Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15.01.2008 r. (data wpływu 21.01.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania usługi nabycia wierzytelności oraz momentu wystawienia faktury jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.01.2008 r. wpłynął ww. wniosek (uzupełniony pismem z dnia 20.02.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania usługi nabycia wierzytelności oraz momentu wystawienia faktury.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na podstawie porozumienia o nabyciu wierzytelności w trybie art. 518 § 1 pkt 3 KC (cesja), w dniu 06-09-2006 r., Spółka nabyła od dłużnika jego wymagalne i bezsporne zobowiązania wobec wierzycieli. W porozumieniu dłużnik oświadczył, że wyraża zgodę na spłatę przez Spółkę jego długu. Spółka wstąpiła w prawa wierzycieli dłużnika. Zobowiązała się do spłaty długów z własnych środków w ratach miesięcznych, które płaciła do końca 2007 roku.

Dłużnik natomiast, zobowiązał się wobec Spółki do spłaty kwoty, którą Spółka, wydatkowała na spłatę jego długów powiększonej o potencjalne wynagrodzenie. Spłaty te trwają od momentu zawarcia umowy i będą trwały do końca 2008 roku. W umowie określona jest kwota wierzytelności jakie Spółka miała spłacić w ratach i kwota jaką spłaci Spółce w ratach dłużnik.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy nabyciu wierzytelności na podstawie porozumienia w trybie art. 518 § 1 pkt 3 KC (cesja), usługą jest nabycie wierzytelności i to Wnioskodawca jako cesjonariusz świadczy usługę pośrednictwa finansowego zwolnioną z VAT (PKWiU 65.23.10-00.00). Usługą jest różnica pomiędzy wydatkowaną kwotą a odzyskaną. Do końca roku 2007 Spółka nie odzyskała wydatkowanej kwoty. Nie występuje więc różnica, na którą Spółka mogłaby wystawić fakturę. Dlatego też zgodnie z art. 19 ust 4 ustawy VAT, nie wystawiła faktury VAT do dnia dzisiejszego, ponieważ według opinii Spółki, usługa nie została jeszcze wykonana. W związku z czym, do dnia dzisiejszego nie wystąpił obrót zwolniony z VAT. Istnieje możliwość wyodrębnienia faktur zakupowych dotyczących przyszłych przychodów z opisanych powyżej usług. VAT z tych faktur nie podlega odliczeniu. Realizacja usługi nastąpi w momencie zwrócenia przez cedenta wydatkowanej przez Spółkę kwoty na spłatę długów cedenta, co nastąpi w przyszłości, w miesiącu czerwcu 2008 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa powyżej rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wnioskodawca wskazał, iż nabył w drodze porozumienia o nabyciu wierzytelności w trybie art. 518 § 1 pkt 3 KC (cesja) w dniu 06-09-2006 roku, od dłużnika jego wymagalne i bezsporne zobowiązania wobec wierzycieli. W porozumieniu dłużnik oświadczył, że wyraża zgodę na spłatę przez Wnioskodawcę jego długu. Wnioskodawca wstąpił w prawa wierzycieli dłużnika. Wnioskodawca zobowiązał się do spłaty długów z własnych środków w ratach miesięcznych, które płacił do końca 2007 roku. Dłużnik natomiast, zobowiązał się wobec Wnioskodawcy do spłaty kwoty, którą wydatkował na spłatę jego długów powiększonej o potencjalne wynagrodzenie. Zatem, mamy tu do czynienia z zakupem wierzytelności na własny rachunek w celu jej windykacji od dłużnika.

Zgodnie z art. 518. § 1 pkt 3 ustawy Kodeks cywilny, osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty: jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie.

Zakup wierzytelności w celu ich odzyskania we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży, mieści się niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego sklasyfikowanych według PKWiU w sekcji J ex (65-67). W tak ujmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji), polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej, na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem).

W takim przypadku, nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie pierwotnego wierzyciela od ciężaru jej egzekwowania.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, iż usługą jest - usługa nabycia wierzytelności i to Wnioskodawca świadczy usługę pośrednictwa finansowego.

Usługi pośrednictwa finansowego, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy (Sekcja J ex 65-67), z wyłączaniem usług wymienionych w punktach od 1-9 tej pozycji. W katalogu usług, w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku, wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz factoringu (poz. 3 pkt 5 załącznika nr 4 do ustawy), przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii.

Usługi ściągania długów i factoringu, nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich ściągnięcia od dłużnika (windykacji) we własnym zakresie.

W każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) usługę tę należy opodatkować, także wówczas gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego. Zatem, usługa tego typu polegająca na wyręczeniu pierwotnego wierzyciela z czynności zmierzających do odzyskania długu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bez możliwości skorzystania ze zwolnienia, i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki 22%, na mocy art. 41 ust. 1 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, że ww. usługa jest zwolniona z podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca wskazał, iż usługą w naszym przypadku jest różnica pomiędzy wydatkowaną kwotą, a odzyskaną. W przedmiotowym wniosku wskazano, iż usługą jest nabycie wierzytelności, dlatego też podstawą opodatkowania opisanej w zapytaniu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością którą Spółka zapłaciła wierzycielowi pierwotnemu. Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą, w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (art. 106 ust. 3 ustawy).

W stanie faktycznym opisanym we wniosku, za moment wykonania usługi należy uznać moment zaspokojenia wierzyciela pierwotnego poprzez zapłatę na jego rzecz umówionej ceny wierzytelności. W tym bowiem momencie wierzyciel pierwotny otrzymuje od nabywcy świadczenie stanowiące istotę usługi opisanej we wniosku. Jednakże ze stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca spłacał kwotę wierzytelności w ratach tj. przed wykonaniem usługi.

Zatem, Wnioskodawca powinien udokumentować, każdą ratę stosownie do art. 106 ust. 3 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock