w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 08.02.2017, sygn. 146-IPPP3.4512.898.2016.2.ISZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2017, poz. 201) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 24 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 17 stycznia 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych niezabudowanych.

Wniosek uzupełniony został w dniu 24 stycznia 2017 r., (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) na wezwanie Organu z dnia 17 stycznia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W 2000 roku Wnioskodawczyni kupiła, do swojego majątku osobistego, udział w niezabudowanej nieruchomości rolnej, o obszarze 19.780m.kw., w udziale 3/10, oznaczonej w ewidencji jako działki o nr 2 i 22, od spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego.

W styczniu 2004 roku właściciele przedmiotowej nieruchomości dokonali częściowego zniesienia współwłasności działki 22 w ten sposób że Wnioskodawczyni stała się właścicielką działki nr 22/7 o obszarze 1,161m.kw., działki 22/6 o obszarze 1,063 m.kw. w całości oraz współwłaścicielką części działki nr 22/3 o obszarze 1,532m.kw. w udziale 556/1532 części. W tym samym roku Wnioskodawczyni sprzedała swój udział w części działki nr 22/3.

W roku 2006 Wnioskodawczyni sprzedała swój udział w działce nr 2. Sprzedaż tej działki ze względu na obowiązujące w tamtym okresie interpretacje podatkowe z ostrożności została objęta podatkiem VAT.

Na dzień złożenia wniosku o udzielenie interpretacji podatkowej Wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości gruntowej składającej się z dwóch działek o nr 27/7 i 22/6 o łącznej powierzchni 0,2224ha.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działki mają przeznaczenie budowlane.

Nieruchomość, której dotyczy wniosek o wydanie interpretacji podatkowej Wnioskodawczyni zawsze traktowała jako inwestycję prywatną. Poniesione koszty związane z jej utrzymaniem nigdy nie były zaliczane do kosztów podatkowych, a podatek VAT od tych zakupów nigdy nie był odliczany. Wnioskodawczyni nabyła przedmiotową nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego. Na sprzedaż nie była wystawiona faktura VAT. Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem w/w nieruchomości. Wskazany grunt nigdy nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Nie był także udostępniany osobom trzecim na podstawie umowy najmu dzierżawy, użyczenia lub innej umowy o podobnym charakterze.

Wnioskodawczyni w swoim majątku prywatnym posiada kilka nieruchomości (zabudowanych i niezabudowanych), odziedziczonych lub zakupionych w celu prowadzenia działalności rolniczej lub w celach zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych swoich i swoich dzieci. Dwie z nieruchomości - mieszkanie oraz nieruchomość gruntową zabudowaną użycza osobom trzecim na podstawie umowy najmu.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność rolniczą.

Wnioskodawczyni jest płatnikiem podatku od towarów i usług VAT (jako rolnik i wynajmujący mieszkanie).

Obecnie Wnioskodawczyni rozważa sprzedaż obydwu działek. Nabywców będzie poszukiwała poprzez ogłoszenie w internecie.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni dodała, że nie podejmowała i do dnia sprzedaży nie zamierza podejmować czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu. Nie zamierza ogradzać ani uzbrajać nieruchomości. Wnioskodawczyni wskazała, że jeżeli będzie to potrzebne do sprzedaży, to co najwyżej wystąpi o wydanie warunków przyłączenia do mediów (bezkosztowo). W związku z utrzymaniem nieruchomości, będącej przedmiotem sprzedaży, były ponoszone tylko koszty z tytułu opłat podatku od nieruchomości. W celu sprzedaży nieruchomości Wnioskodawczyni ma zamiar dać ogłoszenia na portalach internetowych oraz na banerach reklamowych ustawionych na nieruchomości, nie będą one jednak wykraczały poza zakres formy ogłoszenia mającej na celu dokonanie sprzedaży gruntu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż nieruchomości gruntowych niezabudowanych, w postaci dwóch działek stanowiących teren budowlany, w ramach zarządu majątkiem prywatnym, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż nieruchomości gruntowej - dwóch dziatek nie będzie podlegała opodatkowaniem podatkiem VAT.

W ocenie Wnioskodawczyni w ramach zarządu majątkiem osobistym - sprzedając w/w nieruchomości Wnioskodawczyni nie będzie działała jako przedsiębiorca, czy handlowiec występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym zakresie sprzedaży nieruchomości. Sprzedaż przedmiotowych nieruchomości będzie dotyczyła sprzedaży części majątku osobistego Wnioskodawczyni i będzie to sprzedaż jednorazowa.

W związku z powyższym, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, według Wnioskodawczyni nie będzie ona występować w roli podatnika VAT przy sprzedaży w/w nieruchomości ponieważ jest to czynność związana ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. W związku z powyższym, sprzedaż własności gruntu należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne więc dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W konsekwencji, właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników podatku VAT w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej. W tym kontekście, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy zauważyć, że problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. W wyroku tym TSUE stwierdził, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Natomiast, jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej. Jednocześnie TSUE zaznaczył, że sam podział nieruchomości w celu uzyskania lepszej ceny, liczba transakcji, jak również odstępy pomiędzy transakcjami i wysokość osiągniętych przychodów, nie są decydujące i nie są czynnościami, które same z siebie wykraczałyby poza zarząd majątkiem prywatnym.

We wskazanym wyżej wyroku Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł też, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powyższych rozważań wynika, że kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę nieruchomości należy uznać za objętą podatkiem, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku kiedy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Wnioskodawczyni we wniosku wskazała, że w 2000 roku kupiła, do swojego majątku osobistego, udział 3/10 w niezabudowanej nieruchomości rolnej, oznaczonej w ewidencji jako działki o nr 2 i 22. W styczniu 2004 roku właściciele przedmiotowej nieruchomości dokonali częściowego zniesienia współwłasności działki 22 w ten sposób że Wnioskodawczyni stała się właścicielką działki nr 22/7, działki 22/6 w całości oraz współwłaścicielką części działki nr 22/3. W tym samym roku Wnioskodawczyni sprzedała swój udział w części działki nr 22/3. W roku 2006 Wnioskodawczyni sprzedała swój udział w działce nr 2. Sprzedaż tej działki ze względu na obowiązujące w tamtym okresie interpretacje podatkowe z ostrożności została objęta podatkiem VAT.

Na dzień złożenia wniosku o udzielenie interpretacji podatkowej Wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości gruntowej składającej się z dwóch działek o nr 27/7 i 22/6. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działki mają przeznaczenie budowlane. Wnioskodawczyni nabyła przedmiotową nieruchomość na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego. Na sprzedaż nie była wystawiona faktura VAT. Wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem w/w nieruchomości. Wskazany grunt nigdy nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Nie był także udostępniany osobom trzecim na podstawie umowy najmu dzierżawy, użyczenia lub innej umowy o podobnym charakterze. Wnioskodawczyni w swoim majątku prywatnym posiada kilka nieruchomości (zabudowanych i niezabudowanych), odziedziczonych lub zakupionych w celu prowadzenia działalności rolniczej lub w celach zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych swoich i swoich dzieci. Dwie z nieruchomości - mieszkanie oraz nieruchomość gruntową zabudowaną użycza osobom trzecim na podstawie umowy najmu. Wnioskodawczyni prowadzi działalność rolniczą i jest płatnikiem podatku od towarów i usług VAT (jako rolnik i wynajmujący mieszkanie).

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą tego, czy sprzedaż nieruchomości gruntowych niezabudowanych, w postaci dwóch działek stanowiących teren budowlany, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroków TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawczynię za podatnika tego podatku. Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawczyni będzie działała w charakterze handlowca, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni nie podjęła bowiem ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak: nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działek). Wnioskodawczyni wpierw nabyła udział w gruncie, a następnie w wyniku zniesienia współwłasności przez właścicieli przedmiotowej nieruchomości, stała się jedynym właścicielem działek gruntu nr 22/7 i 22/6. W przedmiotowej sprawie, wskazany grunt nigdy nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Nie był także udostępniany osobom trzecim na podstawie umowy najmu dzierżawy, użyczenia lub innej umowy o podobnym charakterze. Wnioskodawczyni prowadzi działalność rolniczą i jest płatnikiem podatku od towarów i usług VAT (jako rolnik i wynajmujący mieszkanie). Wnioskodawczyni nie podejmowała i do dnia sprzedaży nie zamierza podejmować czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu. Nie zamierza ogradzać ani uzbrajać nieruchomości. Wnioskodawczyni wskazała, że jeżeli będzie to potrzebne do sprzedaży, to co najwyżej wystąpi o wydanie warunków przyłączenia do mediów (bezkosztowo). W związku z utrzymaniem nieruchomości, będącej przedmiotem sprzedaży, były ponoszone tylko koszty z tytułu opłat podatku od nieruchomości. Natomiast w celu sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawczyni ma zamiar dać ogłoszenia na portalach internetowych oraz na banerach reklamowych ustawionych na nieruchomości, nie będą one jednak wykraczały poza zakres formy ogłoszenia mającej na celu dokonanie sprzedaży gruntu.

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Tym samym sprzedaż nieruchomości gruntowych niezabudowanych, w postaci dwóch działek stanowiących teren budowlany, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT, gdyż Wnioskodawczyni nie działa w charakterze podatnika podatku VAT, a będzie jedynie korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie