Interpretacja indywidualna z dnia 11.06.2012, sygn. IPTPP2/443-241/12-2/AW, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Temat interpretacji

Czynności wykonywane przez Wnioskodawczynię, nie są usługami udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych. Nie mieszczą się również w zakresie pojęcia pośrednictwa nakreślonego orzeczeniami TSUE. Wykonywane przez Wnioskodawczynię czynności są czynnościami technicznymi obejmującymi jedynie poinformowanie klienta o usługach kredytowych czy leasingowych świadczonych przez instytucję finansową Jak wskazała Wnioskodawczyni, nie uczestniczy Ona w przygotowaniu wniosku leasingowego czy kredytowego, nie uczestniczy także w analizie dokumentów, jedynie poleca instytucję finansową. Przedmiotowe czynności, w zamian za które Wnioskodawczyni otrzymuje prowizję nie zmierzają do zawarcia umowy kredytowej czy leasingowej, lecz stanowią jej odrębny element, poboczny względem usługi pośrednictwa. Tym samym nie korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy i zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 14 ustawy. W konsekwencji ww. czynności są opodatkowane podatkiem VAT przy zastosowaniu stawki podstawowej 23%.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2012 r. (data wpływu 16 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymywanej prowizji podatkiem VAT jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymywanej prowizji podatkiem VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą. W ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży maszyn i akcesoriów rolniczych. Wnioskodawczyni współpracuje z instytucją finansową. Współpraca ta polega na informowaniu klientów zainteresowanych zakupem w jej firmie maszyn rolniczych, iż instytucja finansowa świadczy w ramach leasingu lub kredytu usługi finansowania zakupu maszyn. Współpraca de facto polega na poleceniu klientowi instytucji finansowej., w zamian za polecenie klientom usług instytucji finansowej, kiedy klient skorzysta z usługi leasingu lub kredytu Wnioskodawczyni otrzymuje prowizję. Prowizja jest wynagrodzeniem za doprowadzenie do transakcji pomiędzy klientem kupującym maszynę rolniczą, a instytucją finansową.

Współpraca pomiędzy Wnioskodawczynią i instytucją finansową realizowana jest w oparciu o ustne porozumienie, pomiędzy stronami nie obowiązuje jakakolwiek wiążąca umowa pisemna. Prowizja wypłacana jest na podstawie faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawczynię. Faktura VAT wystawiana jest nieregularnie w zależności od sytuacji czy prowizja jest należna czy też nie. Wnioskodawczyni wystawiając fakturę podaje kwotę netto prowizji doliczając 23% podatek VAT, niestety instytucja finansowa odmawia zapłaty podatku VAT i kwestionuje prawidłowość wystawienia faktury uważając, że pośrednictwo Wnioskodawczyni które polega jedynie na poinformowaniu klienta o usługach instytucji finansowej i skierowaniu klienta do tej instytucji powinno być traktowane jako usługa finansowa zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT. Wnioskodawczyni nie podziela tego poglądu, ponieważ otrzymywaną prowizję traktuje jako swoisty rodzaj wynagrodzenia i z tych względów oblicza należny podatek VAT. W ocenie Wnioskodawczyni prowizja nie korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy postępowanie Wnioskodawczyni jako podatnika podatku od towarów i usług, polegające na doliczaniu do otrzymywanej prowizji (wynagrodzenia) podatku VAT stawka 23% - jest właściwe...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanym stanie faktycznym doliczanie podatku VAT do prowizji jest działaniem prawidłowym. W ocenie Wnioskodawczyni samo polecenie klientowi usług instytucji finansowej nie jest usługą finansową zwolnioną z VAT. Stanowisko Wnioskodawczyni jest tym bardziej uzasadnione, ponieważ Wnioskodawczyni nie uczestniczy w przygotowaniu wniosku leasingowego czy kredytowego, nie uczestniczy także w analizie dokumentów, jedynie poleca instytucję finansową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku, a nawet zwolnień od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy).

Natomiast w myśl art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zgodnie zaś z ust. 15 art. 43 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Stosownie do treści przepisu art. 135 (1) (b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, wyraźnie wynika, iż intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, iż wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), gdzie Trybunał stwierdził iż zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem. Konkludując można stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci w przedmiotowej sytuacji przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem pośrednictwa warto w tym celu odnieść się do wyroku w sprawie sygn. C-453/05 gdzie TSUE stwierdził, że pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.

Natomiast w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa negocjacje, w kontekście art. 13B(d)(5), odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której dokonuje sprzedaży maszyn i akcesoriów rolniczych. Wnioskodawczyni współpracuje z instytucją finansową. Współpraca ta polega na informowaniu klientów zainteresowanych zakupem w jej firmie maszyn rolniczych, iż instytucja finansowa. świadczy w ramach leasingu lub kredytu usługi finansowania zakupu maszyn. Współpraca de facto polega na poleceniu klientowi instytucji finansowej , w zamian za polecenie klientom usług instytucji finansowej, kiedy klient skorzysta z usługi leasingu lub kredytu Wnioskodawczyni otrzymuje prowizję. Prowizja jest wynagrodzeniem za doprowadzenie do transakcji pomiędzy klientem kupującym maszynę rolniczą, a instytucją finansową.

Współpraca pomiędzy Wnioskodawczynią i instytucją finansową realizowana jest w oparciu o ustne porozumienie, pomiędzy stronami nie obowiązuje jakakolwiek wiążąca umowa pisemna. Prowizja wypłacana jest na podstawie faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawczynię. Faktura VAT wystawiana jest nieregularnie w zależności od sytuacji czy prowizja jest należna czy też nie. Wnioskodawczyni wystawiając fakturę podaje kwotę netto prowizji doliczając 23% podatek VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawczynię, nie są usługami udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych. Nie mieszczą się również w zakresie pojęcia pośrednictwa nakreślonego orzeczeniami TSUE. Wykonywane przez Wnioskodawczynię czynności są czynnościami technicznymi obejmującymi jedynie poinformowanie klienta o usługach kredytowych czy leasingowych świadczonych przez instytucję finansową Jak wskazała Wnioskodawczyni, nie uczestniczy Ona w przygotowaniu wniosku leasingowego czy kredytowego, nie uczestniczy także w analizie dokumentów, jedynie poleca instytucję finansową. Przedmiotowe czynności, w zamian za które Wnioskodawczyni otrzymuje prowizję nie zmierzają do zawarcia umowy kredytowej czy leasingowej, lecz stanowią jej odrębny element, poboczny względem usługi pośrednictwa. Tym samym nie korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy i zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 14 ustawy. W konsekwencji ww. czynności są opodatkowane podatkiem VAT przy zastosowaniu stawki podstawowej 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 190 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi