Temat interpretacji

Sposób wykazywania na paragonie fiskalnym nazwy towaru oraz brak konieczności wymiany stosowanych kas rejestrujących na nowe.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 sierpnia 2013 r. (data wpływu 13 sierpnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania na paragonie fiskalnym nazwy towaru oraz braku konieczności wymiany stosowanych kas rejestrujących na nowe - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania na paragonie fiskalnym nazwy towaru oraz braku konieczności wymiany stosowanych kas rejestrujących na nowe.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży towarów w kiosku typu ruch (sprzedaż okienkowa). W swojej działalności każdego dnia otrzymuje Pani gamę towarów i prasy w zależności od zapotrzebowania i preferencji klienta. Jest to towar bardzo zróżnicowany i drobiazgowy w niewielkich ilościach z ogromną codzienną rotacją towaru. Każdego dnia otrzymuje Pani również prasę. Są to tytuły stałe to znaczy prasa codzienna, ale i dużo prasy kolorowej, naukowej i technicznej, której tytuły często ulegają rotacji pod względem tytułów i cen. Moja oferta sprzedaży prasy to około 750 tytułów prasowych. Ewidencję sprzedaży prowadzi Pani przy użyciu kasy fiskalnej. Na paragonie fiskalnym jest uwidoczniona nazwa towaru, określająca grupę asortymentową bez podziału na nazwy poszczególnych podgrup- gatunków, a podporządkowana odpowiedniej stawce podatkowej, np.: papierosy, prasa, przybory do golenia, odświeżacze powietrza, długopisy, pasty do zębów itp. Jako przykład prowadzonych symboli ujętych na kasie fiskalnej przytacza Pani: prasa 8%, prasa 5%, prasa 23%, prezerwatywy, chrupki, tabletki, środki higieniczno-opatrunkowe, pieluchy, zabawki, soki, kawa, paluszki słone, oliwka dziecięca, przybory szkolne, zeszyty, notesy, zeszyt papierów kolorowych, dzienniczek ucznia, blok techniczny, blok rysunkowy, albumy, baterie, balsamy (toniki), breloki, chusteczki, ceny, cygarniczki, dezodoranty, pianki, filmy, folia aluminiowa, słodycze, herbata, grzebienie, przybory do golenia, krem do golenia, kremy, karty do gry, karty okolicznościowe, kasety, płyty cd, dvd, kalkulatory, lakiery, lusterka, latarki, mydła, mydło dziecięce, zestaw toaletowy, zmywaki, klamerki, klapki na muchy, odświeżacz powietrza, odżywki, papierosy, zapalniczki, zapałki, gaz do zapalniczek, kamienie do zapalniczek, pasta do zębów, pasta do zębów dziecięca, pasta do podłogi, pasta do butów, pasta do szorowania, pasta do prania, płyn do prania, płyn do płukania, płyn do zmywania, płyn do urządzeń sanitarnych, płyny wybielające (krochmal), płyn do trwałej, płyn do szyb, mleczko czyszczące, pojemnik śniadaniowy, kostki wc, pilniki, proszki do prania, proszki do szorowania, papier śniadaniowy, papier toaletowy, papier pakowy, rajstopy, skarpetki, reklamówki, szczoteczka do zębów, szczoteczka do rąk, szczoteczka do włosów, sznurowadła, świece i znicze, szampon do mycia włosów, szampony i farby koloryzujące, sole do firan, wody kolońskie, płyny do golenia, spirystus salicylowy, zmywacz do paznokci, żel do włosów, wałki do włosów, woreczki lodowe, długopis, wkłady do długopisów, koperty, pinezki, spinacze, nożyczki, taśma klejąca, klej, pisaki, farby, portfele, okładki na dokumenty, teczki, serwetki, zegarki, paski, żarówki, ozdoby do włosów, napoje, słomki, artykuły pronto, płyny do kąpieli, pumeks, kalendarze, karty magnetyczne, telefoniczne, bilety, zabawki, usługi, marketing, tytoń, spinki do włosów, worki na śmieci, ręczniki jednorazowe, gumy do żucia, podpaski, żele pod prysznic, soki, napoje, rękawice, żele do golenia, batoniki, wafelki. W zeszłym roku, ze względu na zapełnienie modułu fiskalnego, wymieniła Pani wszystkie moduły na nowe. Ponieważ działalność prowadzi Pani w trzech kioskach było to dla Pani jak dla tak małego przedsiębiorcy spore obciążenie finansowe. Asortyment sprzedawanych towarów obejmuje na bieżąco kilkaset pojedynczych nazw podgrup, z których większa ilość pojawia się raz, a później nie występuje, ponieważ nie są sprowadzane. Dodatkowe wyszczególnienie nazw i gatunków jest niemożliwe ze względu na zmieniające się ich określenia, które uniemożliwiają ich jednoznaczną identyfikację na paragonie. W związku z tym pojawia się problem nazw towarów drukowanych na paragonach fiskalnych tak, aby je jednoznacznie identyfikować np. gazeta Przyjaciółka, która wychodzi w 8 różnych mutacjach to znaczy: Przyjaciółka krzyżówki, Przyjaciółka przepisy kulinarne itp. (zaznacza Pani, że prasa nie może być w jakikolwiek sposób oznaczana, co jest zawarte w umowie dystrybucyjnej z dostawcami), np. rajstopy, które zakupuje pani w różnych rozmiarach, kolorach, gatunkach, np. bilety komunikacyjne, które występują jako jednorazowe, dobowe, godzinowe, nocne, dzienne, tramwajowe, autobusowe, pkp itp. Takie rozdrobnienie asortymentu towarów jest ogromne i dotyczy całej gamy towarów. Każda szczegółowa zmiana nazwy na paragonie fiskalnym wymagałaby zaprogramowania kasy od nowa każdego dnia, czego sama ze względu braku wiedzy i umiejętności nie jest Pani w stanie przeprowadzić. Konieczne zmiany przeprowadza serwis kasy, z którym Pani współpracuje. Takie grupowanie towarów, jakie Pani stosuje w pełni wykorzystuję zdolności techniczne stosowanych kas fiskalnych taką informację otrzymałam od serwisu. Ponieważ prowadzi Pani sprzedaż dużej gamy towarów, a ich rotacja jest duża każdego dnia, moduł kas fiskalnych jaki Pani posiada nie ma możliwości technicznej, aby mogły pomieścić taką szczegółową ilość asortymentu, a tym samym nie jest możliwe wprowadzenie zmian do kasy od nowa każdego dnia po otrzymaniu towaru. Zaprogramowany podział bazy towarowej, jaką przedstawiła Pani wyżej poprawnie rozlicza podatek VAT należny od sprzedaży, z uwzględnieniem poprawnych stawek VAT dla poszczególnych towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy taki sposób ewidencjonowania na kasie fiskalnej jest poprawny, uwzględniając specyfikę prowadzonej działalności...
2. Czy może Pani nadal używać starych kas do czasu ich zużycia...

Uważa Pani, że, zgodnie z wyjaśnieniem Ministerstwa Finansów, które ukazało się na stronie Ministerstwa w dniu 5 czerwca 2013 roku dotyczącym jednoznacznej nazwy na paragonie fiskalnym, w przypadku stosowania prostych modeli kas fiskalnych, gdzie mamy do czynienia z dużą rotacją towarów, dużą ich gamą, a klient kupujący pojedyncze towary chce być szybko obsłużony może Pani dostosować nazewnictwo towarów na paragonie fiskalnym do specyfiki działalności, a tym samym nie ma obowiązku wymiany kas na nowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.).

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Z art. 111 ust. 6a ustawy wynika, że kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Natomiast stosownie do zapisu art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Powyższe kwestie w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. regulowały przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338, z późn. zm.), obowiązującego do dnia 31 marca 2013 r.

W myśl § 2 pkt 11 rozporządzenia, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany dla nabywcy przez kasę w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży.

Na podstawie § 7 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Jak wynika z § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
3. numer kolejny wydruku,
4. datę i czas (godzinę i minutę) sprzedaży,
5. nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy,
6. cenę jednostkową towaru lub usługi,
7. ilość i wartość sprzedaży,
8. wartość sprzedaży i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku,
9. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku,
10. łączną kwotę podatku,
11. łączną kwotę należności,
12. kolejny numer paragonu fiskalnego,
13. kolejny numer kasy i oznaczenie kasjera przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
14. logo fiskalne, zgodnie z załącznikiem nr 2 do rozporządzenia, oraz numer unikatowy kasy,
15. oznaczenie waluty przynajmniej przy łącznej kwocie należności, o której mowa w lit. k, w której dokonywana jest rejestracja sprzedaży.

Ponadto, w § 5 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia wskazano, iż paragon musi być czytelny i zawierać wszystkie dane, o których mowa w pkt 6, pozwalające nabywcy na sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji ().

W § 7 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia wskazano, iż podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani do weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług oraz ich właściwego przyporządkowania do stawek podatku oraz niezwłocznego zgłaszania prowadzącemu serwis kas każdej nieprawidłowości w jej pracy.

Wymogi m.in. co do treści paragonu fiskalnego, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 12 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję m.in. wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Należy także wskazać, iż z § 6 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia wynika, że podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Natomiast sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług.

Jak wynika z § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie PARAGON FISKALNY;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Zgodnie z zapisem § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy kasy muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego. (§ 8 ust. 3).

Natomiast § 14 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia wskazuje, iż podatnicy stosujący kasy dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku.

Ponadto, podatnicy niezwłocznie zgłaszają podmiotowi prowadzącemu serwis główny lub podmiotowi prowadzącemu serwis kas każdą nieprawidłowość w pracy kasy (§ 14 ust. 1 pkt 2).

Powołane przepisy wskazują, iż na paragonie fiskalnym musi znajdować się nazwa towaru lub usługi. Oprócz nazwy, może znajdować się ewentualnie opis stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru lub usługi oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów lub usług, wobec czego należy sięgnąć do definicji słownikowych. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) nazwa oznacza wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś, zaś nazwa jednostkowa nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Oznacza to, że stosowana na paragonie fiskalnym nazwa winna być przypisana sprzedawanemu towarowi lub świadczonej usłudze i jednoznacznie je identyfikować. Powinna być zatem tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę.

Paragon fiskalny spełnia bowiem określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Nazwy, uwzględniające jednoznaczne identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, iż w świetle § 5 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia w sprawie kryteriów i warunków technicznych, liczba znaków dla nazwy towarów w kasie musi być nie mniejsza niż 12 i przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Podatnik powinien użyć oznaczenia nazw towarów i usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru i usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku i aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących wymóg jednoznaczności wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Podatnik jest zobowiązany na paragonie opisać wykonane świadczenie, podać jego nazwę, tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu świadczeniem. Jednocześnie nazwa świadczenia na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jakie świadczenie zostało zakupione. Dopiero taki sposób ewidencjonowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności, dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie.

Podatnik powinien bowiem wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Należy w tym miejscu wskazać, iż dokonując sprzedaży jednej (lub kilku) odmian danego asortymentu towarowego podatnik może zaprogramować w kasie jedną nazwę dla danego typu towarów. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach (np. różna cena danego towaru), z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT.

Opisane wyżej zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego nazewnictwa (obejmującego np. wskazań dotyczących przykładowo producenta, składu, nazwy, gramatury opakowania itp.) ma dla podatników, zważywszy na treści § 8 ust. 2 zdanie 2 w zw. z ust. 1 pkt 6, charakter fakultatywny.

Na podstawie § 35 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r., podatnicy użytkujący kasy, które zostały nabyte w okresie ważności:

1. decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanej na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania,
2. potwierdzenia, o którym mowa w art. 111 ust. 6b ustawy, wydanego po dniu 1 września 2011 r.

mogą je nadal stosować do prowadzenia ewidencji po upływie tego okresu, pod warunkiem że kasy te zapewniają prawidłowość rozliczeń podatnika.

Zgodnie natomiast z § 36 powołanego rozporządzenia, podatnicy użytkujący kasy, o których mowa w § 35 oraz art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2 (rozdział ten obejmuje m.in. § 8, czyli przepis stanowiący o jednoznacznej identyfikacji oraz § 9 tego rozporządzenia) stosują te przepisy odpowiednio.

Dokonując zatem interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 powołanego rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r., stanowiącego o konieczności jednoznacznej identyfikacji towarów i usług, należy mieć na uwadze § 36 tego rozporządzenia, gdyż na mocy tego przepisu, przepis o jednoznacznej identyfikacji towarów i usług podatnicy użytkujący kasy nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań w nim określonych stosują odpowiednio (tzn. stosują przepis § 8 ust. 1 pkt 6 z uwzględnieniem możliwości technicznych kasy).

Z łącznej analizy obu przepisów wynika zatem, że stosowana przez podatnika kasa rejestrująca i jej możliwości techniczne (w kontekście prowadzonej przez podatnika działalności, w szczególności jej zakresu) mogą mieć istotny wpływ na wymagania, co do sposobu identyfikacji towarów i usług, w tym znaczeniu, że brak możliwości technicznych będzie skutkować mniej szczegółowym prowadzeniem identyfikacji (tj. dostosowanym do możliwości kasy).

W tym miejscu trzeba zauważyć, iż to podatnik decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje.

Istotny jest również fakt, iż obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Należy ponadto podkreślić, że stosowanie na paragonach fiskalnych ogólnych nazw grup towarowych nie było akceptowane również przed wejściem w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących.

Jak bowiem wynikało z zapisu § 5 ust. 1 pkt 6 powołanego wcześniej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r., paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać m.in. nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy, cenę jednostkową towaru lub usługi. Zatem, regulacja zawarta w § 8 ust. 1 pkt 6 obecnie obowiązującego rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r., dotycząca stosowania nazw towarów lub usług pozwalających na ich jednoznaczną identyfikację, jest odzwierciedleniem dotychczas obowiązujących przepisów.

Jak wskazano wyżej sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów, jakie podatnik oferuje.

Wnioskodawca dokonując sprzedaży towarów pod wskazanymi we wniosku nazwami (np. prasa 8%, prasa 5%, prasa 23%, prezerwatywy, chrupki, tabletki, środki higieniczno-opatrunkowe, pieluchy, zabawki, soki, kawa, paluszki słone, oliwka dziecięca, przybory szkolne, zeszyty, notesy, zeszyt papierów kolorowych, dzienniczek ucznia, blok techniczny, blok rysunkowy, albumy, baterie, balsamy (toniki), breloki, chusteczki, ceny, cygarniczki, dezodoranty, pianki, filmy, folia aluminiowa, słodycze, herbata, grzebienie, przybory do golenia, krem do golenia, kremy, karty do gry, karty okolicznościowe, kasety, płyty cd, dvd, kalkulatory, lakiery, lusterka, latarki, mydła, mydło dziecięce, zestaw toaletowy, zmywaki, klamerki, klapki na muchy, odświeżacz powietrza, odżywki, papierosy, zapalniczki, zapałki, gaz do zapalniczek, kamienie do zapalniczek, pasta do zębów, pasta do zębów dziecięca, pasta do podłogi, pasta do butów, pasta do szorowania, pasta do prania, płyn do prania, płyn do płukania, płyn do zmywania, płyn do urządzeń sanitarnych, płyny wybielające (krochmal), płyn do trwałej, płyn do szyb, mleczko czyszczące, pojemnik śniadaniowy, kostki wc, pilniki, proszki do prania, proszki do szorowania, papier śniadaniowy, papier toaletowy, papier pakowy, rajstopy, skarpetki, reklamówki, szczoteczka do zębów, szczoteczka do rąk, szczoteczka do włosów, sznurowadła, świece i znicze, szampon do mycia włosów, szampony i farby koloryzujące, sole do firan, wody kolońskie, płyny do golenia, spirystus salicylowy, zmywacz do paznokci, żel do włosów, wałki do włosów, woreczki lodowe, długopis, wkłady do długopisów, koperty, pinezki, spinacze, nożyczki, taśma klejąca, klej, pisaki, farby, portfele, okładki na dokumenty, teczki, serwetki, zegarki, paski, żarówki, ozdoby do włosów, napoje, słomki, artykuły pronto, płyny do kąpieli, pumeks, kalendarze, karty magnetyczne, telefoniczne, bilety, zabawki, usługi, marketing, tytoń, spinki do włosów, worki na śmieci, ręczniki jednorazowe, gumy do żucia, podpaski, żele pod prysznic, soki, napoje, rękawice, żele do golenia, batoniki, wafelki) może stosować zaprogramowane na kasie wskazane nazewnictwo stosując powyższe nazwy oferowanych tego typu towarów, jeżeli wszystkie towary sprzedawane pod daną nazwą będą podlegały opodatkowaniu tą samą stawką podatku, wówczas taka nazwa danej kategorii towarów będzie dawała możliwość identyfikacji towaru.

Trzeba mieć jednak na uwadze, że jeżeli w danej kategorii (nazwie towaru) występuje zróżnicowanie stawek podatku VAT, to stosowanie jednej ogólnej nazwy nie wypełni przesłanki jednoznacznej identyfikacji towaru. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku od towarów i usług.

Końcowo wskazać należy na przepis § 37 rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących, zgodnie z którym, do dnia 30 września 2013 r. podatnicy mogą prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy, obowiązującymi na dzień 31 marca 2013 r.

A zatem, rozporządzenie to jedynie wskazuje, że z upływem 30 września 2013 r. podatnicy będą zobowiązani w pełni realizować przewidziany w przepisie wymóg wskazywania nazwy, która pozwoli na jednoznaczną identyfikację towaru lub usługi. Nie oznacza to jednak, że obecnie akceptowane było prowadzenie ewidencji i stosowanie nazewnictwa bazującego, np. na grupach towarowych (grupach usług) w sposób niepozwalający na jednoznaczną identyfikację sprzedawanych towarów lub świadczonych usług.

W świetle powyższego, mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż w ocenie tutejszego organu, przedstawiony przez Panią sposób oznaczania na paragonach fiskalnych nazw sprzedawanych towarów, o ile nie dotyczą one towarów opodatkowanych różnymi stawkami jest wystarczający.

Ponadto analiza powołanych wcześniej przepisów § 8 ust. 1 w powiązaniu z § 36 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. prowadzi do wniosku, że stosowane przez podatnika kasy rejestrujące i ich możliwości techniczne (w kontekście prowadzonej przez Panią działalności, w szczególności jej zakresu) mogą mieć istotny wpływ na wymagania, co do sposobu identyfikacji towarów i usług, w tym znaczeniu, że brak możliwości technicznych będzie skutkować mniej szczegółowym prowadzeniem identyfikacji (tj. dostosowanym do możliwości kasy).

Odpowiednie dostosowanie nazwy towaru do specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej nie będzie powodowało konieczności wymiany kasy.

Mając na względzie powyższe, przepis § 36 ww. rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. daje podatnikom możliwość stosowania regulacji zawartej w § 8 ust. 1 odpowiednio, tj. zgodnie z technicznymi możliwościami użytkowanych kas rejestrujących (w kontekście specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej).

Zatem nie będzie Pani zobowiązana wymienić dotychczas używanych kas na nowe, gdyż brak odpowiednich możliwości technicznych w starych kasach nie powoduje, że nie mogą być one nadal stosowane dla rozliczeń podatkowych.

Reasumując, podatnicy użytkujący kasy nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2, mogą do dnia 30 września 2013 r. stosować dotychczasowe zasady prowadzenia ewidencji, a po dniu 30 września 2013 r. obligatoryjnie stosują zasady określone w rozporządzeniu z dnia 14 marca 2013 r., z uwzględnieniem jednak możliwości technicznych użytkowanych kas.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy