Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w jego ocenie Oleje będące przedmiotem zapytania wskazane we Wniosku mieszczą się w grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług PKWiU 2015:

‒„20.59.41.0 Preparaty smarowe” oraz

‒„19.20.29.0 Oleje smarowe otrzymane z ropy naftowej; preparaty z ciężkich frakcji, gdzie indziej niesklasyfikowane”

zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r. poz. 1676 ze zm.).

17)jednoznaczne wskazanie, czy faktury dokumentujące nabycie Olejów wystawiane przez Dostawców na Oddział będą opiewały/opiewają na kwotę należności ogółem brutto przekraczającą 15.000 zł lub jej równowartość

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż wystawione przez Dostawców na Oddział faktury dokumentujące nabycie Olejów będą mogły opiewać na kwotę należności ogółem brutto przekraczającą 15.000 zł lub jej równowartość, jak również w określonych sytuacjach kwotę nieprzekraczającą takiej wartości. Przy czym, oznaczone we Wniosku pytania nr 5 i 6 dotyczą sytuacji, kiedy wartość faktury brutto przekracza kwotę 15.000 zł lub jej równowartość.

Pytania doprecyzowane w uzupełnieniu:

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, w świetle którego Wnioskodawca po wdrożeniu planowanego modelu, przedstawionego w opisie zdarzenia przeszłego nie będzie posiadać na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w Ustawie VAT i art. 11 Rozporządzenia 282/2011?

2.Czy w przypadku potwierdzenia przez tutejszy organ prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT z tytułu dostaw Towarów realizowanych przez Wnioskodawcę na terytorium kraju na rzecz polskich kontrahentów zgodnie z przedstawionym modelem w związku z przepisami art. 17 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy VAT (tzw. mechanizm odwrotnego obciążenia)?

3.Czy w przypadku potwierdzenia przez tutejszy organ prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zakresie zdarzenia przeszłego opisanego we wniosku nie będzie on zobowiązany do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego na podstawie art. 96 ust. 1 Ustawy VAT?

4.Czy w przypadku potwierdzenia przez tutejszy organ prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1-3, znajdzie zastosowanie procedura VAT-REF zgodnie z art. 89 Ustawy VAT i Wnioskodawcy będzie przysługiwał zwrot podatku od towarów naliczonego przez Dostawców na podstawie złożonego wniosku do niemieckich organów podatkowych?

5.Czy zakup oraz sprzedaż Olejów zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, w przypadku kiedy wartość faktury przekroczy kwotę 15.000 zł brutto będzie powodować konieczność dokonania płatności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności zgodnie z art. 108a ust. 1a Ustawy VAT?

6.Czy w przypadku twierdzącej odpowiedzi Organu na pytanie nr 5, Wnioskodawca będzie mógł dokonać płatności za nabywane Oleje w przypadku kiedy wartość faktury przekroczy kwotę 15.000 zł brutto za pomocą zagranicznego rachunku bankowego?

Państwa stanowisko w sprawie doprecyzowane w uzupełnieniu

Ad 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w ramach opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przeszłego nie posiada /nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia 282/2011.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do rozliczenia podatku VAT z tytułu dostaw Towarów realizowanych przez Wnioskodawcę na terytorium kraju na rzecz polskich kontrahentów zgodnie z przedstawionym modelem w związku z przepisami art. 17 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy VAT (tzw. mechanizm odwrotnego obciążenia).

Ad 3

W ocenie Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego na podstawie art. 96 ust. 1 Ustawy VAT.

Ad 4

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie mu przysługiwać zwrot podatku od towarów naliczonego przez jego Dostawców zgodnie z art. 89 Ustawy VAT i procedurą określoną w Rozporządzeniu dot. zwrotu VAT, na podstawie złożonego wniosku do niemieckich organów.

Ad 5

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup oraz sprzedaż Olejów zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, w przypadku kiedy wartość faktury przekroczy kwotę 15.000 zł brutto nie będzie powodować konieczności dokonywania płatności przy zastosowaniu mechanizmu podzielonej płatności zgodnie z art. 108a ust. 1a Ustawy VAT.

Ad 6

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku twierdzącej odpowiedzi Organu na pytanie nr 5, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do realizacji płatności za nabywane Oleje w przypadku kiedy wartość faktury przekroczy kwotę 15.000 zł brutto za pomocą zagranicznego rachunku bankowego.

Uzasadnienie

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Na wstępie należy podkreślić, że przepisy Ustawy VAT oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia „stałego miejsca działalności gospodarczej”.

Termin ten stanowi pojęcie prawa wspólnotowego, zdefiniowane w Rozporządzeniu 282/2011 ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Rozporządzenie 282/2011 ma charakter wiążący i podlega bezpośredniemu zastosowaniu we wszystkich państwach członkowskich, nie wymaga ono zatem implementacji do prawa krajowego.

Z części wstępnej punktu 4 preambuły Rozporządzenia 282/2011 wynika, że „podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.”

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011 na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika,(…) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”

Jednocześnie stosownie do ust. 2 przywołanego przepisu, dla potrzeb art. 44 i 45 Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika (…) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.”

W myśl natomiast art. 11 ust. 3 Rozporządzenia 382/2011 „fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.”

Dokonując wykładni przytoczonych przepisów w celu zdefiniowania „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, należy uwzględnić bogate orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności muszą być spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi charakteryzować się pewną minimalna skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

W wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam (C-190/95), TSUE stwierdził, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające w tym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności.

Podobnie w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. (C-73/06) TSUE wskazał, iż „(…) zgodnie z utrwaloną linia orzecznictwa w dziedzinie VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (…) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie usług w sposób niezależny (…).”

Wskazać należy również na wyrok z dnia 16 października 2014 r. wyroku w sprawie Welmory sygn. C-605/12, w którym TSUE uznał, że: „nawet jeśli stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej niekoniecznie wymaga własnego zaplecza personalnego i technicznego, to podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Dlatego w szczególności konieczne są umowy o usługi lub umowy najmu, dotyczące zaplecza personalnego i technicznego, które to zaplecze jest do dyspozycji podatnika jak własne, i które to umowy nie podlegają zatem rozwiązaniu w krótkim czasie.”

