Interpretacja indywidualna z dnia 30.06.2016, sygn. IBPP1/4512-222/16/BM, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych o numerach: 1904, 1906, 1907, 1914, 1915/5, 1913/1, 1912, 1911/1, 1908/1, 1902/1, 1900/4, 1903/4, 1927, 1905 oraz dostawy udziału w działce nr 1926/1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 marca 2016 r. (data wpływu 22 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 30 maja 2016 r. (data wpływu 1 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych o numerach: 1904, 1906, 1907, 1914, 1915/5, 1913/1, 1912, 1911/1, 1908/1, 1902/1, 1900/4, 1903/4, 1927, 1905 oraz dostawy udziału w działce nr 1926/1 - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanych o numerach: 1904, 1906, 1907, 1914, 1915/5, 1913/1, 1912, 1911/1, 1908/1, 1902/1, 1900/4, 1903/4, 1927, 1905 oraz dostawy udziału w działce nr 1926/1.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 30 maja 2016 r. (data wpływu 1 czerwca 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 18 maja 2016 r. znak: IBPP1/4512-222/16/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Galeria K. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Sprzedający 1) prowadzi działalność m.in. w zakresie wynajmu nieruchomości oraz w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek.

Obecnie Wnioskodawca planuje zbycie własności działek gruntu (dalej: Nieruchomość 1) do podmiotu niepowiązanego względem Sprzedającego 1, tj. T. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej: Kupujący).

Sprzedający 1 oraz osoba fizyczna - Pan A. Ś. (dalej: Sprzedający 2) są współwłaścicielami jednej z działek, które również planuje nabyć Kupujący (dalej: Nieruchomość 2).

Część Nieruchomości 2, której współwłaścicielem jest Sprzedający 1 również będzie zbyta na rzecz Kupującego przez Sprzedającego 1.

Dalej Sprzedający 1 oraz Sprzedający 2 razem jako: Sprzedający.

Dalej zbycie przez Sprzedającego 1 Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2 na rzecz Kupującego jako Transakcja.

Dalej Nieruchomość 1 oraz Nieruchomość 2 razem jako: Nieruchomości.

I.

Nieruchomości objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta K. K. XI przyjętym przez Radę Miasta (dalej: Plan Zagospodarowania Przestrzennego).

Nieruchomości w Planie Zagospodarowania Przestrzennego określane są jako działki występujące w następujących terenach:

• teren rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m², z podstawowym przeznaczeniem pod centrum handlowo - usługowo - rozrywkowe, w formie budynku lub zespołu budynków stanowiących jeden kompleks funkcjonalny ze zintegrowanymi funkcjami (oznaczenia 1.UC.1 lub 1.UC.2),
• teren dróg publicznych (oznaczenia 1.KDGP, 1.KDG.1 lub 1KDL.5).

Większość działek wchodzących w skład Nieruchomości ma przypisane w Planie Zagospodarowania Przestrzennego jedynie jedno z ww. oznaczeń. Część działek wchodzących w skład Nieruchomości występuje w Planie Zagospodarowania Przestrzennego pod więcej niż jednym z ww. oznaczeń - w takich przypadkach jest jednak możliwe określenie w jakiej części dana działka zaklasyfikowana jest pod określonymi oznaczeniami.

Ponadto, w skład Nieruchomości nie wchodzą działki, które miałyby oznaczenia w Planie Zagospodarowania Przestrzennego inne niż powyższe.

II.

Kupujący oraz Sprzedający zawarli umowę przedwstępną nabycia Nieruchomości (dalej: Umowa Przedwstępna), zgodnie z którą Kupujący jest zobowiązany do zapłaty na rzecz Sprzedającego zaliczki na poczet ceny nabycia Nieruchomości w wysokości 50% ceny Nieruchomości. Strony planują zawarcie umowy nabycia Nieruchomości (dalej: Umowa Przyrzeczona) po spełnieniu określonych warunków wskazanych w postanowieniach Umowy Przedwstępnej. Jednocześnie Kupujący w okresie od zawarcia Umowy Przedwstępnej do zawarcia Umowy Przyrzeczonej planuje rozpocząć realizację inwestycji oraz ponosić na Nieruchomościach wstępne nakłady związane z budową centrum handlowego (dalej: Nakłady). W skład Nakładów wykonanych do momentu zawarcia Umowy Przyrzeczonej będą należeć w szczególności wstępne i przygotowawcze roboty takie jak palowanie, utwardzanie gruntu, wywożenie ziemi, przygotowanie zaplecza budowy. Nie jest wykluczone, że na moment zawarcia Umowy Przyrzeczonej, część Nieruchomości będzie zabudowana.

Kupujący jest uprawniony do dokonywania Nakładów i realizacji inwestycji na podstawie umowy dzierżawy, która została zawarta pomiędzy Sprzedającymi a Kupującym (dalej: Umowa Dzierżawy).

W chwili zawarcia Umowy Przyrzeczonej Umowa Dzierżawy wygaśnie, a własność Nieruchomości zostanie przeniesiona na Kupującego. Strony zgodnie ustaliły, że wraz z wygaśnięciem Umowy Dzierżawy nie dojdzie pomiędzy nimi do rozliczenia wartości Nakładów, które w toku obowiązywania Umowy Dzierżawy będzie ponosił Kupujący.

Po zawarciu Umowy Przyrzeczonej Kupujący już jako właściciel Nieruchomości planuje kontynuować realizację inwestycji w postaci budowy centrum handlowego aż do pełnego jej zakończenia i rozpoczęcia działalności wynajmu opodatkowanego VAT.

III.

Na moment zawarcia Umowy Przedwstępnej Kupujący oraz Sprzedający 1 byli zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku VAT.

Sprzedający 2 jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i na moment zawarcia Umowy Przedwstępnej nie był zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Fakt niepodlegania opodatkowaniu VAT transakcji w zakresie sprzedaży współwłasności Nieruchomości 2 przez Sprzedającego 2 został potwierdzony w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 maja 2015 r. (sygn. IBPP1/4512-273/l5/BM).

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że w ramach transakcji będącej przedmiotem interpretacji Wnioskodawca dokona dostawy nieruchomości w skład której wchodzą:

i. Działka nr 1904, o powierzchni 1.801 m², opisana w księdze wieczystej;

ii. Działki nr 1906 i nr 1907, o łącznej powierzchni 1.016 m², opisane w księdze wieczystej;

iii. Działki nr 1914, 1915/5, 1913/1, 1912 oraz 1911/1, o łącznej powierzchni 13.010 m², opisane w księdze wieczystej;

iv. Działka nr 1908/1, o powierzchni 1.551 m², opisana w księdze wieczystej;

v. Działka nr 1902/1, o powierzchni 759 m², opisana w księdze wieczystej;

vi. Działki nr 1900/4 i nr 1903/4, o łącznej powierzchni 3.538 m², opisane w księdze wieczystej;

vii. Działka nr 1927, o powierzchni 6.548 m², opisana w księdze wieczystej;

viii. Działka nr 1905, o powierzchni 407 m², opisana w księdze wieczystej

(dalej łącznie jako Nieruchomość 1).

oraz dostawy udziału w nieruchomości, którą stanowi:

ix. Działka nr 1926/1, o powierzchni 3.635 m², opisana w księdze wieczystej

(dalej jako Nieruchomość 2).

W świetle powyższego, nieruchomości mające być przedmiotem interpretacji składają się z 15 geodezyjnie wyodrębnionych działek.

Uzupełniając wniosek Sprzedający 1 wskazuje, że dokonana uprzednio opłata dotyczy działki (i) nr 1904, o powierzchni 1.801 m², opisanej w księdze wieczystej.

1) Na moment zawarcia umowy przyrzeczonej Wnioskodawca będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

2) Przedmiotem dostawy przez Wnioskodawcę będą ww. działki gruntu, które nie będą zabudowane budynkami, budowlami lub ich częściami, innymi niż ewentualnie wzniesione przez Kupującego.

3) Działki (i) - (vi) wskazane w odpowiedzi w pkt I zostały nabyte przez Wnioskodawcę w ramach aportu z dnia 7 lipca 2010 r. (Repertorium A). Dostawa była czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT i korzystającą ze zwolnienia.

Działka (vii) oraz udział w działce (ix) wskazane w odpowiedzi w pkt I zostały nabyte przez Wnioskodawcę w ramach aportu z dnia 17 grudnia 2013 r. (Repertorium A). Dostawa była czynnością podlegająca opodatkowaniu VAT oraz została udokumentowana fakturą z wykazaną kwotą podatku VAT.

Działka (viii) wskazana w odpowiedzi w pkt I została nabyta przez Wnioskodawcę na podstawie umowy sprzedaży z dnia 27 kwietnia 2016 r. (Repertorium A). Dostawa nie podlegała opodatkowaniu VAT.

4) Wszystkie działki mające być przedmiotem sprzedaży będącej przedmiotem interpretacji były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w całym okresie ich posiadania wyłącznie do działalności opodatkowanej.

5) W zakresie działek (i) - (vi) oraz (viii) Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ ich nabycie było czynnością korzystającą ze zwolnienia z VAT - w przypadku działek (i) - (vi) - lub nie podlegało opodatkowaniu VAT - w przypadku działki (viii).

W zakresie działki (vii) oraz udziału w działce (ix) Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dostawa Nieruchomości (w części zbywanej przez Sprzedającego 1) w ramach Transakcji będzie podlegała opodatkowaniu VAT z zastosowaniem podstawowej stawki (obecnie 23%) jako odpłatna dostawa towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa Nieruchomości (w części zbywanej przez Sprzedającego 1) w ramach Transakcji będzie podlegała opodatkowaniu VAT z zastosowaniem podstawowej stawki (obecnie 23%), jako odpłatna dostawa towarów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Natomiast przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Nieruchomość 1 oraz Nieruchomość 2 będące przedmiotem Transakcji, składające się z prawa własności oraz współwłasności (w przypadku Nieruchomości 2) gruntów niewątpliwie wypełniają znamiona definicji towarów, o której mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Tym samym, sprzedaż Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2 przez Sprzedającego 1 będzie kwalifikowana jako odpłatna dostawa towarów (z wyłączeniem części Nieruchomości 2 zbywanej przez Sprzedającego 2, co potwierdza interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 maja 2015 r., sygn. 1BPP1/4512-273/15/BM).

Jak Sprzedający 1 wskazał w opisie stanu faktycznego, Kupujący w okresie od zawarcia Umowy Przedwstępnej do zawarcia Umowy Przyrzeczonej planuje dokonywania Nakładów na Nieruchomościach.

Zgodnie z art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: Kodeks cywilny; Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (z pewnymi zastrzeżeniami niemającymi zastosowania w przedmiotowej sprawie). W myśl powyższego przepisu, właściciel gruntu staje się automatycznie właścicielem naniesień posadowionych na tym gruncie.

Z cywilistycznego punktu widzenia, wraz z przeniesieniem własności Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2 przez Sprzedającego 1 na Kupującego przejdzie również prawo własności poniesionych na nich Nakładów.

Należy jednak zauważyć, że ustawa o VAT nie posługuje się analogiczną terminologią jak ustawa Kodeks Cywilny. W szczególności, w ustawie o VAT nie ma mowy o przeniesieniu prawa własności, a o przeniesieniu prawa do rozporządzania jak właściciel. Z kolei to pojęcie należy utożsamiać z władztwem ekonomicznym - tj. prawo do dysponowania jak właściciel ma ten podmiot, który poniósł ciężar ekonomiczny wytworzenia wskazanego towaru. W analizowanym przypadku na Kupującego nastąpi więc przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel (zgodnie z brzmieniem ustawy o VAT) wyłącznie w zakresie Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2.

W odniesieniu zaś do Nakładów, Kupujący już w chwili poniesienia Nakładów dysponuje ich władztwem ekonomicznym (co dodatkowo podkreśla fakt, że będą się one znajdować w jego posiadaniu na podstawie umowy dzierżawy). Co więcej, strony zgodnie ustaliły, że wraz z wygaśnięciem Umowy Dzierżawy nie dojdzie pomiędzy nimi do rozliczenia wartości Nakładów, które w toku obowiązywania Umowy Dzierżawy będzie ponosił Kupujący. W szczególności, cena Nieruchomości nie obejmuje wartości Nakładów.

Konsekwentnie, przedmiotowa Transakcja stanowi dostawę towarów w zakresie Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2, ale nie może być traktowana jako dostawa towarów w odniesieniu do Nakładów.

Stanowisko prezentowane przez Sprzedającego 1 jest również akceptowane przez sądy administracyjne oraz władze skarbowe. Tak, m.in.:

• NSA w wyroku z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. I FSK 310/12 - Spółdzielnia wytworzyła towar, jakim jest budynek i uczyniła to z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, a cena transakcji została tak skalkulowana w taki sposób, że nie będzie obejmowała wartości budynku, nie ma podstaw do przyjęcia, że przedmiotem dostawy był budynek. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na Spółdzielnię przejdzie prawo własności budynku, ale jednocześnie, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek, gdyż już wcześniej Spółdzielnia mogła dysponować wybudowanym przez siebie budynkiem jak właściciel. Ekonomiczne władanie rzeczą (budynkiem) należało do Spółdzielni z chwilą wybudowania budynku, chociaż nie należało do niej prawo własności. (...)";
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 21 maja 2015 r., sygn. ILPP2/4512-1-140/15-2/AD -Uwzględniając zatem okoliczności sprawy należy stwierdzić, że nabycie gruntu przez dzierżawcę nie będzie związane z wcześniejszym zakończeniem umowy dzierżawy i zwrotem wydzierżawiającemu przedmiotu najmu. Zatem sprzedaż nieruchomości, w części dotyczącej wzniesionego przez dzierżawcę budynku, nie będzie spełniać definicji dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, albowiem Wnioskodawca nie przenosi prawa do rozporządzania budynkiem jak właściciel. Prawo to - do czasu rozliczenia nakładów - jest po stronie podmiotu, który za zgodą wydzierżawiającego - właściciela gruntu - wybudował obiekt trwale z gruntem związany. Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów.

Podsumowując, zdaniem Sprzedającego 1 przedmiotem opodatkowania VAT w przedstawionym stanie faktycznym będzie wartość Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2 (z wyłączeniem części Nieruchomości 2 zbywanej przez Sprzedającego 2, co potwierdza interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 maja 2015 r., sygn. IBPP1/4512-273/15/BM), a wartość Nakładów nie będzie przedmiotem opodatkowania VAT.

Zastosowanie właściwej stawki podatku.

Jak Sprzedający 1 wykazał w powyższej części wniosku dostawę towarów w ramach Transakcji stanowić będzie jedynie dostawa Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2, bez uwzględnienia wartości Nakładów oraz części Nieruchomości 2 zbywanej przez Sprzedającego 2.

Tym samym, z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT niezbędne jest określenie jaki status w kontekście zabudowy/przeznaczenia pod zabudowę posiadają działki wchodzące w skład Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2 zbywanej przez Sprzedającego 1.

Sprzedający 1 w opisie stanu faktycznego wskazał, że Nieruchomości 1 oraz Nieruchomości 2 w Planie Zagospodarowania Przestrzennego określane są jako działki występujące w następujących terenach:

• teren rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m², z podstawowym przeznaczeniem pod centrum handlowo - usługowo - rozrywkowe, w formie budynku lub zespołu budynków stanowiących jeden kompleks funkcjonalny ze zintegrowanymi funkcjami (oznaczenia 1 .UC.1 lub 1.UC.2),
• teren dróg publicznych (oznaczenia 1.KDGP, 1.KDG.1 lub 1KDL.5).

Większość działek wchodzących w skład Nieruchomości ma przypisane w Planie Zagospodarowania Przestrzennego jedynie jedno z ww. oznaczeń. Część działek wchodzących w skład Nieruchomości występuje w Planie Zagospodarowania Przestrzennego pod więcej niż jednym z ww. oznaczeń - w takich przypadkach jest jednak możliwe określenie w jakiej części dana działka zaklasyfikowana jest pod określonymi oznaczeniami.

Ponadto, w skład Nieruchomości nie wchodzą działki, które miałyby oznaczenia w Planie Zagospodarowania Przestrzennego inne niż powyższe.

Art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT stanowi natomiast, że dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane podlega zwolnieniu z VAT.

Przez tereny budowlane w świetle art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W ocenie Sprzedającego 1, w odniesieniu do Nieruchomości 1 oraz Nieruchomości 2 analiza ich ww. oznaczeń wskazanych w Planie Zagospodarowania Przestrzennego wskazuje na ich status jako terenów budowlanych (są to tereny przeznaczone pod budowę centrum handlowego lub dróg).

Odnosząc się do powyższego, za przedmiot transakcji, zdaniem Sprzedającego 1, należy uznać tereny przeznaczone pod zabudowę.

Podsumowując, całość Nieruchomości należy uznać za przeznaczoną pod zabudowę zgodnie z Planem Zagospodarowania Przestrzennego (w tym Nieruchomość 1 oraz część Nieruchomości 2 zbywaną przez Sprzedającego 1).

Konsekwentnie, dostawa Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2 przez Sprzedającego 1 nie może podlegać zwolnieniu z VAT z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Tym samym dostawa Nieruchomości 1 oraz części Nieruchomości 2 zbywanej przez Sprzedającego 1 (bez uwzględnienia Nakładów) powinna podlegać obligatoryjnemu opodatkowaniu VAT podstawową stawką 23%.

Konkluzji tej nie zmieniłoby, gdyby na moment dostawy Nieruchomość 1 lub Nieruchomość 2 bądź ich część była zabudowana w związku z ponoszeniem Nakładów przez Kupującego (t.j. dostawa też podlegałaby 23% stawką VAT, z wyłączeniem części Nieruchomości 2 zbywanej przez Sprzedającego 2).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016, poz. 710), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom.

Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 K.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 K.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Ustawa o VAT w art. 2 pkt 22 stanowi, że ilekroć w dalszych przepisach tej ustawy jest mowa o sprzedaży, rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jedną z podstawowych czynności podlegających opodatkowaniu jest dostawa towarów, w związku z czym istotne znaczenie ma też definicja towaru. Podkreślenia wymaga, że na gruncie ustawy o VAT dla uznania danego przedmiotu za towar znaczenie mają wyłącznie przepisy ustawy o VAT, bowiem w art. 2 pkt 6 tej ustawy zdefiniowano pojęcie towar. Definicja legalna zawarta w ustawie o VAT wyłącza tym samym możliwość posłużenia się jakąkolwiek inną definicją towaru. Przez towary, w myśl ww. przepisu, rozumieć należy rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Tym samym zarówno grunt jak i udział w gruncie jest towarem w rozumieniu ustawy o VAT.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle powołanych przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie dostawa towarów nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawo własności. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie dostawa towarów oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Traktując grunt jako towar, ustawodawca nie definiuje odrębnie pojęcia gruntu. W związku z czym przyjmuje się, że należy w tym zakresie odwołać się do definicji pojęcia nieruchomość gruntowa, sformułowanej w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.

Według tego przepisu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Zawartego w przytoczonym przepisie art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wyrażenia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie dostawa towarów, akcentuje własność ekonomiczną funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce (pkt 2).

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa zauważyć należy, że jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie dostawa towarów nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawo własności. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie dostawa towarów oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca (Sprzedający 1) planuje zbycie własności działek gruntu o numerach: 1904, 1906, 1907, 1914, 1915/5, 1913/1, 1912, 1911/1, 1908/1, 1902/1, 1900/4, 1903/4, 1927, 1905 (łącznie Nieruchomość 1) oraz dostawę udziału w działce nr 1926/1 (Nieruchomość 2) na rzecz podmiotu niepowiązanego względem Sprzedającego 1 (Kupujący).

Kupujący w okresie od zawarcia Umowy Przedwstępnej do zawarcia Umowy Przyrzeczonej planuje dokonywania Nakładów na Nieruchomościach.

W skład Nakładów wykonanych do momentu zawarcia Umowy Przyrzeczonej będą należeć w szczególności wstępne i przygotowawcze roboty takie jak palowanie, utwardzanie gruntu, wywożenie ziemi, przygotowanie zaplecza budowy. Nie jest wykluczone, że na moment zawarcia Umowy Przyrzeczonej, część Nieruchomości będzie zabudowana.

Kupujący jest uprawniony do dokonywania Nakładów i realizacji inwestycji na podstawie umowy dzierżawy, która została zawarta pomiędzy Sprzedającym a Kupującym (Umowa Dzierżawy).

W chwili zawarcia Umowy Przyrzeczonej Umowa Dzierżawy wygaśnie, a własność Nieruchomości zostanie przeniesiona na Kupującego. Strony zgodnie ustaliły, że wraz z wygaśnięciem Umowy Dzierżawy nie dojdzie pomiędzy nimi do rozliczenia wartości Nakładów, które w toku obowiązywania Umowy Dzierżawy będzie ponosił Kupujący.

Przedmiotem dostawy przez Wnioskodawcę będą ww. działki gruntu, które nie będą zabudowane budynkami, budowlami lub ich częściami, innymi niż ewentualnie wzniesione przez Kupującego.

Wszystkie działki mające być przedmiotem sprzedaży będącej przedmiotem interpretacji były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w całym okresie ich posiadania wyłącznie do działalności opodatkowanej.

Rozpatrując przedmiotowy wniosek należy w pierwszej kolejności ustalić co jest rzeczywistym przedmiotem transakcji na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług i czy dochodzi do sprzedaży nakładów na rzecz Wnioskodawcy, co mogłoby w efekcie przesądzać o tym, że mamy do czynienia ze zbyciem zabudowanego gruntu.

W ocenie Organu nie można przyjąć, że Kupujący dokona zbycia na rzecz Wnioskodawcy nakładów. Przeczy temu fakt, że Wnioskodawca nie stanie się ekonomicznym właścicielem tych nakładów.

Z wniosku wynika bowiem, że Kupujący jest uprawniony do dokonywania Nakładów na ww. nieruchomościach ale strony transakcji ustaliły, że nie dojdzie pomiędzy nimi do rozliczenia wartości nakładów, które w toku obowiązywania Umowy Dzierżawy będzie ponosił Kupujący.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że działki nie będą zabudowane budynkami, budowlami lub ich częściami, innymi niż ewentualnie wzniesionymi przez Kupującego.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa, prowadzi do stwierdzenia, że gdy zbycie nieruchomości gruntowych zabudowanych ewentualnymi obiektami budowlanymi trwale związanymi z gruntem, następuje na rzecz właściciela tych obiektów tj. Kupującego (który ww. obiekty wybudował), przedmiotem dostawy jest wyłącznie grunt, gdyż rozważając skutki podatkowe dokonywanej transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie, z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę formalnie przechodzi prawo własności ewentualnie wybudowanych przez Kupującego obiektów budowlanych ze wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie występuje dostawa towaru, jakimi są te obiekty budowlane, albowiem już wcześniej Kupujący dysponował nimi jak właściciel. Przedmiotowe ewentualne obiekty budowlane będą bowiem wybudowane przez nabywcę Kupującego, a okoliczności sprawy nie wskazują, aby Wnioskodawca przed dostawą gruntu przejął władztwo ekonomiczne nad tymi obiektami.

Tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona dostawy ww. ewentualnie wybudowanych przez Kupującego obiektów budowlanych w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Kupujący nie przeniesie na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania ww. ww. obiektami budowlanymi jak właściciel). Przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie przedmiotem dostawy przez Wnioskodawcę będzie jedynie własność działek gruntu o numerach: 1904, 1906, 1907, 1914, 1915/5, 1913/1, 1912, 1911/1, 1908/1, 1902/1, 1900/4, 1903/4, 1927, 1905 oraz udziału w działce nr 1926/1.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zatem celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 199 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Ponadto należy zauważyć, że w sytuacji sprzedaży działek, nawet w przypadku, gdy są one objęte jedną księgą wieczystą zbycie to na gruncie przepisów podatkowych należy rozpatrywać oddzielnie w odniesieniu do każdej z tych działek. Zatem określenie stawki, bądź zwolnienia nie może być rozszerzane na całą nieruchomość, lecz winno być przyporządkowane do działki lub części działki, która spełnia warunki wynikające z przepisów uprawniające do stosowania preferencji.

Z wniosku wynika, że działki o numerach: 1904, 1906, 1907, 1914, 1915/5, 1913/1, 1912, 1911/1, 1908/1, 1902/1, 1900/4, 1903/4, 1927, 1905 oraz 1926/1 objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta i określane są jako działki występujące w następujących terenach:

• teren rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m², z podstawowym przeznaczeniem pod centrum handlowo - usługowo - rozrywkowe, w formie budynku lub zespołu budynków stanowiących jeden kompleks funkcjonalny ze zintegrowanymi funkcjami (oznaczenia 1.UC.1 lub 1.UC.2),
• teren dróg publicznych (oznaczenia 1.KDGP, 1.KDG.1 lub 1KDL.5).

Większość działek wchodzących w skład Nieruchomości ma przypisane w Planie Zagospodarowania Przestrzennego jedynie jedno z ww. oznaczeń. Część działek wchodzących w skład Nieruchomości występuje w Planie Zagospodarowania Przestrzennego pod więcej niż jednym z ww. oznaczeń - w takich przypadkach jest jednak możliwe określenie w jakiej części dana działka zaklasyfikowana jest pod określonymi oznaczeniami.

Ponadto, w skład Nieruchomości nie wchodzą działki, które miałyby oznaczenia w Planie Zagospodarowania Przestrzennego inne niż powyższe.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 290) ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych;

W myśl art. 3 pkt 2 ww. ustawy Prawo budowlane przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy Prawo budowlane przez budowle należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych wprowadzonej do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Zaś budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów. Według PKOB pojęcie budynek obejmuje również samodzielne podziemne obiekty budowlane (takie jak: centra handlowe, warsztaty, garaże podziemne itp.).

Obiekty budowlane niebędące budynkami Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych zalicza do obiektów inżynierii lądowej i wodnej stanowiąc, iż obiekty inżynierii lądowej i wodnej są to wszystkie obiekty budowlane niesklasyfikowane jako budynki, tj.: drogi kołowe, drogi kolejowe, mosty, autostrady, drogi lotniskowe, zapory wodne, itp.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że obiekty centrów handlowych jak i drogi są budynkami i budowlami.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż wszystkie przedmiotowe działki są zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działkami przeznczonymi pod zabudowę, a tym samym dostawa przedmiotowych działek nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Dostawa przedmiotowych działek nie może także korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, gdyż z wniosku wynika, że wszystkie te działki były wykorzystywane przez Wnioskodawcę w całym okresie ich posiadania wyłącznie do działalności opodatkowanej.

Tym samym dostawa działek niezabudowanych nr 1904, 1906, 1907, 1914, 1915/5, 1913/1, 1912, 1911/1, 1908/1, 1902/1, 1900/4, 1903/4, 1927, 1905 (oznaczonych jako Nieruchomość 1) oraz udziału w działce nr 1926/1 (oznaczonej jako Nieruchomość 2), stanowiących teren budowlany, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i nie będzie korzystała ze zwolnienia od tego podatku. Tym samym będzie podlegać opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że dostawa ww. Nieruchomości 1 i 2 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23 %, należało uznać za prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejszą interpretację wydano w odniesieniu do stanu sprawy, w którym działki te nie stanowią elementu dostawy, której przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa, bowiem przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia oceny czy przedmiotem transakcji będzie/nie będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT lub przedsiębiorstwo w rozumieniu w art. 551 ustawy Kodeks cywilny.

Należy zauważyć, że w tym zakresie zostało wydane odrębne rozstrzygniecie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Niniejsza interpretacja nie odnosi się również do sprzedaży udziału w działce nr 1926/1 przez jej drugiego współwłaściciela tj. osobę fizyczną gdyż nie jest to indywidualna sprawa Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach