Temat interpretacji

Opodatkowanie dostawy działek przejętych przez Gminę.Opodatkowanie zbycia udziału w działce.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2011 r. (data wpływu 9 listopada 2011 r.), uzupełnionym w dniu 7 lutego 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

• w zakresie opodatkowania dostawy działek przejętych przez Gminę - jest prawidłowe,
• w zakresie opodatkowania zbycia udziału w działce jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 7 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek przejętych przez Gminę oraz zbycia udziału w działce.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W 1958 r. nabył Pan wraz z żoną 1 ha gruntów ornych wraz z drewnianym domkiem, a w 1981 r. otrzymał w darowiźnie 1 ha gruntów, z czego 0,24 ha stanowiły łąki, które uprawiał rolniczo do 1985 r. W wyniku podziału nieruchomości powstały działki:

• nr 767 o powierzchni 1.583 m²,
• nr 768 o powierzchni 526 m²,
• nr 27/8 o powierzchni 500 m²
• nr 96/5 i 101/8-9 o powierzchni 645 m²

Działki nr: 27/8, 96/5 i 101/8-9 zostały wydzielone na potrzeby Gminy (na poszerzenie drogi gminnej), przy czym 645 m² Gmina przejęła z mocy prawa, lecz jeszcze nie zapłaciła.

Jedną z działek sprzedał Pan na pokrycie kosztów geodety, a resztę gruntów oddał synowi i wnukom. W 1990 r. Gmina wykupiła od Pana 1.383 m^{, a w 1999 r. - 7.800 m2 W 1973 r. resztę ziemi, tj. 4.043 m2, przekształcono na działki budowlane: nr 764, 765, 766, 767 i 768-766 (droga). W końcu 1973 r. sprzedał Pan działkę nr 764, a działki nr 765 i 766 (drogę) oraz 27/12 przekazał córce.}

W związku z powyższym pozostały Panu:

• działka nr 767,
• działka budowlana nr 768,
• działka 27/8 (droga), której Wójt nie chce wykupić,

W dniu 24 grudnia 2010 r. zmarła żona i postanowieniem sądu z dnia 16 lutego 2011 r. przyznano Panu z urzędu ¼ jej 50% udziału, a 4 dzieciom po 3/16.

Jest nabywca na działkę nr 768 o powierzchni 526 m². Nie zamieszczał Pan ogłoszeń dotyczących sprzedaży tej działki, gdyż nabywca sam się zgłosił, widząc wolną działkę.

Działki nr 96/5 i 101/8-9 były przeznaczone na drogę i chodnik nie były uprawiane. Działka nr 768 również nie była wykorzystywana uprawiana.

Grunt o powierzchni 645 m² rzeczoznawca, będący biegłym sądowym, wycenił po 155 zł za 1 m², ale wójt chciał zapłacić od 1 do 25 zł za 1 m². Tę propozycje odrzucił Pan, kierując sprawę do Starostwa Powiatowego o wypłatę odszkodowania, jak za działki wywłaszczone. Starostwo powołało swojego rzeczoznawcę, który działki oszacował po 122,34 zł za 1 m², żywopłot o długości 47 mb na 3.816 zł i płot z siatki z bramą i furtką na 5.760 zł, razem 85.900 zł, ale Wójt nie chciał tej kwoty zapłacić, pomimo pisemnych uzgodnień z dnia 14 października 2002 r., dotyczących wykupienia 1.145 m² po ustalonej cenie, jak za działki budowlane. Starostwo powołało trzeciego rzeczoznawcę, który wycenił działki jako drogi po 56,74 zł za 1 m², żywopłot na 450 zł i ogrodzenie z bramą i furtką na 5.790 zł, razem 42.837 zł. Odmówił Pan przyjęcia takiego odszkodowania. Telefonicznie dowiedział się Pan w Starostwie, że zostanie powołany czwarty rzeczoznawca, który dokona wyceny zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 6 grudnia 2011 r.

Działkę 27/8, przeznaczoną na poszerzenie drogi gminnej, będzie Pan chciał zbyć, jeśli będzie to możliwe.

W związku z powyższym zadano pytania sprowadzające się do kwestii.

• Czy dostawa działek nr 96/5 i 101/8-9 o powierzchni 645 m² przejętych przez Gminę podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...
.
• Czy zbycie udziału w działce nr 768 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, za działkę nr 768, budowlaną i uzbrojoną o powierzchni 526 m², będzie przysługiwać podatek od towarów i usług. Jeżeli chodzi o działki zabrane przez Gminę z mocy prawa, o powierzchni 645m², uważa Pan, że nie powinny być w ogóle opodatkowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie opodatkowania dostawy działek przejętych przez Gminę,
• nieprawidłowe w zakresie w zakresie opodatkowania zbycia udziału w działce.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w myśl postanowień art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle powołanych regulacji prawnych, grunt spełnia definicję towaru, a jego sprzedaż jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, pod pojęciem dostawy towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Problematyka współwłasności została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Na podstawie art. 195 tej ustawy, własność tej samej rzeczy może także przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Art. 196 § 1 ustawy stanowi, że współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem, bez zgody pozostałych współwłaścicieli - art. 198 Kodeksu cywilnego.

Zatem w przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawnia go do tego wysokość jego udziału. Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, sprzedaż udziału we współwłasności gruntu uznaje się za dostawę towaru podlegającą opodatkowaniu.

Z powołanego wyżej przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. wynika, że przedmiotem opodatkowania jest m.in. przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, które pełni funkcję wynagrodzenia z tytułu dokonania tej czynności. Aby dostawę towarów uznać za odpłatną, wynagrodzenie musi mieć konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością, wyrażalną w pieniądzu. Zatem po stronie dostawcy musi istnieć bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Zgodnie z brzmieniem art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis ten stosuje się także do nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek użytkownika wieczystego, z tym że prawo użytkowania wieczystego działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne wygasa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis stosuje się odpowiednio przy wydzielaniu działek gruntu pod poszerzenie istniejących dróg publicznych.

Przepis ust. 3 ww. artykułu stanowi, iż za działki gruntu, o których mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Przepis art. 131 stosuje się odpowiednio. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości.

Wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości (art. 112 ust. 2 cyt. ustawy).

W myśl zapisów art. 128 ust. 1 tej ustawy, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Stosownie do art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194 ze zm.), nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

-z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Zgodnie z ust. 4a cyt. artykułu, decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Decyzję ww. wydaje się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna (art. 12 ust. 4b powołanej ustawy).

W myśl postanowień ust. 4f tego artykułu, odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe.

Podkreślenia wymaga fakt, iż wywłaszczenie za odszkodowaniem lub przymusowa sprzedaż nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli zbywca wystąpi w odniesieniu do tych transakcji jako podatnik.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazując w ustawie czynności podlegające opodatkowaniu ustawodawca odszedł od czysto cywilistycznego pojęcia dostawy towarów jako przeniesienia własności towaru.

Definiując w art. 15 ust. 1 ww. ustawy pojęcie podatnika, uwzględnił definicję zawartą w art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej (77/388/EWG) (Dz. U. UE L 145 ze zm.) , który stanowi, że podatnik oznacza każdą osobę prowadzącą niezależnie od miejsca zamieszkania, działalność gospodarczą określoną w ustępie 2, bez względu na cel, czy rezultaty tej działalności. Ustęp 2 cyt. artykułu stanowił, że działalność gospodarcza, o której mowa w ustępie 1, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi, w tym działalność górniczą i rolniczą oraz działalność w ramach wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskiwania z tego tytułu stałego dochodu.

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Jednocześnie w świetle powołanych regulacji dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika osoby, która dokonała okazjonalnej dostawy terenów budowlanych, w warunkach wskazujących, że czynność ta nie była związana z zaspokajaniem potrzeb osobistych tej osoby.

Definicja zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, jest pojęciem szerszym od definicji zawartej w art. 4 ust. 2 Szóstej Dyrektywy, przewidując, iż w odniesieniu do wszystkich kategorii osób wymienionych w tym przepisie, z działalnością gospodarczą mamy do czynienia również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy, czego nie zawiera definicja zawarta w art. 4 ust. 2 Szóstej Dyrektywy. Stwierdzić jednakże należy, iż jest to formuła wykorzystująca możliwość stworzoną dla państw członkowskich w art. 4 ust. 3 Szóstej Dyrektywy (art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE), w myśl którego państwa członkowskie mogą uznać za podatnika jakąkolwiek osobę, która przeprowadza sporadycznie transakcje związane z działalnością wymienioną w ustępie 2, w szczególności dokonuje dostawy gruntów budowlanych.

W przedmiocie opodatkowania sprzedaży działek służących do działalności rolniczej, przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, a nabytych jako grunty rolne, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Udzielając odpowiedzi na postawione w tym temacie pytania prejudycjalne, Trybunał wskazał, iż czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej.

Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym podkreślił Trybunał.

W powyższej kwestii wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), orzekając, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z kolei w wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) Naczelny Sąd Administracyjny wyeksponował okoliczność, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że osoba fizyczna nieprowadząca regularnej, czy zorganizowanej działalności gospodarczej, dokonująca jednorazowej lub okazjonalnych transakcji, nie występuje w charakterze podatnika od towarów i usług. Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. działek gruntu), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż w 1958 r. nabył Pan wraz z żoną 1 ha gruntów ornych wraz z drewnianym domkiem, a w 1981 r. otrzymał w darowiźnie 1 ha gruntów, z czego 0,24 ha stanowiły łąki, które uprawiał rolniczo do 1985 r. W wyniku podziału nieruchomości powstały działki:

• nr 767 o powierzchni 1.583 m²,
• nr 768 o powierzchni 526 m²,
• nr 27/8 o powierzchni 500 m²,
• nr 96/5 i 101/8-9 o powierzchni 645 m².

Działki nr: 27/8, 96/5 i 101/8-9 zostały wydzielone na potrzeby Gminy (na poszerzenie drogi gminnej), przy czym 645 m² Gmina przejęła z mocy prawa, lecz jeszcze nie zapłaciła.

Jedną z działek sprzedał Pan na pokrycie kosztów geodety, a resztę gruntów oddał synowi i wnukom. W 1990 r. Gmina wykupiła od Pana 1.383 m², a w 1999 r. - 7.800 m². W 1973 r. resztę ziemi, tj. 4.043 m², przekształcono na działki budowlane: nr 764, 765, 766, 767 i 768-766 (droga). W końcu 1973 r. sprzedał Pan działkę nr 764, a działki nr 765 i 766 (drogę) oraz 27/12 przekazał córce.

W związku z powyższym pozostały Panu:

• działka nr 767,
• działka budowlana nr 768,
• działka 27/8 (droga), której Wójt nie chce wykupić,

W dniu 24 grudnia 2010 r. zmarła żona i postanowieniem sądu z dnia 16 lutego 2011 r. przyznano Panu z urzędu ¼ jej 50% udziału, a 4 dzieciom po 3/16.

Jest nabywca na działkę nr 768 o powierzchni 526 m². Nie zamieszczał Pan ogłoszeń dotyczących sprzedaży tej działki, gdyż nabywca sam się zgłosił, widząc wolną działkę.

Działki nr 96/5 i 101/8-9 były przeznaczone na drogę i chodnik nie były uprawiane. Działka nr 768 również nie była wykorzystywana uprawiana. Grunt o powierzchni 645 m² zostanie wyceniony przez rzeczoznawcę, zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 6 grudnia 2011 r.

Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych regulacji stwierdzić należy, że z okoliczności niniejszej sprawy nie wynika, aby w związku ze zbyciem wydzielonych pod drogi gminne działek 96/5 i 101/8-9 i planowaną dostawą udziału w działce 768 działał Pan w charakterze handlowca. Nie można bowiem stwierdzić, że nabył Pan grunt w celu dalszej odsprzedaży, czy w celach zarobkowych. Treść wniosku wskazuje, że nie wykorzystywał Pan nieruchomości w jakiejkolwiek działalności gospodarczej, w tym działalności rolniczej, a czynności w zakresie wywłaszczenia, jak i zbycia udziału, zostaną dokonane okazjonalnie, bez zamiaru nadania im stałego charakteru. Z opisu przedstawionego we wniosku nie wynika również, aby dokonywał Pan czynności mających na celu przygotowanie gruntu do sprzedaży. Pokreślenia wymaga fakt, iż przyczyną dostawy wywłaszczonych działek jest wystąpienie niezależnych od Pana okoliczności (przeznaczenie ich pod drogi gminne).

W konsekwencji zbywając ww. działki korzysta Pan z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Zatem ww. czynności oznaczają działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają.

Reasumując należy stwierdzić - mając również na uwadze aktualne orzecznictwo sądowe, w tym również ww. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - że dostawa przedmiotowych nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest normatywnych przesłanek, aby uznać Pana za podatnika tego podatku.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, iż stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Pan, jako współwłaściciel zbywanych nieruchomości, zaznacza się, iż niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla pozostałych współwłaścicieli, którzy chcąc uzyskać interpretacje indywidualne powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami o ich udzielenie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 3 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy