Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 22.07.2005, sygn. 1471/NUR2/443-251/05/ST, Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie
Temat interpretacji
Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła z jednym z polskich kontrahentów umowę joint venture. Na podstawie umowy jej strony, jako niezależne podmioty, postanowiły w ramach wspólnego przedsięwzięcia wykonać prace projektowe, konstrukcyjne i wykonawcze dotyczące robót budowlanych związanych z budową jednej z autostrad na rzecz podmiotu, któremu udzielono koncesji na budowę i eksploatację tej autostrady. Umowa przewiduje podział praw i obowiązków, kosztów, wydatków, dochodów i strat wynikających z umów zawartych przez strony z Koncesjonariuszem lub w jakikolwiek inny sposób powiązanych z pracami wykonywanymi przez strony na podstawie umów lub związanych z ewentualnymi roszczeniami osób trzecich w proporcji: Spółka - 80%, kontrahent - 20%. W ramach umowy joint venture Spółka przejęła rolę tzw. lidera i w związku z tym przypisana została jej większą część praw i obowiązków wynikających z umowy.
Strony przewidują wystąpienie takiej sytuacji, w której Spółka będzie ponosiła więcej niż 80% kosztów związanych z pracami wykonywanymi na rzecz koncesjonariusza, a w szczególności nawet 100%.
Wydatki związane z ową nadwyżką kosztów, zwane dalej "przenoszonymi wydatkami", będą:
bądź fakturowane na kontrahenta przez Spółkę (dotyczy to wydatków własnych ponoszonych przez Spółkę - np. koszt wynagrodzenia części pracowników własnych zatrudnionych przy robotach budowlanych),
bądź refakturowane na kontrahenta przez Spółkę (dotyczy to części świadczeń nabywanych przez spółkę od innych podmiotów w związku z realizacją w/w inwestycji),
tak, aby ostatecznie kontrahent ponosił koszty zgodnie z umową, a więc przypisane 20%. Umowa joint venture nie zawiera w swej treści żadnych ograniczeń wyłączających możliwość refakturowania wydatków pomiędzy jej stronami.
Spółka twierdzi, iż w opisanym powyżej stanie faktycznym, w przypadku gdy cena netto "ponoszonych" świadczeń i obciążająca je stawka VAT pozostają niezmienione oraz brak jest jakichkolwiek umownych zastrzeżeń pomiędzy stronami umowy joint venture co do niemożności refakturowania wydatków, spółka ma prawo wystawiać refaktury.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W przepisach art. 7 i 8 ww. ustawy ustawodawca określił, co rozumie się przez odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług. Zarówno ustawa z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, jak i wydane na jej podstawie akty wykonawcze nie regulują zagadnienia refakturowania. Zagadnienia tego nie regulowały także przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy. Jednak przyjęta praktyka, jak i orzecznictwo wydane w oparciu o stan prawny poprzednio obowiązujący, które w kwestii refakturowania nadal zachowują swą aktualność, dopuszczają sytuację, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur.
Refakturowanie polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie wyłożonych kosztów przez podmiot refakturujący, na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo, że podmiot refakturujący fizycznie danej usługi nie świadczy. Refakturowanie usług nastąpić może pod tymi jednak warunkami, że strony łączy umowa określająca sprzedaż o charakterze zasadniczym, zaś refakturowanie jest jedynie sprzedażą uboczną służącą realizacji zawartej umowy, odbiorca refaktury jest równocześnie odbiorcą refakturowanych usług oraz pomiędzy odbiorcą i wystawcą refaktury istnieje umowa, z której wynika, ze taka usługa jest przedmiotem świadczenia i odrębnego fakturowania. Ceny netto, a także stawki podatku od towarów i usług w fakturach dokumentujących odsprzedaż usług dla ich faktycznego odbiorcy winny być takie same jak w fakturze wystawionej dla podmiotu refakturującego. Przyjęty sposób rozliczenia między podmiotami powinien wynikać z zawartej umowy.
Jeżeli zatem Spółka przy odsprzedaży usług (przeniesienie kosztów) nie dolicza marży, powinna wystawić fakturę VAT, wykazując w niej wartość netto, stawkę podatku VAT i kwotę podatku VAT w wielkości odpowiadającej wartości zakupu przypadającej na jednostkę rozliczenia. Wartość netto odsprzedaży usług i podatek VAT należny - dla celów rozliczeń podatku od towarów i usług podatnik winien ująć w ewidencji sprzedaży dla podatku od towarów i usług, a w deklaracji VAT-7 wykazać po stronie dostawy.
Stanowisko to znajduje potwierdzenie również w uregulowaniach art. 6 (4) VI Dyrektywy Rady Wspólnot Europejskich z dnia 17.05.1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej, w przypadku w którym podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, bierze udział w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik nabył i wyświadczył te usługi. Cytowany zapis oznacza, iż w istniejącym stanie faktycznym Spółka pośredniczy w świadczeniu usług w dwóch etapach:
1. nabywając je we własnym imieniu,
2. świadcząc je na rzecz podmiotu, na którego rachunek zostały one nabyte.
W związku z powyższym w ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w przedstawionym stanie faktycznym stanowisko strony należy uznać za prawidłowe.