Mając na uwadze powyższe regulacje oraz wskazówki płynące z orzecznictwa TSUE należy stwierdzić, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

a)miejsce działalności charakteryzuje się obecnością odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (tj. będącej do wyłącznej dyspozycji podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej);

b)miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości, co oznacza, że podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w tym miejscu w sposób stały (tj. nieprzerwalny, stabilny i zasadniczo bezterminowy);

c)działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do działalności głównej (przez co należy rozumieć, w szczególności możliwość niezależnego zawierania umów i podejmowania decyzji zarządczych) co wynika z nieodłącznej cechy działalności gospodarczej, jaką jest prowadzenie tej działalności sposób samodzielny.

Należy przy tym podkreślić, że powyższe warunki muszą zostać spełnione łącznie. Brak spełnienia któregokolwiek z powyższych kryteriów powoduje, iż nie można uznać, że mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób także rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej. Powstanie takiego miejsca w każdym przypadku stanowi bowiem rezultat wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej. W myśl art. 15 ust. 2 Ustawy VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Ponadto, działalnością gospodarczą są również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Spółki należy uznać, iż określony podmiot będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu znajdujących się na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Innymi słowy, istniejąca struktura personalno-techniczna musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem we własnym zakresie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

Pierwszą przesłanką dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski jest posiadanie odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego (budynki, magazyny, maszyny, urządzenia itp.) niezbędnego do wykonywania określonych czynności, ściśle związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie planuje zatrudniać na terytorium Polski żadnych pracowników. Wnioskodawca nie planuje również oddelegowywać na terytorium Polski jakichkolwiek swoich pracowników na stałe lub okresowo. Co warte jest również podkreślenia, Wnioskodawca nie będzie dysponował na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy byliby zobligowani wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nie będzie również posiadał na terytorium Polski żadnego przedstawiciela, pełnomocnika czy innej osoby uprawnionej do reprezentowania w sprawach gospodarczych Oddziału w Polsce.

Wszelkie kontrakty handlowe dot. dostaw Towarów, Wnioskodawca będzie negocjować samodzielnie poza Polską (z siedziby Oddziału w Niemczech).

W związku z powyższym, nie sposób uznać, iż Wnioskodawca posiada na terytorium Polski odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza personalnego.

Należy również zaakcentować, że w wyniku wyroku TSUE z dnia 16 października 2014 r. w sygn. C-605/12 przyjęty został pogląd, w myśl którego do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony oraz zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Niemniej fakt, że Wnioskodawca korzysta z usług świadczonych na swoją rzecz przez kontrahentów w przedstawionym powyżej zakresie, nie może automatycznie prowadzić do wniosku, iż Wnioskodawca posiada odpowiednie zaplecze personalne determinujące posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Kluczowe jest posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym i dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne stanowiłoby jego własność.

W tym zakresie przywołać należy w szczególności wyrok NSA z dnia 29 lipca 2021 r. sygn. I FSK 660/18 gdzie wskazano: „(…) w przypadku, gdy przedsiębiorca zagraniczny wykorzystuje znajdujące się w kraju zaplecze personalne i techniczne innego podmiotu, dla wypełnienia kryterium „stałości” przy ocenie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest: zawarcie umów o świadczeniu usług lub umów najmu, dotyczących zaplecza personalnego i technicznego, które nie podlegają rozwiązaniu w krótkim czasie oraz posiadanie przez zagraniczny podmiot kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym oraz dysponowanie nim w sposób porównywalny do sytuacji, w której zaplecze personalne i techniczne stanowiłoby własność zagranicznego podatnika. (...) Zgodzić należy się ze skarżącą, że jak wynika z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, spółka nie posiada w Polsce własnych pracowników, którzy wykonywaliby na jej rzecz jakiekolwiek czynności. E. nabywa w Polsce usługi od E., które realizowane są poprzez pracowników zatrudnionych przez E. Jednakże ani E. ani jej pracownicy nie podlegają instrukcjom ani kontroli wnioskodawcy. E. dysponuje swobodą w kwestii doboru środków, jakimi realizuje postanowienia umów zawartych z E., czasu, w jakim wykonuje ww. umowy oraz organizacji pracy. E. odpowiada wobec E. wyłącznie za rezultat wykonywanych usług , nie zaś za sposób ich wykonania. Co więcej, ani E. ani jej pracownicy nie mają prawa zawierania ani negocjowania kontraktów handlowych w sposób wiążący dla spółki. Jak wskazano wyżej, wszystkie decyzje zarządcze związane z działalnością wnioskodawcy podejmowane są na terytorium Włoch.”

Tożsame wnioski wpłyną z ostatniego wyroku TSUE dot. kwestii identyfikacji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Österreich, dawniej Finanzamt Wien sygn. C-931/19, gdzie uznano, że: „W niniejszym przypadku z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał wynika, że skarżąca w postepowaniu głównym nie posiada żadnego własnego personelu w Austrii i że osoby odpowiedzialne za niektóre zadania w zakresie zarządzania były upoważnione umownie przez tę spółkę, przy czym spółka ta zastrzegła sobie podejmowanie wszystkich ważnych decyzji dotyczących wynajmu omawianej nieruchomości. Tymczasem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożlwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu zarówno dyrektywy 2006/112, jak i dyrektywy 2006/112 ze zm.”

Takie rozumienie analizowanej przesłanki znajduje potwierdzenie również w wyrokach sądów administracyjnych m.in.:

‒w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 12 października 2020 r., I SA/Gl 1051/19, w którym sąd wskazał, iż: „O dostępności zaplecza personalnego i technicznego porównywalnej z dostępnością zaplecza własnego nie decyduje ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Niewątpliwie zakup każdej usługi, nabywanej przez podmiot gospodarczy ukierunkowany jest na określone korzyści ekonomiczne, co jednak nie kreuje automatycznie miejsca prowadzenia działalności w kraju, na terenie którego usługodawca świadczy usługi.”;

‒w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 listopada 2019 r. sygn. I SA/Gl 737/19, w którym sąd uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe w następującym zakresie: „w ocenie Sądu organ interpretacyjny niezasadnie przyjął, że strona posiada wystarczające zaplecze o charakterze technicznym i personalnym w Polsce, aby uznać, że posiada tu stałe miejsce prowadzenia działalności. Wbrew stanowisku organu interpretacyjnego o dostępności zaplecza personalnego i technicznego porównywalnej z dostępnością zaplecza własnego nie decyduje ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Niewątpliwie bowiem zakup każdej usługi, nabywanej przez podmiot gospodarczy ukierunkowany jest na określone korzyści ekonomiczne, co jednak nie kreuje automatycznie miejsca prowadzenia działalności w kraju, na terenie którego usługodawca świadczy usługi.”;

‒w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lipca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 1979/16 zaznaczył, że: „choć personel taki nie musi być „własny” (jak wyżej wskazał Sąd, w pełni akceptowalny jest outsourcing), to jednak wymagane jest określone władztwo nad takim personelem. Usługi zawsze przecież wykonuje jakiś personel, toteż pominięcie tego wymogu władztwa oznaczałoby, że to kryterium jest spełnione zawsze, niezależnie od zakresu uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nim kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usług.”

Ponadto, w analizowanym przypadku Wnioskodawca nie będzie również korzystać na terytorium Polski z żadnego zaplecza technicznego. Wnioskodawca nie będzie posiadać także prawa do własności środków trwałych położonych na terenie Polski (tj. urządzeń, maszyn, flot samochodowych). Wnioskodawca nie będzie posiadać również żadnego tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości położonych w Polsce, w szczególności magazynów, w których będą przechowywane Towary, które będą przedmiotem odsprzedaży.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że nie będzie on posiadać na terytorium Polski odpowiedniego zaplecza technicznego, które jest niezbędne dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Podsumowując powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy przy zaprezentowanym opisie zdarzenia przyszłego nie sposób uznać, aby przesłanka posiadania odpowiedniego zaplecza technicznego i osobowego była spełniona, co w konsekwencji prowadzi do konkluzji, że Wnioskodawca nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Brak niezależności i samodzielności struktury względem działalności prowadzonej w siedzibie Spółki

Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie jest spełniona również stałość i niezależność miejsca, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Zgodnie ze stanowiskiem organów, ta odrębność powinna być stosunkowo znacząca i widoczna, oraz zasadniczo powinna umożliwiać zawieranie umów lub podejmowanie decyzji zarządczych.

W analizowanym przypadku wszelkie kluczowe decyzje odnośnie działalności w Polsce będą podejmowane w siedzibie Oddziału, tj. Niemczech, w szczególności fakturowanie, negocjowanie i akceptowanie umów. Dodatkowo brak infrastruktury personalno-rzeczowej w Polce uniemożliwia/będzie uniemożliwiać samodzielne i niezależne prowadzenie na terytorium Polski działalności gospodarczej. W Polsce nie istnieje i nie będzie istnieć żaden zespół środków, który gwarantowałby Wnioskodawcy odrębność od siedziby pod względem ekonomicznym i organizacyjnym.

Także wszelkie czynności decyzyjne (zarządcze) związane z działalnością Oddziału będą wykonywane z miejsca jego siedziby, tj. w Niemczech, co również wyklucza możliwość uznania, iż Wnioskodawca będzie posiadać stale miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Powyższe potwierdza m.in.:

‒wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 12 października 2020 r., I SA/Gl 1051/19, w którym WSA wskazał, iż: „Kierując się powyższymi wskazaniami wynikającymi również z innych wyroków TSUE, dotyczących ustalenia miejsca stałego prowadzenia działalności wskazać należy, że konieczna jest pewna określona minimalna skala aktywności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale (orzeczenie C-231/94), tj. w sposób stały, powtarzalny i nieprzemijający (orzeczenie 168/84), wymagana jest też minimalna trwałość poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych dla świadczenia określonych usług w sposób niezależny (orzeczenie C-73/06 czy C-260/95).”;

‒interpretacja indywidualna z 25 stycznia 2016 r., nr IPPP3/4512-26/16-2/JF, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy wskazując iż: „wszelkie decyzje o charakterze zarządczym (a w szczególności wszelkie umowy) są podejmowane przez odpowiedni personel Spółki w Niemczech. Tym samym (…) przesłanki stałości prowadzenia działalności oraz obecności zasobów ludzkich nie są spełnione.”

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę zakres i charakter planowanych czynności w Polsce, nie jest spełniona również przesłanka dotycząca niezależności działalności gospodarczej w stosunku do działalności prowadzonej w Oddziale.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie podkreślić, że istnienie na terytorium Polski Spółek Powiązanych z Wnioskodawcą oraz fakt realizowania pomiędzy tymi podmiotami czynności opodatkowanych nie wpływa na posiadanie przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w wyroku TSUE z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie Dong Yang Electronics sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (C-547/18), w którym TSUE wskazał, iż: „usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną.” Stanowisko to zostało przytoczone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 12 października 2020 r., I SA/Gl 1051/19, w którym sąd poparł stanowisko skarżącej i wskazał, że: „W jednym z ostatnich wyroków - wyroku z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 TSUE orzekł, że artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. oraz art. 11 ust. 1 i art. 22 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną, oraz że usługodawca ten nie jest zobowiązany do badania, w celu dokonania takiej oceny, stosunków umownych łączących oba te podmioty.”

W związku z powyższym nie jest również poprawne wywiedzenie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności z samego istnienia na terytorium Polski, Spółek Powiązanych z Wnioskodawcą.

Podsumowując powyższe rozważania, zdaniem Wnioskodawcy opierając się na przywołanych przepisach, orzecznictwie TSUE oraz polskiej praktyce podatkowej – Wnioskodawca nie spełnia kryteriów ostatecznych dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt Ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określonym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 Ustawy VAT - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast towarami w myśl przepisów art. 2 pkt 6 Ustawy VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ustalenie miejsca dostawy towarów na potrzeby regulacji Ustawy VAT uzależnione jest od sposobu, w jaki jest realizowana dostawa. Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 3 Ustawy VAT miejscem dostawy towarów w przypadku towarów nie wysyłanych ani nietransportowanych - jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Przenosząc powyższe zasady na grunt przedmiotowej sprawy, wskazać należy, że w planowanym modelu Towary zostaną zakupione od Dostawców (polskich kontrahentów), a następnie zostaną odsprzedane na rzecz B. (przy czym Towary w momencie każdej z planowanych dostaw będą znajdować się na terytorium Polski).

W konsekwencji powyższego, miejscem opodatkowania przedmiotowej Transakcji jest terytorium Polski.

Zgodnie z generalną zasadą podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego jest podatnik prowadzący działalność gospodarczą zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, który dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu m.in. dokonuje odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Należy jednak zaznaczyć, że przepisy ustawy o VAT w określonych sytuacjach przewidują, że podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku będzie ich nabywca (tzw. instytucja odwrotnego obciążenia). W myśl bowiem przepisu art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a)dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów:

¾innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,

¾innej niż transfer bonów jednego przeznaczenia

- podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b)nabywcą jest:

¾w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,

¾w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem dostawy towarów, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,

¾w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,

c)dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość lub sprzedaży na odległość towarów importowanych rozliczanej w procedurze szczególnej, o której mowa w dziel XII w rozdziale 9, lub na zasadach odpowiadających tym regulacjom.

Na podstawie art. 17 ust. 2 Ustawy VAT w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8 tego artykułu dokonujący dostawy nie rozlicza podatku należnego.

Odnosząc powyższe przepisy do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego w niniejszym wniosku, wskazać należy, że zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz nie jest zarejestrowany na potrzeby VAT w Polsce zgodnie z art. 96 ust. 4 Ustawy VAT. Jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 – zdaniem Wnioskodawcy nie posiada on również stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Dodatkowo należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie nie zachodzą inne okoliczności wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. a Ustawy VAT, których wystąpienie umożliwiałoby zastosowanie powyższej przepisu, zgodnie z którym to nabywca a nie dostawca rozlicza należny podatek.

Jednocześnie należy wskazać, iż nabywca Towarów w ramach planowanej Transakcji będzie podmiot posiadający siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, będący jednocześnie zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT-UE zgodnie z art. 97 ust. 4 Ustawy VAT.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy spełnione są wszystkie warunki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. b Ustawy VAT, na podstawie których następuje przeniesienie podmiotu odpowiedzialnego za rozliczenie podatku należnego z dostawcy na rzecz nabywcy towarów.

Mając na uwadze powyższe regulacje w przedstawionych okolicznościach stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie będzie podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego z tytułu dostaw Towarów dokonywanych na rzecz Dostawców będących polskimi kontrahentami. Skoro spełnione są wszystkie warunki określone w art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy VAT dla planowanej Transakcji, to zastosowanie znajdzie instytucja odwrotnego obciążenia wyrażona w tym przepisie.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3

Zgodnie z art. 96 ust. 1 Ustawy VAT podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl art. 15 ust. 1 Ustawy VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W przepisie art. 15 ust. 2 Ustawy VAT wskazano, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe regulacje prowadzą do wniosku, że również podmioty nieposiadające siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności ani stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju mają ustawowy obowiązek złożenia zgłoszenia rejestracyjnego m.in. jeśli zamierzają dokonywać dostawy towarów na terytorium Polski.

Wskazać trzeba jednak, iż na podstawie upoważnienia wyrażonego w art. 98 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT Minister Finansów wydał w dniu 14 listopada 2014 r. Rozporządzenie dot. Rejestracji VAT. Zgodnie z treścią ww. aktu § 1 pkt 1 lit. k) – obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego nie mają podatnicy nieposiadający na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonują transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu, jeżeli wykonują na terytorium kraju wyłącznie następujące czynności: dostawę towarów, dla której podatnikiem jest nabywca.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego w niniejszym wniosku, wskazać należy, że zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Polski. Ponadto, jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 – zdaniem Wnioskodawcy nie posiada on również stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Natomiast jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 - zdaniem Wnioskodawcy będzie on wykonywać na terytorium kraju dostawę towarów, dla której podatnikiem będzie nabywca (B.).

Tym samym, jeśli ww. stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2 jest poprawne, to w ocenie Wnioskodawcy, spełnione są również warunki, o których mowa w Rozporządzeniu dot. rejestracji VAT w zakresie braku obowiązku rejestracji przez Wnioskodawcę. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę treść przytoczonego wyżej Rozporządzenia dot. rejestracji VAT w związku z planowaną Transakcją, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rejestracji jako podatnik VAT zgodnie z art. 96 ust. 1 Ustawy VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4

Zasady zwrotu podatku naliczonego przez podatników niemających siedziby w Polsce zostały uregulowane w art. 89 Ustawy VAT. Zgodnie bowiem z art. 89 ust. 1 pkt 3 Ustawy VAT w odniesieniu do podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju, mogą być zastosowane zwroty podatku na warunkach określonych w ust. 1a-1g oraz w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2, 3 i 5.

Podmioty te mogą ubiegać się o zwrot podatku w odniesieniu do nabytych przez nie na terytorium kraju towarów i usług lub w odniesieniu do towarów, które były przedmiotem importu na terytorium kraju, jeżeli te towary i usługi były przez te podmioty wykorzystywane do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium państwa, w którym rozliczają one podatek od wartości dodanej lub podatek o podobnym charakterze, innym niż terytorium kraju (art. 89 ust. 1a Ustawy VAT).

Co istotne, zagranicznym podatnikom nie przysługuje zwrot podatku w odniesieniu do kwot podatku w odniesieniu do których, zgodnie z przepisami ustawy oraz przepisami wykonawczymi wydanymi na jej podstawie, nie przysługuje podatnikom, o których mowa w art. 15, prawo do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego (art. 89 ust. 1c pkt 3 Ustawy VAT).

Podmioty uprawnione posiadające siedzibę działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju wniosek o zwrot składają za pomocą środków komunikacji elektronicznej (art. 89 ust. 1d pkt 1 Ustawy VAT).

Na podstawie delegacji ustawowej do art. 89 Ustawy VAT zostało wydane Rozporządzenie dot. zwrotu VAT, w którym określone zostały m.in. warunki, terminy i tryb dokonywania zwrotu podatku oraz sposób naliczania i wypłaty odsetek od kwot podatku niezwróconych w terminie podmiotom, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 3 Ustawy VAT.

Zgodnie z § 3 ust. 1 Rozporządzenia dot. zwrotu VAT, zwrot podatku przysługuje podmiotowi uprawnionemu z państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub podmiotowi uprawnionymi z państwa trzeciego, w przypadku gdy podmiot ten:

‒jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 Ustawy, w państwie członkowskim siedziby lub podatnikiem podatku od wartości dodanej albo podatku o podobnym charakterze w kraju siedziby;

‒nie wykonuje na terytorium kraju, w okresie, za który występuje o zwrot podatku, sprzedaży, o której mowa w art. 2 pkt 22 Ustawy VAT, z wyjątkiem m.in. sytuacji dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 Ustawy podatnikiem jest ich nabywca (§ 3 ust. 1 pkt 2 lit. l Rozporządzenia dot. zwrotu VAT).

Wnioski o zwrot podatku składane są za pośrednictwem administracji podatkowej państwa członkowskiego siedziby podmiotu uprawnionego za pomocą środków komunikacji elektronicznej (zob. § 6 ust. 1 Rozporządzenia dot. zwrotu VAT). Wnioski te składane są do naczelnika urzędu skarbowego, czyli do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście (§ 6 ust. 2 w zw. z § 2 pkt 6 Rozporządzenia dot. zwrotu VAT).

W konsekwencji, w ocenie Spółki, spełnione są przesłanki do zwrotu podatku Wnioskodawcy, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia dot. zwrotu VAT.

Jednocześnie należy wskazać, że Oddział planuje dokonywać dostawy towarów na rzecz polskich kontrahentów, co stanowi sprzedaż w myśl art. 2 pkt 22 ustawy VAT. Niemniej jednak, zgodnie z treścią § 3 ust. 1 pkt 2 lit. l Rozporządzenia dot. zwrotu VAT, prawa do ubiegania się o zwrot podatku naliczonego nie są pozbawieni podatnicy, którzy dokonują sprzedaży w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, w sytuacji gdy transakcja stanowi dostawę towarów, dla której zgodnie z art. 17 Ustawy podatnikiem jest ich nabywca. Jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 - zdaniem Wnioskodawcy podatnikiem z tytułu dostaw Towarów na rzecz B. będzie ich nabywca zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy VAT. Tym samym Wnioskodawca będzie realizować sprzedaż (dostawę towarów), która na mocy wyłączenia wskazanego w § 3 ust. 1 pkt 2 lit. l Rozporządzenia dot. zwrotu VAT – nie pozbawia Wnioskodawcy prawa do ubiegania się o zwrot podatku.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, spełnione są przesłanki do zwrotu podatku Wnioskodawcy , o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia dot. zwrotu VAT.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, wszystkie warunki do skorzystania z prawa do ubiegania się o zwrot podatku zostały spełnione. W konsekwencji, na mocy art. 89 Ustawy VAT oraz przepisów Rozporządzenia dot. zwrotu VAT, Wnioskodawca będzie uprawniony do zwrotu podatku VAT naliczonego na podstawie faktur dokumentujących nabycie Towarów na terytorium Polski od Dostawców zgodnie opisanym modelem Transakcji.

Powyższe stanowisko Spółki, znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym m.in. w wyrokach:

‒NSA z dnia 21 sierpnia 2018 r. sygn. I FSK 1216/16, gdzie sąd stwierdził, że: „Należało uznać, że prawidłowe było uchylenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 lipca 2013 r., gdyż wydana została z naruszeniem art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.t.u., a także art. 89 ust. 1a, ust. 1d u.p.t.u. oraz § 2 pkt 2 i § 3 ust. 1 pkt 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Powtórzyć trzeba za powoływanym wyrokiem NSA, że organ podatkowy wadliwie uznał, iż przepis art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.t.u. przenosi ciężar rozliczenia podatku na nabywcę jedynie w przypadku transakcji transgranicznych. Prawidłowa wykładnia wskazuje, że owe unormowanie odnosi się także do przypadku odpłatnej dostawy towarów na rzecz polskich nabywców dokonywanej na terytorium Polski, gdzie towary nie są przemieszczane pomiędzy różnymi państwami, co uzasadniało jego zastosowanie w niniejszej sprawie. W konsekwencji wadliwie organ zastosował § 3 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia uznając, iż wyjątek określony w tym przepisie nie ma zastosowania w stanie faktycznym dotyczącym spółki. Dalszym skutkiem owej wadliwości było – także nieprawidłowe – uznanie przez organ, że spółce nie przysługuje zwrot podatku, podczas gdy spełnione zostały przesłanki określone w art. 89 ust. 1a i ust. 1d u.p.t.u., a także § 2 pkt 2, § 3 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia.”

‒NSA z dnia 6 grudnia 2016 r. sygn. I FSK 61/15, gdzie wskazano, że: „Na tle przedstawionego wyżej stanu prawnego obowiązującego w okresie, którego dotyczył wniosek skarżącej spółki o zwrot podatku oraz niekwestionowanego stanu faktycznego, w tym ustalenia, że skarżąca spółka podczas okresu zwrotu nie miała na terytorium Polski siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z których dokonywano transakcji gospodarczych, lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, jako uzasadniony ocenić należało zarzut naruszenia art. 17 ust. 1 pkt 5 Uptu przez jego błędną wykładnię. To zaś czyniło zasadnym również zarzut niewłaściwego zastosowania § 3 ust. 1 pkt 2 lit. l Rozporządzenia z 2011 r. (…) Ponieważ wszystkie powyższe warunki zostały spełnione przez skarżącą spółkę, to w konsekwencji, na mocy art. 89 ust. 1 pkt 3 Uptu w zw. z § 3 ust. 1 pkt 2 lit. l Rozporządzenia z 2011 r., była ona uprawniona do zwrotu podatku naliczonego na podstawie faktur dokumentujących nabycie paliwa na terytorium Polski.”

‒NSA z dnia 25 sierpnia 2015 r. sygn. I FSK 865/14, gdzie wskazano, że: „Mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące słuszności zastosowania do przedmiotowej transakcji art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.t.u. oraz fakt, że skarżąca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w państwie członkowskim siedziby (Dania) oraz nie wykonuje w Polsce działalności gospodarczej innej niż sprzedaż towarów, w przypadku której podatnikiem jest nabywca, należy uznać, iż skarżącej przysługuje zwrot podatku VAT. Fakt dokonywania w Polsce dostaw towarów, z tytułu których podatek VAT podlegał rozliczeniu przez nabywców posiadających siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, nie przeczy prawu spółki do zwrotu podatku za okres będący przedmiotem niniejszego postępowania.”

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy będzie on uprawniony do ubiegania się o zwrot podatku naliczonego na podstawie faktur dokumentujących nabycie Towarów na terytorium Polski. Zdaniem Spółki, wniosek o zwrot powinien zostać złożony za pośrednictwem administracji podatkowej Niemiec zgodnie z siedzibą Oddziału.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5

Zgodnie z art. 108a ust. 1a Ustawy VAT, przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem przekracza kwotę 15.000 zł lub jej równowartość wyrażoną w walucie obcej, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

W myśl art. 108a ust. 2 Ustawy VAT, zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

1)zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;

2)zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.

Zaznaczyć trzeba, iż jak wskazano w uzasadnieniu do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 – podmiotem zobowiązanym do rozliczenia/zapłaty podatku należnego będzie nabywca Towarów (tj. B.), a nie Wnioskodawca. W takim przypadku wystawiona przez Wnioskodawcę faktura nie będzie zawierać kwoty podatku od towarów i usług. Tym samym, w takim przypadku fizycznie nie jest możliwe dokonanie płatności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności zgodnie z art. 108a ust. 2 Ustawy VAT.

W związku z powyższym, w zakresie zakupu i sprzedaży Olejów, w przypadku kiedy wartość faktury przekroczy kwotę 15.000 zł brutto, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia tych transakcji przy zastosowaniu mechanizmu podzielonej płatności.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 6

Zgodnie z art. 108a ust. 2 Ustawy VAT, zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

1)zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;

2)zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.

Idąc dalej, w myśl art. 108a ust. 3 Ustawy VAT, zapłata z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności dokonywana jest w złotych polskich przy użyciu komunikatu przelewu udostępnionego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową, przeznaczonego do dokonywania płatności w mechanizmie podzielonej płatności, w którym podatnik wskazuje:

1)kwotę odpowiadającą całości albo części kwoty podatku wynikającej z faktury, która ma zostać zapłacona w mechanizmie podzielonej płatności;

2)kwotę odpowiadającą całości albo części wartości sprzedaży brutto;

3)numer faktury, w związku z którą dokonywana jest płatność;

4)numer, za pomocą którego dostawca towaru lub usługodawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.

Wskazać należy, iż przedmiotowe regulacje nie wskazują wprost, że płatność w ramach mechanizmu podzielonej płatności nie może być realizowana za pośrednictwem zagranicznego rachunku bankowego. Możliwe, zdaniem Wnioskodawcy, jest zatem dokonanie płatności za towary objęte obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności w ramach dwóch przelewów z zagranicznego rachunku, gdzie:

‒na konto kontrahenta zostanie przesłana kwota netto z danej faktury;

‒na rachunek VAT zostanie przesłana kwota odpowiadająca całości kwoty podatku od towarów i usług wynikające z wystawionej przez kontrahenta faktury;

‒w tytule przelewu zostanie wskazany numer faktury oraz numer, za pomocą którego dostawca towarów jest zidentyfikowany potrzeby podatku VAT.

Co istotne sposób postępowania przedstawiony przez Wnioskodawcę, powoduje, że kwota podatku od towarów i usług trafia na wyodrębniony rachunek VAT kontrahenta, z którego dysponowanie środkami jest ograniczone. W efekcie takie działanie Wnioskodawcy nie wpływa na cel jaki przyświecał wprowadzeniu obligatoryjnemu mechanizmu podzielonej płatności, tj. uszczelnieniu systemu VAT.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy w przypadku twierdzącej odpowiedzi Organu na pytanie nr 5, Wnioskodawca będzie uprawniony do realizacji płatności za nabywane Oleje, w przypadku kiedy wartość faktury przekroczy kwotę 15.000 zł brutto, za pomocą zagranicznego rachunku bankowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju. W myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do przepisu art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy:

W myśl art. 17 ust. 2 ww. ustawy:

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy wskazuje na sytuacje, w której podatnikiem staje się nabywca towarów, które podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu dostawy towarów przez nabywcę towarów. Przepis ten ma zastosowanie, gdy miejscem dostawy, a tym samym opodatkowania ustalonym na podstawie przepisów ustawy jest terytorium Polski. Przy tym warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy względem dostawy towarów jest spełnienie warunków dotyczących dokonującego dostawy towarów oraz nabywcy towarów. Jak wynika z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy warunkiem niezbędnym do tego, aby w przypadku nabycia towarów podatnikiem stał się nabywający towar jest, aby dokonującym ich dostawy na terytorium kraju był podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

W myśl zasady, wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Ponadto w myśl art. 96 ust. 1 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy:

W myśl art. 96 ust. 4 ustawy:

Natomiast w myśl § 1 pkt 1 lit. k) rozporządzenia Ministra Finansów z 14 listopada 2014 r. w sprawie określenia podatników niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 1624 ze zm.):

Z treści wniosku wynika, że Państwa Spółka z siedzibą w Belgii, jest podmiotem prawa belgijskiego prowadzącym działalność w sektorze motoryzacyjnym, w zakresie produkcji części samochodowych (m.in. modułów podwozia, kokpitów, systemów bezpieczeństwa, reflektorów, części sterujących, zderzaków, felg, itp.). Jesteście Państwo zarejestrowani jako podatnik VAT w Belgii, a od 2006 r. posiadacie swój Oddział w Niemczech - zarejestrowany jako podatnik VAT w Niemczech. Nie jesteście Państwo podmiotem zarejestrowanym na cele podatku VAT w Polsce. Z uwagi na rozwój działalności gospodarczej, Państwa Spółka za pośrednictwem Oddziału zamierza poszerzyć zakres prowadzonej działalności z kontrahentami w Polsce dokonując na ich rzecz sprzedaży olei i paliw. Planowana sprzedaż Towarów będzie realizowana na rzecz B., posiadającego siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, zarejestrowanego w Polsce jako czynny podatnika VAT i podatnik VAT-UE. Oddział dokona zakupu Towarów od Dostawców, polskich kontrahentów zarejestrowanych dla celów VAT w Polsce, bez ich przemieszczenia poza terytorium Polski. Nabywane Towary będą przechowywane w magazynach Dostawców do czasu ich dalszej odsprzedaży na rzecz Klientów. Zatem w niniejszej sprawie do dostawy Towarów przez Państwa Spółkę na rzecz B. znajdzie zastosowanie art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, zgodnie z którym miejscem dostawy towarów niewysyłanych ani nietransportowanych jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy, tj. Polska.

Państwa wątpliwości sformułowane w pytaniach nr 1, 2 i 3 dotyczą ustalenia:

¾czy Państwa Spółka po wdrożeniu planowanego modelu, przedstawionego w opisie w zdarzenia przyszłego, nie będzie posiadać na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT i art. 11 Rozporządzenia 282/2011,

¾czy Państwa Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT z tytułu dostaw Towarów realizowanych przez Spółkę na terytorium kraju na rzecz polskich kontrahentów zgodnie z przedstawionym modelem w związku z przepisami art. 17 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy VAT (tzw. mechanizm odwrotnego obciążenia),

¾czy Państwa Spółka nie będzie zobowiązana do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego na podstawie art. 96 ust. 1 Ustawy VAT.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości przede wszystkim należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE l 77 z 23.03.2011, str.1, ze zm.) zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o., jak również wyrok C-931/19 Titanium Ltd.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Natomiast, w wyroku TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium) Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Należy zwrócić także uwagę na jeden z ostatnich wyroków TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. w którym Sąd stwierdza, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Jak wynika z opisu sprawy posiadacie Państwo siedzibę w Belgii, natomiast za pośrednictwem swojego Oddziału w Niemczech zamierzacie poszerzyć zakres prowadzonej działalności z kontrahentami w Polsce dokonując na ich rzecz sprzedaży Towarów. Planowana sprzedaż Towarów będzie realizowana na rzecz B.. Oddział dokona zakupu Towarów od Dostawców, polskich kontrahentów zarejestrowanych dla celów VAT w Polsce, bez ich przemieszczenia poza terytorium Polski. Nabywane Towary będą przechowywane w magazynach Dostawców, do czasu ich dalszej dostawy na rzecz Klientów.

Oddział nie będzie zatrudniać w Polsce pracowników oraz osób współpracujących w oparciu o umowy cywilnoprawne, jak również nie planuje oddelegowywać na terytorium Polski jakichkolwiek swoich pracowników na stałe lub okresowo. Jednocześnie Oddział nie będzie dysponować na terytorium Polski pracownikami innych podmiotów, którzy zobligowani byliby wykonywać polecenia służbowe wydawane przez Spółkę. Dodatkowo w Polsce nie będzie znajdować się żaden przedstawiciel, pełnomocnik czy inna osoba uprawniona do reprezentowania w sprawach gospodarczych Oddziału w Polsce. Oddział nie będzie posiadać w Polsce niezbędnego zaplecza oraz odpowiedniego personelu do realizacji zakupów i dostaw Towarów, będzie korzystać w tym zakresie z usług podmiotów zewnętrznych. Nadzór nad wykonanymi pracami będzie sprawowany wspólnie przez Dostawców, Oddział oraz B.. Oddział nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi oraz rzeczowymi ani osobowymi Dostawców, a także nie ma wpływu jaka część zasobów technicznych/rzeczowych/osobowych Dostawców ma zostać wykorzystana do świadczenia usługi magazynowania Towarów. Przechowywanie Towarów zależy przede wszystkim od zapotrzebowania Dostawców i składanych przez nich zamówień.

Oddział nie planuje dokonywać modyfikacji zakupionego Towaru od Dostawców w Polsce (tj. przepakowywania Towarów, naklejania etykiet dedykowanych dla klientów z Polski, itp.).

Kontrakty handlowe, w szczególności zawieranie umów dot. dostaw Towarów, Oddział będzie negocjować samodzielnie poza Polską (z siedziby Oddziału w Niemczech). Jednocześnie wszelkie czynności decyzyjne (zarządcze) związane z działalności Oddziału będą wykonywane z miejsca jego siedziby, tj. Niemiec. Obsługa klientów, w tym reklamacji będzie realizowana przez dział sprzedaży zlokalizowany poza terytorium Polski.

Ponadto Oddział nie będzie posiadać prawa własności do środków trwałych położonych Polce (tj. urządzeń, maszyn, flot samochodowych) czy też prawa własności oraz prawa do użytkowania żadnych nieruchomości, w szczególności magazynów, placów, pomieszczeń biurowych.

W kontekście powyższego, należy stwierdzić że nie będziecie Państwo posiadać zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski. Mimo, że Oddział korzysta z magazynów Dostawców w celu przechowywania Towarów do momentu dostawy na rzecz klientów, to jednak Oddział nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi oraz rzeczowymi czy osobowymi Dostawców, a także nie ma wpływu jaka część zasobów technicznych/rzeczowych/osobowych Dostawców ma zostać wykorzystana do magazynowania Towarów. Tym samym należy uznać, że nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że na terytorium Polski będziecie Państwo posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Państwa Spółka w sposób długotrwały będzie korzystała z magazynów Dostawców w celu przechowywania Towarów oraz będzie realizowała sprzedaż tych Towarów na terytorium Polski, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski posiadacie Państwo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem w świetle przedstawionego opisu sprawy nie posiadacie Państwo na terytorium Polski „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Tym samym, skoro w przedmiotowej sprawie Państwa Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej i jak wskazano w niniejszej interpretacji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, jak również nie jesteście Państwo zarejestrowani jako podatnik VAT, natomiast nabywcą Towarów jest podmiot posiadający siedzibę w Polsce oraz zarejestrowany jako podatnik VAT w Polsce, to przy dostawie Towarów, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, zastosowanie znajduje art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, tj. z tytułu przedmiotowej dostawy Towarów Państwa Spółka nie jest podatnikiem (podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego). W konsekwencji, Państwa Spółka nieposiadająca siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju z tytułu dokonywanych dostaw Towarów, dla której podatnikiem jest nabywca, nie będzie miała obowiązku dokonania zgłoszenia rejestracyjnego na potrzeby podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytań nr 1-3 należy uznać za prawidłowe.

Ponadto Państwa wątpliwości przedstawione w pytaniu nr 4 dotyczą możliwości zastosowania procedury VAT-REF zgodnie z art. 89 Ustawy VAT oraz możliwości zwrotu podatku od towarów naliczonego przez Dostawców na podstawie złożonego przez Państwa wniosku do niemieckich organów podatkowych.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy:

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Zasada ta daje podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego jedynie w takim zakresie, w jakim nabyte towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Analiza powołanych przepisów wskazuje, że niezarejestrowany podatnik VAT nie może realizować prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Jesteście Państwo podmiotem prawa belgijskiego mającym siedzibę w Belgii, zarejestrowanym jako podatnik VAT w Belgii oraz posiadacie Oddział w Niemczech - zarejestrowany jako podatnik VAT w Niemczech. Natomiast nie jesteście Państwo podmiotem zarejestrowanym na cele podatku VAT w Polsce. Państwa Spółka za pośrednictwem Oddziału zamierza dokonywać sprzedaży Towarów na rzecz B., który posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i jest zarejestrowany w Polsce jako czynny podatnik VAT i podatnik VAT-UE. Z tytułu realizowanej sprzedaży Oddział wystawi fakturę na rzecz B. na zasadach odwrotnego obciążenia, bez podatku VAT. Jednocześnie, Państwa Spółka nieposiadająca siedziby działalności gospodarczej oraz - jak stwierdzono w niniejszej interpretacji - stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju z tytułu planowanych dostaw Towarów, dla której podatnikiem będzie nabywca, nie będzie miała obowiązku dokonania zgłoszenia rejestracyjnego na potrzeby podatku od towarów i usług zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, że przepisy art. 86 ust. 1 ustawy nie znajdą zastosowania w przedstawionej sprawie.

Jednakże trzeba wskazać, że podatek od towarów i usług jest z założenia dla podatników podatkiem neutralnym. Zasada ta dotyczy nie tylko podatników krajowych, ale również podatników zagranicznych, tj. podatników nieposiadających siedziby, miejsca zamieszkania, stałego miejsca prowadzenia działalności lub miejsca zwykłego pobytu na terytorium danego państwa. Z tego względu konieczne jest istnienie przepisów pozwalających tym podatnikom na odzyskiwanie zapłaconego w danym państwie podatku od wartości dodanej.

Prawodawca unijny, a za nim ustawodawca krajowy, wprowadził specjalne regulacje, które mają umożliwić podatnikom z innych państw członkowskich, a także z krajów trzecich (na zasadzie wzajemności), odzyskanie podatku zapłaconego w danym państwie członkowskim, w zasadzie w takim samym zakresie, w jakim podatek ten mogą odzyskiwać podatnicy z tego państwa.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Stosownie do art. 89 ust. 1a ustawy:

Natomiast w myśl art. 89 ust. 1c pkt 3 ustawy:

Przy tym, w myśl art. 89 ust. 1d pkt 1 ustawy:

Realizując delegację ustawową zawartą w art. 89 ust. 5 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z 9 grudnia 2014 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom (Dz. U. z 2014 r. poz. 1860) zwanego dalej „rozporządzeniem”, określił m.in. warunki, terminy i tryb zwrotu podatku podmiotom, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Zgodnie z § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia:

Ponadto, w myśl § 2 pkt 2 rozporządzenia:

Natomiast zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia:

Na podstawie § 3 ust. 1 rozporządzenia:

Jak stanowi § 6 ust. 1 rozporządzenia:

Stosownie do § 6 ust. 2 rozporządzenia:

Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz powołane przepisy należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie przysługuje Państwu zwrot podatku VAT zgodnie z art. 89 ust. 1 oraz art. 89 ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług w zw. z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwrotu podatku niektórym podmiotom.

Na terytorium Polski nabywacie Państwo Towary od Dostawców (polskich kontrahentów), w celu ich sprzedaży na rzecz B., który to podmiot będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT z tych dostaw zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy. Państwa Spółka jest zarejestrowana dla celów podatku od wartości dodanej w Belgii, i także na terytorium Belgii posiadacie siedzibę działalności gospodarczej.

Zatem, uwzględniając fakt, że zakupione przez Państwa na terytorium kraju Towary (oleje i paliwa) są używane do czynności dających prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (sprzedaż Towarów), Spółka jest uprawniona do otrzymania zwrotu podatku zgodnie z procedurą zwrotu podatku podmiotom zagranicznym, z faktur dokumentujących zakup Towarów, w tym Olei, wystawianych przez dostawców krajowych. Jednakże, w myśl § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, zwrot podatku, może nastąpić na Państwa wniosek przesłany za pomocą środków komunikacji elektronicznej przez administrację podatkową państwa członkowskiego siedziby Spółki, tj. Belgii.

Tym, samym nie można się zgodzić z Państwa stanowiskiem, że Spółka będzie uprawniona do ubiegania się o zwrot podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie Towarów, który powinien zostać złożony za pośrednictwem administracji podatkowej Niemiec, tj. siedziby Państwa Oddziału, w Niemczech, gdyż zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu § 6 ust. 1 ww. rozporządzania wniosek o ten zwrot można złożyć wyłącznie przez administrację podatkową państwa członkowskiego siedziby podatnika. Zatem w Państwa sytuacji będzie to siedziba Państwa Spółki w Belgii, a nie jak Państwo twierdzicie siedziba Oddziału w Niemczech.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 4 należy uznać za nieprawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również kwestii, czy zakup oraz sprzedaż Olejów, w przypadku kiedy wartość faktury przekroczy kwotę 15.000 zł brutto będzie powodować konieczność dokonania płatności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności zgodnie z art. 108a ust. 1a Ustawy VAT.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 108a ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 108a ust. 1a ustawy:

Na podstawie art. 108a ust. 1b ustawy:

W myśl art. 108a ust. 2 ustawy:

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy:

Art. 2 pkt 31 ustawy stanowi, że:

Zakres informacji jakie powinna zawierać faktura, wskazany został w art. 106e ust. 1 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy:

Załącznik nr 15 do ustawy – stanowiący „Wykaz towarów i usług, o których mowa w art. 105a ust. 1, art. 106e ust. 1 pkt 18a, art. 108a ust. 1a oraz art. 108e ustawy” – zawiera zamkniętą listę towarów i usług, w przypadku których faktura dokumentująca ich dostawę lub świadczenie musi zawierać adnotację „mechanizm podzielonej płatności”.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że obowiązek wystawiania faktur z adnotacją „mechanizm podzielonej płatności” będzie istnieć, jeżeli łącznie spełnione będą trzy warunki, tj. faktura:

1)będzie wystawiana na kwotę należności ogółem przekraczającą kwotę 15 000 zł lub jej równowartość wyrażoną w walucie obcej,

2)będzie dokumentować dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy,

3)czynności będą dokonywane na rzecz podatnika.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że obowiązek bezwzględnego stosowania mechanizmu podzielonej płatności dotyczy wyłącznie konkretnych towarów i usług enumeratywnie wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy. Podkreślenia wymaga, że zapis art. 108a ust. 1 pkt 1a ustawy, wprowadza obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności przy regulowaniu należności z faktury, w której wartość sprzedaży brutto przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty.

W związku z powyższym, skoro Państwo nabywacie i sprzedajecie Oleje sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 20.59.41.0 „Preparaty smarowe” oraz 19.20.29.0 „Oleje smarowe otrzymane z ropy naftowej; preparaty z ciężkich frakcji, gdzie indziej niesklasyfikowane”, które nie są wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, to należy stwierdzić, że dokonując płatności za faktury wystawione przez Dostawców nie macie obowiązku regulowania ich z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności. Natomiast w odniesieniu do faktur wystawionych na rzecz B. na zasadach odwrotnego obciążenia, również nie wystąpi obowiązek stosowania mechanizmu podzielonej płatności, gdyż w tym przypadku mamy do czynienia z fakturą wystawioną bez wykazanego podatku VAT, który podlegałby zapłacie w mechanizmie podzielonej płatności.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie objętym pytaniem nr 5 należy uznać za prawidłowe.

Tym samym, skoro Organ uznał, że Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 5 jest prawidłowe, wskazać należy, że nie wydaje się interpretacji w zakresie pytania nr 6, gdyż interpretacji w tym zakresie oczekiwaliście Państwo w przypadku uznania przez Organ, że zakup i sprzedaż Olejów w przypadku kiedy wartość faktury przekroczy kwotę 15.000 zł brutto będzie powodować konieczności dokonywania płatności przy zastosowaniu mechanizmu podzielonej płatności zgodnie z art. 108a ust. 1a Ustawy VAT.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).