Interpretacja indywidualna z dnia 27.01.2017, sygn. 1462-IPPP3.4512.865.2016.1.JF, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez wynajmującego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 za zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2016 r. (data wpływu 24 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez wynajmującego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez wynajmującego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. (dalej również Podatnik lub Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka w październiku 2007 r. zawarła z kontrahentem (dalej również Wynajmujący) umowę najmu nieomości (tj. budynku posadowionego na nieomości gruntowej będącej w użytkowaniu wieczystym wynajmującego) dla potrzeb działu ekspedycji Oddziału K. w B. w celu prowadzenia tam ekspedycji i zwrotowni prasy. Umowa została zawarta na okres od 1 października 2007 roku do 1 października 2017 roku.

Spółka S.A. planowała dokonanie prac adaptacyjnych w wynajmowanym obiekcie, zgodnie z projektem budowlanym z września 2007 r. - w celu dostosowania obiektu do potrzeb ekspedycji i zwrotowi prasy, na co wynajmujący wyraził zgodę.

Według § 7 ust. 1 Umowy Najmu, Wynajmujący zobowiązany był w okresie obowiązywania umowy między innymi do:

• wydania przedmiotu najmu (§ 7 ust. 1 ppkt a),

• wyrażenia zgody na dokonanie przez Spółkę prac adaptacyjnych i wprowadzenie ulepszeń, w celu przystosowania obiektu do działalności gospodarczej, którą ma prowadzić w tym obiekcie (§ 7 ust. 1 ppkt c),

• usunięcia na własny koszt, niezwłocznie po otrzymaniu pisemnego wezwania Spółki, wad przedmiotu najmu uniemożliwiających lub znacznie utrudniających pozwanej korzystanie z Przedmiotu Najmu zgodnie z umową (§ 7 ust. 1 ppkt b),

• zapewnienia Spółce swobodnego i niczym nieograniczonego dostępu do przedmiotu najmu (§ 7 ust. 1 ppkt d),

• zapewnienia sprawnego działania wszystkich instalacji znajdujących się w Przedmiocie Najmu w stopniu zapewniającym prawidłowe korzystanie przez Spółkę z Przedmiotu Najmu, za wyjątkiem obowiązku usuwania awarii wynikających z przyczyn leżących po stronie Spółki lub niezależnych od Wynajmującego, a powstałych poza nieomością w B. (§ 7 ust. 1 ppkt f),

• zapewnienia Spółce dostępu do mediów (§ 7 ust. 1 ppkt e Umowy Najmu).

Strony przewidziały możliwość wcześniejszego wypowiedzenia umowy przez S.A. w następujących przypadkach:

• z zachowaniem 1 - rocznego okresu wypowiedzenia w przypadku podjęcia przez realizacji inwestycji polegającej na wybudowaniu przez pozwaną własnego obiektu dla potrzeb ekspedycji i zwrotowi prasy;

• z zachowaniem 3 - miesięcznego okresu wypowiedzenia w przypadku nie wykonania przez Kontrahenta (wynajmującego) któregokolwiek z zobowiązań określonych w § 7 ust. 1 Umowy Najmu, po wcześniejszym pisemnym wezwaniu do ich wykonania w dodatkowym 2 - tygodniowym terminie i bezskutecznym upływie tego terminu.

Strony przewidziały możliwość wcześniejszego wypowiedzenia umowy przez Wynajmującego w przypadku zalegania przez Spółkę z zapłatą czynszu za kolejne dwa okresy, po wcześniejszym pisemnym wezwaniu do ich wykonania w dodatkowym 1 miesięcznym terminie i bezskutecznym upływie tego terminu.

Po zawarciu umowy najmu Spółka przystąpiła do prac adaptacyjnych - zgodnie z projektem budowlanym. W toku prac adaptacyjnych okazało się, że z uwagi na brak reakcji Wynajmującego na wezwania do zapewnienia sprawnego działania instalacji c.o., w czerwcu 2008 roku Spółka wypowiedziała stosunek najmu wynikający z Umowy Najmu, z zachowaniem 3 - miesięcznego okresu wypowiedzenia. Przedmiot najmu został zwrócony Wynajmującemu w dniu 26 września 2008 roku i Spółka nie prowadzi tam działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Spółka rozpoczęła działania mające na celu uomienie ekspedycji i zwrotowni prasy w innej lokalizacji. Ostatecznie ekspedycja prasy Oddziału K. została uomiona dnia 29 września 2008 r. w obiekcie przy P. w B..

Wynajmujący nadal jednak wystawiał faktury na Spółkę z tytułu najmu przedmiotowej nieomości. Spółka nie regulowała należności wynikających z faktur uznając umowę za skutecznie wypowiedzianą oraz nie odliczała VAT naliczonego z wymienionych faktur.

W wyniku procesu sądowego sąd cywilny zobligował Spółkę do zapłaty należności określonych w wystawionych przez Wynajmującą fakturach z tytułu najmu Nieomości uznając, iż Spółka nie wypowiedziała skutecznie umowy najmu, a zatem stosunek najmu Nieomości trwa nadal.

W związku z powyższym Spółka planuje regulować należności wynikające z faktur wystawianych przez najemcę, w celu wyeliminowania kosztów obsługi sporu.

Spółka dotychczas nie odliczała podatku naliczonego z faktur dokumentujących wynajem przedmiotowej nieomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka ma prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur wystawianych przez Wynajmującego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Należy uznać, że Spółka ma prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z opłaconych faktur dokumentujących najem przedmiotowej nieomości.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem przypadków, które nie dotyczą niniejszej sytuacji.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 litera a powołanej ustawy kwota podatku naliczonego to między innymi kwota podatku wynikająca z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka podpisała umowę najmu z zamiarem wykorzystywania omawianej nieomości dla celów działalności gospodarczej oraz podjęła działania adaptacyjne w przedmiotowej nieomości. W związku z problemami technicznymi związanymi z przeprowadzeniem adaptacji nieomości oraz sporem prawnym, Spółka utworzyła centrum logistyczne w innym miejscu. Jednak po przegranym sporze sądowym, jest zobligowana do uiszczania opłat za najem nieomości. Jednocześnie Spółka nie ma możliwości wypowiedzenia umowy najmu. W ocenie Spółki konieczność ponoszenia kosztów najmu jest zatem związana z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a pomiędzy podatkiem naliczonym wynikającym z przedmiotowych faktura czynnościami opodatkowanymi istnieje związek pośredni. Podatnik musi bowiem ponosić koszty w związku z umową zawartą w celu bezpośredniego wykorzystywania nieomości do czynności opodatkowanych VAT (do celów opodatkowanej VAT działalności gospodarczej). Wydatki te obciążają zatem działalność opodatkowaną podatnika i są elementem cenotwórczym produktów podatnika opodatkowanych VAT. Należy w tym miejscu podkreślić, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje także w przypadku, gdy związek pomiędzy podatkiem naliczonym (zakupami) a wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi ma charakter pośredni. Przykładem tego stanowiska jest wyrok NSA z dnia 22 lutego 2000 r. (III SA 7776/98) zgodnie z którym Co do zasady, ustawa o VAT nie wymaga - dla odliczenia podatku naliczonego - istnienia bezpośredniego związku między zakupem i sprzedażą tego samego towaru.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawową, immanentną cechą podatku od wartości dodanej. Zapewnia ono bowiem neutralność tego podatku dla podatników VAT, przy jednoczesnym faktycznym opodatkowaniu konsumpcji. Ma ono zapewniać, że podatek płacony przez podatnika VAT związany z działalnością opodatkowaną nie będzie stanowił dla niego faktycznego kosztu (obciążenia finansowego). Stąd możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi przywileju podatnika, lecz jest jego fundamentalnym i podstawowym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej, Takie rozumienie prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bardzo istotną wytyczną przy wykładni dyrektyw VAT w orzecznictwie ETS. Przepisy regulujące podatek od towarów i usług powinny być bowiem interpretowane w taki sposób, aby osiągnięta była neutralność tego podatku dla jego podatników. Pozbawienie podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego, który ma jedynie pośredni związek z czynnościami opodatkowanymi (opodatkowanych VAT produktów podatnika) - jako element cenotwórczy - naruszałoby wymienioną zasadę neutralności podatku od wartości dodanej. Stąd - w ocenie Podatnika - Podatnikowi powinno przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawianych na podstawie omawianej umowy najmu zawartej przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem świadczenia należy rozumieć każde zachowanie się, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do kategorii usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Przy czym, w rozumieniu ustawy, na mocy art. 8 ust. 1 pkt 2 przez świadczenie usług należy rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła z Wynajmującym umowę najmu nieomości dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej na okres od 1 października 2007 roku do 1 października 2017 roku. Strony przewidziały możliwość wcześniejszego wypowiedzenia umowy przez Wynajmującego w wymienionych w Umowie Najmu przypadkach i terminach. W czerwcu 2008 roku Spółka wypowiedziała stosunek najmu wynikający z Umowy Najmu, z zachowaniem 3 - miesięcznego okresu wypowiedzenia. Przedmiot najmu został zwrócony Wynajmującemu we dniu 26 września 2008 roku i Spółka nie prowadzi tam działalności gospodarczej. Wynajmujący nadal wystawiał faktury na Spółkę z tytułu najmu przedmiotowej nieomości. W wyniku procesu sądowego sąd zobligował Spółkę do zapłaty należności określonych w wystawionych przez Wynajmującą fakturach z tytułu najmu Nieomości uznając, że Spółka nie wypowiedziała skutecznie umowy najmu, a zatem stosunek najmu Nieomości trwa nadal. W związku z powyższym Spółka planuje regulować należności wynikające z faktur wystawianych przez najemcę, w celu wyeliminowania kosztów obsługi sporu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur wystawianych przez Wynajmującego.

Wskazać należy, że na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Oznacza to, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

Zauważyć należy, że z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy z tytułu tego świadczenia miało być wypłacone wynagrodzenie. Zatem istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Czynność opodatkowana powstaje bowiem w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Aby doszło do opodatkowania wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i należnym wynagrodzeniem, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Przez umowę najmu zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodek cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Na podstawie art. 666 § 1 kodeksu cywilnego najemca powinien przez czas trwania najmu używać rzeczy najętej w sposób w umowie określony, a gdy umowa nie określa sposobu używania - w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zawarcie umowy najmu nieomości kreuje stosunek prawny, którego najemca w zamian za umówioną opłatę otrzymuje od wynajmującego we władanie nieomość. W takich okolicznościach niewątpliwie występuje czynność wzajemna w postaci oddania nieomości do używania przez Spółkę i otrzymywania w zamian umówionego czynszu przez Wynajmującego. Bezpośrednim przedmiotem wątpliwości Spółki pozostaje istnienie tego stosunku zobowiązaniowego po wypowiedzeniu umowy najmu przez Spółkę w czerwcu 2008 roku, zwróceniu przedmiotu najmu Wynajmującemu 26 września 2008 roku oraz orzeczeniu sądu o bezskuteczności wypowiedzenia umowy przez Spółkę.

Dokonując analizy okoliczności faktycznych decydujące jest orzeczenie sądu badającego sprawę oraz zachowanie stron umowy najmu. W tym przypadku sąd orzekł, że Spółka nie wypowiedziała skutecznie umowy najmu, a zatem stosunek najmu Nieomości trwa nadal, a po opuszczeniu nieomości przez Spółkę Wynajmujący nadal wystawiał faktury z tytułu najmu przedmiotowej nieomości. Ostatecznie w wyniku wykonania orzeczenia Spółka zamierza regulować należności wynikające z faktur wystawianych przez Wynajmującego w celu wyeliminowania kosztów obsługi sporu. Przedstawione okoliczności wskazują, że Wynajmujący uznając umowę za trwającą obciążał Spółkę opłatą z tytułu najmu. Przy czym sąd uznał, że wypowiedzenie najmu przez Wnioskodawcę było bezskuteczne. Zdaniem tut. Organu uznać należy, że kwoty na fakturach wystawionych przez Wynajmującego i które Spółka zamierza zapłacić stanowią wynagrodzenie za świadczenie usługi najmu nieomości wykorzystywanej przez Spółkę do prowadzonej działalności gospodarczej. Spełnione zostały przesłanki pozwalające uznać, że faktury dokumentują usługę określoną w art. 8 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odnosząc się bezpośrednio do prawa Spółki do odliczenia podatku naliczonego wskazać należy, że na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek może być bezpośredni lub też pośredni.

Ustawodawca przyznał zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia określonych przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy - przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Przeprowadzona analiza prawna wskazuje, że kwoty należności wykazane na fakturach wystawionych przez Wynajmującego i płacone przez Spółkę są wynagrodzeniem za usługę najmu nieomości podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Poza tym usługa najmu nieomości na cele prowadzonej działalności gospodarczej nie podlega zwolnieniu od podatku.

Jak wskazał Wnioskodawca najem nieomości jest związany z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a pomiędzy podatkiem naliczonym wynikającym z faktur a czynnościami opodatkowanymi istnieje związek pośredni. Zatem należy zgodzić się ze Spółką, że należności płacone przez Spółkę dotyczą umowy najmu przedmiotowej nieomości wykorzystywanej do czynności opodatkowanych. Tym samym spełnione zostały przesłanki wynikające z art. 86 ust. 1 ustawy i Spółka posiada prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z wystawionych faktur w zakresie, w jakim nabywana usługa wykazuje związek z czynnościami opodatkowanymi.

W konsekwencji stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie o przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art.47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Skarbowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie