Temat interpretacji

stawka podatku VAT dla usług związanych ze wstępem do parku rozrywki

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2014r. (data wpływu 10 lutego 2014r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług związanych ze wstępem do parku rozrywki jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2014r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług związanych ze wstępem do parku rozrywki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Podatnik) zamierza rozpocząć działalność rekreacyjną w postaci parku rozrywki - parku linowego. Wnioskodawca będzie oferować swoim klientom bilety wstępu uprawniające do skorzystania z wybranej przez siebie atrakcji w prowadzonym przez niego parku linowym, tj. odpowiedniej trasy linowej.

Klienci zakupując bilet dokonywać będą wyboru, z której trasy linowej chcą skorzystać, tj.:

• trasy a., gdzie klient przy zakupie biletu jest wyposażany w sprzęt asekuracyjny, przechodzi szkolenie na trasie treningowej po czym korzysta z wybranej trasy linowej (różne ceny na poszczególne trasy),
• trasa m.- jest to trasa po której uczestnicy - dzieci w wieku 3-12 lat poruszają się bez dodatkowego sprzętu asekuracyjnego, zakup biletu upoważnia do korzystania z atrakcji w danym dniu bez limitu czasu oraz ilości przejść trasy linowej; trasę tego typu można potraktować jako odpłatne place zabaw.

Dodatkowe usługi w postaci np. usługi gastronomiczne działającego na terenie parku baru nie będą uwzględnione w cenie biletu i są rozliczane oddzielnie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym usługi rekreacyjne w zakresie wstępu opisane w stanie faktycznym, tj. udostępnianie poszczególnych tras linowych w parku linowym w zamian za zakup biletu wstępu na taką trasę, będą opodatkowane stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%...

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za bilet wstępu na poszczególne trasy liniowe powinna zostać opodatkowana stawką VAT w wysokości 8%.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia uzasadnienie własnego stanowiska w sprawie.

Zgodnie 41 ust. 2 Ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na podstawie art. 146a pkt 1 i pkt 2 Ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2016r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W poz. 183 załącznika nr 3 do Ustawy 183 zostały usługi związane z rozrywką i rekreacją -wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne (wskazane bez względu na symbol PKWiU) i poz. 186 - Pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu.

Ustawa nie definiuje pojęcia wstępu" oraz rekreacja". W związku z powyższym należy odwołać się do wykładni językowej. Pod pojęciem "rekreacja" określonym w Nowej Encyklopedii Powszechnej PWN, t. 5, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1996, wydanie pierwsze, rozumieć należy "forma działania wybrana dobrowolnie przez człowieka ze względu na osobiste zainteresowania i dla własnej satysfakcji, podejmowana poza obowiązkami zawodowymi, społecznymi i domowymi, w czasie wolnym od pracy". Oznacza to, że spędzanie czasu wolnego w czy to w parku liniowym czy np. w na pływalni czy solarium jest formą działania wybraną dobrowolnie przez klienta ze względu na osobiste jego zainteresowania, czy też dla jego własnej satysfakcji. Pod pojęciem "wstępu" określonym w Słowniku Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A. rozumieć należy możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestnictwa w czymś.

W związku z powyższym należy wskazać, iż Wnioskodawca wykonując czynności przedstawione stanie faktycznym będzie świadczył usługi związane z rekreacją w zamian za zakup biletu wstępu.

W zakresie opodatkowania usług w zakresie wstępu do na poszczególne trasy linowe w parku linowym należy odwołać się również do przepisów unijnych.

W art. 53 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE.L 2006.347.1 z późn. zm.) wskazano, iż miejscem świadczenia "usług wstępu" na imprezy sportowe, rozrywkowe itd. oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce w którym te imprezy faktycznie się odbywają. Natomiast w art. 32 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE (Dz.U. UE.L. 2011.77.1) sprecyzowano rodzaj usług objętych powyższym przepisem dyrektywy. W/w rozporządzenie, które (co również wynika z jego art. 32) dotyczy art. 53 dyrektywy 2006/112/WE tj. miejsca świadczenia "...usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy", a więc zupełnie odmiennej materii (usług) niż takie, które są przedmiotem niniejszego wniosku. Co więcej, z preambuły rozporządzenia wynika, że "...przepisy wykonawcze zawierają przepisy szczególne dotyczące niektórych zagadnień związanych ze stosowaniem, a ich zadaniem jest zapewnienie jednolitego traktowania na terenie całej Unii wyłącznie tych szczególnych przypadków. Dlatego też nie są one rozstrzygające w innych przypadkach, a z uwagi na nadane im brzmienie ich zakres stosowania powinien być interpretowany w sposób zawężający" (motyw piąty rozporządzenia). W związku z powyższym należy wskazać, iż ww. rozporządzenie unijne w ogóle nie dotyczy sposobu rozumieniu "wstępu" w opisie przedmiotu usługi. Wprawdzie motyw 27 tegoż rozporządzenia wskazuje, że "Aby zapewnić jednolite opodatkowanie świadczenia usług kulturalnych, artystycznych, sportowych, naukowych, edukacyjnych, rozrywkowych i podobnych, należy zdefiniować pojęcie wstępu na tego rodzaju wydarzenia i usługi pomocnicze związane z takim wstępem" ale motyw ten dotyczy sposobu rozumienia wstępu przy ustalaniu "miejsca świadczenia usług" tj. kraju, który będzie opodatkowywał tego typu usługi (art. 32 rozporządzenia wykonawczego odwołuje się do miejsca świadczenia usług z art. 53 dyrektywy 2006/112/WE). Gdyby nie było tych przepisów, w przypadku ww. usług świadczonych przez podatników jednego kraju członkowskiego w innym kraju członkowskim powstawałaby wątpliwość jakie przepisy stosować. Usługi tego typu podlegają bowiem najczęściej na stworzeniu "produktu" przez artystę, naukowca i "odtwarzaniu" go w różnych krajach na imprezach (wydarzeniach). Przepisy dotyczące miejsca świadczenia mają w istocie charakter "techniczny" ponieważ ich celem jest efektywny pobór podatku oraz właściwy podział dochodów budżetowych z tytułu VAT (por. W. Varga glosa do wyroku TS z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-327/94 Jurgen Dudda publ. Zb. Orzecz. s. l-04595, gdzie przedmiotem sporu było miejsce opodatkowania usług pracownika technicznego zatrudnionego przy zagranicznych koncertach; LEX/el 2012). Powyższe potwierdza zatem, że ww. art. 32 ust. 3 rozporządzenia, który stanowi, że ustęp 1 nie obejmuje korzystania z obiektów, takich jak parki linowe, sale gimnastyczne i inne, w zamian za opłatę. Co więcej, krajowe uregulowania dotyczące "pozostałych usług związanych z rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu" mieszczą się w w unijnej kategorii "korzystania z obiektów sportowych" (załącznik III do dyrektywy 2006/112/WE poz. 14), a więc odrębnej kategorii usług niż "wstęp na imprezy sportowe" (załącznik III do dyrektywy 2006/112/WE poz. 13), oraz ww. "imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe..." wymienione w przepisach dotyczących "miejsca świadczenia usług". Powołane rozporządzenie stanowi więc wyraźnie, że nie może być stosowane do kategorii usług "korzystania z obiektów sportowych" w rozumieniu unijnym (czyli tym samym, mieszczących się w tej kategorii krajowych "pozostałych usług związanych z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu"). Takie stanowisko zostało potwierdzone przez WSA w Krakowie w wyroku z dnia 5 grudnia 2013r.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić również na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości wyrażonymi z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie C-12/13 Mésto Źamberk (dotychczas niepublikowany), a dotyczącym co do zasady zwolnienia z art. 132 ust.1 lit m dyrektywy 2006/112/WE w zakresie świadczenie usług ściśle związanych z uprawianiem sportu lub z wychowaniem fizycznym, podejmowaniem aktywności sportowej w sposób niezorganizowany i niesystematyczny, usług parków wodnych. Poglądy te mogą mieć zastosowanie mutatis mutandis i w przypadku usług opodatkowanych stawką obniżoną na podstawie art. 98 dyrektywy 2006/112/WE. Trybunał zaznaczał bowiem, że terminologię używaną w dyrektywie należy interpretować w świetle kontekstu, w jaki się wpisuje, celów i systematyki dyrektywy VAT, a zwłaszcza przy uwzględnieniu ratio legis danego zwolnienia (czyli również stosowania korzystniejszej stawki opodatkowania - przyp. Sądu). Przepisy dyrektywy w tym zakresie służą bowiem "wspieraniu niektórych rodzajów działalności interesu publicznego, czyli usług mających ścisły związek z uprawianiem sportu lub z wychowaniem fizycznym, które są świadczone przez organizacje nienastawione na osiąganie zysku (taki jest warunek zwolnienia w dyrektywie - przyp. własny) na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym. Przepis ten ma zatem na celu wspieranie podejmowania takiej aktywności przez szerokie warstwy społeczeństwa. Interpretacja tego przepisu ograniczająca zakres stosowania zwolnienia, jakie on przewiduje, do aktywności sportowej podejmowanej w sposób zorganizowany, systematyczny lub mający na celu udział w zawodach sportowych, byłaby sprzeczna z rzeczonym celem (pkt 23 i 24). Dalej Trybunał zaznaczył, że: "...dostęp (a więc również "wstęp" w rozumieniu polskich przepisów - przyp. własny) do parku wodnego oferujący odwiedzającym nie tylko sprzęt umożliwiający podejmowanie aktywności sportowej, lecz także inne formy rozrywki lub wypoczynku, może stanowić świadczenie usług ściśle związanych z uprawianiem sportu (pkt 26).

W ocenie Wnioskodawcy oraz WSA w powyżej wskazanym orzeczeniu - cel wprowadzenia stawek obniżonych dla usług korzystania z obiektów sportowych, a więc i wymienionych w poz. 186 "pozostałych usług w zakresie rekreacji..." jest podobny - promowanie kultury fizycznej. Polski ustawodawca zawęził wprawdzie stosowanie stawki do usług "...wyłącznie w zakresie wstępu", co pozwala jednak, zgodnie z wykładnią celowościową zaprezentowaną przez Trybunał, zastosować stawkę 8% do usług opisanych w niniejszym wniosku. Dodać bowiem należy, że bilet wstępu na trasy linowe, a więc do parku, w których świadczone będą usługi rekreacyjne - jest konieczny do uprawiania takiej rekreacji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będzie oferować możliwość skorzystania z poszczególnych atrakcji, uczestniczenia w zabawie z wykorzystaniem danego urządzenia czy obiektu, czyli możliwość uczestniczenia w czymś, skorzystania z czegoś. Prawo wejścia na dany obiekt, skorzystania z danego urządzenia będzie wiązało się z koniecznością uiszczenia określonej opłaty, w różnej wysokości w zależności od wyboru rodzaju atrakcji (trasy linowej). Wnioskodawca podkreśla przy tym, że nie ma racjonalnego uzasadnienia dla odmiennego traktowania wstępu na teren parku linowego, rozumianego jako przekroczenie granic nieruchomości wydzielonej na ten park (za który Wnioskodawca nie będzie pobierać odrębnej opłaty), od wstępu na teren poszczególnych obiektów i skorzystania z atrakcji. Dlatego stosując takie szerokie pojęcie "wstępu" nie ma podstaw do rozróżniania na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług wstępu na teren parku jako całości, od wstępu na poszczególne obiekty położone w granicach tego parku.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca stoi na stanowisku, że usługi wstępu na trasy linowe w parku linowym podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 oraz poz. 183 załącznika nr 3 do Ustawy. W związku z powyższym Wnioskodawca zobowiązany będzie stosować do powyższych form rekreacji stawkę podatku w wysokości 8%.

Takie stanowisko zostało potwierdzone w orzeczeniach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy (z dnia 29 stycznia 2013r., I SA/Bd 1050/13; z dnia 30 stycznia 2013r., I SA/Bd 1044/12 i I SA/Bd 1045/12) i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (z dnia 31 stycznia 2013r., III SA/Wa 1863/12, z dnia 11 kwietnia 2013r. III SAM/a 3217/12, z dnia 24 kwietnia 2013r. III SA/Wa 3204/12 z dnia 18 czerwca 2013r. III SA/Wa 126/13).

Tytułem przykładu WSA w Krakowie w wyroku z dnia 28 września 2012r., sygn. akt I SA/Kr 889/12, stwierdził, że pojęcie "wstęp" lub "karta wstępu" nie wiąże się z wejściem gdzieś lub prawem uczestniczenia w czymś jedynie w sposób bierny. Powiązanie dwóch określeń znajdujących się w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT"... usługi związane z rekreacją" i "...w zakresie wstępu" wyklucza przyjęcie, że wstęp w zakresie usług związanych z aktywnym wypoczynkiem, jakim jest rekreacja, dotyczy wyłącznie "biernego" w nich uczestniczenia. Zdaniem Sądu wymienione w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT usługi są implementacją regulacji zawartej w załączniku III dyrektywy w sprawie VAT umożliwiającą państwu członkowskiemu stosowanie stawki obniżonej dla usług korzystania z obiektów sportowych (poz. 14), w zakresie wstępu na przedstawienia, do teatrów, cyrków, na targi, do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na koncerty, do muzeów, ogrodów zoologicznych, kin, na wystawy oraz podobne imprezy i obiekty kulturalne (poz. 7) oraz wstępu na imprezy sportowe (poz. 13). W oparciu o powyższe, w opinii Sądu, "wstęp" przy pozostałych usługach rekreacyjnych mieści się w kategorii unijnej "korzystania z obiektów sportowych", czyli również wstępu do tych obiektów w celu skorzystania ze znajdujących się tam urządzeń.

Do podobnych wniosków doszedł WSA w Rzeszowie w nieprawomocnym wyroku z dnia 22 listopada 2012r., sygn. akt I SA/Rz 980/12, nie podzielając tym samym stanowiska organu podatkowego, że "opłata za bilety wstępu" nie jest tożsama z "opłatą w zakresie wstępu". W uzasadnieniu ww. wyroku, Sąd wskazał, że "(...) wstęp do parków rozrywki i wesołych miasteczek, na dyskoteki i sale taneczne (pozycja 183 załącznika do cyt. wyżej ustawy), usługi bibliotek, archiwów, muzeów i pozostałe usługi w zakresie kultury (pozycja 184 załącznika), pozostałe usługi związane z rekreacją (pozycja 186 załącznika) nie może oznaczać biernego zachowania nabywcy biletu - klienta po dokonaniu wstępu czyli po wejściu do danego obiektu, bo o ile w bibliotece, w archiwum i w muzeum, klient czyta, wybiera książki, ogląda eksponaty, to już jego zachowanie może być inne przy korzystaniu z pozostałych usług w zakresie kultury a jeśli chodzi o wstęp na dyskoteki, sale taneczne, czy właśnie do parku rozrywki to zasady doświadczenia życiowego dają podstawy do stwierdzenia, że klient - nabywca biletu wstępuje tam po to, by wykazać się pewną aktywnością, sprawnością fizyczną itd. - a więc trudno uznać, że usługi z tych właśnie pozycji załącznika do ustawy mają dotyczyć opłaty za bierny wstęp.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 wskazanej ustawy, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Jak stanowi przepis art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stawka podatku, na postawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%:

• pod poz. 183 wskazano na Usługi związane z rozrywką i rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne (bez względu na symbol PKWiU),
• pod pozycją 186 Pozostałe usługi związane z rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu (bez względu na symbol PKWiU).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, iż usługi związane z rozrywką i rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu m.in. do parków rozrywki objęte są stawką podatku w wysokości 8% na podstawie poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy.

Natomiast pod poz. 186 załącznika nr 3, bez względu na symbol PKWiU, wymieniono pozostałe usługi związane z rekreacją wyłącznie w zakresie wstępu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza rozpocząć działalność rekreacyjną w postaci parku rozrywki - parku linowego. Wnioskodawca będzie oferować swoim klientom bilety wstępu uprawniające do skorzystania z wybranej przez siebie atrakcji w prowadzonym przez niego parku linowym, tj. odpowiedniej trasy linowej.

Klienci zakupując bilet dokonywać będą wyboru, z której trasy linowej chcą skorzystać, tj.:

• trasy a., gdzie klient przy zakupie biletu jest wyposażany w sprzęt asekuracyjny, przechodzi szkolenie na trasie treningowej po czym korzysta z wybranej trasy linowej (różne ceny na poszczególne trasy),
• trasa m.- jest to trasa po której uczestnicy - dzieci w wieku 3-12 lat poruszają się bez dodatkowego sprzętu asekuracyjnego, zakup biletu upoważnia do korzystania z atrakcji w danym dniu bez limitu czasu oraz ilości przejść trasy linowej; trasę tego typu można potraktować jako odpłatne place zabaw.

Dodatkowe usługi w postaci np. usługi gastronomiczne działającego na terenie parku baru nie będą uwzględnione w cenie biletu i są rozliczane oddzielnie.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do rozstrzygnięcia sposobu opodatkowania świadczonych usług.

Wskazać należy, że w obowiązującym od 1 lipca 2011r. art. 32 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 2011. 77. 1), wskazano, iż usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.

W art. 32 ust. 2 ww. rozporządzenia wskazano natomiast, że ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:

1. prawa wstępu na spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne;
2. prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody;
3. prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria.

W myśl art. 32 ust. 3 ww. rozporządzenia, ustęp 1 nie obejmuje korzystania z obiektów, takich jak sale gimnastyczne i inne, w zamian za opłatę.

Powołane rozporządzenie Rady Nr 282/2011 wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, iż przepisy tego rozporządzenia z dniem 1 lipca 2011r. stają się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Rozporządzenie Rady Nr 282/2011 przyjęte zostało w celu jednolitego stosowania przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Art. 32 ww. rozporządzenia definiuje usługi wstępu odnosząc je w szczególności do przyznania prawa wstępu na imprezy takie jak np. spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi czy do parków rozrywki.

Zdaniem tut. organu, z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż mamy do czynienia z usługami świadczonymi przez park linowy wraz ze znajdującymi się w nim atrakcjami.

Należy następnie zauważyć, iż ustawodawca nie określił form ani kategorii wstępu, które objął obniżoną stawką podatku. Pod pojęciem wstępu, określonym w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa www.sjp.pwn.pl) rozumieć należy możliwość wejścia gdzieś.

Powyższe rozumienie wstępu nie jest jednak równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych w danym miejscu urządzeń. Opłata za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica, co do zasady, za uczestniczenie w imprezie sportowej poprzez oglądanie (uczestnictwo bierne).

Zauważyć należy, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie sprzedawać bilety wstępu uprawniające do wejścia na teren parku oraz korzystania z dostępnych tam obiektów (np. torów linowych).

Jak wyjaśniono powyżej, pojęcia usług w zakresie wstępu (o którym mowa w poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy) nie można utożsamiać z pojęciem biletu wstępu, uprawniającym do korzystania z dostępnych urządzeń (atrakcji). Usługi wstępu do tego typu miejsc obejmują, zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami, świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za opłatę. Pobrana opłata dotyczy samego wstępu do niego.

Odnosząc opisane we wniosku zdarzenie przyszłe do przytoczonych powyżej przepisów prawa stwierdzić należy, iż usługa udostępniania atrakcji znajdujących się w parku rozrywki, za skorzystanie, z których będzie pobierana opłata, nie jest tożsama z opłatą w zakresie wstępu. Poniesienie ww. opłaty za skorzystanie z danej atrakcji nie spowoduje, że usługobiorca nabędzie wyłącznie prawo wstępu. W zamian za wskazaną opłatę będzie miał prawo do skorzystania z określonej atrakcji. Na tak ścisłą wykładnię pojęcia wstępu wskazuje również użycie, zarówno w poz. 183, jak i w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy, słowa wyłącznie, którego znaczenie odnosi się do tych obiektów i stanów rzeczy, które są w nim wymienione (w przedmiotowej sprawie do wstępu). Zatem usługa polegająca na udostępnianiu za opłatą, znajdujących się na terenie parku linowego (parku rozrywki) atrakcji, będzie opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%.

Reasumując, usługa, którą Wnioskodawca zamierza świadczyć, polegająca na umożliwieniu klientowi skorzystanie z danych atrakcji dostępnych w parku linowym za opłatą w postaci biletu wstępu, będzie opodatkowana stawką 23%.

W świetle powyższych ustaleń stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Należy zauważyć, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Wskazać ponadto należy, że zagadnienie będące przedmiotem wniosku nie jest jednolicie ujmowane w orzecznictwie sądowym. Stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego z upoważnienia Ministra Finansów zawarte w przedmiotowej interpretacji jest zbieżne ze stanowiskiem prezentowanym przez część wojewódzkich sądów administracyjnych. Przykładem są wyroki WSA w Gdańsku z 19 grudnia 2012 r., sygn. akt I Sa/Gd 1126/12, WSA w Gliwicach z 8 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1543/11, WSA w Warszawie z 17 maja 2012r., sygn. akt III SA/Wa 3123/12, WSA w Łodzi z 17 października 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1049/12, z 26 marca 2013 r., sygn. akt I SA/Łd 1561/12. (wszystkie dostępne w CBOSA).

Zatem tut. organ nie jest zobligowany do uwzględnienia wykładni przepisów prawa podatkowego dokonanej w wyrokach powołanych we wniosku, ponieważ, jak wyżej wskazano, są również orzeczenia zawierające odmienne, od zaprezentowanego przez Wnioskodawcę, stanowiska.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 955 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach