Interpretacja indywidualna z dnia 27.10.2011, sygn. IPTPP2/443-375/11-4/JS, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Temat interpretacji

Sprzedaż nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Skarbu Państwa na rzecz jej dotychczasowego użytkownika wieczystego nie będzie stanowić dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2011 r. (data wpływu 21 lipca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 października 2011 r. (data wpływu 14 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 października 2011 r. (data wpływu 14 października 2011 r.) o doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Skarb Państwa realizuje wniosek użytkownika wieczystego i proceduje na podstawie art. 32 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej. Zgodnie z treścią powołanego wyżej artykułu nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu. Naniesienia na gruncie stanowią na podstawie przepisów szczególnych odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 kc). Sprzedaż prawa własności jest czynnością cywilnoprawną podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów. W myśl art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami sprzedaż prawa własności dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu odbywa się w drodze bezprzetargowej. Nawiązując do treści art. 32 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dniem zawarcia umowy z mocy prawa wygasa uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 kc nie stosuje się, co oznacza, że pozostają w mocy obciążenia ustanowione na użytkowaniu wieczystym. Użytkownikowi wieczystemu nie przysługuje roszczenie z art. 64 kc o zobowiązanie przez sąd właściciela (w tym przypadku Skarb Państwa) do złożenia oświadczenia woli o sprzedaży nieruchomości. W omawianej sprawie Skarb Państwa poinformował Wnioskodawcę o dokonanej wycenie prawa własności i prawa użytkowania wieczystego, jak również o fakcie, iż przedmiotowa transakcja jest opodatkowana podatkiem VAT w wysokości 23%.

W ocenie Skarbu Państwa następuje wydanie towaru, gdyż użytkownik wieczysty nie posiada tego prawa. Zapisane jest to także w akcie notarialnym. W odpowiedzi użytkownik wieczysty poinformował, iż akceptuje cenę prawa własności stanowiącej różnicę pomiędzy prawem własności a prawem użytkowania wieczystego, natomiast podniósł, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa unijnego, w tym VI Dyrektywy o VAT oraz orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości sprzedaż prawa własności gruntu dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W swoim wystąpieniu załączył prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie z dnia 27 stycznia 2011 roku. Z uzasadnienia tego wyroku - ostatni akapit - wynika, iż zdaniem Sądu ustanowienie wieczystego użytkowania było dostawą w rozumieniu przepisów o VAT. Z tą bowiem chwilą podmiot ten otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością, jak gdyby był jej właścicielem. Zatem sprzedaż nieruchomości, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości, nie może być traktowana jako ponowna dostawa tego samego towaru między stronami, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 12 października 2011 r. (data wpływu 14 października 2011 r.) Wnioskodawca wskazał, iż:

1. zaistniały stan faktyczny przedstawiony we wniosku dotyczy bezpośrednio sfery praw i obowiązków podatkowych Wnioskodawcy Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezydenta Miasta pełniącego funkcję starosty.
2. zgodnie z przepisami części V załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 sierpnia 1998 r. w sprawie utworzenia powiatów (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 103, poz. 652 ze zm.) oraz art. 91 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 ze zm.), Wnioskodawca jest miastem na prawach powiatu.

W mieście, gdzie nie wyodrębniono struktur powiatowych, organ gminy (w tym wypadku Prezydent Miasta) wykonuje zadania starosty - zgodnie z art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym.

Jednocześnie stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, przy czym zgodnie z art. 4 pkt 9b¹ tej ustawy przez starostę należy rozumieć prezydenta miasta na prawach powiatu.

Jak wynika z powyższego, Prezydent Miasta (pełniący funkcję starosty) pozostaje organem reprezentującym Skarb Państwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wobec takiego stanowiska sądu i użytkownika wieczystego, sprzedaż prawa własności nieruchomości gruntowej (naniesienia są własnością użytkownika wieczystego), stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prawa własności jest czynnością cywilnoprawną podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatna dostawa towarów. Tak do tej pory w interpretacjach podatkowych jest to traktowane. W myśl art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami, sprzedaż prawa własności dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu odbywa się w drodze bezprzetargowej. Nawiązując do treści art. 32 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z dniem zawarcia umowy, z mocy prawa wygasa uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 kc nie stosuje się, co oznacza, że pozostają w mocy obciążenia ustanowione na użytkowaniu wieczystym. Użytkownikowi wieczystemu nie przysługuje roszczenie z art. 64 kc o zobowiązanie przez sąd właściciela (w tym przypadku Skarb Państwa) do złożenia oświadczenia woli o sprzedaży nieruchomości. Użytkownik wieczysty nie włada rzeczą jak właściciel, gdyż nim nie jest.

Użytkowanie wieczyste, będąc prawem na rzeczy cudzej różni się istotnie od ograniczonych praw rzeczowych. Stanowi ogniwo pośrednie między własnością a ograniczonymi prawami rzeczowymi.

Według Wnioskodawcy za przyjęciem tego poglądu przemawiają:

1. ukształtowanie uprawnień użytkownika wieczystego na podobieństwo uprawnień właściciela,
2. stosunki między użytkownikiem wieczystym a właścicielem gruntu regulowane są umową o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste,
3. umiejscowienie w Kodeksie cywilnym przepisów o użytkowaniu wieczystym pomiędzy własnością a ograniczonymi prawami rzeczowymi.

Przyjmując argumentację Sądu w wyroku z dnia 27 stycznia 2011 r. w sprawie należałoby przyjąć, iż sprzedaż prawa własności odbywająca się na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami byłaby traktowana w dwojaki sposób. Jeżeli następowałaby na rzecz użytkownika wieczystego nie podlegałaby opodatkowaniu, a jeżeli odbywałaby się na rzecz innych podmiotów - podlegałaby opodatkowaniu. Zdaniem Wnioskodawcy brak jest podstaw do takiego traktowania tego samego przedmiotu sprzedaży.

Dodatkowo Zainteresowany nadmienia, że Naczelny Sąd Administracyjny w swojej uchwale z dnia 8 stycznia 2007 r. w sprawie (uchwała dotyczyła opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat rocznych) odniósł się w uzasadnieniu do samego użytkowania wieczystego i kwestii, czy jest to dostawa czy usługa. Sąd zważył, iż na tle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należałoby w obecnym stanie prawnym opowiedzieć się za uznaniem użytkowania wieczystego za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 omawianej ustawy, co jest również istotne dla momentu powstania obowiązku podatkowego oraz podstawy opodatkowania. Trudno bowiem kwalifikować to prawo jako dostawę towaru, skoro przedmiotem stanowienia (obrotu) w tym wypadku nie jest sama rzecz (grunt) jako towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 tej ustawy, lecz prawo rzeczowe do tego gruntu niebędące własnością, które daje nabywcy uprawnienie do korzystania z gruntu i do rozporządzania tym prawem, ale nie bezpośrednio gruntem. Jeżeli więc mamy do czynienia z przeniesieniem (ustanowieniem) prawa do rozporządzania użytkowaniem wieczystym, a więc prawem rzeczowym na nieruchomości, które w ustawie o podatku od towarów i usług nie zostało uznane za rzecz, do czego upoważniał art. 5 ust. 3 lit. b VI Dyrektywy, ustanowienia tego prawa - mimo że w ujęciu ekonomicznym dysponowanie tym prawem do gruntu umożliwia użytkownikowi wieczystemu realizację uprawnień bardzo zbliżonych do właścicielskich - nie można uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, a tym samym należy je kwalifikować jako świadczenie usług.

W ocenie Wnioskodawcy wykładnia przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, dokonana z uwzględnieniem art. 5 VI Dyrektywy, pozwala na stwierdzenie, że skoro VI Dyrektywa nie zalicza praw rzeczowych, dających uprawnionemu prawo do korzystania z nieruchomości (art. 5 ust. 3 lit. b), a takim jest prawo użytkowania wieczystego gruntu, do kategorii dóbr materialnych (rzeczy), upoważniając jedynie Państwa Członkowskie do uznania ich za takowe, brak skorzystania z tego uprawnienia przez Państwo polskie w ustawie o podatku od towarów i usług w odniesieniu do prawa użytkowania wieczystego gruntu nie pozwala na uznanie, że możliwość rozporządzania tym prawem przez użytkownika wieczystego (jak również dalszego jego przenoszenia) jest równoznaczna z przeniesieniem prawa do rozporządzania rzeczą w rozumieniu art. 5 ust. 1 tej ustawy, skoro prawo to nie jest rzeczą w jej rozumieniu".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jak również oddanie gruntu w użytkowanie stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, iż przepis art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie dostawa towarów nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel należy zaznaczyć, iż dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawo własności. Należy ponadto wskazać, iż czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie dostawa towarów oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, ustawodawca uznał, iż oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Na podstawie art. 31 tej ustawy, oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń.

Zgodnie z zapisami art. 32 ust. 1 powyższej ustawy, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

Stosownie do ust. 1a cyt. artykułu, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody ().

Według ust. 2 tego artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego (...).

W myśl art. 37 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459 ze zm.), decyzję o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości wydaje:

1. starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej w przypadku nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, w tym również nieruchomości, w stosunku do których prawo własności Skarbu Państwa wykonują inne państwowe osoby prawne;
2. wójt, burmistrz, prezydent miasta, zarząd powiatu albo zarząd województwa odpowiednio w przypadku nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego.

Stosowanie do brzmienie art. 4 ust. 1 tej ustawy, osoba, na rzecz której zostało przekształcone prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, jest obowiązana do uiszczenia dotychczasowemu właścicielowi opłaty z tytułu tego przekształcenia, z zastrzeżeniem art. 5.

Natomiast na podstawie ust. 2 tego artykułu, w decyzji () właściwy organ ustala opłatę z tytułu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Do ustalenia tej opłaty stosuje się odpowiednio przepisy art. 67 ust. 3a i art. 69 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Na podstawie art. 67 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, cenę nieruchomości ustala się na podstawie jej wartości.

Na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży (art. 69 tej ustawy).

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Prezydent Miasta (wykonujący zadania starosty) pozostaje organem reprezentującym Skarb Państwa. A zatem, Skarb Państwa poinformował Wnioskodawcę o dokonanej wycenie prawa własności i prawa użytkowania wieczystego, jak również o fakcie, iż przedmiotowa transakcja jest opodatkowana podatkiem VAT w wysokości 23%. W ocenie Skarbu Państwa następuje wydanie towaru, gdyż użytkownik wieczysty nie posiada tego prawa. Zapisane jest to także w akcie notarialnym. W odpowiedzi użytkownik wieczysty poinformował, iż akceptuje cenę prawa własności stanowiącej różnicę pomiędzy prawem własności a prawem użytkowania wieczystego, natomiast podniósł, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa unijnego, w tym VI Dyrektywy o VAT oraz orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości sprzedaż prawa własności gruntu dotychczasowemu użytkownikowi wieczystemu nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy uznania sprzedaży prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy należy wskazać, że oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, z tą bowiem chwilą użytkownicy otrzymali prawo do faktycznego dysponowania nieruchomościami, jak gdyby byli jej właścicielami. Zatem zbycie tych nieruchomości gruntowych, będące w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności gruntu, nie może być traktowane jako ponowna dostawa tego samego towaru między tymi samymi stronami, gdyż nie będzie spełniać dyspozycji art. 7 ust. 1 ustawy. Stanowi bowiem jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na władztwo do rzeczy, które użytkownicy wieczyści uzyskali już w dacie oddania im gruntów w użytkowanie wieczyste.

Zatem oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste stanowiło dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, z tą bowiem chwilą użytkownicy otrzymali prawo do faktycznego dysponowania nieruchomościami, jak gdyby byli jej właścicielami. Tak więc zbycie tych nieruchomości gruntowych, będące w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności gruntu, nie może być traktowane jako ponowna dostawa tego samego towaru między tymi samymi stronami, gdyż nie będzie spełniać dyspozycji art. 7 ust. 1 ustawy, a tym samym nie będzie świadczeniem usług na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy. Stanowi bowiem jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na władztwo do rzeczy, które użytkownicy wieczyści uzyskali już w dacie oddania im gruntów w użytkowanie wieczyste.

Reasumując, sprzedaż nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Skarbu Państwa na rzecz jej dotychczasowego użytkownika wieczystego nie będzie stanowić dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego.

Inne kwestie przedstawione w opisanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi