Interpretacja indywidualna z dnia 12.12.2012, sygn. ILPP4/443-416/12-2/BA, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Czy z tytułu realizacji opisanej w stanie faktycznym transakcji sprzedaży lokali mieszkalnych Wnioskodawca wraz z małżonką posiadają status podatników VAT, czy transakcja ta podlega dyspozycji ustawy o podatku od towarów i usług?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2012 r. (data wpływu 19 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie statusu podatnika VAT i objęcia dyspozycją ustawy sprzedaży lokali mieszkalnych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie statusu podatnika VAT i objęcia dyspozycją ustawy sprzedaży lokali mieszkalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką zakupili w dniu 4 maja 2009 r. nieruchomość w C. Zakupu dokonali ze środków pochodzących z majątku wspólnego. Jako nabywcy nieruchomości wstąpili w prawa Wynajmujących lokale mieszkalne znajdujące się w przedmiotowym budynku. Małżonkowie nie prowadzą w tym zakresie żadnej działalności gospodarczej. Przychody uzyskiwane przez małżonków z najmu traktowane są jako najem cywilnoprawny i opodatkowane są na zasadach ogólnych. Nieruchomość wprowadzono do ewidencji środków trwałych w dniu 18 maja 2009 r. Przy nabyciu nieruchomości małżonkom nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. W okresie 2011-2012 Wnioskodawca wraz z małżonką ponieśli nakłady modernizacyjne przekraczające 30% wartości początkowej nieruchomości.

Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedają lokale mieszkalne. Pierwsze umowy w formie aktów notarialnych zostały zawarte w czerwcu 2012 r. Przychody uzyskane ze sprzedaży lokali mieszkalnych małżonkowie planują przeznaczyć na zakup działki/działek budowlanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu realizacji opisanej w stanie faktycznym transakcji sprzedaży lokali mieszkalnych Wnioskodawca wraz z małżonką posiadają status podatników VAT, czy transakcja ta podlega dyspozycji ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego stanu faktycznego sprawy, z tytułu opisanej transakcji sprzedaży lokali mieszkalnych nie jest on wraz z małżonką podatnikiem podatku VAT - transakcje te nie podlegają dyspozycji ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Zainteresowany wskazuję, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż ustawodawca wyraźnie powiązał pojęcie podatnika z działalnością gospodarczą. W tym kontekście należy rozważyć czy w świetle powołanych przepisów Zainteresowany może zostać uznany za podatnika podatku VAT w związku z dokonaną czynnością sprzedaży lokali mieszkalnych.

Jak wynika z powołanej ustawowej definicji, działalnością gospodarczą jest również czynność wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Zamiar zgodnie z definicją słownikową oznacza to, co ktoś zamierza; projekt, plan, intencję zrealizowania czegoś. Można więc stwierdzić, że zamiar jest pewnym stanem psychicznym, a zatem aby udowodnić jego istnienie w danym momencie należy znaleźć obiektywne okoliczności potwierdzające taki stan.

Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył wraz z małżonką ze środków pochodzących z ich majątku prywatnego. Nieruchomość ta nigdy nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Przychody uzyskiwane z najmu dotyczyły najmu cywilnoprawnego, nie kwalifikowanego jako pozarolnicza działalność gospodarcza. Wnioskodawca nie rozliczył wraz z małżonką żadnych kosztów (inwestycji) związanych z tą nieruchomością. W momencie jej nabycia nie mieli oni zamiaru jej dalszej odsprzedaży.

Wobec tego przedmiotowa nieruchomość stanowiła ich majątek prywatny i nie była ona związana z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Aby bowiem móc orzec o prowadzeniu przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, musiałby on spełnić szereg przesłanek, które czyniłyby tę działalność profesjonalną. A zatem chcąc dokonywać tych czynności powinien dokonać wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, wystąpić o nadanie nr REGON, w którym wykazana byłaby działalność polegająca na obrocie nieruchomościami, uzyskać koncesję na dokonywanie obrotu nieruchomościami, oraz dokonywać zarówno transakcji zakupu jak i sprzedaży nieruchomości, czy też świadczyć usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Wobec braku realizacji tych czynności sprzedaż lokali mieszkalnych stanowiących majątek prywatny Wnioskodawcy nie może być uznana za działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami, a Zainteresowany wraz z małżonką za podatników podatku VAT.

Potwierdzeniem tego stanowiska jest wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 1254/05, zgodnie z którym: Okoliczność, iż podmiot wykonuje czynności wymienione w art. 5 VATU (m.in. odpłatną dostawę towarów) nie jest wystarczającą przesłanką do ich opodatkowania podatkiem VAT bowiem musi działać w charakterze podatnika, a zatem podmiotu wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2. Należy zauważyć również, że wykorzystywanie majątku prywatnego przez osoby fizyczne stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu cyt. art. 15 ust. 2 zd. 2 VATU, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Trudno uznać, by sprzedaż majątku prywatnego w postaci opisanej nieruchomości była dokonywana w przez Wnioskodawcę w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przepisach prawa podatkowego nie istnieje definicja pojęcia ciągłości. Wobec powyższego należy odnieść się do przepisów z innych gałęzi prawa związanych z działalnością gospodarczą. Aby stwierdzić, że mamy do czynienia z ciągłym działaniem, działanie to winno być działaniem stałym (w określonym czasie), zawodowym, powtarzalnym. Potwierdzeniem stanowiska Zainteresowanego w tej kwestii są następujące orzeczenia:

• do istotnych cech działalności gospodarczej należy zaliczyć jej zawodowy (stały) charakter, powtarzalność podejmowanych działań, przyporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania i uczestnictwo w obrocie gospodarczym uchwała SN z dnia 11 października 1996 r. (sygn. akt RN 4/96);
• do istotnych cech działalności gospodarczej należy zaliczyć jej zawodowy (stały) charakter, powtarzalność podejmowanych działań, przyporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania i uczestnictwo w obrocie gospodarczym wyrok NSA w Lublinie z dnia 4 lutego 2000 r. (sygn. akt. I SA/Lu 1518/98).

Określenie stały ma zastosowanie w sytuacji, gdy transakcje sprzedaży nieruchomości są wykonywane nieprzerwanie, niezmiennie (w określonym okresie). Definicja słownikowa pojęcia stały oznacza m.in.: nie ulegający zmianom, niezmienny (w danym okresie), zawsze taki sam, ciągły, nieprzerwany.

Wobec tego w ocenie Wnioskodawcy sprzedaż nieruchomości, która nie jest związana z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, traktować należy jako sprzedaż majątku prywatnego, nie podlegającego dyspozycji ustawy o podatku od towarów i usług.

Rozpatrując powyższe zagadnienie należy również uwzględnić w tym zakresie regulacje unijne, a w szczególności Dyrektywę 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L.06.347.1). Dyrektywa 112 w art. 9 (1) stanowi, że podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu, jakąkolwiek działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza w świetle art. 9 (1) definiowana jest jako wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zapis art. 12 (1) Dyrektywy 112 przewiduje natomiast możliwość rozszerzenia przez państwa członkowskie kręgu podatników o osoby, które okazjonalnie dokonują transakcji związanych z działalnością gospodarczą (wymienioną w art. 9 (1)) dotyczących:

1. dostawy budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawy terenu budowlanego.

Czynności te nie mogą być jednak zrównane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 9 (1) Dyrektywy 112.

Przepis powyższy daje państwom członkowskim uprawnienie do rozszerzenia kręgu podatników VAT również na osoby sporadycznie sprzedające swój prywatny majątek nieruchomy, niebędące handlowcami. Polski ustawodawca nie wprowadził takiego rozwiązania i nie rozszerzył kręgu podatników o podmioty dokonujące okazjonalnie transakcji niebędących działalnością gospodarczą dotyczących ww. nieruchomości, wobec czego nie można w drodze rozszerzającej wykładni obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów i usług kreować innych niż ustawowe definicji podatnika podatku VAT.

Przedstawione powyżej argumenty, w ocenie Zainteresowanego pozwalają stwierdzić, że nie zaistniały przesłanki uznania wykonanej czynności (sprzedaży lokali mieszkalnych) za podlegającą dyspozycjom ustawy o podatku od towarów i usług, w konsekwencji czego z tytułu tej transakcji Zainteresowany nie może być wraz z małżonką uznany za podatników tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy, definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 lub świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych art. 15 ust. 2 ustawy.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ponadto wskazać należy, iż nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą i jest wykorzystywany na potrzeby osobiste. Sprzedaż majątku prywatnego oznacza, że majątek ten nabywany był na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, a zatem jego zbycie zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznane za działalność gospodarczą ze skutkiem uznania tej osoby za podatnika.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie art. 12 ust. 1 cyt. Dyrektywy stanowi, iż państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Jednocześnie w świetle powołanych regulacji dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika osoby, która dokonała okazjonalnej dostawy terenów budowlanych, w warunkach wskazujących, że czynność ta nie była związana z zaspokajaniem potrzeb osobistych tej osoby.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W świetle powyższego należy zauważyć, iż umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony zarówno wynajmującego, jak i najemcę określone przepisami obowiązki. Wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym jak wynika z art. 659 § 2 ww. ustawy czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

A zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywane jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wraz z małżonką zakupili w dniu 4 maja 2009 r. nieruchomość w C. Zakupu dokonali ze środków pochodzących z majątku wspólnego. Jako nabywcy nieruchomości wstąpili w prawa Wynajmujących lokale mieszkalne znajdujące się w przedmiotowym budynku. Małżonkowie nie prowadzą w tym zakresie żadnej działalności gospodarczej. Przychody uzyskiwane przez małżonków z najmu traktowane są jako najem cywilnoprawny i opodatkowane są na zasadach ogólnych. Nieruchomość wprowadzono do ewidencji środków trwałych w dniu 18 maja 2009 r. Przy nabyciu nieruchomości małżonkom nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. W latach 2011-2012 Wnioskodawca wraz z małżonką ponieśli nakłady modernizacyjne przekraczające 30% wartości początkowej nieruchomości. Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedają lokale mieszkalne. Pierwsze umowy w formie aktów notarialnych zostały zawarte w czerwcu 2012 r. Przychody uzyskane ze sprzedaży lokali mieszkalnych małżonkowie planują przeznaczyć na zakup działki/działek budowlanych.

Wobec powyższego podmiot świadczący usługę najmu jest podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy najem ten wykonuje we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca wraz z małżonką zakupili nieruchomość w C. Zakupu dokonali ze środków pochodzących z prywatnego majątku wspólnego. Jako nabywcy nieruchomości wstąpili w prawa Wynajmujących lokale mieszkalne znajdujące się w przedmiotowym budynku. Małżonkowie nie prowadzą w tym zakresie działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Jak wskazał Zainteresowany, przychody uzyskiwane przez małżonków z najmu traktowane są jako najem cywilnoprawny.

W tym miejscu wskazać należy, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług różni się od definicji działalności gospodarczej zawartej: w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm.), w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz innych ustawach podatkowych (w tym również w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.).

Zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż niezależnie od tego czy umowa najmu z punktu widzenia podatku dochodowego jest zawarta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czy prywatnie, Wnioskodawca z tytułu wykonywania tej czynności jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Prowadzi on bowiem w tym zakresie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Natomiast zbycie lokali mieszkalnych nabytych w celu prowadzenia tej działalności gospodarczej i wykorzystywanych do świadczenia najmu nie stanowi sprzedaży majątku prywatnego, bowiem w takim przypadku dochodzi do sprzedaży składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej.

Tym samym, w przedstawionych okolicznościach, czynność sprzedaży lokali mieszkalnych mieści się w definicji odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem dokonywana jest przez podatnika podatku VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Reasumując, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca z tytułu realizacji opisanej w stanie faktycznym transakcji sprzedaży lokali mieszkalnych posiada status podatnika VAT oraz transakcja ta podlega dyspozycji ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, iż interpretacje prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie.

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz stanowiska własnego, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone. W szczególności dotyczy to kwestii obowiązku dokonania rejestracji jako podatnik VAT czynny oraz zwolnienia od podatku VAT przedmiotowej sprzedaży nieruchomości.

Ponadto, wskazać należy, iż z uwagi na to, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług został złożony przez Wnioskodawcę jednego ze współwłaścicieli zbywanych lokali mieszkalnych, interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiego ze współwłaścicieli, tj. żony Wnioskodawcy.

Żona Zainteresowanego, chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Jednocześnie należy wyjaśnić, iż powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia, jako cenne źródło w zakresie wskazywania kierunków wykładni i norm prawa podatkowego, nie mogą wpłynąć na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy. Należy bowiem zauważyć, że moc obowiązująca wyroku zamyka się w obrębie sprawy, w której został on wydany. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Zatem, wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie statusu podatnika VAT i objęcia dyspozycją ustawy sprzedaży lokali mieszkalnych. Natomiast, kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych została załatwiona odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 703 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu