Temat interpretacji

Stawki podatku obowiązujące do dostawy działek.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2011 r. (data wpływu 15 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 6 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej do dostawy działek - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 6 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku obowiązującej do dostawy działek.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina, będąca podatnikiem podatku od towarów i usług, jest właścicielem niezabudowanych działek: nr 140/1 o powierzchni 0,1741 ha, nr 140/2 o powierzchni 0,0945 ha oraz nr 140/3 o powierzchni 0,0627 ha w ewidencji gruntów sklasyfikowanych jako droga, które zamierza sprzedać osobie fizycznej posiadającej gospodarstwo rolne w celu polepszenia warunków zagospodarowania przyległych gruntów rolnych. Przedmiotowe działki zostały wydzielone z działki stanowiącej nieczynny tor kolejowy, w ewidencji gruntów sklasyfikowanej jako droga. Dla ww. działek brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast w części graficznej ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy działka została oznaczona jako szlaki turystyczne pieszo-rowerowe z wykorzystaniem nieczynnego toru linii kolejowej. O przeznaczeniu gruntu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego, a wobec jego braku pomocniczo może być wykorzystana ewidencja gruntów i budynków, która - zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków - klasyfikuje drogi do gruntów zabudowanych i zurbanizowanych.

W związku z powyższym, w uzupełnieniu wniosku, zadano następujące pytanie.

Czy Gmina może zastosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, ze względu na fakt, iż nieruchomości będą wykorzystywane na cele rolne, należy zastosować zwolnienie od podatku.

Gmina wskazała, że stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnione od podatku są tereny niezabudowane inne niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, co oznacza, że ze zwolnienia korzysta jedynie sprzedaż terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane i przeznaczone pod zabudowę oraz dostawa gruntów o charakterze rolnym i leśnym. Stwierdziła, że dla przedmiotowych działek brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w ewidencji gruntów zaliczone są do gruntów zabudowanych i zurbanizowanych, to jednak ze względu na swój kształt nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości i zostaną wykorzystane na poprawienie warunków zagospodarowania przyległych nieruchomości rolnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W art. 7 ust. 1 ustawy wskazano, iż przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stawka podatku, na postawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. I tak, w świetle zapisów art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powołanych regulacji wynika, że opodatkowaniu podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, jednak w przepisach podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę. Wobec powyższego, w celu określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Przepis art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Według art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W świetle zapisów art. 9 ust. 1 ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej studium.

Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (ust. 4 cyt. artykułu).

Powyższe przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazują, że o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, istniejącą na dzień zawarcia transakcji. Taką dokumentację stanowi studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, tym bardziej, że przy sporządzaniu planów miejscowych, organy gminy muszą kierować się ustaleniami zawartymi w studium.

Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do postanowień art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Według ust. 2 powyższego artykułu, w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także:

1. właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych inne osobyfizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty i budynki lub ich części;
2. miejsce zamieszkania lub siedzibę osób wymienionych w pkt 1;
3. informacje o wpisaniu do rejestru zabytków;
4. wartość nieruchomości.

Artykuł 21 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Należy zwrócić uwagę, iż wykładnia przepisów prawa geodezyjnego i kartograficznego wskazuje, że ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Wobec powyższego, pomimo że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są podstawą m. in. planowania przestrzennego, nie mogą być wyznacznikiem decydującym o przeznaczeniu gruntu.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Gmina, będąca podatnikiem podatku od towarów i usług, zamierza sprzedać osobie fizycznej posiadającej gospodarstwo rolne 3 niezabudowane działki, wydzielone z działki stanowiącej nieczynny tor kolejowy, w ewidencji gruntów sklasyfikowanej jako droga. Dla ww. działek brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast w części graficznej ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy teren, na którym są położone, został oznaczony jako szlaki turystyczne pieszo-rowerowe z wykorzystaniem nieczynnego toru linii kolejowej. W ewidencji gruntów zaliczone są do gruntów zabudowanych i zurbanizowanych, jednak ze względu na swój kształt nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości i zostaną wykorzystane na poprawienie warunków zagospodarowania przyległych nieruchomości rolnych.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że o ile w chwili dostawy przedmiotowe działki będą stanowić grunty niezabudowane inne niż tereny przeznaczone pod zabudowę, na co mogą wskazywać zapisy zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy, czynność ta będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. W przeciwnym przypadku jeśli działki będące przedmiotem sprzedaży będą gruntami przeznaczonymi pod zabudowę, czynność podlegać będzie opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy