Temat interpretacji
Czy sprzedając działki Wnioskodawca będzie musiał zapłacić podatek VAT.
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2012 r. (data wpływu 20 sierpnia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 października 2012 r. wg daty nadania (data wpływu 19 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 20 sierpnia 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.
Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 października 2012 r. wg daty nadania poprzez doprecyzowanie przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
W czerwcu 2012 r. Wnioskodawca kupił grunt budowlany z możliwością zabudowy mieszkaniowej o powierzchni 5.322 m2. Na tej działce planuje wybudować dom (budynek mieszkalny). Aktualnie projektant budowlany jest w trakcie uzyskiwania pozwolenia na budowę. Podczas ostatniego roku banki znacznie zaostrzyły wymagania aby uzyskać kredyt, a więc Zainteresowany postanowił z reszty działki wydzielić mniejsze działki i je sprzedać. Uzyskane pieniądze chciałby Wnioskodawca przeznaczyć na budowę. Przy sprzedaży przedmiotowych działek chciałby skorzystać z pomocy lokalnego agenta nieruchomości, gdyż sam nie dysponuje wolnym czasem. Agent powiedział Wnioskodawcy, iż może on podzielić grunt na 6 działek. Zainteresowany wskazał również, że nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej.
W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, iż nigdy nie wynajmował, nie wydzierżawiał i udostępniał gruntu. Nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych na sprzedaż. Nie dokonywał wcześniej sprzedaży gruntów. Wszystkie czynności związane ze sprzedażą gruntu Zainteresowany chce przekazać swojemu lokalnemu pośrednikowi bo nie ma wiedzy i czasu. Nie wyklucza, że pośrednik uzna za stosowne reklamowanie lub ogłaszanie w lokalnej prasie tej nieruchomości. Obecnie Wnioskodawca nie ma środków na wykonanie uzbrojenia, jednak w przyszłości planuje podłączyć swój dom do mediów. Nadto Zainteresowany wskazał, iż nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy sprzedając działki Wnioskodawca będzie musiał zapłacić podatek VAT...
Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży działek nie powinien zapłacić podatku VAT albowiem nie prowadzi działalności gospodarczej. Działkę kupił jako majątek osobisty. Nie podejmował starań w zakresie samodzielnej sprzedaży, chce w tym zakresie skorzystać z pomocy agenta nieruchomości, gdyż sam nie posiada wystarczającej wiedzy i umiejętności. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży są potrzebne Zainteresowanemu na ukończenie budowy domu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().
Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Z kolei w myśl art. 46 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.
Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów (w tym przypadku gruntów) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.
Niezbędnym do uznania dostawy towarów za działalność gospodarczą jest, aby w momencie jej dokonania podatnik miał zamiar dokonywać czynności wielokrotnie. Jeżeli podmiot dokonuje sprzedaży gruntu przeznaczonego pod zabudowę, a okoliczności nie wskazują, że czynności te wykonywane są z zamiarem, ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, to nie można stwierdzić, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.
Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.
W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą również zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.
W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również, czy w celu dokonania sprzedaży działek podatnik podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu ww. przepisu, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż bowiem nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., jako że jedynym przychodem z tytułu takich transakcji może być zysk ze sprzedaży.
Ponadto jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.
W celu wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności, należy sięgnąć do zapisów prawa cywilnego, tj. powołanej wcześniej ustawy Kodeks cywilny.
I tak, zgodnie z art. 140 ww. Kodeksu cywilnego, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.
Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 Kodeksu cywilnego uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego () (Edward Gniewek Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 Kodeksu cywilnego).
Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, iż dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w czerwcu 2012 r. kupił grunt budowlany z możliwością zabudowy mieszkaniowej o powierzchni 5.322 m2. Na tej działce planuje wybudować dom (budynek mieszkalny). Aktualnie projektant budowlany jest w trakcie uzyskiwania pozwolenia na budowę. Podczas ostatniego roku banki znacznie zaostrzyły wymagania aby uzyskać kredyt, dlatego też Zainteresowany postanowił z reszty działki wydzielić mniejsze działki i je sprzedać. Wnioskodawca może podzielić grunt na 6 działek. Uzyskane pieniądze chciałby przeznaczyć na budowę domu. Przy sprzedaży przedmiotowych działek Zainteresowany zamierza skorzystać z pomocy lokalnego agenta nieruchomości, gdyż sam nie dysponuje wolnym czasem. Nadto Wnioskodawca wskazał, że nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej. Nigdy nie wynajmował, nie wydzierżawiał i nie udostępniał gruntu. Nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych na sprzedaż. Nie dokonywał wcześniej sprzedaży gruntów. Wszystkie czynności związane ze sprzedażą gruntu Zainteresowany chce przekazać swojemu lokalnemu pośrednikowi bo nie ma czasu i wiedzy w tym zakresie. Nie wyklucza, że pośrednik uzna za stosowne reklamowanie lub ogłaszanie w lokalnej prasie tej nieruchomości. Obecnie Wnioskodawca nie ma środków na wykonanie uzbrojenia, jednak w przyszłości planuje podłączyć swój dom do mediów. Zainteresowany wskazał, iż nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.
W przedmiotowej sprawie uznać należy, iż Wnioskodawca sprzedając działki powstałe wskutek planowanego podziału nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Bowiem jak wskazał Wnioskodawca przedmiotowe grunty nigdy nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani żadnej innej umowy o podobnym charakterze. Ponadto z opisu sprawy nie wynika, że Wnioskodawca ponosił jakichkolwiek nakłady (ogrodzenie, uzbrojenie w media, ogłoszenia sprzedaży itp.) w celu przygotowania przedmiotowej nieruchomości do sprzedaży. Zatem, zbywając część nieruchomości - działki powstałe wskutek podziału Wnioskodawca korzystać będzie z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.
Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę działek nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wobec powyższego, Zainteresowany, w związku z dostawą przedmiotowych działek będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie będzie wypełniał przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie będzie występował w roli podatnika podatku od towarów i usług w stosunku do tej czynności. W konsekwencji nie będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku VAT od sprzedaży ww. działek budowlanych.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Jednocześnie zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.
W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.
Wniosek ORD-IN
Treść w pliku PDF 160 kB
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi