykonywania jego funkcji, komornik sadowy dokonywal takich aktow, to w rozumieniu przepisow, takich jak te w sprawie przed sadem krajowym, wykonuje on dzialalnosc nie w formie podmiotu prawa publicznego, jako ze nie jest wlaczony w strukture administracji publicznej, lecz w formie samodzielnej dzialalnosci gospodarczej, wykonywanej w ramach wolnego zawodu, a w zwiazku z tym nie przysluguje mu zwolnienie przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szostej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw panstw czlonkowskich w odniesieniu do podatkow obrotowych ? wspolny system podatku od wartosci dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku?.

Ww. tezy wyrokow TSUE nalezy odniesc rowniez do sytuacji komornikow sadowych dzialajacych w Polsce.

Po pierwsze, dzialalnosc komornikow sadowych reguluje m.in. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sadowych i egzekucji (Dz. U. z 2015 r., poz. 790).

Zgodnie z trescia art. 1 ww. ustawy, komornik jest funkcjonariuszem publicznym dzialajacym przy sadzie rejonowym.

Na mocy art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji, czynnosci egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wylacznie komornik, z zastrzezeniem wyjatkow przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje takze inne czynnosci przekazane na podstawie odrebnych przepisow. Komornik pelni czynnosci osobiscie, z wyjatkiem przypadkow okreslonych w przepisach prawa.

Stosownie do tresci art. 2 ust. 3 tej ustawy, komornikom powierza sie w szczegolnosci nastepujace zadania:

1. wykonywanie orzeczen sadowych w sprawach o roszczenia pieniezne i niepieniezne oraz o zabezpieczenie roszczen;
2. wykonywanie innych tytulow wykonawczych wydanych na podstawie odrebnych przepisow oraz tytulow egzekucyjnych, ktore zgodnie z odrebnymi przepisami podlegaja wykonaniu w drodze egzekucji sadowej bez zaopatrywania ich w klauzule wykonalnosci;
3. sporzadzanie protokolu stanu faktycznego przed wszczeciem procesu sadowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarzadzenie sadu lub prokuratora.

W swietle art. 3a cyt. ustawy, komornik na wlasny rachunek wykonuje czynnosci, o ktorych mowa w art. 2.

Dodatkowo nalezy wskazac, ze zgodnie z art. 43 ww. ustawy, za prowadzenie egzekucji i inne czynnosci wymienione w ustawie komornik pobiera oplaty egzekucyjne.

Jak wynika z przepisow art. 8 ust. 2 i ust. 5 tej ustawy, w rewirze komorniczym moze dzialac wiecej niz jeden komornik, zas wierzyciel, ma prawo ? z pewnymi wyjatkami ? do wyboru komornika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Uwzgledniajac powyzsze regulacje prawne oraz orzeczenia TSUE nalezy wskazac, ze wykonywana przez komornika dzialalnosc ma charakter zarobkowej dzialalnosci gospodarczej, charakteryzuje sie samodzielnoscia finansowa, jak rowniez swoistego rodzaju konkurencyjnoscia, wlasciwa dla gospodarki rynkowej.

W konsekwencji, komornik sadowy ? wykonujac w szczegolnosci czynnosci egzekucyjne ? prowadzi dzialalnosc gospodarcza w rozumieniu przepisow ustawy o podatku od towarow i uslug, dzialajac w charakterze podatnika podatku VAT, o ktorym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Ponadto, do czynnosci dokonywanych przez komornikow sadowych nie ma zastosowania wylaczenie, o ktorym mowa w ww. art. 15 ust. 6 ustawy.

Zatem wykonywane przez komornikow czynnosci, w szczegolnosci skladajace sie na postepowanie egzekucyjne, nalezy uznac za swiadczenie uslug za wynagrodzeniem, podlegajace opodatkowaniu podatkiem od towarow i uslug na zasadach ogolnych.

W niniejszej sprawie watpliwosci Wnioskodawcy dotycza wliczania do podstawy opodatkowania kwot otrzymanych przez komornika z tytulu zwrotu wydatkow gotowkowych wymienionych w art. 39 ust. 2 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji.

Wobec tego nalezy wskazac, ze w swietle art. 29a ust. 1 ustawy, podstawa opodatkowania, z zastrzezeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zaplate, ktora dokonujacy dostawy towarow lub uslugodawca otrzymal lub ma otrzymac z tytulu sprzedazy od nabywcy, uslugobiorcy lub osoby trzeciej, wlacznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi doplatami o podobnym charakterze majacymi bezposredni wplyw na cene towarow dostarczanych lub uslug swiadczonych przez podatnika.

Ponadto, stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cla, oplaty i inne naleznosci o podobnym charakterze, z wyjatkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonujacego dostawy lub uslugodawce od nabywcy lub uslugobiorcy.

Natomiast w zwiazku z art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiacych obnizke cen w formie rabatu z tytulu wczesniejszej zaplaty;
2. udzielonych nabywcy lub uslugobiorcy opustow i obnizek cen, uwzglednionych w momencie sprzedazy;
3. otrzymanych od nabywcy lub uslugobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatkow poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub uslugobiorcy i ujmowanych przejsciowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Jednoczesnie podkreslic nalezy, ze zgodnie z art. 39 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy o komornikach sadowych i egzekucji, komornikowi nalezy sie zwrot wydatkow gotowkowych poniesionych w toku egzekucji tylko w zakresie okreslonym ustawa. Wydatkami, o ktorych mowa w ust. 1, sa:

1. naleznosci bieglych;
2. koszty ogloszen w pismach;
3. koszty transportu specjalistycznego, przejazdu poza miejscowosc, ktora jest siedziba komornika, przechowywania i ubezpieczania zajetych ruchomosci;
4. naleznosci osob powolanych, na podstawie odrebnych przepisow, do udzialu w czynnosciach;
5. koszty dzialania komornika, o ktorych mowa w art. 8 ust. 11, poza terenem rewiru komorniczego;
6. koszty doreczenia srodkow pienieznych przez poczte lub przelewem bankowym;
7. koszty uzyskiwania informacji niezbednych do prowadzenia postepowania egzekucyjnego lub wykonania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia;
8. koszty doreczenia korespondencji, za wyjatkiem kosztow doreczenia stronom zawiadomienia o wszczeciu egzekucji badz postepowania zabezpieczajacego.

Na mocy art. 40 ust. 1 tej ustawy, na pokrycie wydatkow, o ktorych mowa w art. 39, komornik moze zadac zaliczki od strony lub innego uczestnika postepowania, ktory wniosl o dokonanie czynnosci, uzalezniajac czynnosc od jej uiszczenia.

Jak wynika z powolanych powyzej przepisow, kwoty, o ktorych mowa w art. 39 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji, nie wchodza do podstawy opodatkowania (stosownie do tresci art. 29a ust. 7 ustawy), gdyz stanowia wydatki poniesione w imieniu i na rzecz uslugobiorcy i powinny byc ujete przejsciowo przez Wnioskodawce w prowadzonej przez Niego ewidencji na potrzeby podatku.

Biorac pod uwage przedstawiony opis sprawy oraz obowiazujace przepisy prawa nalezy stwierdzic, ze kwot otrzymanych przez Wnioskodawce z tytulu zwrotu wydatkow gotowkowych wymienionych w art. 39 ust. 2 ustawy o komornikach sadowych i egzekucji, poniesionych w zwiazku z prowadzeniem przez Zainteresowanego jako komornika czynnosci egzekucyjnych, nie nalezy wliczac do podstawy opodatkowania podatkiem od towarow i uslug, o ktorej mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidlowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszlego przedstawionego przez Wnioskodawce i stanu prawnego obowiazujacego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysluguje prawo do wniesienia skargi na niniejsza interpretacje przepisow prawa podatkowego z powodu jej niezgodnosci z prawem. Skarge wnosi sie do Wojewodzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na pismie organu, ktory wydal interpretacje w terminie 14 dni od dnia, w ktorym skarzacy dowiedzial sie lub mogl sie dowiedziec o jej wydaniu ? do usuniecia naruszenia prawa (art. 52 ? 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postepowaniu przed sadami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z pozn. zm.). Skarge do WSA wnosi sie (w dwoch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doreczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usuniecia naruszenia prawa, a jezeli organ nie udzielil odpowiedzi na wezwanie, w terminie szescdziesieciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 ? 2 ww. ustawy).

Skarge wnosi sie za posrednictwem organu, ktorego dzialanie lub bezczynnosc sa przedmiotem skargi (art. 54 ? 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Plocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Plock.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie