Interpretacja indywidualna z dnia 20.02.2012, sygn. IPPP1/443-1663/11-2/BH, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie
Temat interpretacji
transakcja sprzedaży gruntu rolnego otrzymanego w drodze darowizny
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Fundacji przedstawione we wniosku z dnia 04.11.2011 r. (data wpływu 25.11.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży gruntów jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 25.11.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży gruntów.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe.
Fundacja posiada grunty rolne o powierzchni około l07 ha, na których uprawiane są zboża. Grunty te Fundacja otrzymała w formie darowizny. Przedmiotowe grunty położone są około 25 km od dużego miasta i nie graniczą z trasami szybkiego ruchu. W/w nieruchomości zostały podzielone na mniejsze działki rolne o powierzchni 0,3 ha każda. Poza kosztem podziału (praca geodetów) Fundacja nie poniosła innych wydatków, które wiązałyby się ze zmianą przeznaczenia tych gruntów. Zarówno w posiadanym przez Fundację zaświadczeniu o przeznaczeniu w planie przestrzennego zagospodarowania jak i w wypisie z rejestru gruntów obszary te są kwalifikowane jako rolne. Fundacja nie występowała o warunki ich zabudowy. Obecnie Fundacja ma zamiar dokonać sprzedaży tych gruntów, przy czym areał przy poszczególnych transakcjach może się wahać od 0,3 do 0,6 ha, a nabywcami mają być osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Fundacja nie posiada wiedzy, ani wpływu co do zmiany przeznaczenia gruntów przez przyszłych nabywców.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy opisane transakcje sprzedaży korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust.1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług...
Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działek o areale od 0,3ha do 0,6ha, które w dacie dokonania sprzedaży w rejestrze gruntów, oraz w planie przestrzennego zagospodarowania figurują jako grunt rolny podlega zwolnieniu na podstawie art. 43 ust 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten zwalnia od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. W ustawie o podatku VAT brak jest definicji pojęcia tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, którym posługuje się ustawodawca w tym przepisie. Zasadne jest zatem zastosowanie art. 21 ust.1 ustawy z 17.05.1989 Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U z 2010r. Nr.193 poz.1287 z późn.zm.). Tym samym kluczowa dla zastosowania zwolnienia na mocy art. 43 ust.1 pkt 9 ustawy o VAT jest kwalifikacja gruntu wynikająca z ewidencji gruntów i budynków.
Ustawa o podatku VAT nie nakłada ograniczeń co do areału danej transakcji jako warunkującego zastosowanie zwolnienia, jak również żadnych dodatkowych obowiązków na sprzedawcę w przypadku zmiany przeznaczenia gruntu przez nabywcę.
Stanowisko Fundacji potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16.03.2011 I FSK 440/10, w świetle którego kryterium rozstrzygającym dla zastosowania w/w zwolnienia jest zapis w ewidencji gruntów i budynków, oraz plan przestrzennego zagospodarowania.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.
Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.
I tak, w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług określono, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.
Jednakże ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.
Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.
Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań. Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. W tym miejscu należy wyjaśnić, co należy rozumieć pod pojęciem przeznaczone pod zabudowę. Otóż przeznaczone oznacza praktyczny cel, do którego coś zostało zakwalifikowane, określenie celu któremu coś ma służyć.
Natomiast rozpatrując pojęcie pod zabudowę należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 243 poz. 1623 ze zm.). W rozumieniu tej ustawy przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Natomiast obiektem budowlanym jest zarówno budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, jak i każdy obiekt budowlany tj. lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, a także obiekty małej architektury tzn. niewielkie obiekty, a w szczególności kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury, posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 cyt. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.
W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 tej ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej studium. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.
W tym miejscu należy wskazać, że ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m. in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.
Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, decyduje zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Fundacja zamierza sprzedać grunt, otrzymany uprzednio w drodze darowizny, na którym uprawiane są zboża, podzielony na mniejsze działki. Fundacja posiada zaświadczenie z planu zagospodarowania przestrzennego, wskazujące na rolny charakter gruntu.
Biorąc pod uwagę wyżej powołane przepisy w kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz mając na uwadze obowiązujące dla przedmiotowego obszaru zapisy planu zagospodarowania przestrzennego należy stwierdzić, iż w przypadku dostawy przedmiotowych działek, zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.
Jednakże ze względu na stwierdzenie Strony, że Tym samym kluczowa dla zastosowania zwolnienia na mocy art. 43 ust.1 pkt 9 ustawy o VAT jest kwalifikacja gruntu wynikająca z ewidencji gruntów i budynków stanowisko należało uznać za nieprawidłowe. Orzeczenie NSA z dnia 16.03.2011r., Nr I FSK 440/10, na które powołuje się Wnioskodawca dotyczy przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego natomiast z wniosku Podatnika wynika, iż Fundacja jest w posiadaniu zaświadczenia o rolnym przeznaczeniu gruntu w planie przestrzennego zagospodarowania. A zatem należy uznać, ze rozstrzygnięcie zawarte w wyroku dotyczy odmiennej sprawy niż sprawa Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie