Temat interpretacji

Stan faktyczny:

Podatnik wykonuje usługi projektowe i doradztwa dla kontrahentów zagranicznych, których głównym odbiorcą jest kontrahent z Norwegii.

Ocena prawna stanu faktycznego:

W świetle art. 2 pkt 3 ustawy za terytorium Wspólnoty rozumie się terytoria państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej z zastrzeżeniem zawartym w lit.a i b ww. artykułu.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Z uwagi na fakt, iż Norwegia nie jest w świetle ustawy krajem wchodzącym w skład terytorium Wspólnoty dla potrzeb jej stosowania należy traktować ją jako terytorium państwa trzeciego.

W przypadku transakcji transgranicznych przepisy w podatku od towarów i usług określając miejsce świadczenia przy świadczeniu usług - wskazują wprost na miejsce ich opodatkowania. Miejsce świadczenia wskazuje w jakim kraju należy rozliczyć podatek z tytułu dokonania transakcji.

Ze stanu faktycznego przestawionego przez podatnika wynika, iż świadczy on usługi projektowe i doradztwa dla kontrahentów zagranicznych, których głównym odbiorcą jest kontrahent z Norwegii.

Zakładając, iż podatnik świadczy usługi, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 3 ustawy (PKWiU 74.1) na rzecz osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego - miejscem świadczenia tych usług (miejscem ich opodatkowania) jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Uwzględniając zatem zasady opodatkowania usług, wyrażone w art. 27 ustawy zgodnie z którymi miejsce świadczenia usług wyznacza miejsce opodatkowania - w przypadku świadczenia usług projektowych i doradztwa, o których jest mowa w art. 27 ust. 4 pkt 3 ustawy dla kontrahenta z państwa trzeciego - miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie nabywca tych usług posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności (stały adres lub miejsce zamieszkania).

Oznacza to, że jeżeli polski podatnik świadczy ww. usługi na rzecz kontrahentów mających siedzibę (stałe miejsce prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania) na terytorium państwa trzeciego (np. w Norwegii) to czynności te nie podlegają opodatkowaniu w kraju.

W powyższym przypadku polski podatnik winien wystawić fakturę zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy oraz z § 30 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97. poz. 971). Faktury te nie będą zawierać kwoty podatku.

Niezależnie od powyższego, Podatnik w myśl art. 86 ust. 8 pkt 1 cyt. ustawy będzie miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Prawo do złożenia deklaracji VAT-7 z wnioskiem o zwrot podatku regulują przepisy art. 87 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 ustawy