Interpretacja indywidualna z dnia 14.12.2016, sygn. 1462-IPPP1.4512.864.2016.2.MPe, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usług car-sharingu

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.) uzupełnione w dniu 2 grudnia 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.) na wezwanie z dnia 16 listopada 2016 r. (data odbioru 30 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usług car-sharingu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usług car-sharingu

Wniosek został uzupełniony w dniu 2 grudnia 2016 r. (data wpływu 5 grudnia 2016 r.) na wezwanie z dnia 16 listopada 2016 r. (data odbioru 30 listopada 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która rozpocznie działalność w zakresie świadczenia w Polsce usług car-sharingu. Usługi car-sharingu będą polegały na uruchomieniu i zarządzaniu bezobsługowym systemem miejskiej wypożyczalni samochodów, na którą złożą się w szczególności auta o napędzie konwencjonalnym, hybrydowym i elektrycznym. Przedsięwzięcie takie może być przez Spółkę organizowane samodzielnie lub w ramach realizacji zadań publicznych przez zainteresowane jednostki samorządu terytorialnego, np. w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego. Systemy miejskich wypożyczalni samochodów, zgodnie z praktyką światową, spotykają się z szeregiem przywilejów w ruchu miejskim przyznawanych przez władze lokalne, np. dedykowane samochodom wypożyczalni miejsca parkingowe, zniesiona lub zredukowana opłata za postój w miejskiej strefie płatnego parkowania czy też prawo wjazdu samochodów wypożyczalni na bus-pasy lub do stref z ograniczeniami w ruchu kołowym. System miejskich wypożyczalni samochodów ma zapewnić użytkownikom systemu możliwość samodzielnego wypożyczenia, krótkoterminowego, samodzielnego użytkowania oraz zwrotu samochodu we wskazanym obszarze terytorialnym, np. na terenie konkretnego miasta, wybranej dzielnicy czy też specjalnie dedykowanych systemowi punktów wypożyczenia i zwrotu samochodu. Należy podkreślić, iż w systemie miejskich wypożyczalni samochodów udostępniany będzie jedynie sam pojazd, natomiast użytkownik będzie samodzielnie przemieszczał się (kierował) samochodem. Spółka nie będzie udostępniała samochodu z kierowcą, tym samym nie będzie świadczyła usługi przejazdu, przewozu osób, transportu pasażerskiego. Spółka jest operatorem floty pojazdów oraz operatorem systemu wypożyczalni samochodów. Z tej perspektywy car-sharing może być rozumiany jako zorganizowanie krótkoterminowego wypożyczenia samochodu. Różnice w porównaniu do tradycyjnego wypożyczania samochodów sprowadzają się m.in. do braku ograniczeń car-sharingu do czasu pracy biura wypożyczalni, braku ograniczeń czasowych w wypożyczeniu (możliwe nawet wypożyczenie na 1 minutę), brak formalności charakterystycznych dla tradycyjnych wypożyczalni (np. brak kontaktu z pracownikiem wypożyczalni, brak depozytu oraz brak papierowej umowy), całkowicie samodzielne funkcjonowanie systemu w oparciu o system rezerwacji on-line oraz system dostępny poprzez aplikację na urządzeniach mobilnych, brak konieczności ponoszenia dodatkowych opłat na paliwo/energię elektryczną itp.

Spółce przysługiwać będzie prawo do pobierania wynagrodzenia od użytkowników systemu miejskich wypożyczalni z tytułu użytkowania samochodów. Opłata pobierana przez Spółkę będzie opierała się w głównej mierze na łącznym czasie wykorzystania pojazdu przez użytkownika systemu, ew. może zostać doliczona opłata wynikająca z przekroczenia limitu kilometrów dostępnych w ramach jednego wypożyczenia. Kalkulacja opłaty będzie stanowiła iloczyn stawki w PLN określonej za minutę korzystania z pojazdu oraz ilości minut w której użytkownik korzystał z samochodu, z tym zastrzeżeniem, że będą wskazane górne granice opłaty dla wypożyczenia trwającego 1 godzinę oraz 1 dzień. Wynagrodzenie należne od użytkownika za korzystanie z pojazdu będzie powiększane o wartość podatku od towarów i usług. Jednocześnie, oprócz wynagrodzenia pobieranego od użytkowników systemu Spółka będzie mogła pobierać wynagrodzenie m.in. z tytułu umieszczania na pojazdach lub stacjach reklam, sprzedaży energii elektrycznej użytkownikom samochodów elektrycznych spoza systemu, czy też współpracy z podmiotami zewnętrznymi w zakresie udostępniania systemu poszczególnym grupom użytkowników W zależności od warunków ewentualnego partnerstwa publiczno-prywatnego Podatnikowi przysługiwać może również zapłata sumy pieniężnej ze strony podmiotu publicznego.

W ramach kompleksowej usługi car-sharingu można wyróżnić szereg czynności, które będą m.in. podejmowane przez Spółkę:

• udostępnienie samochodów;
• udostępnienie stacji (miejsc odbioru i zwrotu pojazdów);
• udostępnienie oprogramowania służącego do obsługi systemu miejskich wypożyczalni samochodów;
• udostępnienie strony internetowej systemu miejskich wypożyczalni samochodów;
• udostępnienie Biura Obsługi Klienta dla użytkowników korzystających z systemu wypożyczalni;
• sprzedaż energii elektrycznej użytkownikom samochodów elektrycznych spoza wypożyczalni;
• sprzedaż powierzchni reklamowej na samochodach i infrastrukturze wypożyczalni.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi car-sharingu klasyfikowane są w PKWiU 77.11.1 jako usługi Wynajmu i dzierżawy samochodów osobowych i furgonetek, bez kierowcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Według jakiej stawki podatku od towarów i usług opodatkowane są usługi car-sharingu świadczone przez Spółkę?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r., Nr 710 z późn. zm. dalej jako "ustawa o VAT") opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Spółka udostępniając krótkoterminowo użytkownikom pojazdy w ramach car-sharingu -systemu miejskich wypożyczalni samochodów bez wątpienia świadczy usługi (brak dostawy towarów - na użytkownika systemu nie jest przenoszone prawo do dysponowania pojazdem jak właściciel).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT (na podstawie art. 146a pkt 1 do dnia 31 grudnia 2016 r.) stawka podstawowa podatku wynosi 23%.

Jednocześnie na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy o VAT dla towarów i usług wymienionych w załączniku numer 3 do ustawy stosuje się stawkę obniżoną podatku w wysokości 8%. W szczególności, w poz. 155-157 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wymienione są następujące usługi korzystające z obniżonej stawki VAT:

155) Transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski (PKWiU 49.31);

156) Usługi taksówek osobowych (PKWiU 49.32);

157) Pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany (PKWiU 49.39).

W ocenie Spółki świadczone przez nią usługi car-sharingu nie mogą zostać sklasyfikowane do żadnych z powyższych usług. Usługa car-sharingu nie jest usługą transportową (brak jest kierowcy wykonującego przewóz - usługę transportową oraz pasażera - beneficjenta tej usługi). Zatem nie może zostać zaliczona do grupowania PKWiU 49.31 Transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski. Zgodnie z wyjaśnieniami do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług usługi pasażerskiego transportu obejmują przewóz osób oraz ich podręcznego bagażu (zwierzęcia). W związku z powyższym usługa car-sharingu jako nie zawierająca w swym zakresie przewozu osób oraz ich bagażu nie może zostać uznana za usługę transportową wymienioną w poz. 155 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Usługa car-sharingu świadczona przez Spółkę nie będzie również mogła zostać uznana za usługi taksówek osobowych (PKWiU 49.32). Wynika to przede wszystkim z istoty transportu pasażerskiego, który został wskazany powyżej (Spółka nie będzie przewozić pasażerów tylko będzie udostępniać flotę swoich pojazdów w ramach miejskich wypożyczalni samochodów, zaś istotą jej usługi będzie krótkoterminowy wynajem pojazdów). Ponadto Spółka nie będzie zatrudniała kierowców, nie będzie uzyskiwała licencji na przewóz taksówkami osobowymi itp. W związku z powyższym usługa car-sharingu jako nie zawierająca w swym zakresie przewozu osób taksówką osobową nie może zostać uznana za usługę taksówek osobowych wymienioną w poz. 156 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Spółka stoi na stanowisku, iż przez wzgląd na argumenty wskazane powyżej (brak usługi transportu - przewozu pasażerów) przedmiotowa usługa car-sharingu nie będzie również stanowiła usługi wymienionej w poz. 157 załącznika nr 3 do ustawy o VAT - Pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany (PKWiU 49.39). W konsekwencji, usługa świadczona przez Spółkę, jako nie wymieniona w załączniku nr 3 do ustawy o VAT nie będzie korzystała z preferencyjnego opodatkowania podatkiem od towarów i usług stawką w wysokości 8%. Oznacza to, iż usługa car-sharingu będzie, ze względu na argumenty wskazane w uzasadnieniu powyżej, opodatkowana stawką podstawową 23% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Dla określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług do czynności, których przedmiotem są poszczególne towary i usługi, ustawodawca częstokroć odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU.

Od 1 stycznia 2011 r., na potrzeby podatku od towarów i usług, stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.). Należy przy tym wskazać, że to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem wykonywanych czynności. Według zapisu pkt 1 Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika to z faktu, że właśnie producent bądź usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego przypisania produktu czy usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

Zastosowanie preferencyjnych stawek podatku lub zwolnienie od podatku możliwe jest jednak tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych do ustawy.

Podkreślić należy, że pojęcia używane do oznaczenia towaru lub usługi (grupy towarów lub usług) opodatkowanych stawką obniżoną lub zwolnieniem, należy interpretować ściśle, zważywszy, że możliwość zastosowania stawki preferencyjnej lub zwolnienia stanowi odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą towary i usługi opodatkowane są stawką podstawową czyli obecnie 23%. Wszelkie wyjątki od tej reguły nie powinny być interpretowane w sposób rozszerzający.

Zatem, w przypadku, gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia, należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca rozpocznie działalność w zakresie świadczenia w Polsce usług car-sharingu klasyfikowanych jako usługi Wynajmu i dzierżawy samochodów osobowych i furgonetek, bez kierowcy - PKWiU 77.11.1.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii zastosowania prawidłowej stawki podatku VAT dla ww. usług.

Z uwagi na przywołane powyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wskazane w opisie sprawy usługi car-sharingu, mieszczące się, jak wskazał Wnioskodawca, w grupowaniu PKWiU 77.11.1 Wynajmu i dzierżawy samochodów osobowych i furgonetek, bez kierowcy, nie zostały wymienione ani w ustawie o podatku od towarów i usług, ani w przepisach wykonawczych, jako czynności zwolnione z podatku lub korzystające z preferencyjnego opodatkowania. Zatem opisane usługi podlegają opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Należy wskazać, że ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy została podjęta z uwzględnieniem wskazanej przez Wnioskodawcę w opisie sprawy klasyfikacji statystycznej świadczonych usług.

Podkreślić również należy, że analiza prawidłowości wskazanej przez Wnioskodawcę we wniosku klasyfikacji usług do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego. Zatem, Minister Rozwoju i Finansów nie jest uprawniony do oceny stanowiska przedstawionego przez Zainteresowanego w zakresie klasyfikacji statystycznej czynności będących przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie