Interpretacja indywidualna z dnia 30.07.2015, sygn. IBPP1/4512-395/15/AZb, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

opodatkowanie sprzedaży działki

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.), uzupełnionym pismem z 3 lipca 2015 r. (data wpływu 8 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z 3 lipca 2015 r. (data wpływu 8 lipca 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 24 czerwca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe (przyjęto zaktualizowany opis zdarzenia przyszłego wynikający z uzupełnienia wniosku z 3 lipca 2015 r.):

Wnioskodawca wspólnie z mężem jako wspólnicy spółki cywilnej zakupili w 1995 działkę na użytkowanie wieczyste - fakturą VAT jako zwolnione od VAT. W 1998 przekształcili odpłatnie użytkowane wieczyste na prawo własności. W 2000 pozostali wspólnicy wypowiedzieli swoje udziały i Wnioskodawca wspólnie z mężem zostali jedynymi właścicielami spółki i działki. Ostatecznie spółka została rozwiązana w 2004 - od tego czasu Wnioskodawca z mężem są tylko zwykłymi osobami fizycznymi nie płacącymi podatku VAT. Potem Wnioskodawca z mężem wynajmowali działkę innym podmiotom na działalność gospodarczą do końca 2014, ale teraz chcą tę działkę sprzedać.

W uzupełnieniu wniosku z 3 lipca 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że we wniosku mowa o jednej geodezyjnie wyodrębnionej działce budowlanej.

Działka jest zabudowana blaszaną wiatą.

Ani Wnioskodawca ani mąż Wnioskodawcy nie byli zarejestrowanymi podatnikami VAT - podatnikiem takim była spółka cywilna, która była własnością Wnioskodawcy i małżonka - była podatnikiem podatku VAT od momentu wprowadzania tego podatku w 1993 r. do zakończenia działalności w 2004 r.

Spółka powstała 26 lutego 1991 r. a zakończyła działalność w kwietniu 2004 r. (data wskazana przez Wnioskodawcę to 40.04.2004) Wnioskodawca skorygował wpis w poz. 68 tego wniosku gdyż zawierał błędną datę zakończenia 2006 r.

Prawo wieczystego użytkowania Wnioskodawca z małżonkiem nabyli jako wspólnicy spółki cywilnej, zakup sfinansowali z własnych oszczędności.

Prawo wieczystego użytkowania Wnioskodawca z małżonkiem nabyli dla potrzeb prowadzenia działalności przez spółkę cywilną.

Działka była zabudowana metalową wiatą bez fundamentów.

Działka ta w spółce była środkiem trwałym.

Stojąca tam blaszana wiata sporadycznie była wykorzystywana jako składzik - nie wykonywano tam żadnych czynności.

Od wieczystego użytkowania płacone były opłaty które uległy likwidacji w momencie przejścia na prawo własności.

Działka nie została wycofana z majątku spółki.

Spółka została rozwiązana uchwałą wspólników (Wnioskodawcy i męża) i automatycznie cały jej majątek stał się własnością Wnioskodawcy i męża.

Remanent likwidacyjny został sporządzony i przekazany do Urzędu Skarbowego - ale nie uwzględniał działki.

Cel i zamiar wejścia w posiadanie - działka była Wnioskodawcy i małżonka, zapłacona z ich oszczędności i wejście w posiadanie było automatyczne - Wnioskodawca i małżonek nie mieli żadnych planów co do jej wykorzystania.

Wnioskodawca i maż mają wspólność majątkową - działka wchodzi w jej skład.

Przyczyną przyszłej sprzedaży działki jest potrzeba pieniędzy na cele prywatne Wnioskodawcy i małżonka.

Działka ta przylega do drugiej działki (której Wnioskodawca i małżonek nie sprzedają i na której znajduje się budynek - to osobna księga wieczysta ale również własność Wnioskodawcy i małżonka) i tą drugą działkę Wnioskodawca i małżonek wynajmowali, a ponieważ działki nie są rozdzielone płotem - Wnioskodawca i małżonek wynajmowali również tą działkę i wiatę jako dodatek.

Aktualnie działka i wiata na niej nie jest używana i nie będzie używana.

Wnioskodawca i małżonek nie podejmowali żadnych działań wobec tej działki - warunki zabudowy, plan zagospodarowania itp.

Wnioskodawca i małżonek na działce tej nie robili nic od momentu jej zakupu.

Wnioskodawca nie jestem rolnikiem.

Wnioskodawca nie prowadził działalności rolniczej.

Jak Wnioskodawca napisał wyżej, Wnioskodawca i małżonek wynajmowali działkę sąsiednią i płacili ryczałt - ale VAT Wnioskodawca nie płacił.

Wnioskodawca nie prowadzi żadnych działań marketingowych.

Aby sprzedać działkę Wnioskodawca rozmawia z ludźmi o tym - Wnioskodawcy i małżonkowi nie spieszy się ze sprzedażą.

Wnioskodawca nie ogłasza się.

Działki sąsiedniej o której Wnioskodawca wspomniał, Wnioskodawca i małżonek nie zamierzają sprzedawać - innych działek na sprzedaż Wnioskodawca i małżonek nie mają.

Jako wspólnicy spółki cywilnej ze względu na trudną sytuację finansową Wnioskodawca i małżonek sprzedali dnia 01 lutego 2001 r. działkę wyodrębnioną z działki sąsiedniej (o której Wnioskodawca pisał poprzednio że jest na niej budynek) - bez VAT.

Środki uzyskane ze sprzedaży działki Wnioskodawca i małżonek przeznaczą na bieżące potrzeby i poprawę warunków życia - małżonek Wnioskodawcy ma już 84 lata a Wnioskodawca 79.

Wnioskodawca i małżonek nie sprzedali jeszcze działki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 3 lipca 2015 r.):

Czy sprzedaż działki o której mowa w tym wniosku podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z Ustawą o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 3 lipca 2015 r.), ponieważ nie prowadzi działalności polegającej na sprzedaży nieruchomości a sprzedaż działki o której mowa we wniosku jest aktem jednostkowym Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT a sprzedaż tej działki nie podlega obowiązkowi podatkowemu zgodnie z Ustawą o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wyjaśniając zakres wniosku wskazał, że oczekuje jedynie wyjaśnienia, czy sprzedaż ww. działki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

Zgodnie zatem z cyt. wyżej przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Natomiast, w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 583), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 tego Kodeksu, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Na gruncie powołanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpania dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.) (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Wskazać należy, że ustawodawca nie określił wymogów formalnych, którym odpowiadać ma podatnik, aby mógł być uznany za producenta, usługodawcę lub handlowca.

Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wspólnie z mężem jako wspólnik spółki cywilnej zakupił w 1995 działkę na użytkowanie wieczyste - fakturą VAT jako zwolnione od VAT. Następnie w 1998 użytkowanie wieczyste zostało przekształcone odpłatnie na prawo własności. W 2000 pozostali wspólnicy wypowiedzieli swoje udziały i Wnioskodawca wspólnie z mężem zostali jedynymi właścicielami spółki i działki. Ostatecznie spółka została rozwiązana w 2004 - od tego czasu Wnioskodawca z mężem są tylko zwykłymi osobami fizycznymi nie płacącymi podatku VAT.

Potem Wnioskodawca z mężem wynajmowali działkę innym podmiotom na działalność gospodarczą do końca 2014, ale teraz chcą tę działkę sprzedać.

Spółka została rozwiązana uchwałą wspólników (Wnioskodawcy i męża) i automatycznie cały jej majątek stał się własnością Wnioskodawcy i męża. Cel i zamiar wejścia w posiadanie - działka była Wnioskodawcy i małżonka, zapłacona z ich oszczędności i wejście w posiadanie było automatyczne - Wnioskodawca i małżonek nie mieli żadnych planów co do jej wykorzystania.

Jak Wnioskodawca zaznaczył, Wnioskodawca i małżonek mają wspólność majątkową - działka wchodzi w jej skład.

Z powyższego wynika zatem, że po zlikwidowaniu spółki cywilnej w 2004 r. działka mająca być przedmiotem sprzedaży była wynajmowana innym podmiotom na działalność gospodarczą do końca 2014 r.

Wnioskodawca wyjaśnił, że działka ta przylega do drugiej działki (której Wnioskodawca i małżonek nie sprzedają i na której znajduje się budynek - to osobna księga wieczysta ale również własność Wnioskodawcy i małżonka) i tą drugą działkę Wnioskodawca i małżonek wynajmowali, a ponieważ działki nie są rozdzielone płotem - Wnioskodawca i małżonek wynajmowali również tę działkę i wiatę jako dodatek.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ww. ustawy Kodeks cywilny regulujące kwestie najmu.

W myśl art. 659 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z powyższego wynika, że najem wypełnia definicję działalności gospodarczej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

W rozumieniu wyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług najmu nieruchomości jest działalnością gospodarczą, a podmiot wykonujący te czynności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach określonych w przepisach regulujących ten podatek.

Jeśli zatem Wnioskodawca był stroną umowy najmu (działka wchodzi w skład wspólności majątkowej małżeńskiej), zaś najem obejmował również przedmiotową działkę, wówczas uznać należy, że w niniejszej sprawie ww. działka była związana z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT tj. z najmem.

Podkreślenia wymaga również, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht). Ww. orzeczenie dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystywał posiadanych działek do celów osobistych.

Również w wyroku z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, TSUE stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie występuje, bowiem treść wniosku w żaden sposób nie wskazuje, aby Wnioskodawca przedmiotową działkę wykorzystywał dla własnych celów osobistych w którymkolwiek okresie jej posiadania. Wprost przeciwnie, działka zabudowana wiatą nie została nabyta dla celów prywatnych Wnioskodawcy (lecz na potrzeby prowadzenia działalności przez spółkę cywilną), działka ta była przez Wnioskodawcę wynajmowana innym podmiotom na działalność gospodarczą do końca 2014 r., aktualnie działka i wiata nie jest używana i nie będzie używana - a zatem Wnioskodawca obecnie też nie wykorzystuje jej do swoich celów prywatnych. Tym samym stwierdzić należy, nie mamy do czynienia z majątkiem wykorzystywanym dla celów osobistych Wnioskodawcy.

Przedstawione we wniosku okoliczności sprawy nie wskazują zatem, aby planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działki miała nastąpić w ramach zarządu swoim majątkiem prywatnym, wręcz przeciwnie przedmiotem sprzedaży będzie majątek wykorzystywany do działalności gospodarczej w postaci najmu.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące przepisy prawa uznać należy, że zamierzona przez Wnioskodawcę dostawa przedmiotowej działki będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż majątek ten stanowi majątek, który był wykorzystywany dla celów zarobkowych w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (najem). Zatem w odniesieniu do tej dostawy Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że nie jest podatnikiem VAT a sprzedaż tej działki nie podlega obowiązkowi podatkowemu zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi wyłącznie rozstrzygnięcie dla Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), zatem interpretację wydać można na rzecz jednej osoby fizycznej, a nie dla małżonków. Jeżeli małżonek Wnioskodawcy jest zainteresowany uzyskaniem dla siebie interpretacji indywidualnej, powinien złożyć odrębny wniosek, przedstawić właściwy dla siebie stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), pytanie oraz własne stanowisko w sprawie, jak również wnieść odrębną opłatę.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

To zatem Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku, gdy przedstawiony w uzupełnieniu wniosku opis zdarzenia przyszłego jest odmienny niż stan rzeczywisty, niniejsza interpretacja traci ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach