Temat interpretacji

Prawo do odliczenia.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2018 r. (data wpływu 24 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją zadań inwestycyjnych: Termomodernizacja A oraz Termomodernizacja B jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizacją zadań inwestycyjnych: Termomodernizacja A oraz Termomodernizacja B.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina i Miasto jest jednostką samorządu terytorialnego, posiadającą osobowość prawną, będącą zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). Realizując zadania własne Gminy, określone w art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875) w zakresie utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych, Gmina zrealizowała dwa zadania inwestycyjne:

1. Zadanie 1 Termomodernizacja A.
2. Zadanie 2 Termomodernizacja B.

Zadanie 1 przedmiotem inwestycji był budynek po byłym dworcu autobusowym. W ramach termomodernizacji budynku zmodernizowano instalację c.o., obejmującą montaż kotła na olej, montaż nowych grzejników płytowych, wykonanie instalacji grzewczej z rur z izolacją termiczną, ocieplenie stropodachu, wymianę okien, drzwi, ocieplenie ścian zewnętrznych styropianem, modernizację instalacji c.w.u., obejmującą montaż instalacji solarnej, wymianę oświetlenia na energooszczędne typu LED. Budynek służy do realizacji zadań własnych gminy.

Zadanie 2 przedmiotem inwestycji był budynek pawilonu sportowego. W ramach termomodernizacji budynku zmodernizowano instalację c.o., obejmującą montaż kotła na olej opałowy, wymianę rur z izolacją termiczną, montaż nowych grzejników płytowych, ocieplenie stropodachu, wymianę okien, drzwi, ocieplenie ścian zewnętrznych styropianem, modernizację c.w.u., obejmującą montaż instalacji solarnej. Budynek służy do realizacji zadań w zakresie kultury fizycznej.

Na powyższe zadanie Gmina otrzymała dofinansowanie w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020, Oś priorytetowa 3: Energia, Działanie 3.2: Poprawa efektywności energetycznej w sektorze publicznym i mieszkaniowym, Poddziałanie 3.2.1 Kompleksowa modernizacja energetyczna budynków użyteczności publicznej. Dofinansowanie Projektu stanowi 85,00% poniesionych kosztów kwalifikowanych. Podatek od towarów i usług jest kosztem kwalifikowanym.

Faktury VAT dokumentujące wydatki związane z realizacją zadania wystawiane były na Gminę i Miasto. Zrealizowane inwestycje nie służą do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, to znaczy, że zmodernizowane budynki nie zostaną oddane na podstawie umowy cywilnoprawnej, np. dzierżawy, najmu lub użyczenia do użytkowania innym podmiotom. Wytworzona w ramach inwestycji infrastruktura pozostaje na majątku Gminy.

Efekty realizacji zadania nie są wykorzystywane do celów zarobkowych i nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Po oddaniu budynków do użytkowania, zostały one wykorzystane przez Gminę do realizacji jej zadań własnych w zakresie utrzymania obiektów użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych. W konsekwencji, Gmina wykorzystuje wyżej wymienione budynki do czynności, które jej zdaniem, pozostają poza zakresem ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina ma możliwość odliczenia kwot podatku VAT wynikających z faktur dokumentujących realizację następujących zadań inwestycyjnych, tj. Zadanie 1: Termomodernizacja A, zadanie 2: Termomodernizacja B?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on prawa do odliczenia kwot podatku VAT wynikających z faktur otrzymanych przez Gminę, dokumentujących wydatki związane z realizacją wyżej wymienionych zadań. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Gmina, realizując przedmiotowe zadania: Zadanie 1 Termomodernizacja A, zadanie 2 Termomodernizacja B, wykonuje zadania własne zapisane w ustawie o samorządzie gminnym. Warunek uprawniający do odliczenia podatku VAT nie zostanie spełniony, gdyż efekty realizacji zadań nie będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Gmina, w świetle art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U z 2017 r., poz. 1875, z późn. zm.), wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania Gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych Gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności, w myśl art. 7 ust. 1 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym, zadania własne obejmują zadania w zakresie utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych. Z powyższych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów usług wyłącznie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. w przypadku gdy czynności takie są wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Oznacza to, że w pozostałym zakresie, np. w zakresie zadań własnych nałożonych na Gminę na podstawie odrębnych przepisów, nie występują jako podatnicy podatku VAT.

Podsumowując, Gmina nie ma możliwości odliczenia podatku VAT w związku z realizacją zadań wymienionych powyżej, zrealizowanych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020. Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku nie zostały spełnione wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego, tj. Wnioskodawca nie będzie działał jako podatnik VAT i wydatki związane z realizacją zadania nie będą służyły do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Obiekty będą wykorzystywane do wykonywania zadań własnych gminy, tak więc nie jest to działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, jak również nie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w myśl art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w świetle art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań, jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwoistym charakterze:

• podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
• podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Generalnie zatem wyłączone z opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 cyt. ustawy). W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych (art. 7 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy).

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego, posiadającą osobowość prawną, będącą zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Realizując zadania własne Gminy, określone w art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w zakresie utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych, Gmina zrealizowała dwa zadania inwestycyjne:

1. Zadanie 1 Termomodernizacja A.
2. Zadanie 2 Termomodernizacja B.

Zadanie 1 przedmiotem inwestycji był budynek po byłym dworcu autobusowym. W ramach termomodernizacji budynku zmodernizowano instalację c.o., obejmującą montaż kotła na olej, montaż nowych grzejników płytowych, wykonanie instalacji grzewczej z rur z izolacją termiczną, ocieplenie stropodachu, wymianę okien, drzwi, ocieplenie ścian zewnętrznych styropianem, modernizację instalacji c.w.u., obejmującą montaż instalacji solarnej, wymianę oświetlenia na energooszczędne typu LED. Budynek służy do realizacji zadań własnych gminy.

Zadanie 2 przedmiotem inwestycji był budynek pawilonu sportowego. W ramach termomodernizacji budynku zmodernizowano instalację c.o., obejmującą montaż kotła na olej opałowy, wymianę rur z izolacją termiczną, montaż nowych grzejników płytowych, ocieplenie stropodachu, wymianę okien, drzwi, ocieplenie ścian zewnętrznych styropianem, modernizację c.w.u., obejmującą montaż instalacji solarnej. Budynek służy do realizacji zadań w zakresie kultury fizycznej. Na powyższe zadanie Gmina otrzymała dofinansowanie. Faktury VAT dokumentujące wydatki związane z realizacją zadania wystawiane były na Gminę. Zrealizowane inwestycje nie służą do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, to znaczy, że zmodernizowane budynki nie zostaną oddane na podstawie umowy cywilnoprawnej, np. dzierżawy, najmu lub użyczenia do użytkowania innym podmiotom. Wytworzona w ramach inwestycji infrastruktura pozostaje na majątku Gminy. Efekty realizacji zadania nie są wykorzystywane do celów zarobkowych i nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Po oddaniu budynków do użytkowania, zostały one wykorzystane przez Gminę do realizacji jej zadań własnych w zakresie utrzymania obiektów użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych. W konsekwencji, Gmina wykorzystuje wyżej wymienione budynki do czynności, które jej zdaniem, pozostają poza zakresem ustawy.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi na realizację opisanych we wniosku zadań inwestycyjnych.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Analizując kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług w zakresie przedmiotowych zadań inwestycyjnych, zaznaczyć należy, że jak wynika z wniosku zrealizowane inwestycje nie służą do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (zmodernizowane budynki nie zostaną oddane na podstawie umowy cywilnoprawnej, np. dzierżawy, najmu lub użyczenia do użytkowania innym podmiotom). Ponadto, realizacja przedmiotowej inwestycji, jak wskazał Wnioskodawca, jest prowadzona w zakresie wykonywania zadań własnych nałożonych na niego ww. ustawą o samorządzie gminnym.

Zatem w rozpatrywanej sprawie, warunki wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy, uprawniające do odliczenia nie są spełnione, gdyż Gmina realizując opisane we wniosku zadania nie działa w charakterze podatnika VAT, a nabywane towary i usługi związane z realizacją ww. zadań nie są wykorzystywane przez Gminę do wykonywania czynności opodatkowanych.

Podsumowując, w okolicznościach niniejszej sprawy, w związku z realizacją zadań inwestycyjnych, tj. Zadanie 1: Termomodernizacja A oraz Zadanie 2: Termomodernizacja B Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia kwot podatku VAT naliczonego wynikających z faktur dokumentujących nabyte towary i usługi. Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku nie są spełnione wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego, tj. Zainteresowany nie działa jako podatnik VAT, a wydatki związane z realizacją ww. zadań nie służą do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako prawidłowe.

Jednocześnie tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Ponadto należy podkreślić, że pojęcie kosztu kwalifikowalnego nie jest pojęciem podatkowym i organy podatkowe nie są właściwe do rozstrzygania wątpliwości podatników odnośnie możliwości zaliczania wartości podatku od towarów i usług do kosztów kwalifikowalnych. Kwestię tę rozstrzygają bowiem przepisy regulujące zasady korzystania ze środków pomocowych. Zasady i przepisy podatkowe przywołane w uzasadnieniu niniejszej interpretacji mogą być jedynie pomocne Wnioskodawcy przy dokonywaniu oceny, czy podatek VAT w tej sytuacji powinien być kosztem kwalifikowalnym. W związku z powyższym nie zajęto stanowiska w tej sprawie

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej