Interpretacja indywidualna z dnia 20.10.2017, sygn. 0111-KDIB3-2.4012.443.2017.2.SR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Uznanie, że zobowiązanym do rozliczania i odprowadzania podatku od towarów i usług jest Gmina i powinna być wskazana jako sprzedawca w fakturach

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 sierpnia 2017 r., (data wpływu 8 sierpnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z 28 września 2017 r. (data wpływu 4 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że zobowiązanym do rozliczania i odprowadzania podatku od towarów i usług jest Gmina i powinna być wskazana jako sprzedawca w fakturach jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że zobowiązanym do rozliczania i odprowadzania podatku od towarów i usług jest Gmina i powinna być wskazana jako sprzedawca w fakturach. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 września 2017 r. (data wpływu 4 października 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 19 września 2017 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.443.2017.1.SR.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 28 września 2017 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina mając na uwadze zaspokojenie potrzeb mieszkańców poprzez zagwarantowanie profesjonalnego zarządzania zasobem komunalnym, utworzyła jednoosobową Spółkę komunalną ze 100% udziałem Gminy. Gmina jest zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług. Spółka jako spółka prawa handlowego nie podlega centralizacji VAT, jest wyodrębnionym podmiotem w obrocie gospodarczym, posiadającym osobowość prawną i jest ona czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Ponadto nie należy do sektora finansów publicznych i nie jest jej jednostką organizacyjną.

Między Gminą, a Spółką została podpisana umowa na zarządzanie budynkami i lokalami mieszkalnymi, socjalnymi i użytkowymi stanowiącymi własność Gminy. Spółka działa jako zarządca lokali komunalnych, stanowiących zasób Gminy, za które to czynności otrzymuje wynagrodzenie.

Spółka upoważniona jest do drukowania i dostarczania najemcom lokali mieszkalnych blankietów płatniczych, książeczek czynszowych, za pomocą których dokonują wpłat oraz do sporządzania naliczeń za najem i dzierżawę lokali użytkowych i terenów zgodnie z zawartymi przez Gminę umowami, a także do bieżącego prowadzenia przypisów i odpisów, wpłat zwrotów i zaliczeń nadpłat dla lokali mieszkalnych. Zgodnie z umową Spółka zobowiązana jest do przedstawienia Gminie rozliczenia ewidencji sprzedaży VAT z wyszczególnieniem właściwych stawek podatku od towarów i usług.

Zgodnie z umową wszelkie czynności związane z najmem i dzierżawą świadczy Spółka. Faktury Spółka wystawia we własnym imieniu i jako sprzedawca usługi wskazana jest Spółka. Spółka nie posiada upoważnienia do wystawiania faktur.

Należności z tytułu czynszów za lokale mieszkalne i użytkowe wraz z należnymi odsetkami w przypadku nieterminowych wpłat stanowią dochód budżetu Gminy i w kwotach brutto wpływają na rachunek Gminy. W zakresie podatku od towarów i usług z Urzędem Skarbowym rozlicza się Spółka oraz Gmina. Spółka składając deklaracje nie ujmuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w imieniu Gminy.Gmina rozlicza podatek VAT na podstawie otrzymanego od Spółki comiesięcznego zestawienia Ewidencji VAT dotyczącej sprzedaży lokali mieszkalnych, garaży, świetlic z wyszczególnieniem właściwych stawek podatku VAT. Gmina dane z Ewidencji VAT przenosi zbiorczo do swojego rejestru VAT odpowiednio według stawek VAT.

Czynności związane z najmem i dzierżawą Spółka wykonuje w imieniu i na rzecz Gminy, zgodnie z umową z dnia 1 października 2015 r. o powierzeniu w zarząd nieruchomości lokalowych Gminy Spółce. Umowy z najemcami i dzierżawcami zawierane są przez Gminę reprezentowaną przez Burmistrza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

W związku z centralizacją podatku VAT jaki w tym przypadku podmiot, Gmina czy Spółka jest zobowiązany do rozliczania i odprowadzania podatku od towarów i usług? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1 Podmiotem uprawnionym do rozliczania i odprowadzania podatku VAT powinna być Gmina, ponieważ wszystkie czynności wykonywane przez zarządcę nieruchomości Spółkę są realizowane w ramach działalności gospodarczej właściciela nieruchomości czyli Gminy i na jego rachunek. Spółka nie jest uprawniona do prowadzenia dla Gminy rozliczeń z tytułu należności podatkowych, w tym również w zakresie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, przekazuje jedynie informacje o wysokości podatku. Podatnikiem podatku VAT i rozliczającym go jest Gmina jako właściciel nieruchomości.

Czynsze i opłaty za media pobierane przez Spółkę w ramach obowiązków zarządcy, stanowiące dochody budżetu Gminy, nie są obrotem Spółki w rozumieniu podatku VAT, a zobowiązanym do rozliczania i odprowadzania podatku VAT za lokale użytkowe i świadczenia jest właściciel nieruchomości czyli Gmina.

Właściciel Gmina jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wykonuje on czynności podlegające temu podatkowi za pośrednictwem zarządcy, a działania zarządcy są działaniami na rzecz właściciela. W związku z tym, czy właściciel Gmina działa samodzielnie, czy za pośrednictwem zarządcy, spoczywają na nim te same obowiązki z zakresu rozliczania podatku od towarów i usług. Tak więc sama istota tego rodzaju zarządu przesądza, że zarządca nie może być podatnikiem podatku od towarów i usług, oczywiście w zakresie czynności wykonywanych nie na swoją rzecz (stanowisko oznaczone we wniosku nr 1).

Ad. 2 Spółka winna występować jako Wystawca, a Gmina jako Sprzedawca (stanowisko oznaczone we wniosku nr 3).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (). Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się w świetle art. 8 ust. 1 ustawy każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy ().

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Ponadto należy wskazać, że zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy czynności muszą być wykonywane przez podatnika. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Natomiast, w myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z kolei przez sprzedaż zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności ().

Zgodnie natomiast z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na podstawie art. 106d ust. 1 ustawy, podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
2. których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b

• jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Faktury może wystawiać w imieniu i na rzecz podatnika również upoważniona przez niego osoba trzecia, w szczególności jego przedstawiciel podatkowy, o którym mowa w art. 18a art. 106d ust. 2 ustawy.

Jak wynika z przywołanego przepisu, ustawodawca dopuszcza możliwość wystawiania faktur przez podmiot trzeci w imieniu i na rzecz sprzedawcy, pod warunkiem jednak, że dysponuje on stosownym upoważnieniem.

W myśl art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem ().
    
    

Podkreślenia wymaga, że w systemie podatku od towarów i usług faktury są dokumentami sformalizowanymi potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktury winny zatem odzwierciedlać faktycznie dokonane transakcje pomiędzy prawidłowo oznaczonymi podmiotami gospodarczymi. Obligatoryjne elementy jakie musi zawierać faktura ustawodawca wymienił w cyt. wyżej art. 106e ustawy. Nie ma przeszkód aby na fakturze zawarte były również inne niż wymienione w art. 106e ustawy informacje/dane, (np. wynikające ze specyfiki działalności podatnika lub uzgodnione pomiędzy stronami transakcji), pod warunkiem jednak, że nie zakłóca to czytelności faktury.

Ponadto, zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Z kolei na mocy art. 109 ust. 3 ustawy podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Dane, które podatnik wpisuje do deklaracji składanej w urzędzie skarbowym, stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonych przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupu VAT. Przepisy ustawy nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Ważne jest tylko, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy oraz inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji VAT.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że między Gminą, a Spółką została podpisana umowa na zarządzanie budynkami i lokalami mieszkalnymi, socjalnymi i użytkowymi stanowiącymi własność Gminy. Spółka działa jako zarządca lokali komunalnych, stanowiących zasób Gminy, za które to czynności otrzymuje wynagrodzenie. Spółka upoważniona jest do drukowania i dostarczania najemcom lokali mieszkalnych blankietów płatniczych, książeczek czynszowych, za pomocą których dokonują wpłat oraz do sporządzania naliczeń za najem i dzierżawę lokali użytkowych i terenów zgodnie z zawartymi przez Gminę umowami, a także do bieżącego prowadzenia przypisów i odpisów, wpłat zwrotów i zaliczeń nadpłat dla lokali mieszkalnych. Czynności związane z najmem i dzierżawą Spółka wykonuje w imieniu i na rzecz Gminy, zgodnie z umową z dnia 1 października 2015 r. o powierzeniu w zarząd nieruchomości lokalowych Gminy Spółce. Zgodnie z umową Spółka zobowiązana jest do przedstawienia Gminie rozliczenia ewidencji sprzedaży VAT z wyszczególnieniem właściwych stawek podatku od towarów i usług. Należności z tytułu czynszów za lokale mieszkalne i użytkowe wraz z należnymi odsetkami w przypadku nieterminowych wpłat stanowią dochód budżetu Gminy i w kwotach brutto wpływają na rachunek Gminy. Umowy z najemcami i dzierżawcami zawierane są przez Gminę reprezentowaną przez Burmistrza.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia jaki w tym przypadku podmiot, Gmina czy Spółka jest zobowiązany do rozliczania i odprowadzania podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy w kontekście przedstawionego opisu sprawy należy wskazać, że skoro usługi, o których mowa we wniosku, będą świadczone przez Spółkę w imieniu i na rzecz Gminy, to tym samym uznać należy, że należności z tytułu czynszów za lokale mieszkalne i użytkowe wraz z należnymi odsetkami w przypadku nieterminowych wpłat, nie stanowią dla Spółki zapłaty, o której mowa w art. 29a ustawy. Spółka bowiem, na podstawie postanowień umownych ze zlecającym (Gminą) będzie wykonywać jedynie czynności zarządzania budynkami i lokalami mieszkalnymi, socjalnymi i użytkowymi stanowiącymi własność Gminy. A zatem realizacja przez Spółkę czynności w imieniu i na rachunek Gminy będzie równoznaczna z ich wykonywaniem przez Gminę. Tak więc to nie Spółka, lecz Gmina będzie zobowiązana wykazywać podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu zrealizowanych czynności, o których mowa we wniosku, w rejestrze sprzedaży oraz deklaracji podatkowej dla celów podatku od towarów i usług.

Odpowiadając zatem na pytanie Wnioskodawcy należy wskazać, że to Gmina zobowiązana jest rozliczać i odprowadzać podatek od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących ustalenia czy Spółka powinna być wystawcą faktur, a Gmina Sprzedawcą należy w pierwszej kolejności wskazać, że Spółka, zgodnie z art. 106d ust. 2 ustawy, będzie mogła wystawiać faktury VAT z tytułu czynności wykonywanych w imieniu i na rzecz Gminy, jeżeli Gmina upoważni Spółkę do wystawiania faktur w jej imieniu.

Zauważyć przy tym należy, że wystawienie faktur przez Spółkę w imieniu i na rachunek Gminy jest równoznaczne z wystawieniem ich przez Gminę, która jest faktycznym sprzedawcą ww. usług i jest zobowiązana jak wskazano powyżej zaewidencjonować dokonaną sprzedaż i wykazać w deklaracji podatkowej dla celów podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy, należy wskazać, że na fakturach VAT dokumentujących sprzedaż oraz nabycie towarów i usług powinny być wskazane m.in. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług i ich adresy oraz numery, pod którymi podatnik i nabywca są zidentyfikowani na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, czyli identyfikatory podatkowe.

Należy wskazać, że nie ma przeszkód, aby w wystawianych fakturach umieszczane były dodatkowo np. dane wystawcy faktury. Należy jednak pamiętać, że dane wystawcy faktury nie mogą być wskazywane zamiast danych sprzedawcy.

A zatem ww. faktury VAT, obok obligatoryjnych elementów wymienionych w art. 106e ust. 1 ustawy, m.in. danych Gminy jako sprzedawcy, mogą zawierać również inne dane, np. dane Spółki jako wystawcy faktury, w przypadku gdy Gmina upoważni Spółkę do wystawiania faktur w jej imieniu. Tak wystawione faktury, w celu zachowania przejrzystości dokumentu, winny jednak zawierać dokładne oznaczenie każdego z wymienionych podmiotów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie ustalenia jaki podmiot, Gmina czy Spółka, jest zobowiązany do rozliczania i odprowadzania podatku od towarów i usług oraz czy Spółka powinna być wystawcą faktur, a Gmina Sprzedawcą. Natomiast w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej