Zdaniem Wnioskodawcy:

Ponieważ ww. transakcje Spółka dokonała po raz pierwszy A w listopadzie 2011, B - w grudniu 2011, a w dniu składania wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji rozliczenie VAT za wspomniane miesiące jeszcze nie było zrobione, Spółka zamierza ww. transakcje traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną 0% stawką VAT po spełnieniu wymogów art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka uważa, że na fakturze należy umieszczać nr identyfikacji podatkowej dla transakcji wewnątrzwspólnotowych firmy, która jest adresatem faktury, a nie firmy, do której fizycznie jest bezpośrednio transportowany towar.

Spółka uważa, że dla spełnienia wymogów art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług firma, która jest adresatem faktury, powinna dokonywać potwierdzeń przyjęcia towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Z kolei stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Na podstawie ust. 2 tego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Natomiast ust. 6 cyt. artykułu stanowi, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Z treści powołanych wyżej regulacji należy wnioskować, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów ma miejsce, gdy łącznie zostają spełnione następujące warunki:

• wywóz towarów dokonywany jest z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego,
• wywóz dokonywany jest w wyniku przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel,
• nabywcą towarów jest podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (bez względu z jakiego państwa pochodzi),
• dostawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W myśl ust. 3 cyt. artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
   - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W świetle art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty wymienione w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z ww. warunków, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Podsumowując, powyższe uregulowania pozwalają zastosować stawkę podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przy spełnieniu warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, w szczególności posiadania dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy.

Z wniosku wynika, że Spółka dokonała dostawy towarów dla klienta z Włoch zarejestrowanego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Bezpośrednim odbiorcą towarów dostawy zrealizowanej w listopadzie 2011 r. była we Włoszech firma inna niż nabywca, natomiast dostawy zrealizowanej w grudniu 2011 r. firma w Hiszpanii. Przy czym odbiorca towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wskazany przez nabywcę i Spółka posiada stosowne dokumenty to poświadczające. Wątpliwości Spółki dotyczą prawidłowości zastosowania stawki 0% dla opisanych dostaw po spełnieniu warunków, o których mowa w art. 42 ustawy.

Powyższe okoliczności wskazują, że Spółka sprzedaje towary dla kontrahenta włoskiego zarejestrowanego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych wskazującego jako odbiorcę tychże towarów inną firmę jedną na terytorium Włoch, drugą na terytorium Hiszpanii. Spółka wskazuje na spełnienie warunków dostawy, o których mowa w art. 42 ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro spełnione zostały warunki wymienione w art. 42 ustawy, towar został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony odbiorcy wskazanego przez nabywcę a Spółka jest w posiadaniu dokumentów potwierdzających te okoliczności, to jest Ona uprawniona do zastosowania 0% stawki podatku przy transakcjach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów opisanych we wniosku.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W oparciu o art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie powyższej delegacji zawartej w powołanym przepisie, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.).

Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11.

Stosownie do ust. 10 cytowanego przepisu w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów faktura stwierdzająca tę dostawę powinna zawierać numer podatnika dokonującego dostawy, o którym mowa w art. 97 ust. 10 ustawy, oraz właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

W związku z powyższym, faktura dokumentująca wewnątrzwspólnotową dostawę winna zawierać m.in. dane nabywcy, w tym imiona i nazwiska lub nazwę bądź nazwę skróconą nabywcy oraz jego adres a także właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Należy zauważyć, iż przepisy regulujące zasady wystawiania faktur nie odnoszą się do odbiorcy towaru, którego sprzedaż dokumentuje faktura wystawiona przez sprzedawcę. W takim przypadku należy uznać, iż dane odbiorcy towaru nie są istotne jako element faktury dla celu podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwość Spółki dokonującej wewnątrzwspólnotej dostawy towarów na rzecz kontrahenta z Włoch budzi umieszczenie na fakturze danych odbiorcy towaru w sytuacji kiedy nie jest nim nabywca towaru.

Odnosząc przedstawiony problem do przytoczonych przepisów w tym zakresie wskazać należy, iż wystawiona przez Spółkę faktura dokumentującej przedmiotowe dostawy obowiązana jest zawierać przede wszystkim dane Spółki jako dostawcy oraz dane nabywcy, w rozpatrywanej sprawie kontrahenta włoskiego, w szczególności jego imiona i nazwiska lub nazwę bądź nazwę skróconą, jego adres oraz właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Reasumując, w sytuacji gdy nabywcą towaru jest kontrahent z Włoch a towar transportowany jest do innego odbiorcy, Spółka jest zobowiązana na fakturze podać dane nabywcy, w tym numer identyfikacji podatkowej dla transakcji wspólnotowych nadanych przez kraj kontrahenta.

Mając na uwadze powyższe za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 2.

Ad. 3.

Jak wskazuje przeprowadzona wyżej analiza prawna, dla zastosowania 0% stawki podatku dla wewnątrzwspónotowej dostawy towarów niezbędne jest spełnienie warunków, o których mowa w art. 42 ustawy. Spełnienie tych warunków ma potwierdzać, iż faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

W szczególności dotyczy to sytuacji gdy towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - art. 42 ust. 1 ustawy. Ważne jest to, aby podmiot zamierzający korzystać z preferencji podatkowej był w posiadaniu dokumentów, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do nabywcy w innym państwie członkowskim.

Granice swobody umów zostały określone w art. 3531 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), na podstawie którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Na mocy art. 95 kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

Wobec powyższego strony mogą kształtować dowolnie stosunki prawne, w tym wyznaczać przedstawiciela, który działaniem w granicach udzielonego umocowania wywołuje skutki dla reprezentowanego. Jednakże należy zauważyć, iż wyznaczenie przedstawiciela do określonego działania nie powoduje, że taka czynność wykonana przez reprezentowanego jest nieważna czy nieskuteczna.

W rozpatrywanej sprawie Spółka zawarła umowę na dostawę towarów dla klienta z Włoch, który jako odbiorcę wskazał inny podmiot na terytorium Wspólnoty. W takich okolicznościach wskazany przez nabywcę odbiorca działa w imieniu nabywcy. Zatem odbiór towaru dostarczonego przez Spółkę w umówione miejsce w ramach realizowanej dostawy wynikającej z zawartej umowy jest wykonaniem kontraktu. Działanie umocowanego odbiorcy jest czynnością równoważną z działaniem nabywcy. Wobec tego otrzymanie towaru przez odbiorcę działającego w imieniu nabywcy jest tożsame z doręczeniem towaru nabywcy.

Wątpliwości Spółki dotyczą tego, który podmiot (nabywca czy odbiorca) powinien dokonać potwierdzenia przyjęcia towaru dla spełnienia wymogów określonych w art. 42 ustawy.

Odnosząc się do tychże wątpliwości należy zauważyć, iż dla spełnienia wymagań wymienionych w art. 42 ustawy niezbędne jest aby towar opuścił terytorium kraju dostawy i został dostarczony nabywcy. Działalnie odbiorcy umocowanego przez nabywcę do odbioru w jego imieniu towaru dostarczonego w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy nie jest sprzeczne z zapisami art. 42 ustawy, bowiem Spółka posiada stosowne dokumenty poświadczające wolę nabywcy na działanie odbiorcy w jego imieniu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i obowiązujące w tym zakresie przepisy należy stwierdzić, że dla spełnienia obowiązków wynikających z art. 42 ustawy w przedstawionych okolicznościach nie jest koniecznym, aby towar został przyjęty przez nabywcę, skoro z zawartej umowy wynika, iż nabywca wyznaczył do działania w swoim imieniu odbiorcę. Zatem odbiorca jest podmiotem wyznaczonym do odbioru towaru i dokonanie potwierdzenia przyjęcia towaru przez odbiorcę jest tożsame z dostarczeniem towaru poza terytorium kraju i tym samym spełnieniem wymogu wynikającego z art. 42 ustawy. Jednocześnie należy zauważyć, iż przyjęcie towaru przez nabywcę w tym przypadku również nie jest sprzeczne z art. 42 ustawy, skoro w każdym przypadku towar opuścił terytorium kraju i został dostarczony w sposób zgodny z umową. Wobec tego dla celów podatku od towarów i usług nie ma znaczenia który z podmiotów potwierdzi przyjęcie towaru.

Wobec tego stanowisko Spółki, iż dla spełnienia wymogów art. 42 ustawy nabywca powinien dokonać potwierdzić przyjęcie towaru jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy przedstawionego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz wystawienia faktury. Natomiast w zakresie opodatkowania organizacji imprezy okolicznościowej i prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego a także podatku dochodowego od osób prawnych zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Niniejsza interpretacja dotyczy przedstawionego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie. Natomiast a także podatku dochodowego od osób prawnych została rozstrzygnięta odrębnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 577 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie