Temat interpretacji

Brak opodatkowania sprzedaży lokalu mieszkalnego w trybie egzekucji komorniczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2017 r. (data wpływu 17 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy wszczął w 2014 roku postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużniczce Pani . W toku czynności egzekucyjnych zajęto nieruchomość stanowiącą działkę gruntu o nr 57/13 o powierzchni 0,0988 ha, dla której Sąd Rejonowy w Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr .

Powyższa nieruchomość, w postaci niezabudowanej działki, została zakupiona przez dłużniczkę na podstawie aktu notarialnego Repertorium A z dnia 2002 r. Dłużniczka oświadczyła, że nabyła działkę dla celów prowadzenia działalności i zamieszkania. Dłużniczka prowadzi działalność od dnia 1994 r. pod nazwą P., przeważający rodzaj działalności wg PKD 2007 to 4511Z - sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek. Dłużniczka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Na nabytym gruncie dłużniczka wybudowała budynek mieszkalny o powierzchni 209,49 m², który został oddany do użytkowania z dniem 1 października 2005 r. Przy wybudowaniu budynku przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług. Po wybudowaniu budynku dłużniczka przyjęła go w całości na stan środków trwałych i użytkowała w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Od września 2006 r. do lipca 2014 r. dłużniczka wynajmowała część budynku o powierzchni 12 m² . Od uzyskanych przychodów wystawiała faktury VAT.

Z uzyskanych informacji wynika również, że z dniem 1 stycznia 2013 r. dłużniczka przekazała 94,02% budynku na cele prywatne () nie dokonując przy tym korekty podatku naliczonego w związku ze zmianą przeznaczenia budynku.

Obecnie 5,98% budynku jest wykorzystywane na cele własnej działalności gospodarczej, natomiast pozostała część służy prywatnym celom mieszkalnym dłużniczki.

Od momentu wybudowania nieruchomości do dnia dzisiejszego nie dokonano jej ulepszenia, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w wysokości stanowiącej co najmniej 30% ich wartości początkowej.

Na podstawie ewidencji prowadzonej przez Starostwo budynek ma funkcję mieszkalną.

Obecnie działka o nr 57/13 zabudowana budynkiem mieszkalnym z poddaszem użytkowym o pow. 209,49 m², jest przedmiotem licytacji komorniczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przyszła sprzedaż, w drodze licytacji, nieruchomości składającej się z działki zabudowanej o numerze 57/13 będących własnością dłużniczki w części wykorzystywanej na cele prywatne - mieszkalne podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 8% czy też zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast w części która była wynajmowana osobie trzeciej będzie zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż części budynku w której obowiązywała umowa najmu (12,00 m²) korzystać będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust.1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast dostawa pozostałej części budynku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 8%.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony powyżej, należy ustalić, czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też czynność ta będzie zwolniona od podatku

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. z zastrzeżeniem art. 146 f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13 art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata

Przez pierwsze zasiedlenie - w myśl art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jeśli okazałoby się, że w opisanym przypadku nie będzie można zastosować ww. przepisu, zastosowanie będzie mógł znaleźć art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10. pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a u.p.t.u.).

Odnosząc się do pierwszego z ww. zwolnień (art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy) i związanego z nim pojęcia pierwszego zasiedlenia podkreślić należy, że oddanie budynku, budowli lub ich części do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi musi być dokonane w wykonaniu czynności opodatkowanych. Nie ulega wątpliwości, iż regulacja ta odwołuje się do pojęcia czynności opodatkowanych wskazanych w art. 5 ustawy - w tym w szczególności do odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług (zob. G. Kaptur: Zwolnienie dostawy budynków/budowli w podatku VAT, cz. 1. Nieruchomości 2011. nr 8. s. 27).

W analizowanym przypadku dłużniczka wybudowała przedmiotową nieruchomość, co oznacza, że jej dostawa będzie miała miejsce w ramach pierwszego zasiedlenia. W konsekwencji brak będzie podstaw do zastosowania zwolnienia wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Należy jednak zwrócić uwagę, że od września 2006 r. do lipca 2014 r. dłużniczka wynajmowała część budynku o powierzchni 12 m². Pierwsze zasiedlenie nie musi być dostawą towarów. Istotą pierwszego zasiedlenia jest oddanie do użytkowania, które następuje w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem może być więc oddanie nieruchomości w najem czy też leasing. Jest to oddanie pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi. Pierwszym zasiedleniem będzie zatem tylko pierwsza czynność opodatkowana dotycząca danych budynków (ich części) lub budowli (zob. wyrok WSA z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 1581/10).

Ustawodawca w przepisie art. 2 pkt 14 ustawy wyraźnie rozróżnił jego zastosowanie do budynków, budowli lub ich części. Zatem intencją ustawodawcy było celowe rozróżnienie zastosowania zwolnienia do całych budynków, budowli lub ich części, dopuszczając możliwość objęcia zwolnieniem jedynie część nieruchomości (budynków, budowli). Oddanie więc do użytkowania części budynków, budowli w wykonaniu czynności opodatkowanych nie stanowi o tym, że cały budynek, budowla zostały zasiedlone (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 lutego 2012 r., IPPP1/443-1683/11-2/PRP, wyrok NSA z dnia 4 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1605/10, wyrok WSA z dnia 8 lutego 2010 r., sygn. akt III SA/GI 1359/09, wyrok WSA z 16 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 646/14).

Tak więc w tym przypadku należy stwierdzić, iż pierwsze zasiedlenie w rozumieniu przepisów ustawy mogło nastąpić w odniesieniu do części budynku wynajmowanego w momencie oddania tej części do użytkowania na podstawie umowy najmu, która w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług stanowi odpłatne świadczenie usług.

W związku z powyższym, pierwsza z przesłanek niezbędnych do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy jest spełniona, tj. dostawa wynajmowanej części nieruchomości nie będzie odbywać się w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim.

Druga z przesłanek uzależniona jest od czasu, jaki upłynie między pierwszym zasiedleniem a dostawą budynków. Z przedstawionych okoliczności wynika, że między pierwszym zasiedleniem a planowaną dostawą, w odniesieniu do wynajmowanych części budynków, upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

Co istotne, od momentu wybudowania nieruchomości do dnia dzisiejszego nie dokonano jej ulepszenia, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w wysokości stanowiącej co najmniej 30% ich wartości początkowej.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy przeniesienie przez dłużniczkę części budynku w stosunku do której obowiązywała umowa najmu (12,00 m²) będzie korzystało ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt ustawy.

W odniesieniu do pozostałej części budynku, w stosunku do których nie miało jeszcze miejsca pierwsze zasiedlenie, należy stwierdzić, że jedna z przesłanek do zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 nie została spełniona, jednakże zgodnie z cytowanym wyżej art. 43 ust. 1 pkt 10a trzeba rozpatrzeć możliwość zastosowania zwolnienia wynikającego z tego przepisu (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 września 2010 r., IPPP1-443-647/10-4/EK).

Jak już wyżej wskazano, zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, znajdzie zastosowanie pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponieważ przy wytworzeniu przedmiotowego budynku Pani przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, brak jest również podstaw do zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Jak wynika z otrzymanych informacji, z dniem 1 stycznia 2013 r. dłużniczka przekazała 94,02% budynku na cele prywatne () nie dokonując przy tym korekty podatku naliczonego związanego ze zmianą przeznaczenia budynku.

W odniesieniu do osób prowadzących działalność gospodarczą w ramach jednego majątku, obejmującego składniki zarówno gospodarcze jak i do użytku prywatnego przepisy unijne ani krajowe nie zawierają żadnych regulacji, z których wynikałby zakaz decydowania przez podatnika o wyłączeniu z systemu VAT części majątku pozostawionego do użytku prywatnego. Podatnik może również zdecydować, czy włączy do majątku gospodarczego składniki przeznaczone do celów prywatnych, likwidując tym samym ciężar podatku od wartości dodanej. Z drugiej strony orzecznictwo Trybunału dopuszcza również możliwość odliczenia VAT-u w przypadku nabycia środków trwałych przeznaczonych zarówno do użytku w ramach działalności gospodarczej jak prywatnego.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że dla uznania danego majątku za prywatny nie wystarczy, że jako taki został nabyty, istotny jest również sposób jego wykorzystania w całym okresie posiadania oraz działania podejmowane w celu jego sprzedaży. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych, co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 4 października 1994 r. w sprawie Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht (C-291/92), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, skoro dłużniczka w związku z wybudowaniem przedmiotowej nieruchomości odliczyła całą kwotę podatku naliczonego i w tym czasie nie wyodrębniła części budynku na cele prywatne, to należy uznać, że późniejsze przeznaczenie części budynku na cele osobiste nie stanowi wystarczającej przesłanki do przyjęcia, że mamy do czynienia z dostawą dokonywaną poza systemem VAT. Tym samym, pomimo przekazania przez dłużniczkę z dniem 1 stycznia 2013 r. 94,02% budynku na cele prywatne, dostawę całego budynku należy potraktować jako wykonywaną w charakterze podatnika VAT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do części budynku w której obowiązywała umowa najmu (12,00 m²), jej sprzedaż korzystać będzie ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust.1 pkt 10 ustawy, natomiast dostawa pozostałej części budynku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.) Organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (..).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w ust. 2 ww. artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca zdefiniował pojęcie pierwszego zasiedlenia, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie gruntu związanego z budynkiem.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: () definicja pierwszego zasiedlenia (zajęcia) zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji pierwszego zasiedlenia wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu.

Jak wynika z powyższego pierwsze zasiedlenie budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Według art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanego stanu prawnego oraz powołanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt. I FSK 382/14 prowadzi do wniosku, że sprzedaż opisanego we wniosku budynku w drodze licytacji komorniczej, który wykorzystywany był przez dłużniczkę do prowadzenia działalności gospodarczej - wbrew zdaniu Wnioskodawcy - będzie w całości korzystać ze zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż dokonywana będzie po pierwszym zasiedleniu, w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług (od pierwszego zasiedlenia upłynęły co najmniej 2 lata).

Z treści wniosku wynika, że dłużniczka w dniu 26 kwietnia 2002 r. nabyła działkę o nr 57/13 dla celów prowadzenia działalności i zamieszkania. Na nabytym gruncie dłużniczka wybudowała budynek mieszkalny o powierzchni 209,49 m², który został oddany do użytkowania z dniem 1 października 2005 r. Przy wybudowaniu budynku przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług. Po wybudowaniu budynku dłużniczka przyjęła go w całości na stan środków trwałych i użytkowała w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Od września 2006 r. do lipca 2014 r. dłużniczka wynajmowała część budynku o powierzchni 12 m² Spółce z o.o. W dniu 1 stycznia 2013 r. dłużniczka przekazała 94,02% budynku na cele prywatne, nie dokonując przy tym korekty podatku naliczonego związanego ze zmianą przeznaczenia budynku. Obecnie 5,98% budynku jest wykorzystywane na cele własnej działalności gospodarczej, natomiast pozostała część służy prywatnym celom mieszkalnym dłużniczki. Od momentu wybudowania nieruchomości do dnia dzisiejszego nie dokonano jej ulepszenia, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w wysokości stanowiącej co najmniej 30% ich wartości początkowej. W związku z powyższym należy wskazać że, do pierwszego zasiedlenia budynku doszło w momencie, gdy po wybudowaniu budynku dłużniczka przyjęła go w całości do użytkowała w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Zatem sprzedaż nastąpi po upływie co najmniej dwóch lat od ich pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy.

W konsekwencji zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Skutkiem powyższego dostawa grantu tj. działki o nr 57/13, na którym posadowiony jest budynek również w takich warunkach korzysta ze zwolnienia od podatku, co wynika z art. 29a ust. 8 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej